Czym jest grzybica drobnozarodnikowa
Grzybica drobnozarodnikowa to dolegliwość, która przytrafia się głównie dzieciom. Choroba najczęściej wywoływana jest przez grzyby zoofilne Microsporum canis, które kolonizują sierść zwierząt domowych. Dzieci poprzez zabawy i bliski kontakt ze swoimi pupilami mogą ulec zakażeniu. Rzadziej spotykane jest zakażenie grzybami pochodzącymi od człowieka – Microsporum audouini oraz Microsporum ferrugineum. Do zakażenia tymi populacjami grzybów dochodzi w większych skupiskach ludzi, np. w szkole.
Z uwagi na bardzo dużą zaraźliwość zakażenie może dotknąć na przykład dzieci z jednej grupy przedszkolnej albo wszystkie dzieci w rodzinie. Do zakażenia dochodzi podczas bezpośredniego kontaktu ze skórą i włosami osoby chorej. Możliwe jest także zakażenie poprzez kontakt pośredni, czyli używanie tego samego grzebienia, maszynki do włosów, ręcznika i innych przyrządów kosmetycznych mających kontakt z włosami i skórą chorej osoby. Do przeniesienia zarodników grzyba dojść może także w przypadku noszenia czapki należącej do osoby chorej.
Grzybica drobnozarodnikowa dotyka w największej mierze skórę owłosioną, jednak sporadycznie zdarzają się również zakażenia skóry gładkiej.
Grzybica drobnozarodnikowa – objawy
Grzybica drobnozarodnikowa powoduje niszczenie włosów na wysokości około trzech milimetrów od skóry oraz łuszczenie się skóry głowy, przypominające łupież. Można zaobserwować pojedyncze lub mnogie ogniska bez stanu zapalnego (plamy). Zmiany na skórze mogą być różnej wielkości oraz przybierać rozmaity kształt. U pacjentów pojawiają się zarówno okrągłe, jak i owalne ogniska grzybicy drobnozarodnikowej.
Skóra w ogniskach zakażenia zwykle nie wykazuje objawów zapalenia z wyjątkiem zakażenia Microsporum canis, gdzie ogniska są rumieniowo zmienione z wyraźnie zaznaczonym stanem zapalnym na obwodzie. Ogniska zakażenia na skórze owłosionej fluoryzują bardzo swoiście w świetle lampy Wooda.
Stawiając rozpoznanie, należy mieć na uwadze inne choroby, których objawy są podobne do grzybicy drobnozarodnikowej. Schorzenie to należy różnicować z:
grzybicą woszczynową,
grzybicą strzygącą,
łuszczycą,
łupieżem azbestowym,
łysieniem plackowatym,
trychotillomanią,
łojotokowym zapaleniem skóry.
W jaki sposób można odróżnić grzybicę drobnozarodnikową od podobnych schorzeń:
w grzybicy strzygącej włosy ułamane są na różnych wysokościach, nie mają białawych pochewek i nie świecą w świetle lampy Wooda,
w grzybicy woszczynowej włosy fluoryzują mniej intensywnie – raczej szaro i nie łamią się,
w łuszczycy łuski są grubiej nawarstwione i bardziej suche, włosy są mniej przerzedzone i nieułamane,
w łupieżu azbestowym tłuste łuski unoszą się przy pociąganiu włosów,
łysienie plackowate charakteryzuje zupełny brak łuszczenia i obecność włosów wykrzyknikowych na obwodzie ognisk,
w trychotillomanii obecne jest 1 lub najwyżej 2 symetryczne ogniska bezwłose o nieregularnych zarysach.
Grzybica drobnozarodnikowa leczenie
W leczeniu grzybicy drobnozarodnikowej najważniejszą rolę odgrywa podawanie przez klika tygodni leków hamujących rozrost grzyba oraz leczenie miejscowe. Dobre działanie wykazują maści oraz kremy o właściwościach przeciwgrzybiczych, choć w przypadku niektórych pacjentów leczenie miejscowe okazuje się niewystarczające.
Postępowanie miejscowe w przypadku grzybicy drobnozarodnikowej to także:
częste mycie włosów i skóry głowy,
golenie lub strzyżenie włosów tuż przy skórze głowy co 7-10 dni,
odkażanie ognisk chorobowych oraz okolicznej skóry.
Leczenie ogólne wdrażane jest, gdy zmiany chorobowe nie goją się lub gdy ogniska grzybicy są już w znacznym stopniu zaawansowane. Wówczas lekarz przepisuje preparaty przeciwgrzybicze, takie jak: terbinafina, intrakonazol lub flikonazol. Należy jednak mieć na uwadze, że leczenie może wywołać skutki uboczne. Przeciwwskazaniami do rozpoczęcia leczenia są ciąża i schorzenie wątroby. Ponieważ wśród działań niepożądanych występuje mielotoksyczność, konieczna jest w regularna kontrola morfologii krwi.
