Wyszukaj w serwisie
choroby profilaktyka problemy cywilizacyjne zdrowie psychiczne żywienie zdaniem lekarza uroda i pielęgnacja dziecko
Pacjenci.pl > Zdrowie > Nadczynność gruczołów przytarczycznych – przyczyny, objawy, leczenie
Magdalena Samecka
Magdalena Samecka 19.03.2022 01:31

Nadczynność gruczołów przytarczycznych – przyczyny, objawy, leczenie

Nadczynność gruczołów przytarczycznych – przyczyny, objawy, leczenie
pixabay.com

Czym jest nadczynność gruczołów przytarczycznych?

Do nadczynności gruczołów przytarczycznych dochodzi, gdy znajdujące się w przedniej części szyi (w pobliżu tarczycy) przytarczyce wytwarzają zbyt dużo parathormonu (PTH) pomagającego kontrolować poziom wapnia i fosforu w organizmie. Stan ten powoduje wzrost poziomu wapnia we krwi (hiperkalcemia) i obniżenie poziomu fosforu (hipofosfatemia), co może prowadzić do szeregu problemów zdrowotnych.

W pobliżu tarczycy znajdują się zazwyczaj cztery przytarczyce. Są one niewielkie, mają wielkość ziarenka ryżu (około 3–5 mm średnicy). Choć tarczyca i przytarczyce są zlokalizowane blisko siebie i stanowią część układu hormonalnego organizmu, ich funkcje nie są ze sobą powiązane. Gruczoły przytarczyczne uwalniają wspomniany już parathormon (PTH) – kości, nerki i jelito cienkie reagują na niego, podnosząc poziom wapnia we krwi.

Wyróżnia się dwa rodzaje nadczynności gruczołów przytarczycznych:

  • pierwotna nadczynność przytarczyc – gruczoły przytarczyczne spontanicznie wytwarzają nadmierną ilość PTH, co powoduje wzrost poziomu wapnia we krwi,

  • wtórna nadczynność przytarczyc – towarzyszy innym schorzeniom, np. niewydolności nerek.

Nadmiar hormonu przytarczyc może prowadzić do wielu negatywnych skutków dla zdrowia, takich jak rozwój osteoporozy, kamicy nerkowej, chorób kardiologicznych, zapalenia trzustki, wrzodów żołądka i dwunastnicy.

Nadczynność gruczołów przytarczycznych – przyczyny

Przyczyna pierwotnej nadczynności przytarczyc, jak dotąd, nie została w pełni poznana. W większości przypadków jest nią gruczolak, czyli łagodny nowotwór powstający ze struktur nabłonkowych. Czasami dochodzi również do hiperplazji, stanu, w którym kilka gruczołów przytarczycznych ulega powiększeniu.

Nadczynność gruczołów przytarczycznych – objawy

Nadczynność gruczołów przytarczycznych w początkowej fazie choroby daje niewielkie objawy lub przebiega bezobjawowo. Są one nieswoiste, dlatego też rzadko zostają powiązane z zaburzeniami pracy przytarczyc. Wśród nich wskazuje się na:

  • uczucie zmęczenia,

  • nudności i utratę apetytu,

  • spadek masy ciała,

  • wzmożone pragnienie,

  • wielomocz,

  • osłabienie mięśni,

  • zaparcia,

  • bóle brzucha

  • zaburzenia koncentracji i pamięci.

Gdy choroba jest zaawansowana, a poziom wapnia we krwi znacząco wzrasta, obserwuje się:

  • wymioty,

  • nadmierną senność,

  • odwodnienie,

  • skurcze mięśni,

  • bóle kostno-stawowe,

  • zawroty głowy, dezorientację,

  • wysokie ciśnienie tętnicze.

Nadczynność gruczołów przytarczycznych – diagnostyka i leczenie

Nadczynność gruczołów przytarczycznych rozpoznaje się dzięki badaniom krwi określającym: poziom parathormonu, poziom wapnia oraz poziom fosforu. Lekarz może również zlecić wykonanie badań obrazowych nerek oraz badania densytometrycznego oceniającego gęstość kości.

W zdecydowanej większości przypadku lekarz zaleca leczenie operacyjnie. Jeśli u chorego występuje znaczna hiperkalcemia, przed leczeniem chirurgicznym, w celu ustabilizowania poziomu wapnia, stosuje się leki zwane bisfosfonianami. Konieczne jest również dbanie o prawidłowe nawodnienie organizmu.

Nieleczona nadczynność gruczołów przytarczycznych powoduje szereg powikłań, takich jak:

  • osteoporoza,

  • kamica nerkowa,

  • choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy,

  • zapalenie trzustki.

Tagi: