Choroba kociego pazura – czym grozi zakażenie?

Choroba kociego pazura – jak dochodzi do zakażenia?

Choroba kociego pazura jest chorobą zakaźną wywołaną przez gram-ujemne bakterie Bartonella spp., które należą do rzędu Rickettsiales. Można się nią zarazić przez ugryzienie, zadrapanie lub kontakt z zainfekowanym zwierzęciem domowym. Ludzie mogą też zarazić się od pcheł, które bytowały na chorym zwierzęciu. U pcheł bakteria rozwija się w układzie pokarmowym a następnie jest wydalana w kale  i w ten sposób przenosi się na człowieka.

Choroba kociego pazura – objawy i rozpoznanie

Choć źródłem infekcji jest zadrapanie, często nie ma już po nim śladu, gdy kiedy pojawiają się pierwsze objawy choroby (mogą wystąpić nawet po tygodniu lub dwóch). Zwykle są nimi bolesne grudki pojawiające się w miejscu zadrapania przez kota. Jeśli mamy do czynienia z typowym rozwojem infekcji, po upływie od 1 do 3 tygodni od ukazania się grudki dochodzi do znacznego powiększenia węzłów chłonnych. Taki stan może utrzymywać się nawet przez kilka miesięcy. Powyższym objawom często towarzyszy gorączka, uczucie rozbicia i osłabienia oraz bolesność węzłów chłonnych. Około 10 % pacjentów ma też nietypowe objawy w postaci bólu stawów, zapalenia kości, utraty łaknienia, bólu brzucha lub zaburzeń widzenia.

Choroba kociego pazura –  możliwe powikłania?

Do najpoważniejszych komplikacji, do których prowadzi choroba kociego pazura, należą zaburzenia neurologiczne będące skutkiem wcześniejszej encefalopatii. Manifestują się one w przeciągu 1 do 6 tygodniu po zakażeniu i objawiają się w formie połowicznych niedowładów, utraty słuchu czy porażenia nerwu odwodzącego. U chorego z komplikacjami choroby kociego pazura może też dojść do drgawek, zaburzenia świadomości lub nadmiernego pobudzenia. Znane są też przypadki, gdy chorzy doznawali porażenia nerwu twarzowego, które skutkowało niezdolnością np. do mrużenia oka czy też unoszenia kącika ust. Na szczęście tego typu powikłania nie są powszechne i dotyczą od 2 do 3 % wszystkich chorych.

Innymi konsekwencjami zarażenia bakterią Bartonella jest hepatomegalia - czyli powiększenie wątroby; splenomegalia - czyli powiększenie śledziony; rumień guzowaty czy też zapalenie nerwów jelit. Osoby z obniżoną odpornością mogą też zmagać się z licznymi zmianami skórnymi, które po nakłuciu obficie krwawią. Tym zmianom może towarzyszyć powiększenie węzłów chłonnych.

Choroba kociego pazura – rozpoznanie

Rozpoznania choroby kociego pazura dokonuje się na podstawie 4 kryteriów:

• kontaktu lub zadrapania przez zwierzę domowe,

• limfadenopatii, czyli powiększenia węzłów chłonnych,

• występowania w węzłach chłonnych charakterystycznych zmian histopatologicznych,

• obecności przeciwciał dla B. henselae.

Należy podkreślić, że w większości przypadków badania morfologii nie wskazują na zakażenie, tzn. nie są widoczne w liczbie białych krwinek. Infekcję sugerować może natomiast podniesione OB, a potwierdza ją dodatni wynik badania serologicznego w kierunku B. henselae. Niezwykle przydatnym w diagnostyce choroby kociego pazura jest badanie USG zmienionych węzłów chłonnych. Wskazuje ono zmiany charakterystyczne dla stanu zapalnego np. powiększone węzły chłonne, w których obserwuje się wysoki przepływ krwi przy zachowanej strukturze korowo-rdzeniowej oraz prawidłowym indeksie S/L. Tym, co rozstrzyga ostatecznie, czy mamy do czynienia z chorobą kociego pazura jest biopsja zmienionego węzła chłonnego, a następnie jego ocena histopatologiczna.

Choroba kociego pazura – leczenie

Choroba kociego pazura może być trudna do całkowitego wyleczenia, gdyż podawane w trakcie leczenia antybiotyki nie są w stanie w pełni zlikwidować infekcji. Zwykle w procesie leczenia stosuje się makrolidy, które zwalczają pałeczki Gram-ujemne. Jednakże samo podanie antybiotyku nie chroni osoby chorej przed powikłaniami np. w postaci zapalenia wsierdzia lub mózgu. Z tego powodu stosuje się leczenie skojarzone z innymi rodzajami antybiotyków np. cyprofloksacyną lub ryfamipcyną.

Uwaga! Powyższy artykuł nie stanowi porady lekarskiej. Jeśli masz problemy ze zdrowiem, skonsultuj się z lekarzem.