Amiodaron – działanie, dawkowanie, przeciwwskazania
Amiodaron – charakterystyka leku
Amiodaron to lek antyarytmiczny, którego działanie opiera się o hamowanie kanałów potasowych, co wpływa na wydłużenie czasu potencjału czynnościowego, a co za tym idzie – refrakcji wszystkich komórek należących do mięśnia sercowego (przedsionków, węzła zatokowego, węzła przedsionkowo-komorowego oraz komór). Do tego hamuje kanały sodowe, co zwalnia przewodzenie oraz częstość rytmu zatokowego. Wskazaniem do zastosowania Amiodaronu są: migotanie przedsionków, częstoskurcz nadkomorowy, zaburzenia rytmu serca, częstoskurcz węzłowy, napadowe tachyarytmie nadkomorowe, zespół Wolffa-Parkinsona-White’a.
Amiodaron – dawkowanie
Amiodaron to lek, który według zaleceń producenta, powinno się stosować 3 razy dziennie w dawce 200 mg przez tydzień. Kolejna dawka następująca po tej jest podtrzymująca, a więc jest niższa i wynosi 100-200 mg na dobę. Z kolei Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne zaleca, aby dawka wyjściowa była zdecydowanie większa i wynosiła 600 mg na dobę (terapia powinna trwać 4 tygodnie). Po tym czasie dawka może zejść do 400 mg i powinna być stosowana przez 4 tygodnie. Dopiero po upływie tego czasu dawka może wynosić 200 mg na dobę. Przy stosowaniu wyższych dawek należy pamiętać, że im wyższa dawka, tym większe jest ryzyko pojawienia się działań niepożądanych.
Amiodaron – przeciwwskazania
Mimo, iż Amiodaron bywa pomocny przy zaburzeniach rytmu serca, nie każda osoba może go stosować. Po ten lek nie powinny sięgać osoby z nadwrażliwością na jakikolwiek składnik leku lub też jod. Nie mogą go brać także osoby z chorobą tarczycy, nawet tą wyleczoną, która miała miejsce w przeszłości. Poza tym dyskwalifikują do przyjmowania Amiodaronu: uszkodzenie wątroby, ciąża albo karmienie piersią lub też istotne wydłużenie QT. Ponadto dysfunkcja węzła zatokowego lub chorzy z blokiem AV II i III stopnia (jeśli pacjent nie jest zabezpieczony układem stymulującym serce) również stanowią czynniki, które wykluczają z grupy osób mogących zażyć Amiodaron.
Amiodaron – działania niepożądane
Układ krążenia i tarczyca
Amiodaron, podobnie jak inne leki, może dawać skutki uboczne. Ze strony układu krążenia jest to bradykardia zatokowa lub blok AV. Od strony tarczycy: lek ten, ze względu na zawartość jodu, może powodować nadczynność lub niedoczynność tarczycy, zwłaszcza jeśli leczenie przechodzi w przewlekłe. Niedoczynność tarczycy pojawia się zwykle w ciągu pierwszych dwóch lat leczenia Amiodaronem i jeśli się pojawi - jest podstawą do jego odstawienia. Rozpoznanie niedoczynności tarczycy odbywa się na podstawie badania stężenie TSH, które jest podwyższone przy niskim stężeniu T3. Nadczynność tarczycy podczas leczenia Amiodarem również się zdarza, ale rzadziej. Zwykle przyjmuje formę dwóch postaci: typ I – pojawia się u osób, które miały chorobę Gravesa-Basedowa lub mają wole guzkowe. Występuje w wyniku nadmiaru jodu, który jest dostarczany wraz z lekiem Amiodaron. Z kolei typ II – to skutek uwalniania hormonów z uszkodzonej tarczycy w wyniku toksycznego działania leku.
Działania niepożądane od strony neurologicznej
Amiodaron może powodować też zaburzenia w układzie nerwowym, które skutkować mogą np. zaburzeniem pamięci, zaburzeniami snu, parestezjami, drżeniem, zaburzeniami równowagi. Występują one przeważnie na początku leczenia, a potem – w miarę schodzenia z dawki, ulegają złagodzeniu.
Skutki uboczne widoczne na skórze, powikłania obejmujące narząd wzroku
Działania niepożądane Amiodaronu widoczne są także na skórze. Podczas brania leku pojawia się nadwrażliwość na promienie UV-A, co u niektórych osób u jasnej karnacji może prowadzić do przebarwień skóry o niebieskoszarym kolorze. Efektem stosowania leku może być także łysienie. Od strony narządu wzroku obserwuje się z kolei mikrozłogi Amiodaronu w rogówce, co może powodować np. zaburzenia widzenia.
Źródło:
