Owrzodzenie Martorellego – jak rozpoznać i leczyć?

Owrzodzenia – krótka charakterystyka

Owrzodzenie pojawiają się najczęściej w okolicach stawów kolanowych i skokowych. Najczęściej występującą przyczyną ich powstawania są zaniedbane żylaki lub nieprawidłowe leczenie żylaków i dbanie o miejsca po operacji usunięcia żylaków. Żylaki, inaczej przewlekła niewydolność żylna, prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych, w dłuższej perspektywie skutkując rozwinięciem się owrzodzeń.

Owrzodzenia to ogólnie rzecz ujmując efekt nieodżywionych i niedotlenionych tkanek skórnych i mięśniowych, w wyniku czego rozwija się rana. Nie zawsze musi być to rana rozległa, nigdy jednak nie należy takich zmian lekceważyć. Każde owrzodzenie bez wyjątku jest trudne w leczeniu i wymaga specjalistycznej opieki. Bardzo łatwo można doprowadzić do zakażenia zaniedbanego owrzodzenia i w przypadku dalszego ignorowania problemu nawet do śmierci w wyniku sepsy.

Owrzodzenie Martorellego – grupa ryzyka

Owrzodzenia Martorellego występują przede wszystkim u pacjentów z długotrwałym i nieleczonym lub źle leczonym nadciśnieniem tętniczym. Istnieje również związek częstotliwości zachorowań z cukrzycą. Wrzody Martorellego częściej dotyczą kobiety niż mężczyzn. Większość osób cierpiących na tę chorobę ma od 50 do 60 lat, a według statystyk przedział wiekowy grupy obciążonej szczególnym ryzykiem zachorowania są osoby od 41 do 86 lat. Jak widać niebezpieczeństwie nie maleje z wiekiem pacjenta, tak jak ma to często miejsce w przypadku innych chorób.

Uważa się, że wrzód jest skutkiem zwężenia małych naczyń krwionośnych zlokalizowanych w tkankach skóry, co prowadzi do zwiększonego oporu przepływu krwi i braku dopływu krwi do skóry, co prowadzi do jej śmierci. Ponadto naczynia krwionośne nie mogą się otwierać, aby umożliwić zwiększenie dopływu krwi. W skrócie skóra obumiera stopniowo w wyniku wspomnianego wcześniej niedotlenienia i niedożywienia tkanki. Jest to najostrzejsza postać choroby naczyń tętniczych.

Owrzodzenie Martorellego –  objawy

Owrzodzenie Martorellego występuje najczęściej na zewnętrznej stronie tylnej części podudzia, zwykle tuż nad kostką lub powyżej ścięgna Achillesa.

Duża część pacjentów zgłasza lekarzowi podczas diagnostyki, że ​​owrzodzenie pojawiło się po mechanicznym urazie skóry, ale częściej pojawia się jako bolesny czerwony pęcherz lub plama, która zwykle potem zmienia kolor na niebieski z odcieniami żółci.

Owrzodzenie Martorellego może objawiać się między innymi:

·        Skrajnie nieproporcjonalnym bólem w odniesieniu do wielkości i wyglądu owrzodzenia - jest zwykle opisywany jako „rozdzierający” i „nie do wytrzymania”,

·        Pojedynczą lub podwójną zmianą pojawiającą się w sposób symetryczny, w tym samym miejscu na obu podudziach,

·        Czerwono-fioletową i mocno zaognioną krawędzią owrzodzenia,

·        Epizodami nagłego powiększenia rany z powodu obumarcia kolejnego obszaru skórnego,

·        Nieregularnym kształtem rany,

·        Występowaniem wrzodów satelitarnych,

·        Głębokimi, odsłaniającym ścięgna ranami,

·        Brakiem reakcji na zwykłe leczenie owrzodzeń nóg,

W celu zdiagnozowania owrzodzenia Martorellego wykonuje się badania krwi oraz biopsję głęboką owrzodzenia oraz tkanki wokół owrzodzenia, która nie wykazuje cech obumierania.

Owrzodzenie Martorellego – leczenie

Im rozleglejsze jest owrzodzenie, tym trudniej je leczyć i tym gorsze są dla pacjenta rokowania na przyszłość.

Na leczenie owrzodzenia Martorellego składają się z dwie podstawowe rzeczy:

·        Nasilona kontrola ciśnienia krwi za pomocą leków, które otwierają naczynia krwionośne. Dlatego należy odstawić nieswoiste beta-adrenolityki i, jeśli to możliwe, zastosować leki blokujące kanał wapniowy, swoiste beta 1-blokery i inhibitory ACE. Wiele przypadków wykazało, że ​​nawet niewielkie obniżenie ciśnienia krwi może mieć duży wpływ na ból wrzodowy i gojenie się rany.

·        Leczenie owrzodzeń Martorellego zwykle obejmuje chirurgiczne oczyszczenie rany wraz z terapią kompresyjną, techniką ciśnienia niższego niż atmosferyczne (zamykanie wspomagane próżnią) oraz, w przypadku dużych owrzodzeń, przeszczep skóry. Przeszczep skóry prowadzi do szybkiej neutralizacji bólu.

Konieczne jest łagodzenie bólu odczuwanego przez pacjenta w całym procesie leczenia. Na początku ból może być tak silny i dotkliwy, że aż paraliżujący. Aby go zminimalizować często konieczne jest podawanie opiatów. Na późniejzym etapie leczenia zwykle wystarczy prosty lek przeciwbólowy oparty na paracetamolu lub innych niesteroidowych środkach.

Każdorazowo, jeśli w procesie leczenie dojdzie do wtórnego bakteryjnego zakażenia rany, konieczne jest wdrożenie antybiotyków. Na tę chwilę lekarze nie są w stanie jednogłośnie powiedzieć, czy w procesie leczenia powinno się włączyć do farmakoterapii leki przeciwzakrzepowe oraz poddawać chorego również sympatektomii czyli zabiegowi polegającemu na przecinaniu współczulnych włókien nerwowych.