Głuchota starcza – przyczyny, objawy i rokowania

Definicja głuchoty starczej

Głuchota starcza jest dolegliwością, występującą w wyniku naturalnego procesu starzenia się organizmu. W wyniku malejących zdolności do samoregeneracji organizmu, zwłaszcza po 40. roku życia, następuje stopniowe pogarszanie się słuchu, często prowadzące do całkowitej lub niemal całkowitej głuchoty. Najbardziej charakterystycznym objawem głuchoty starczej jest trudność w zrozumieniu mowy drugiej osoby. W XXI wieku coraz częściej dolegliwość ta zaczyna rozwijać się już u ludzi młodych, którzy nadużywają słuchawek z głośną muzyką. Co zwiększa prawdopodobieństwo całkowitej głuchoty na starość.

Istnieją trzy podstawowe rodzaje niedosłuchu, o których mówi się w przypadku głuchoty starczej:

·        niedosłuch przewodzeniowy, który może wynikać z patologii przewodu wewnętrznego lub nieprawidłowej pracy kosteczek słuchowych,

·        niedosłuch odbiorczy (najczęstsza przyczyna postępującej głuchoty starczej), który charakteryzuje się zaburzeniami ślimaka lub nerwowej części narządu słuchu,

·        niedosłuch mieszany, który łączy oba powyższe przyczyny niedosłuchu.

Przyczyny głuchoty starczej

Ogólnie przyjęty jest pogląd, że głuchota starcza wynika po prostu z naturalnych procesów starzenia się organizmu. Wiadomo jednak, że wiele jest osób bardzo starych, które doskonale słyszą. Nie bez znaczenia są zatem indywidualne cechy każdego człowieka – jedna osoba będzie miała problemy ze słuchem, inna ze wzrokiem, a tryb życia mogą mieć podobny! Duże znaczenia ma zatem stara dobra genetyka.

Zasadniczym czynnikiem ryzyka rozwijania się głuchoty starczej, poza skłonnościami genetycznie uwarunkowanymi, jest niezdrowy tryb życia. Aby uniknąć zachorowania podstawą jest odpowiednia dieta (organizm potrzebuje specyficznych związków chemicznych, witamin i mikroelementów do regeneracji) oraz aktywność fizyczna.

Pozostałe czynniki i grupy ryzyka to między innymi:

·        urazy mechaniczne głowy,

·        cukrzyca,

·        długotrwałe narażenie na hałas,

·        miażdżyca,

·        nadciśnienie tętnicze,

·        słuchanie głośno muzyki (szczególnie ze słuchawkami na uszach),

·        otyłość,

·        stosowanie antybiotyków aminoglikozydowanych, diuretyków pętlowych, makrolidowych oraz niesteroidowych leków przeciwzapalnych – mających działanie ototoksyczne.

Objawy głuchoty starczej

Głuchota starcza nigdy nie przejawia się nagle. Zawsze jest to długotrwały proces. Jeżeli zatem nastąpi u ciebie nagła utrata słuchu, pilnie zgłoś się do lekarza. Może być to objaw poważnej choroby!

Ponieważ utrata słuchu jest procesem przebiegającym powoli na przestrzeni wielu lat, często przez bardzo długi czas pozostaje niezauważona. Zwykle to osoby z otoczenia zauważają pierwsze problemy ze słuchem z powodu zaburzonej komunikacji z chorym. Seniorzy z powodu głuchoty starczej często bywają nerwowi i podnoszą głos, mówiąc. Często doświadczają znacznego utrudnienia w odbieraniu bodźców z otoczenia. Częstym objawem głuchoty starczej jest powstawanie uciążliwych szumów w uszach.

Ogromnym problemem staje się oglądanie telewizji czy słuchanie radia. Załatwienie najprostszych spraw generuje wstyd i poczucie wykluczenia u osoby zmagającej się z głuchotą starczą. Społeczeństwo niestety niewiele ma zrozumienia dla tego, bardzo mimo wszystko naturalnego, procesu, który będzie dotyczyć większości z nas w przyszłości. Z powodu niedosłuchu duża część seniorów wycofuje się z życia społecznego. Wówczas głuchota starcza staje się pośrednio przyczyną depresji.

Diagnostyka głuchoty starczej

W diagnostyce głuchoty starczej wykonuje się proste badanie przy pomocy audiometru. Badanie to pomaga ustalić między innymi próg słyszenia pacjenta oraz ocenić jak chory rozumie mowę. Wykonuje się je w zamkniętym, wyizolowanym pomieszczeniu, w którym pacjent przebywa sam. W uchu umieszcza się słuchawkę, w której słyszy głos lekarza lub dźwięki wydawane przez aparat (w badaniu progowym tonalnym).