Dzieciństwo to czas, w którym kształtują się nasze emocje, poczucie własnej wartości i sposób patrzenia na świat. Rodzice pełnią w tym okresie rolę przewodników — ich obecność i wsparcie to fundament zdrowej psychiki. Niestety, nie każdy miał szczęście dorastać w atmosferze zrozumienia i akceptacji. Brak emocjonalnego oparcia w dzieciństwie często ujawnia się dopiero w dorosłym życiu. Oto sześć sygnałów, które mogą świadczyć o tym, że dorastałeś bez dostatecznego wsparcia rodziców.
Lęk przed odrzuceniem potrafi zdominować całe życie. Sprawia, że robimy i mówimy rzeczy, które mają nas uchronić przed utratą relacji. Niektóre z tych zachowań widać od razu. Źródło tego lęku tkwi często w dzieciństwie, gdy młody człowiek doświadczył odrzucenia ze strony – zwykle – rodzica. Nie musiało to być od razu fizyczne, rzeczywiste porzucenie, ale choćby sytuacja, nawet jednostkowa, w której mama lub tata faworyzowali inne dziecko. Emocje, które wtedy się zrodziły, mogły wywołać szereg reakcji. A niektóre z nich, utrwalone, spowodowały wykształcenie pewnego sposób postrzegania ludzi, relacji i świata w ogóle. Lęk przed odrzuceniem wpływa na relacje i decyzje życiowe Może prowadzić do nadmiernego przepraszania i unikania konfliktów Osoby, które boją się odrzucenia, często stawiają cudze potrzeby ponad własne Warto wiedzieć, że istnieją sposoby, by przełamać ten schemat i odzyskać poczucie bezpieczeństwa.
Efekt Golema w psychologii to przykład negatywnego wpływu oczekiwań oraz nastawienia osób z otoczenia na jednostkę. To zjawisko może prowadzić do samospełniającej się przepowiedni, gdzie negatywne oczekiwania wobec osoby powodują, że zaczyna on postępować zgodnie z tymi przewidywaniami, nawet jeśli pierwotnie miała potencjał do lepszych wyników. Jakie są konsekwencje tego zjawiska?
Termin helikopterowe rodzicielstwo wprowadził w 1969 roku Haim Ginott, określając nim nadopiekuńczych rodziców, którzy usuwają ze świata dziecka wszelkie problemy i trudności. Dziś o helikopterowych rodzicach mówi się jeszcze dosadniej: „rodzice buldożery”, „rodzice kosiarki”.Czy nie przypomina to dzisiejszego modelu wychowania? Kiedy rodzic myśli, że zrobi coś lepiej od dziecka, oszczędzając mu niepotrzebnego stresu i wysiłku, aby nie musiało się męczyć – wychowuje młodego człowieka, który nie będzie przystosowany do prawdziwego życia.
Bałagan w pokoju nastolatka jest chyba najczęstszą przyczyną konfliktów w rodzinie. Kiedy rodzic wchodzi do takiego pokoju, przede wszystkim zaczyna pytać, dlaczego to tak wygląda i czy naprawdę nie można trochę posprzątać. Wtedy słyszy, że to nie jego sprawa i żeby przestał się czepiać. Od słowa do słowa napięcie eskaluje...A pomyślałeś kiedyś, że ten bałagan pełni w życiu nastolatka pewną rolę i to całkiem ważną? O co w tym wszystkim chodzi, wyjaśnia pedagożka i terapeutka, Anna Jaworska.
Wyobraź sobie taką historię. Są lata 90. Jedziesz autokarem na wycieczkę z całą klasą. Przysnąłeś, ktoś przechodził obok, zobaczył to. Parę osób zaczęło się podśmiewać, bo wiadomo, nikt, śpiąc na siedząco, nie wygląda zbyt elegancko. Szczęka opadła, może da się tam wsunąć paluszek, jakiegoś chrupka. A jeśli obok przeleci mucha, to już pół autokaru będzie miało ubaw. Ale ockniesz się, powiesz im coś do słuchu, ktoś rozda cukierki, po czym wszyscy zapomną o tym incydencie.Wycieczka teraz? Takie przyśnięcie zostanie natychmiast sfotografowane, zostaną mu dorobione chmurki, jakiś tekst. Jako mem będzie rozesłane do całej klasy. Komuś się tak spodoba, że prześle jeszcze dalej. Nigdy nie wiesz kiedy i w jakich okolicznościach, może wypłynąć to, że znalazłeś się kiedyś w tak niekorzystnej sytuacji. Właśnie w takiej rzeczywistości żyją nasze dzieci.
