Gdy leki to za mało. Lekarz wskazał ostateczny sposób leczenia choroby wieńcowej!

Rewaskularyzacja - metoda leczenia choroby wieńcowej

„Choroba wieńcowa jest stanem przewlekłym, co oznacza konieczność stałego przyjmowania tabletek oraz prowadzenia zdrowego stylu życia. Są jednak sytuacje, kiedy tabletki nie wystarczą. W przypadku istotnego zwężenia naczynia wieńcowego (zwykle zajmującego co najmniej 70% przekroju naczynia w koronarografii) - należy zastosować rewaskularyzację, czyli poszerzenie lub udrożnienie tętnicy. Mniej inwazyjnym i częściej stosowanym sposobem jest przeznaczyniowa plastyka z wszczepieniem stentu. Bardziej inwazyjną metodą, ale u niektórych pacjentów skuteczniejszą i jedyną właściwą, jest wszczepienie by-pasów przeprowadzane "na otwartej klatce piersiowej".”- powiedział kardiolog dr n. med. Ewa Uścińska.

Kiedy choroba wieńcowa przybiera cięższą postać, a leczenie farmakologiczne jest nieskuteczne, korzystna może być rewaskularyzacja. Jest to jedno z najskuteczniejszych postępowań, które sprawia, że krążenie krwi znów jest prawidłowe. Zabieg polega na udrożnieniu tętnic wieńcowych. Stosowany jest gdy dochodzi do zwężenia naczynia tętniczego lub zatoru.

Wskazaniem do wykonania rewaskularyzacji może być zawał mięśnia sercowego. Wszystko jest uwarunkowane stanem pacjenta oraz przebiegiem choroby. Zabieg może być wykonywany poprzez leczenie przezskórne lub chirurgiczne, czyli by-passy.

Leczenia choroby wieńcowej

Rewaskularyzacja jest stosowana zazwyczaj w bardziej zaawansowanym przebiegu choroby oraz gdy podstawowe metody są nieefektywne. W pierwszej kolejności jednak leczenie polega na zastosowaniu farmakoterapii i wprowadzeniu zasad zdrowego stylu życia. Zamysł leczenia choroby wieńcowej opiera się przede wszystkim na poprawie jakości życia, zredukowaniu uciążliwych objawów oraz przedłużeniu życia pacjenta.

Fundamentem w leczeniu choroby niedokrwiennej serca jest farmakoterapia. Dlatego pacjent z rozpoznaniem tej choroby powinien przyjmować odpowiednie leki według wskazań lekarza. Każde leki mają konkretny wpływ i cel do spełnienia, natomiast ilość i rodzaj przyjmowanych tabletek jest uzależniony od stadium choroby i stanu zdrowotnego pacjenta.

„Kwas acetylowy (ASA) lub inny lek przeciwpłytkowy powinien przyjmować każdy pacjent, aby zapobiegać zakrzepom będącym przyczyną zawałów. Po zawale i wszczepieniu stentu czasowo (zwykle przez rok) wskazane jest przyjmowanie 2 leków przeciwpłytkowych. Każdy pacjent z chorobą wieńcową (jeśli nie ma przeciwwskazań) powinien przyjmować statynę, której zadaniem jest obniżenie stężenia LDL (tzw. złego cholesterolu) do niskich wartości oraz stabilizowanie blaszek miażdżycowych. Zdecydowana większość osób przyjmuje również leki z grupy beta-blokerów i ACE-inhibitorów (lub zamiennie sartanów) - ich zadaniem jest regulowanie rytmu serca i ciśnienia krwi oraz optymalizacja zużycia energii i metabolizmu komórek mieśniowych, co poprawia zarówno komfort życia jak i rokowanie. Dosyć często stosuje się leki z grupy nitratów, które rozszerzają naczynia wieńcowe i zwiększają dopływ krwi do serca, redukując tym samym jego niedokrwienie i bóle dławicowe. Istnieje jeszcze szereg innych leków, ale wskazania do ich stosowania ma wąska grupa chorych.” – powiedział kardiolog dr n. med. Ewa Uścińska.

Objawy choroby wieńcowej

Do najczęstszych objawów, które mogą wskazywać na chorobę niedokrwienna serca należą:

• ból w klatce piersiowej,
• pieczenie, ucisk, dławienie lub gniecenie za mostkiem,
• zaburzenia rytmu serca,
• duszności,
• promieniowanie do brody i lewej ręki,
• osłabienie,
• nadmierna potliwość,
• przyśpieszona akcja serca,
• zasłabnięcia.

„U niektórych osób choroba wieńcowa może objawiać się w inny nietypowy sposób, wówczas trudniej ją rozpoznać bez dalszej diagnostyki. Dotyczy to pacjentów z wieloletnią cukrzycą, u których uszkodzone są włókna nerwowe i zaburzona jest percepcja bólu. U tych osób podstawowym objawem jest duszność wysiłkowa oraz wyraźne pogorszenie tolerancji wysiłku. Dość częstym objawem choroby wieńcowej są zaburzenia rytmu serca indukowane niedokrwieniem mięśnia sercowego. Może też dochodzić do zasłabnięć, a nawet utrat przytomności, ale takie sytuacje zdarzają się znacznie rzadziej.” – powiedział kardiolog dr n. med. Ewa Uścińska.