Często wstajesz w nocy do toalety? To może być zespół pęcherza nadreaktywnego
Pęcherz nadreaktywny (OAB – overactive bladder) to problem, który dotyczy około 49 milionów mieszkańców Europy, bez względu na wiek czy płeć. Przypadłość ta powoduje duży dyskomfort i obniżenie jakości życia, zarówno w sferze fizycznej, jak i psychicznej. Jak objawia się pęcherz nadreaktywny i co robić w przypadku jego wystąpienia?
Zespół pęcherza nadreaktywnego - objawy
Zespół pęcherza nadreaktywnego objawia się silnym i częstym parciem na pęcherz, nykturią (potrzebą częstego oddawania moczu w nocy), a nawet mimowolnym wyciekiem moczu. Objawy mogą się różnić u poszczególnych osób, występować razem lub pojedynczo i mieć różne nasilenie.
Zespół pęcherza nadreaktywnego - przyczyny
Przyczyny pęcherza nadreaktywnego mogą być różne. Wśród nich wymienia się między innymi:
- zaburzenia neurologiczne,
- choroby przewlekłe (m.in. cukrzyca, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera, stwardnienie rozsiane, zespół jelita nadreaktywnego),
- infekcje dróg moczowych,
- operacje w obrębie dolnych dróg moczowych.
Zespół pęcherza nadreaktywnego - diagnostyka
W diagnostyce zespołu pęcherza nadreaktywnego stosuje się następujące metody:
- badanie ogólne moczu,
- badanie urodynamiczne,
- wziernikowanie pęcherza moczowego,
- USG jamy brzusznej z oceną pęcherza moczowego i nerek,
- rezonans magnetyczny.
Zespół pęcherza nadreaktywnego - leczenie
Metody leczenia zespołu pęcherza nadreaktywnego są dobierane w zależności od stanu danego pacjenta, przyczyny schorzenia i stopnia jego nasilenia.
W terapii pęcherza nadreaktywnego stosuje się między innymi:
- leczenie farmakologiczne,
- leczenie hormonalne,
- leczenie neuromodulacyjne (stymulacja elektryczna nerwów odpowiedzialnych za funkcjonowanie układu moczowego, która hamuje nadmierną aktywność pęcherza),
- leczenie toksyną botulinową (wstrzyknięcie toksyny do mięśnia wypieracza pod kontrolą cystoskopii, co prowadzi do jego osłabienia i zmniejszenia częstotliwości oddawania moczu),
- leczenie chirurgiczne, stosowane w ostateczności, kiedy inne metody nie przynoszą efektów.
Kluczowym elementem terapii jest modyfikacja stylu życia, odpowiednia dieta, ćwiczenia mięśni dna miednicy, trening pęcherza oraz techniki relaksacyjne. Warto podkreślić, że otyłość (zwłaszcza brzuszna) sprzyja zwiększaniu parcia na pęcherz.
Zaleca się, aby pacjenci zaprzestali spożywania alkoholu oraz ograniczyli picie napojów z kofeiną, które są naturalnymi diuretykami. Aby zmniejszyć częstotliwość nocnych wizyt w toalecie, należy unikać przyjmowania płynów przed pójściem spać.
