Leczenie nietrzymania moczu

Problem nietrzymania moczu

Nietrzymanie moczu to niekontrolowany wyciek moczu przez cewkę moczową. Dolegliwość ta dotyczy zarówno mężczyzn jak i kobiet, jednak kobiety doświadczają jej dwa razy częściej. Ryzyko wystąpienia nietrzymania moczu wzrasta wraz z wiekiem i po 50. roku życia problem ten dotyczy aż 1/3 kobiet.

Nietrzymanie moczu znacznie obniża komfort życia chorego, powodując obniżenie nastroju, wycofywanie się z sytuacji towarzyskich, czasem nawet z życia zawodowego i społecznego. Dolegliwość ta częściej występuje u kobiet z chorobą Parkinsona, cierpiących na choroby zwyrodnieniowe kręgosłupa lub tych, które przebyły udar mózgu. Dodatkowo, na ryzyko wystąpienia nietrzymania moczu wpływają przebyte operacje ginekologiczne, liczba przebytych ciąż i porodów (każda ciąża zwiększa proporcjonalnie prawdopodobieństwo nietrzymania moczu).

Rodzaje nietrzymania moczu

Istnieje pięć rodzajów nietrzymania moczu, przy czym dwa z nich występują najczęściej: wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) oraz naglące nietrzymanie moczu (NNM). Pozostałe rodzaje tego schorzenia to: nietrzymanie moczu spowodowane przyczynami pozazwieraczowymi, nietrzymanie moczu z przepełnienia, mieszane i odruchowe nietrzymanie moczu, moczenie nocne oraz ciągłe nietrzymanie moczu (zawarte w jednej kategorii).

Wysiłkowe nietrzymanie moczu jest związane z osłabieniem mięśni miednicy i występuje, gdy wraz ze wzrostem ciśnienia wewnątrz jamy brzusznej mocz wydostaje się przez cewkę. Ciśnienie w jamie brzusznej wzrasta w takich sytuacjach jak: kaszlenie, kichanie, praca fizyczna, ćwiczenia. WNM jest najczęściej występującym rodzajem nietrzymania moczu u kobiet. U mężczyzn WNM może pojawić się po operacji prostaty.

Naglące nietrzymanie moczu jest odczuciem potrzeby częstego oddawania moczu mimo niewielkiego wypełnienia pęcherza moczowego. Przy odczuciu parcia dochodzi do mimowolnego popuszczania moczu. NNM może wynikać z niestabilności pęcherza moczowego lub z jego nadmiernej pobudliwości.

Leczenie nietrzymania moczu

Istnieje wiele metod leczenia nietrzymania moczu. Dolegliwość ta może być leczona farmakologicznie, poprzez fizjoterapię, operacyjnie, a nawet poprzez terapię behawioralną.

Farmakoterapia dobierana jest przez specjalistę w zależności od przyczyn nietrzymania moczu. Jeśli dolegliwość ta związana jest z menopauzą, pacjentkom przepisywane są zazwyczaj estrogeny miejscowe. Przy wysiłkowym nietrzymaniu moczu stosowane są leki mające wspomóc kontrolowanie odruchu zamknięcia cewki moczowej, takie jak duloksetyna. W przypadku NNM spowodowanego pęcherzem nadreaktywnym możliwe jest podawanie leki antycholinoergiczne (w pierwszym rzucie) oraz neurotoksyny, np. toksyna botulinowa i rezynyferatoksyna (jako leki drugiego rzutu).

Skuteczne w leczeniu nietrzymania moczu są metody fizjoterapeutyczne, np. ćwiczenia mięśni dna miednicy, przy czym poprawa następuje po 4-8 tygodniach systematycznych ćwiczeń. Ćwiczenia dna miednicy mogą być wykonywane w każdym wieku, w celu zapobieżenia problemom z nietrzymaniem moczu. Dobrym pomysłem jest wizyta u terapeuty uroginekologicznego, szczególnie po porodzie, by zadbać o mięśnie dna miednicy. Metodami biernymi aktywacji mięśni są metody elektrostymulacji oraz stymulacji polem magnetycznym, które mogą być alternatywą dla osób chorych i otyłych, ponieważ nie obciążają układów kostnego, krwionośnego i oddechowego. Zabiegi takie prowadzone są przez fizjoterapeutów. W leczeniu nietrzymania moczu możliwe jest także zastosowanie urządzeń zwanych pessarami, których rodzaj jest dobierany do indywidualnych potrzeb pacjentki. Pessar można zakładać samodzielnie w domu.

Leczenie operacyjne nietrzymania moczu jest dobierane w zależności od budowy ciała pacjenta, jego stanu zdrowia oraz wyniku wywiadu lekarskiego. Istnieje wiele typów metod operacyjnych leczenia nietrzymania moczu u kobiet. Należą do nich m.in. operacje z dostępu nadłonowego, operacje typu sling oraz wstrzykiwanie substancji uszczelniających.

undefined