Czym różni się cukrzyca typu 1 od cukrzycy typu 2? Ich przyczyny są zupełnie odmienne
Cukrzyca jest schorzeniem związanym ze zbyt wysokim poziomem glukozy we krwi. Rozwija się wtedy, kiedy komórki trzustki wytwarzają zbyt mało insuliny bądź też kiedy tkanki tracą wrażliwość na jej działanie. To pierwsza choroba niezakaźna, która została uznana przez ONZ za epidemię XXI wieku. Na cukrzycę cierpią zarówno dorośli, jak i dzieci, a mechanizmy jej powstawania są różne.
Geny czy styl życia? Jakie są przyczyny obu typów cukrzycy?
Cukrzyca typu 1 jest schorzeniem ludzi młodych, najczęściej rozpoznawanym w wieku 7 – 14 lat i związana jest z czynnikami genetycznymi. „Jest dziedziczona wielogenowo, więc nie możemy oznaczyć jednego konkretnego genu, odpowiedzialnego za jej rozwój. Jeśli nasi rodzice lub dziadkowie mieli cukrzycę typu 1, nie oznacza to, że my także będziemy chorować.” - powiedziała dr n. med. Patrycja Wachowska-Kelly, specjalista chorób wewnętrznych i leczenia otyłości, diabetolog.
Cukrzycę typu 2 nazywa się cukrzycą dorosłych, ponieważ związana jet z wiekiem i metabolizmem. Za główny czynnik ryzyka cukrzycy typu 2 uważa się nadwagę i otyłość. „Mimo, że jest przypisywana osobom dorosłym, może do niej dojść w każdym wieku. Moja najmłodsza pacjentka w momencie diagnozy miała 16 lat.” - powiedziała dr n. med. Patrycja Wachowska-Kelly, specjalista chorób wewnętrznych i leczenia otyłości, diabetolog.
Cukrzyca typu 1 jest chorobą autoimmunologiczną spowodowaną wytwarzaniem przez układ odpornościowy specyficznych przeciwciał, które uszkadzają komórki trzustki. Uszkodzona trzustka nie jest w stanie produkować insuliny potrzebnej do metabolizmu cukrów w organizmie.
W cukrzycy typu 2 insulina jest wytwarzana, ale w ilości nieadekwatnej do zapotrzebowania organizmu. Z czasem trwania choroby produkcja insuliny w trzustce słabnie i w pewnym momencie może dojść do konieczności leczenia insuliną. „Patomechanizm cukrzycy typu 2 różni się od cukrzycy typu 1. Nie występują tu specyficzne przeciwciała uszkadzające trzustkę, a główną przyczyną rozwoju choroby jest hiperinsulinemia i insulinooporność związana z niewłaściwym stylem życia, m.in. nieodpowiednim sposobem odżywiania się i/oraz brakiem aktywności fizycznej.” - powiedziała dr n. med. Patrycja Wachowska-Kelly, specjalista chorób wewnętrznych i leczenia otyłości, diabetolog.
Objawy cukrzycy typu 1 i cukrzycy typu 2 – czym się różnią?
W obu przypadkach objawy są takie same, jednak różna jest dynamika narastania dolegliwości. „Różnica polega na tym, że przy cukrzycy typu 1 objawy występują nagle i z reguły wszystkie na raz. W cukrzycy typu 2 w zależności od poziomu cukru, stan ten może trwać bardzo długo, a objawy są nieznacznie nasilone. Z reguły jest to kwestia miesięcy, a nawet lat. Na początku dochodzi do stanu przedcukrzycowego, po czym rozwija się cukrzyca.” - powiedziała dr n. med. Patrycja Wachowska-Kelly, specjalista chorób wewnętrznych i leczenia otyłości, diabetolog.
Do typowych objawów cukrzycy należą m.in. senność, osłabienie, wzmożone pragnienie, nadmierne oddawanie moczu, nagłe chudnięcie, złe samopoczucie, ropne zmiany skórne, przewlekłe i trudno gojące się rany.
Nowy typ cukrzycy – cukrzyca typu 3
Jakiś czas temu wyodrębniono kolejny typ cukrzycy – cukrzycę typu 3, zwaną też cukrzycą wtórną. Przyczyną cukrzycy wtórnej jest współistnienie u pacjenta innych chorób lub zespołów genetycznych. Schorzenia te mogą prowadzić do obniżonej produkcji insuliny przez trzustkę bądź też do zmniejszonej wrażliwości tkanek na insulinę. Choroby, które mogą prowadzić do cukrzycy typu 3 to m.in. nadczynność tarczycy, zapalenie trzustki, zespół Cushinga, zespół policystycznych jajników, mukowiscydoza, akromegalia, nowotwory (np. rak trzustki).
Cukrzyca wtórna może także wystąpić po operacji, np. po wycięciu trzustki. Bywa też skutkiem ubocznym przewlekłego stosowania niektórych leków, np. sterydów.
