Bulimia – czym jest, w jaki sposób ją leczyć?

Bulimia – na czym polega to zaburzenie?

Bulimia wbrew pozorom nie jest jedynie zaburzeniem odżywiania polegającym na próbie kontroli masy ciała. Jest przede wszystkim kompulsywnym zachowaniem, które pozwala zredukować napięcie i uwolnić ciało i umysł od stresu. Typowa bulimiczka to osoba o niskim poczuciu własnej wartości, często nieasertywna. Przyjmuje na siebie zbyt wiele obowiązków, zgadza się na wiele rzeczy, które nie są po jej myśli, a następnie powstałe przeciążenie odreagowuje w postaci nadmiernego przejadania się. W momencie gdy dopada ją stres, potrafi w sposób niekontrolowany opróżnić lodówkę, zjadając taką ilość kalorii, jaką przeciętny człowiek zjadłby np. przez kilka dni. Po takim napadzie obżarstwa pojawiają się u niej wyrzuty sumienia, uczucie odrazy do siebie, co nakłania ją do sprowokowania wymiotów. Czasem próbą pozbycia się nadmiaru kalorii są też nadmierne, katorżnicze ćwiczenia lub nadużywanie środków przeczyszczających.

W jaki sposób można rozpoznać bulimię? Mamy z nią do czynienia, jeśli epizody kompulsywnego objadania się powtarzają się co najmniej dwa razy w tygodniu przez trzy miesiące.

Bulimia – kto najczęściej na nią choruje?

Najbardziej podatne na zachorowanie na bulimię są młode dziewczyny oraz kobiety, które zmagają się z brakiem akceptacji samej siebie. Niska samoocena często idzie w parze ze zbyt wysokimi wymaganiami, jakie stawiają sobie osoby cierpiące na tę chorobę. Do tego są to osoby mało odporne na stres, które nie radzą sobie z przykrymi emocjami i próbują je „zajeść”. Często szukają też akceptacji na zewnątrz, a nie w samych sobie, co powoduje, że próbują się dopasować do otoczenia, spełniając oczekiwania, które nie zawsze są im na rękę. Żyjąc nie swoim życiem i według nieswoich zasad, znajdują ujście napięcia w jedzeniu. Po napadzie obżarstwa przychodzi oprzytomnienie, poczucie wstydu i próba „wyrzucenia” z siebie nadmiaru kalorii.

Bulimia – leczenie

Sposób leczenia bulimii powinien przebiegać wielokierunkowo. Przede wszystkim osoba mająca tego typu zaburzenia odżywiania powinna zgłosić się na terapię do psychoterapeuty. W przypadku bulimii zwykle stosowana jest terapia poznawczo-behawioralna, której głównym celem jest zmiana utrwalonych, negatywnych nawyków osoby chorej. Terapeuci dochodzą do głównego źródła napięć, które wywołuje kompulsywne objadanie się i starają się wskazać inne niż jedzenie sposoby ich redukcji. Bulimiczka uczy się asertywnego zachowania, dbania o własne potrzeby i zasoby. Pacjentka zachęcana jest też do prowadzenia dzienniczka, w którym zapisuje kiedy i w jakich okolicznościach dochodzi u niej do napadów obżarstwa. Pozwala jej to samodzielnie przeanalizować swoje zachowanie i zrozumieć mechanizmy własnego postępowania. Osoby chore na bulimię uczą się też akceptacji własnego ciała i przekierowania uwagi na inne aspekty życia.

Drugim równoległym sposobem leczenia bulimii jest konsultowanie osoby chorej z dietetykiem. Dietetyk uczy bulimiczkę, jak można zdrowo się odżywiać i wzmacniać własne ciało poprzez jedzenie. Oswaja ją z produktami, których bulimiczka unikała ze względu na obawę o przyrost wagi (przywracane są zdrowe relacje z jedzeniem). Poza tym pomaga jej rozpoznać, jakie produkty spożywcze są dla niej korzystne i jak w zdrowy sposób może komponować jadłospis, aby jednocześnie utrzymać szczupłą sylwetkę i nie wyniszczać swojego organizmu przez restrykcyjne, niedoborowe diety.

Ostatnim elementem leczenia bulimii może być leczenie farmakologiczne. Często na początku terapii bulimiczki zmagają się z obniżonym nastrojem, chwiejnością emocjonalną lub nadmiernym stresem. W redukcji napięć i poprawie nastroju mogą wtedy pomóc leki antydepresyjne przepisywane przez lekarza psychiatrę.

Uwaga! Powyższy artykuł nie stanowi porady lekarskiej. Jeśli masz problemy ze zdrowiem, skonsultuj się z lekarzem.