Narcyzm to nie tylko miłość do samego siebie. To zaburzenie osobowości, które sprawia, że człowiek stawia swoje potrzeby ponad wszystko inne, nie licząc się z uczuciami i granicami innych osób. Narcyz potrzebuje ciągłego podziwu i uznania, a jednocześnie ma niewielką, jeśli nie zerową, zdolność do empatii. Z drugiej strony, narcyz potrafi być czarujący, inteligentny i pełen uroku, zwłaszcza na początku znajomości. Jednak z czasem pokazuje swoją prawdziwą twarz. Psychologowie podkreślają, że najłatwiej rozpoznać go po tym, co mówi – kilka charakterystycznych zdań potrafi zdradzić całą prawdę.Narcyz często zdradza się w rozmowie, nawet gdy stara się wypaść perfekcyjnieZwiązek z osobą narcystyczną oznacza emocjonalny rollercoaster i brak równowagiJeśli uważasz, że twój partner - czy partnerka - ma osobowość narcystyczną, zastanów się, czy podołasz takiemu wyzwaniu
Sprawdzanie komunikatorów, ciągłe pytania i telefony… Chorobliwa zazdrość to nie tylko napięcie w relacji, ale stan, który może przerodzić się w urojenia i paranoję. W poniższym materiale opisujemy typowe oznaki, możliwe mechanizmy powstawania oraz dostępne formy pomocy, aby łatwiej było odróżnić trudny moment w związku od sytuacji wymagającej profesjonalnej pomocy.Jak zdefiniować chorobliwą zazdrość?Jakie zachowania partnera powinny zaniepokoić?Chorobliwie zazdrosny partner – jak mu pomóc?
Kryzys w małżeństwie nie zawsze oznacza koniec - czasem to sygnał, że coś wymaga uwagi, rozmowy i zmiany. Długoletnie związki przechodzą różne etapy, a moment zwątpienia może stać się początkiem nowego rozdziału. Jak jednak rozróżnić, czy problemy w związku są zwiastunem końca relacji, czy jedynie kryzysem, który da się przezwyciężyć?W poruszającej wiadomości do redakcji portalu „Medonet” pani Teresa dzieli się swoimi wątpliwościami po ponad 20 latach małżeństwa. Dyplomowana psycholog odpowiedziała, jak rozpoznać, co naprawdę dzieje się w relacji i czy da się jeszcze odbudować utraconą bliskość.
Przemocowy związek to taki, w którym partner nie musi znęcać się wyłącznie fizycznie, ale może to robić psychicznie. Przemoc emocjonalna może być równie niebezpieczna jak ta, która wymaga użycia siły. Niszczy od środka, niekiedy odcina od świata i sprawia, że ofiara daje się usidlić. Oto oznaki, które powinny zmusić cię do refleksji na temat twojego związku.Ofiary przemocowych partnerów często nie chcą dopuścić do siebie myśli, że ich partner ich nie szanuje i się nad nimi znęca. Biorą na siebie odpowiedzialność za przykre sytuacje, tłumaczą je troską drugiej połówki lub twierdzą, że po prostu zasłużyły na to, jaki los gotuje im partner. Z przemocowymi partnerami zmagają się miliony osób na całym świecie, a wiele z nich nawet nie dopuszcza do siebie tej myśli.
Teoretycznie moje życie jest ok. Jestem żoną i mamą. Wychowałam się w kochającym domu, mam oboje rodziców. Jestem zdrowa, pracuję. Mam dla kogo żyć. Na studiach tkwiłam w trudnym związku cztery lata. Dziś każdy mój zły nastrój irytuje męża. Słyszę, że jestem egoistką, bo w rodzinie jest kobieta, która jest w dużo gorszej sytuacji.Autorka opisała swoją trudną sytuację życiową, twierdząc przy tym “(…)nie mam prawa mówić o spadku nastroju, czy o nieradzeniu sobie w "gorsze dni". Trzeba wziąć się w garść i iść do przodu.” Jako redakcja Pacjenci.pl jesteśmy pewni, że zarówno Autorka listu, jak i każdy z nas ma prawo mówić o spadku nastroju i, że z czymś sobie z nie radzi. I to nie jest egoizm. Oznaką siły nie jest “zaciskanie zębów” i próba przetrwania trudnego czasu, lecz zwrócenie się po pomoc do kompetentnych osób. Przeczytajcie wspomniany list w całości, publikujemy go poniżej.
Nikt nie opisuje, jak wygląda życie w związku z osobą z ADHD z punktu widzenia osoby neuronormatywnej. Skupiamy się zrozumieniu osób z ADHD, a przecież po drugiej stronie jesteśmy my - ludzie, którzy nie mają tego problemu i nie chcą zatracić siebie, a tak właśnie się dzieje – napisała Marta, której partner ma ADHD. Są parą pięć lat.- Studiowaliśmy na jednym roku - w Krakowie, na Uniwersytecie Jagiellońskim. Mi, poukładanej i zorganizowanej, Wojtek zaimponował spontanicznością i przebojowością - wspomina Marta.Na portalu Pacjenci.pl przez tydzień codziennie będziemy publikować listy, które przyszły do nas po tekście „STOP stygmatyzacji dorosłych z ADHD”. A także komentarze psychiatrów. By edukować, czym jest ADHD dorosłych i tłumaczyć, dlaczego sama terapia to za mało, a leki są ważne – bez nich trudno się „ogarnąć”. Oto kolejny list.
