Zespół ogona końskiego

Zespół ogona końskiego – co to jest?

Zespół ogona końskiego to zespół objawów wywoływanych przez uszkodzenie wiązki nerwów poniżej końca rdzenia kręgowego, nazywanej właśnie ogonem końskim. Nerwy ogona końskiego odpowiadają za przesyłanie sygnałów nerwowych do dolnych partii ciała oraz do dolnego odcinka jelita grubego, pęcherza moczowego oraz narządów płciowych. Zespół ogona końskiego występuje każdego roku u jednej na 70 tys. osób.

Przyczyny powstawania zespołu ogona końskiego

Zespół ogona końskiego może być wywołany przez uraz, ucisk lub inne zniszczenia powstające w regionie wiązki nerwowej (np. nowotwór). Najczęstszymi przyczynami występowania choroby są powikłania po nakłuciach lędźwiowych, pęknięcia złamań powodujące migrację fragmentów trzonu kręgu, ciężkie przepukliny krążka międzykręgowego lub urazy penetrujące, np. rany zadane nożem. Zespół końskiego ogona może powstawać również na skutek stenozy (zwężenia) kanału kręgowego, np. w procesach zwyrodnieniowych kręgosłupa lub w wyniku wady wrodzonej. Zwężenie kanału kręgowego prowadzące do naruszenia wiązki nerwowej ogona końskiego zachodzą również na skutek chorób zapalnych, np. choroby reumatycznej kręgosłupa. Do innych przyczyn można zaliczyć nowotwory, ropnie nadtwardówkowe oraz rwiaki nadtwardówkowe.

Objawy zespołu końskiego ogona

Do objawów zespołu końskiego ogona zaliczyć można: silny ból pleców, utratę czucia (lub mrowienie i drętwienie) w obrębie krocza, zewnętrznych narządów płciowych i odbytu (czyli w obrębie tzw. „końskiego siodła”), dysfunkcje pęcherza i jelit, bóle podobne do rwy kulszowej, osłabienie mięśni kończyn dolnych, brak odruchu Achillesa, dysfunkcje seksualne, brak odruchu odbytu oraz zaburzenia chodu.

Szczególnie alarmującymi objawami są ból pleców wraz z utratą czucia oraz dysfunkcjami seksualnymi – w przypadku ich jednoczesnego odczuwania należy skontaktować się z lekarzem.

Rozpoznanie zespołu końskiego ogona

Lekarz bada pacjenta pod kątem odczuwania bólu podczas nacisku, a także w zakresie odruchów. Diagnoza jest zazwyczaj potwierdzana obrazowaniem rezonansem magnetycznym lub tomografią komputerową.