Strefa Komfortu

Strefa komfortu – co to właściwie jest? Podstawowe informacje

Strefa komfortu to nie konkretne miejsce, ale raczej psychiczny stan, w którym czujemy się bezpieczni, przewidywalni i względnie stabilni. To przestrzeń znanych reakcji, znajomych schematów i sprawdzonych rozwiązań – wszystko to, co nie wywołuje stresu, bo już zostało przez nas oswojone. Problem polega jednak na tym, że ten wewnętrzny azyl bywa jednocześnie klatką – wygodną, wyściełaną rutyną, ale nadal ograniczającą.

Nie oznacza to oczywiście, że sama strefa komfortu jest czymś złym. Wręcz przeciwnie – to ona pozwala nam się regenerować, odpoczywać, odbudowywać siły po trudniejszych doświadczeniach. Patologia zaczyna się dopiero wtedy, gdy strefa komfortu staje się wymówką – miejscem, do którego uciekamy przed każdą nową szansą tylko dlatego, że nie daje nam natychmiastowej pewności, lub gdy sięgnięcie po marzenia staje się trudne czy stresujące.

Jak wyjść ze swojej strefy komfortu?

Wyjście ze strefy komfortu powinno stanowić proces pewny, ale powolny. To wychodzenie poza znaną rutynę, ale z pełną świadomością zarówno potencjalnego ryzyka, jak i przyobiecywanych korzyści. Nie chodzi o to, by natychmiast przewracać swoje życie do góry nogami, tylko o to, by poszerzać granice tego, co klasyfikujemy jako znane. Czasem wystarczy powiedzieć „nie”, kiedy zwykle mówiliśmy „tak”, albo odwrotnie – zrobić coś pierwszy raz, nie mając gwarancji powodzenia.

Wyjście ze strefy komfortu – czy zawsze warto?

Narracja, w której każde wyjście ze strefy komfortu równa się automatycznemu wzrostowi, jest równie chwytliwa, co naiwna. Istnieją bowiem sytuacje, w których próba przekraczania własnych granic nie stanowi rozwoju, lecz autoagresję opakowaną w pięknie brzmiące mrzonki. Nie wszystko, co trudne, buduje charakter – czasem po prostu niszczy. Czasem trzeba nie wyjść, lecz zostać w strefie komfortu – zamiast eksponować się na kolejne bodźce, które nie przywodzą nas realnie do osiągania określonych celów, stojąc jednako w sprzeczności z naszą naturą, lepiej nauczyć się tego, jak chronić własną przestrzeń.

Podsumowując, wyjście ze strefy komfortu bywa wartościowe – ale nie wtedy, gdy odbywa się wbrew jasno zarysowanym przez nas granicom, znajdującym źródło w naszej osobowości, tożsamości czy systemie moralnym. Czasem dojrzalszym aktem odwagi jest powiedzenie „nie muszę tego robić” – i świadome pozostanie tam, gdzie czujemy się dobrze. Bo granice są po to, by chronić to, co najważniejsze – nie po to, by nieustannie je rozmontowywać.