Leki na Parkinsona – jak dobrać odpowiedni lek i rodzaj terapii?
Leki na Parkinsona oraz ich dawkowanie dostosowywane są indywidualnie do pacjenta, jego stanu zdrowia i potrzeb. Oprócz farmakoterapii w leczeniu tej choroby stosuje się również metodę niefarmakologiczną oraz chirurgiczną. Jakie leki na Parkinsona są stosowane w przebiegu tej choroby?
Leki na Parkinsona – jak wygląda leczenie?
Przed rozpoczęciem leczenia choroby Parkinsona należy ustalić odpowiednią metodę leczenia. W pierwszych miesiącach terapii lekarz przedstawia choremu prognozę choroby przy jej standardowym przebiegu. Warto zaznaczyć, że pacjenci z chorobą Parkinsona powinni w miarę możliwości utrzymywać możliwą aktywność życiową w maksymalnie osiągalnym natężeniu (w tym także zawodową).
W terapii tej choroby wykorzystuje się wiele leków na Parkinsona, a najpopularniejszym najskuteczniejszym z nich jest lewodopa. To dzięki niej sukcesywnie od lat zmniejsza się śmiertelność wśród chorych pacjenta, średnia długość życia wydłuża się.
Leki na Parkinsona – leki cholinolityczne
Leki cholinolityczne stanowią najstarszą grupę leków wykorzystywanych w leczeniu choroby Parkinsona, są to: triheksyfenidyl (Parkopan) i biperyden (Akineton), które okazują się być skuteczne zwłaszcza w leczeniu drżenia. Do działań niepożądanych będących efektem stosowania leków cholinolitycznych na Parkinsona są objawy atropinopodobne, czyli wzrost ciśnienia śródgałkowego, zatrzymanie moczu, tachykardia, suchość w ustach. Inne objawy pochodzą ze strony ośrodkowego układu nerwowego (mogą wystąpić objawy psychotyczne, co zdarza się nierzadko zwłaszcza w przypadku osób starszych).
Leki na Parkinsona – leki agonistyczne
Leki agonistyczne w stosunku do receptora dopaminergicznego, jak bromokryptyna (Bromergon, Parlodel) należy podawać w dawce 5–15 mg/dobę i pergolid (Permax) w dawce 0,25–3 mg/dobę (mogą być one podawane w połączeniu z lewodopą lub w monoterapii).
Apomorfina jest jednym z leków należących do grupy leków agonistycznych i jest przeznaczona wyłącznie do stosowania podskórnego. Podanie dawki 2–5 mg może znacząco poprawić stan zdrowia chorego.
Stosowanie amantadyny u większości pacjentów łagodzi stany napięcia mięśniowego. Powikłania wynikające ze stosowania amantadyny obejmują występowanie zmian skórnych i zaburzenia psychotyczne.
Selegilina jest inhibitorem MAO-B, opóźnia potrzebę stosowania lewodopy i wykazuje działanie neuroprotekcyjne. Należy stosować ją w dawce 5-10 mg/dobę. Nie należy jej zażywać wieczorem, ponieważ zachodzi ryzyko wystąpienia zaburzeń snu.
Leki na Parkinsona – jak dobrać odpowiedni lek i rodzaj terapii?
Leczenie choroby Parkinsona powinno zostać poprzedzone wnikliwą analizą ze strony lekarza specjalisty. Przede wszystkim istotne jest stwierdzenie występowania zaburzeń funkcjonowania chorego w codziennym życiu. Sposób leczenia oraz leki na Parkinsona dostosowywane są na podstawie wieku pacjenta, stopnia zaawansowania choroby, występowania zaburzeń poznawczych, rodzaju wykonywanego zawodu oraz przebiegu dotychczasowej terapii.
Jeżeli objawy choroby nie utrudniają pacjentowi codziennego funkcjonowania, lekarz powinien zalecić pacjentowi podjęcie aktywności fizycznej, wdrożenie odpowiedniej, zdrowej diety, a także edukację w zakresie choroby i psychoterapię.
Chorym na Parkinsona należy także podawać leki neuroprotekcyjne – selegilinę, witaminę E oraz preparaty z grupy agonistów receptora dopaminergicznego. W sytuacji, gdy choroba wpływa negatywnie na jakość życia osoby chorej i utrudnia lub całkowicie uniemożliwia normalne funkcjonowanie, to chorym w wieku poniżej 70 lat można zalecić leki z każdej dostępnej grupy leków na Parkinsona.
Chorym na Parkinsona, którzy ukończyli 70 lat należy podawać preparaty lewodopy oraz amantadynę.
