Choroba Meniere’a – objawy, przyczyny, sposób leczenia

Czym jest choroba Meniere’a?

Choroba Meniere’a to triada objawów takich jak: szumy uszne, napadowe zawroty głowy oraz głuchota, które powstają w wyniku wodniaka błędnika. Choroba ta dotyka najczęściej osób po 40. roku życia. Objawy tego schorzenia mogą być na tyle uciążliwe, że uniemożliwiają normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, a niekiedy przekreślają karierę zawodową. Choroba ma charakter postępujący, co oznacza, że w miarę upływu lat dochodzi do pogłębienia wad słuchu.

Choroba Meniere’a – objawy

Głównymi objawami choroby Meniere’a, które służą również jako kryterium do diagnozowania tego schorzenia, są szumy uszne i/lub uczucie pełności w uchu. Dodatkowo dochodzą do tego epizody wirowania w głowie, które trwają co najmniej przez 20 minut, choć bywa i tak, że przeciągają się one do kilku godzin. Osoba chora cierpi również na zaburzenia równowagi, okresowo pojawia się uczucie nudności.

Choroba Meniere’a – rozpoznanie

Rozpoznanie choroby Meniere’a oraz jej stadium rozwoju i zaawansowania opiera się o kryteria diagnostyczne Amerykańskiej Akademii Otolaryngologii Chirurgii Głowy i Szyi (AAO-HNS) z 1995 r. Wprowadziła ona cztery możliwości klasyfikacji danego przypadku po wykluczeniu źródła innych chorób.

Klasyfikacja choroby Meniere’a wg AAO-HNS:

• potwierdzona choroba Meniere’a to taka, która jest udokumentowana histopatologicznie i zdefiniowana klinicznie,

• zdefiniowana choroba Meniere’a to ta, w której mamy do czynienia z potwierdzonym badaniem audiometrycznym ubytkiem słuchu, szumem usznym i/lub uczuciem pełności w uchu, dwiema sytuacjami lub większą ich ilością, w której przez 20 minut lub dłużej dochodziło do zawrotów głowy,

• prawdopodobna choroba Meniere’a to taka, w której doszło do co najmniej jednego dłuższego epizodu zawrotów głowy, gdzie pojawia się szum i/lub uczucie pełności w uchu, a ubytek słuchu został poświadczony badaniem audiometrycznym,

• przypuszczalna choroba Meniere’a to ta, gdzie dochodzi do epizodów zawrotów głowy, jednakże nie został w niej potwierdzony ubytek słuchu; mogą się w niej również zdarzać zaburzenia równowagi, jednak nie mają one charakteru napadowego.

Klasyfikacja choroby Meniere’a według stadium ubytku słuchu:

1. Stadium I ≤ 25dB,

2. Stadium II 26-40 dB,

3. Stadium III 41-70 dB,

4. Stadium IV ≥ 70 dB.

Przy rozpoznaniu choroby Meniere’a stosuje się też kryteria diagnostyczne niedosłuchu oraz kryteria oceny zmian słuchu.

Choroba Meniere’a – przyczyny jej powstania

Główną przyczyną choroby Meniere’a jest nadmiarowe gromadzenie się płynu limfatycznego w błędniku błoniastym, które prowadzi do rozerwania błędnika i wylania się endolimfy. To z kolei skutkuje uszkodzeniem nerwu ślimakowego i przedsionkowego. O tym, że u danej osoby rozwinie się choroba Meniere’a decydują różnorodne czynniki m.in.:

• choroby autoimmunologiczne takie jak: toczeń, zespół Cogana (choroba zapalna ucha środkowego oraz przedsionka ucha), AIED (autoimmunizacyjna choroba ucha wewnętrznego),

• infekcje typu: kiła, zapalenie błędnika (bakteryjne albo wirusowe), przewlekłe zapalenie ucha,

• uraz (akustyczny, chirurgiczny ucha wewnętrznego, złamanie kości skroniowej),

• choroby metaboliczne np. hiperlipidemia (podwyższony poziom frakcji cholesterolu oraz trójglicerydów we krwi), choroba Pageta (metaboliczna choroba kości objawiająca się np. deformacjami kości), otoskleroza (choroba błędnika kostnego),

• nowotwory (białaczka, guz nerwu słuchowego),

• choroby endokrynne np. choroby tarczycy czy cukrzyca,

• zaburzenia rozwojowe np. dysplazja Mondiniego, czyli wrodzona choroba ucha wewnętrznego, którą można rozpoznać po częściowo wykształconym ślimaku; do zaburzeń przyczyniających się do choroby Meniere’a zalicza się również zespół wielkiego wodociągu przedsionka,

• czynniki genetyczne.