Czym różni się typ 1 choroby afektywnej dwubiegunowej od typu 2? Psychiatra wskazuje zasadnicze różnice
Coraz więcej ludzi jest dotkniętych chorobami psychicznymi różnego rodzaju. Niestety ich objawy często utrudniają codzienne funkcjonowanie. Choroba afektywna dwubiegunowa to przypadłość, o której mówi się znacznie rzadziej, niż o depresji jednak jest równie dotkliwą chorobą, na którą cierpi wiele osób. W chorobie afektywnej dwubiegunowej możemy wyróżnić 1 typ oraz 2 typ. Jakie są ich cechy charakterystyczne oraz na czym polega ich odmienność? Odpowiedź poniżej. Artykuł powstał na podstawie rozmowy z lek. psychiatrą Adamem Bełdą.
Typ 1 choroby afektywnej dwubiegunowej
„Typ 1 to klasyczny typ choroby afektywnej dwubiegunowej, w którym występują depresje i manie. Stosunek obu epizodów jest jak cztery do jednego, czyli mamy cztery razy więcej okresów depresji niż manii. Niektóre źródła podają, że depresje stanowią około 30% czasu życia, więc jest to bardzo duży problem.” – powiedział lek. psychiatra Adam Bełda.
Epizody depresyjne oraz epizody maniakalne występują w 1 typie choroby afektywnej dwubiegunowej. Epizod depresyjny charakteryzuje się obniżonym nastrojem, drażliwością, niechęcią do kontaktów z ludźmi, zwiększonym apetytem oraz wzmożoną sennością. Natomiast epizod maniakalny sprawia, że pacjent może być drażliwy, bardzo ruchliwy, pełen niepokoju psychoruchowego. Mogą tutaj występować także urojenia wielkościowe, przekonanie o własnej wyjątkowości oraz postrzeganie nierealistycznego i fałszywego obrazu rzeczywistości.
Typ 2 choroby afektywnej dwubiegunowej
Typ 2 choroby afektywnej dwubiegunowej pod tym względem jest jeszcze bardziej uciążliwy, ponieważ epizodów depresyjnych mamy wielokrotnie więcej. Depresja może występować nawet przez 50% czasu życia, a epizody maniakalne w zasadzie nie występują. Pojawiają się epizody hipomaniakalne, czyli okresy podwyższonego nastroju, ale bez dodatkowych objawów, które świadczyłyby o rozwiniętej w pełni manii. Sprawia to duże trudności diagnostyczne, ponieważ często pacjenci w momencie pojawiania się epizodów hipomaniakalnych, wreszcie czują dobrze i nie dostrzegają objawów choroby. Wiąże się to z zastosowaniem nieodpowiednich leków i z opóźnieniem w czasie wdrożenia adekwatnej terapii.” – powiedział lek. psychiatra Adam Bełda.
W przypadku 2 typu mamy do czynienia z epizodami depresyjnymi tak jak w 1 typie, jednak tutaj w zwiększonej ilości. Oprócz tego występują tutaj epizody hipomaniakalne, które są podobne do manii, lecz zdecydowanie łagodniejsze. Pacjent może być drażliwy, ale cecha szczególna to podwyższony nastrój.
Diagnoza choroby afektywnej dwubiegunowej
Bardzo ważne jest prawidłowe postawienie diagnozy, aby pacjent był leczony w odpowiednim kierunku. Często jednak zdarza się, że objawy są podobne i zaburzenia są mylone, przez co diagnoza nie jest trafna, a leczenie nieskuteczne. Rozpoznanie zaczyna się od tego, że psychiatra zbiera dogłębne informacje poprzez wywiad z pacjentem, bacznie go obserwuje i dopuszcza się wielospecjalistycznej oceny. Dodatkowo na tym etapie może być pomocne badanie psychologiczne. Dodatkowo, aby stwierdzić, z czym zmaga się pacjent, może być wskazane współdziałanie psychologa.
„Błędna diagnoza wiąże się z wprowadzeniem leczenia, które może być nieadekwatne, a co gorsza częściowo skuteczne, co jeszcze bardziej odwlecze w czasie prawidłową, docelową terapię. Przykładowo, jeśli pacjent zażywa leki przeciwdepresyjne, częściowo działające na epizody depresyjne w przebiegu choroby dwubiegunowej, leczenie będzie utrzymywane. Zanim okaże się, że pacjent cierpi na ChaD, mogą minąć lata nieskutecznej terapii. Warto więc poświęcić trochę więcej czasu na diagnostykę. Zrozumiałe jest to, że każdy chciałby otrzymać jak najszybszą diagnozę, jednak nie zawsze jest możliwe.” – powiedział lek. psychiatra Adam Bełda.
