Bexsero (szczepionka przeciw meningokokom) – działanie, dawkowanie i skutki uboczne

Bexsero – co to jest?

Bexsero to szczepionka zapobiegająca chorobie inwazyjnej wywoływanej przez Neisseria meningitidis serogrupy B. Jest to bakteria gram-ujemna, charakterystyczna dla człowieka, która wywołuje wiele chorób, łącznie określanych jako choroba meningokokowa – meningokokcemia. N. meningitidis ma co najmniej 12 serotypów, które atakują krwiobieg, aktywują i wytwarzają silną odpowiedź immunologiczną, powodując przede wszystkim zapalenie opon mózgowych oraz posocznicę. Do zakażenia dochodzi poprzez ślinę i wydzieliny z dróg oddechowych (podczas kaszlu, kichania, całowania, używania tych samych zabawek). Meningokoki są najczęstszą przyczyną pozaszpitalnego bakteryjnego zapalenia opon mózgowych u dzieci (choć na zachorowanie narażeni są wszyscy, niezależnie od wieku). W Polsce śmiertelność spowodowana meningokokami wynosi blisko 20%, najwyższa jest wśród dzieci 2-4-letnich.

Objawy kliniczne N.  meningitidis mogą się różnić u poszczególnych pacjentów i początkowo mogą wydawać się łagodne, podobne do symptomów grypy, co utrudnia rozpoznanie. Najczęściej są to: gorączka, ból głowy, nudności, wymioty, bóle mięśni, niespecyficzna wysypka, ból gardła i inne objawy ze strony górnych dróg oddechowych. Oznaki zaawansowanej choroby meningokokowej obejmują m.in.: sztywność karku, światłowstręt, wysypkę krwotoczną, plamicę piorunującą, a nawet rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe. Pojawia się także niedociśnienie i tachykardia.

Bexsero to szczepionka chroniąca przez zakażeniem Neisseria meningitidis serogrupy B, w postaci zawiesiny do wstrzykiwań domięśniowych, która zawiera:

• rekombinowane białko fuzyjne NHBA ze szczepów Neisseria meningitidis grupy B, rekombinowane białko NadA ze szczepów Neisseria meningitidis grupy B,

• rekombinowane białko fuzyjne fHbp ze szczepów Neisseria meningitidis grupy B

• pęcherzyki błony zewnętrznej (OMV) ze szczepu NZ98/254 bakterii Neisseria

• meningitidis grupy B.

Bexsero – dawkowanie

Bexsero podaje się najwcześniej po ukończeniu przez dziecko 2. miesiąca życia. W zależności od wieku schemat dawkowania wygląda inaczej. Niemowlęta od 2 do 5 miesięcy muszą otrzymać trzy lub dwie dawki 0,5 ml w odstępie nie mniejszym niż odpowiednio – miesiąc bądź dwa miesiące. Dzieci od 6. do 23. miesiąca życia włącznie otrzymują dwie dawki 0,5 ml co minimum dwa miesiące, natomiast dzieci starsze, młodzież i dorośli dwie dawki po 0,5 ml każda w odstępie nie mniejszym niż jeden miesiąc.

Szczepionkę podaje się głęboko domięśniowo – u niemowląt w przednią część uda, u starczych pacjentów w mięsień naramienny. Głównym przeciwwskazaniem do jej przyjęcia jest nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Bexsero można podawać jednocześnie ze szczepionkami mono- i poliwalentnymi przeciw: błonicy, tężcowi, krztuścowi, polio, Haemophilus influenzae typu b, WZW B, pneumokokom, MMR, ospie wietrznej i meningokokom grup A, C, W, Y (szczepionka skoniugowana).

Bexsero – skutki uboczne

Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem szczepionki Bexsero to:

• ból, zaczerwienienie lub stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia,

• ból mięśni,

• ogólne zmęczenie,

• senność,

• ból głowy,

• nudności,

• wymioty (przede wszystkim u niemowląt),

• podwyższona temperatura ciała (przede wszystkim u niemowląt),

• drażliwość (przede wszystkim u niemowląt i małych dzieci).

• Jeśli wystąpi którekolwiek z poniższych działań niepożądanych, należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem:

• wysoka gorączka,

• duszność lub trudności w oddychaniu,

• objawy reakcji alergicznej (np. wysypka, świąd, pokrzywka),

• nieutulony płacz u niemowląt.