Zmarła księżna Kentu. Jej historia to apel o uwagę na zdrowie psychiczne i przewlekłe choroby

Światła reflektorów i cienie pałacowych korytarzy

Katharine Lucy Mary Worsley–Kent dorastała w Yorkshire, a w 1961 r. poślubiła księcia Edwarda, wprowadzając do Pałacu Buckingham powiew normalności. Jej spontaniczny gest przytulenia zapłakanej Jany Novotnej po przegranym finale Wimbledonu w 1993 r. pokazał, że arystokracja potrafi okazać empatię także poza protokołem. Po odejściu od obowiązków w 2002 r. księżna wykładała muzykę dzieciom ze szkoły w Hull i dyżurowała na telefonie zaufania Samaritans, dowodząc, że królewski tytuł nie chroni przed potrzebą pomagania innym.

Diagnozy, które zmieniły rozmowę o zdrowiu

Gdy lekarze wykryli u niej celiakię – chorobę autoimmunologiczną, w której gluten uszkadza błonę śluzową jelita cienkiego, prowadząc do niedoborów żelaza i anemii – Katarzyna musiała wdrożyć dietę bezglutenową w czasach, gdy pieczywo „gluten free” było rzadkością. 

Wkrótce ujawniły się konsekwencje przebytego zakażenia wirusem Epsteina-Barra, które może powodować przewlekłe zmęczenie miesiącami po ostrej fazie. Dzisiejsze zalecenia obejmują rehabilitację ruchową, regularny rytm snu i konsultację w poradni chorób zakaźnych.

Najcięższą próbą okazała się jednak depresja po martwym urodzeniu syna w 1977 r. Księżna przyznała, że trafiła wówczas na oddział psychiatryczny; odwaga w ujawnieniu tej historii zachęciła brytyjskie media do pisania o depresji bez wstydu.

Przeczytaj też: Naukowcy twierdzą, że ma go nawet 90% z nas! Ten wirus może spowodować stwardnienie rozsiane

Dlaczego ta historia jest także o nas

Śmierć księżnej Kentu przypomina, że zdrowie – fizyczne i psychiczne – pozostaje wspólnym mianownikiem bez względu na tytuły i pałacowe adresy. Gdy wspominamy jej drogę od diagnozy celiakii po publiczną walkę z depresją, warto zadać sobie pytanie, czy potrafimy rozpoznać sygnały własnego organizmu. Przewlekłe zmęczenie, utrzymujące się zaburzenia nastroju czy bóle brzucha po spożyciu produktów zbożowych rzadko mijają „same z siebie” – wymagają rozmowy z lekarzem rodzinnym, gastrologiem lub psychiatrą.

Księżna pokazała, że proszenie o pomoc nie umniejsza godności; przeciwnie, buduje wspólnotę z tymi, którzy mierzą się z podobnymi wyzwaniami. Jej życie przypomina, że żałoba nie kończy się wraz z ceremonią pogrzebową, a wsparcie – czy to telefon zaufania, grupy samopomocy, czy zwykła obecność bliskich – może zamienić milczenie w działanie. W czasach, gdy statystyki mówią o rosnącej liczbie diagnoz depresji i celiakii, testament emocjonalny księżnej Kentu wydaje się prosty: słuchajmy uważnie, reagujmy szybko i nie bójmy się mówić głośno o cierpieniu.

Przeczytaj też: Osoby z depresją często unikają tych 3 rzeczy. To pierwszy sygnał choroby
 

Źródła:

1. The Times. (2025, 5 września). Katharine, Duchess of Kent obituary: modernising member of royal family. Pobrane 5 września 2025 z https://www.thetimes.co.uk/
2. National Health Service. (b.d.). Coeliac disease. Pobrane 5 września 2025 z https://www.nhs.uk/conditions/coeliac-disease/
3. Centers for Disease Control and Prevention. (2024, 22 marca). Clinical Overview of Epstein-Barr Virus (EBV). Pobrane 5 września 2025 z https://www.cdc.gov/epstein-barr/
4. Royal Central. (2023, 22 lutego). The Duchess of Kent celebrates her 90th birthday. Pobrane 5 września 2025 z https://royalcentral.co.uk/