Wychowywanie przez strach oraz zawstydzanie jest krzywdą przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Większość z nas nosi w sobie pewną krzywdę, której źródło znajdziemy w naszej przeszłości. Jak tłumaczy psycholożka Katarzyna Miller w podcaście Zwierciadła “Troska o siebie” zbyt dużo rodziców wychowuje swoje dzieci w zagrożenia.“Dziecko się umniejsza i bierze pod but. Krzywdą jest brak szacunku dla odrębności bytu ludzkiego, który przyszedł na świat. Pojawia się tam, gdzie władza, gdzie odbiera się wolność” - tłumaczy Miller, dodając, ze rodzice nadużywają władzy nad dzieckiem, tak jak to kiedyś nadużywano władzy wobec nich. Finalnie wszyscy są nieszczęśliwi, a zwłaszcza dzieci i matki. Co zrobić, by zatrzymać to błędne koło?
Choć czasem się nam wydaje, że na swojej drodze spotykamy dobrych i życzliwych nam ludzi, z czasem okazuje się, że ich intencje są nieszczere i owszem - chcą jak najlepiej, lecz dla siebie, nie dla nas.Nieszczere osoby dobrze się maskują i niełatwo jest rozpoznać ich toksyczne zachowania. Pod płaszczykiem fałszywej życzliwości i szczerości spełniają swoje cele, a my jesteśmy dla nich jedynie narzędziem. Jak rozpoznać fałszywych ludzi?
"Z dzieckiem trzeba rozmawiać normalnie" - mawiają ciocie i babcie i mają rację! W czasopiśmie "Developmental Psychology" opublikowano niedawno badania, w których naukowcom udało się dowieźć, że to, jak mówimy do dzieci już od pierwszych dni życia, ma realny wpływ na wykazywaną przez nie inteligencję.Często można usłyszeć, że powinniśmy więcej czytać, aby poszerzać swój zasób słownictwa. Jednak dziś już wiemy ponad wszelką wątpliwość, że elokwencja rozwija się znacznie wcześniej, niż nabieramy umiejętności czytania. Mało tego, to jak mówimy do dzieci, ma bezpośredni wpływ na rozwój ich umiejętności analitycznego myślenia i liczenia.
Ach te szczenięce zauroczenia… Wielu z nas do dziś pamięta swoją pierwszą miłość. Przeżywaliśmy ją pod koniec podstawówki, albo w liceum i nic więcej się wtedy nie liczyło. Ale kiedy strzała amora trafia w serce naszego dziecka, które jeszcze niedawno bawiło się klockami, przeżywamy szok. Czy to nie za wcześnie na dziewczynę? Czy powinnam zabronić córce spotykać się z chłopakiem?Podobne rozterki przeżywała kobieta, która swoją historią podzieliła się w anonimowym poście na jednej z popularnych grup na Facebooku. Jej 12-letnia córka ma starszego chłopaka. Mama jest przerażona i kompletnie nie wie, co robić. W prawie 400 komentarzach pod postem można znaleźć, cóż… prawie 400 różnych rad. Ale tylko niektórzy z internautów dali kobiecie naprawdę wartościową poradę rodzicielską.
Nie ulega wątpliwości, że z roku na rok coraz mniej katolików chodzi do Kościoła. Określają się jako osoby wierzące, ale niepraktykujące.Problem pogłębia się z roku na rok. Wielu rodziców nie chodzi z dziećmi do świątyni, ale jednocześnie posyła je na religię. Jedna z katechetek postanowiła w mediach społecznościowych powiedzieć, co o tym sądzi.
