Choroba Meniere’a – objawy, przyczyny, sposób leczenia
Czym jest choroba Meniere’a?
Choroba Meniere’a to triada objawów takich jak: szumy uszne, napadowe zawroty głowy oraz głuchota, które powstają w wyniku wodniaka błędnika. Choroba ta dotyka najczęściej osób po 40. roku życia. Objawy tego schorzenia mogą być na tyle uciążliwe, że uniemożliwiają normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, a niekiedy przekreślają karierę zawodową. Choroba ma charakter postępujący, co oznacza, że w miarę upływu lat dochodzi do pogłębienia wad słuchu.
Choroba Meniere’a – objawy
Głównymi objawami choroby Meniere’a, które służą również jako kryterium do diagnozowania tego schorzenia, są szumy uszne i/lub uczucie pełności w uchu. Dodatkowo dochodzą do tego epizody wirowania w głowie, które trwają co najmniej przez 20 minut, choć bywa i tak, że przeciągają się one do kilku godzin. Osoba chora cierpi również na zaburzenia równowagi, okresowo pojawia się uczucie nudności.
Choroba Meniere’a – rozpoznanie
Rozpoznanie choroby Meniere’a oraz jej stadium rozwoju i zaawansowania opiera się o kryteria diagnostyczne Amerykańskiej Akademii Otolaryngologii Chirurgii Głowy i Szyi (AAO-HNS) z 1995 r. Wprowadziła ona cztery możliwości klasyfikacji danego przypadku po wykluczeniu źródła innych chorób.
Klasyfikacja choroby Meniere’a wg AAO-HNS:
potwierdzona choroba Meniere’a to taka, która jest udokumentowana histopatologicznie i zdefiniowana klinicznie,
zdefiniowana choroba Meniere’a to ta, w której mamy do czynienia z potwierdzonym badaniem audiometrycznym ubytkiem słuchu, szumem usznym i/lub uczuciem pełności w uchu, dwiema sytuacjami lub większą ich ilością, w której przez 20 minut lub dłużej dochodziło do zawrotów głowy,
prawdopodobna choroba Meniere’a to taka, w której doszło do co najmniej jednego dłuższego epizodu zawrotów głowy, gdzie pojawia się szum i/lub uczucie pełności w uchu, a ubytek słuchu został poświadczony badaniem audiometrycznym,
przypuszczalna choroba Meniere’a to ta, gdzie dochodzi do epizodów zawrotów głowy, jednakże nie został w niej potwierdzony ubytek słuchu; mogą się w niej również zdarzać zaburzenia równowagi, jednak nie mają one charakteru napadowego.
Klasyfikacja choroby Meniere’a według stadium ubytku słuchu:
Stadium I ≤ 25dB,
Stadium II 26-40 dB,
Stadium III 41-70 dB,
Stadium IV ≥ 70 dB.
Przy rozpoznaniu choroby Meniere’a stosuje się też kryteria diagnostyczne niedosłuchu oraz kryteria oceny zmian słuchu.
Choroba Meniere’a – przyczyny jej powstania
Główną przyczyną choroby Meniere’a jest nadmiarowe gromadzenie się płynu limfatycznego w błędniku błoniastym, które prowadzi do rozerwania błędnika i wylania się endolimfy. To z kolei skutkuje uszkodzeniem nerwu ślimakowego i przedsionkowego. O tym, że u danej osoby rozwinie się choroba Meniere’a decydują różnorodne czynniki m.in.:
choroby autoimmunologiczne takie jak: toczeń, zespół Cogana (choroba zapalna ucha środkowego oraz przedsionka ucha), AIED (autoimmunizacyjna choroba ucha wewnętrznego),
infekcje typu: kiła, zapalenie błędnika (bakteryjne albo wirusowe), przewlekłe zapalenie ucha,
uraz (akustyczny, chirurgiczny ucha wewnętrznego, złamanie kości skroniowej),
choroby metaboliczne np. hiperlipidemia (podwyższony poziom frakcji cholesterolu oraz trójglicerydów we krwi), choroba Pageta (metaboliczna choroba kości objawiająca się np. deformacjami kości), otoskleroza (choroba błędnika kostnego),
nowotwory (białaczka, guz nerwu słuchowego),
choroby endokrynne np. choroby tarczycy czy cukrzyca,
zaburzenia rozwojowe np. dysplazja Mondiniego, czyli wrodzona choroba ucha wewnętrznego, którą można rozpoznać po częściowo wykształconym ślimaku; do zaburzeń przyczyniających się do choroby Meniere’a zalicza się również zespół wielkiego wodociągu przedsionka,
czynniki genetyczne.
