Leiszmanioza skórna

Czym jest leiszmanioza skórna?

Leiszmanioza skórna jest jedną z postaci leiszmaniozy – choroby tropikalnej przenoszonej przez muchówki, a wywoływanej przez wiciowce z rodzaju Leishmania. W Polsce jest to choroba występująca u turystów wracających z Bliskiego Wschodu lub znad Morza Śródziemnego.

Przyczyny leiszmaniozy skórnej

Wiciowce wywołujące leiszmaniozę są przenoszone na człowieka przez ugryzienia krwiopijnych samic muchówek Phlebotomus i Lutzomyia. Pasożyty trafiają do krwioobiegu wraz z ugryzieniem owada, który wprowadza do organizmu człowieka peptydy rozszerzające naczynia krwionośne. Substancje wtłaczane  przez muchówki do obiegu krwi mają szczególne znaczenie, bowiem ułatwiają transmisję chorobotwórczego wiciowca. Pasożyty osiągają dojrzałość w krwiobiegu i rozmnażają się w tkankach żywiciela.

Objawy leiszmaniozy skórnej

Leiszmanioza skórna objawia się występowaniem otwartych ran w miejscu ugryzienia muchówki. Początkowo w miejscu wniknięcia pasożyta pojawia się grudka, która powiększa się do rozmiarów guzka. Guzek następnie ulega owrzodzeniu. Zmiany są najczęściej niebolesne, ale może dochodzić do ich wtórnego zakażenia komplikującego przebieg choroby. Owrzodzenie może przebiegać z wysiękiem surowiczym, tzw. wrzód mokry lub z martwicą i strupami, tzw. wrzód suchy. Leiszmanioza skórna ma najczęściej samoograniczający się charakter, ale pozostawia na skórze grube blizny i liczne  przebarwienia. Jeśli leiszmanioza ma charakter rozlany, zmiany skórne dotyczą znacznie większej powierzchni skóry i mogą wymagać leczenia.

Choroba ta może mieć również nietypowy przebieg – głęboka leiszmanioza skórna wywołuje zmiany przypominające trąd, natomiast w postaci nawrotowej wykwity przypominają toczeń rumieniowaty. Leiszmanioza skórna przybiera również postać trzewnopodobną.

Rozpoznanie leiszmaniozy skórnej

Zmiany w leiszmaniozie skórnej muszą być różnicowane z rakiem skóry, czyrakami i gruźlicą skórną. Od pacjenta pobierane są wycinki lub zeskrobiny z owrzodzeń, materiał poddaje się badaniu mikrobiologicznemu. W większości przypadków pierwotniak zostaje uwidoczniony pod wpływem barwienia metodą Giemsy lub w badaniu histologicznym.