Do czego mogą prowadzić nieleczone wrzodziejące zapalenie jelita grubego i choroba Crohna? Lekarz alarmuje

Skutki zdrowotne nieleczonej choroby Crohna oraz WZJG

„ Powikłania, jakie mogą się pojawić to przede wszystkim zmiany okołoodbytowe. Obie choroby są przewlekłe i wyniszczające, czyli prowadzące do wyniszczenia, a w ostateczności do zgonu pacjenta. Schorzenia te wiążą się ze zwiększonym ryzykiem występowania raka jelita grubego, w szczególności postać, która zajmuje jelito grube. Tacy pacjenci trafiają pod opiekę pracowni endoskopowej i poradni gastroenterologicznej do tzw. nadzoru onkologicznego. U takich pacjentów w ciągu trwania choroby w okresie od 6 do 8 lat od rozpoznania, powinien być stosowany nadzór endoskopowy, który polega na wykonywaniu pełnej kolonoskopii z pobraniem wycinków. Częściowo wykonuje się biopsje, czyli co 10 centymetrów pobierane są cztery wycinki tzw. biopsje kwadrantowe. W dzisiejszych czasach przy rozwoju endoskopii możemy posiłkować się endoskopią wirtualną, bądź chemiczną i pobierać zmiany z miejsc podejrzanych. W zależności od postaci choroby i chorób współtowarzyszących, endoskopie wykonuje się co rok, co trzy lub co pięć lat.” – powiedział gastroenterolog lek. med. Jacek Kowerzanow.

Konsekwencjami nieleczonej choroby Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejącego zapalenia jelita grubego mogą być między innymi:

• rak jelita grubego,
• choroby nowotworowe z zakresu dróg żółciowych,
• wyniszczenia,
• owrzodzenia,
• zrosty,
• zwężenie jelit,
• perforacja jelita,
• niedokrwistość,
• uszkodzenie przewodu pokarmowego,
• krwawienia,
• zgon pacjenta.

Diagnoza WZJG oraz choroby Leśniowskiego-Crohna

„ Kluczowy będzie dobrze zebrany wywiad, badanie fizykalne oraz badania laboratoryjne. Charakterystyczne dla tych jednostek są podwyższone markery stanu zapalnego, czyli mówimy tutaj o leukocytozie i podwyższonych wartościach CRP bądź OB. Obecnie, często wykorzystuje się badanie w kale poziomu specyficznego białka, które nazywamy kalprotektyną. W obu jednostkach chorobowych będzie on podwyższony.” – powiedział gastroenterolog lek. med. Jacek Kowerzanow.

Choroba Leśniowskiego-Crohna jest trudniejsza w diagnostyce niż WZJG. W zespole Crohna zmiany nie zawsze występują w jednym konkretnym miejscu, a wręcz przeciwnie, są lokalizowane w różnych miejscach, co przysparza więcej kłopotów w rozpoznaniu. Jeżeli zmiany umiejscowione są w górnym odcinku, pomocna jest gastroskopia. Jeśli pojawiają się w jelicie cienkim, warto posłużyć się badaniami obrazowymi. Do zobrazowania jelita cienkiego wykorzystywane są tomografia komputerowa jamy brzusznej oraz rezonans magnetyczny w specjalnym protokole enterografii, bądź enteroklizy.

W diagnostyce wrzodziejącego zapalenia jelita grubego stosuje się endoskopię i sigmoidoskopię, czyli badanie enodskopowe dolnego odcinka odbytnicy. Dodatkowo w rozpoznaniu choroby, skuteczna jest pełna kolonoskopia, która pozwoli zobrazować całe jelito grube i końcowy odcinek jelita cienkiego.

Która jednostka chorobowa jest poważniejsza?

„ Wszystko zależy od postaci choroby. W praktyce klinicznej zazwyczaj choroba Leśniowskiego-Crohna ma cięższy przebieg niż wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Możemy mieć także do czynienia z postacią niezaklasyfikowaną, czyli posiadającą cechy jednej i drugiej jednostki chorobowej. W praktyce lekarskiej spotykamy także tzw. konwersje, czyli przejście jednej jednostki chorobowej w drugą.” – powiedział gastroenterolog lek. med. Jacek Kowerzanow.

Obie choroby są przewlekłe i charakteryzują się nieprzyjemnymi objawami. Zarówno zespół Crohna, jak i WZJG to poważne schorzenia, które wymagają odpowiedniej terapii, ponieważ nieleczone mogą prowadzić do groźnych powikłań, a nawet śmierci.