Koagulopatie nabyte - przebieg, przyczyny, sposoby leczenia
Koagulopatie nabyte i ich przyczyny
Wiele chorób może powodować dysfunkcje w obrębie układu krwionośnego, jak i w samym składzie krwi. Niektóre z nich mogą predysponować również do wystąpienia koagulopatii nabytych, czyli zaburzeń krzepnięcia krwi. Występują one często podczas przebiegu takich chorób jak zaburzenia czynności wątroby, ponieważ jest ona miejscem powstawania niektórych czynników odpowiadających za krzepnięcie. Marskość wątroby oraz jej wirusowe zakażenia mogą więc powodować koagulopatie. Choroby nowotworowe, niewydolność nerek oraz dysfunkcje układu autoimmunologicznego, takie jak RZS czy toczeń rumieniowaty również mogą skutkować zaburzeniami krzepnięcia. Do koagulopatii nabytych należą również koagulopatie położnicze, które spowodowane są ciążą i powodują powikłania jej przebiegu, a także porodu. Mogą być wywołane poprzez nadciśnienie ciążowe oraz przedwczesne odklejenie łożyska lub rzucawkę. Do zaburzeń krzepnięcia krwi może dojść również w wyniku przyjmowania niektórych leków lub innych form terapeutycznych. Na przykład u osób chorych, które są leczone środkami krwiozastępczymi, może dojść na koagulopatii z powodu zbyt dużej ilości preparatów. Jedną z nieznanych, specyficznych koagulopatii nabytych jest zespół DIC, nazywany również zespołem rozsianego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego czy koagulopatią ze zużycia, w której to dochodzi do zużycia się płytek krwi, fibrynogenu i innych czynników krzepnięcia. Braki tych składników objawiają się najczęściej skazą krwotoczną. Wówczas osoba dotknięta tym schorzeniem może wymagać hospitalizacji.
Jakie objawy prezentują koagulopatie nabyte?
Do najbardziej zauważalnych i charakterystycznych objawów zaburzeń krzepnięcia krwi należy wzmożone i nadmierne krwawienie, nieadekwatne do sytuacji. Na przykład masywne krwawienie po wyrwaniu zęba, niewielkim zranieniu, czy też w trakcie operacji. Objawem koagulopatii nabytych jest upośledzona zdolność do tworzenia się skrzepów oraz obecność krwotoków do jam stawów. U osób z zaburzeniami krzepnięcia można dostrzec skłonność do powstawania dużej ilości wybroczyn skórnych oraz wzmożonych krwotoków śródmiąższowych do mózgu czy też mięśni. Możliwe są również krwotoki wewnętrzne do przewodu pokarmowego lub zewnętrzne z dróg rodnych, które ze względu na ryzyko powikłań wymagają szczegółowej diagnostyki i szybkiego rozpoczęcia procesu leczenia.
Koagulopatie nabyte - diagnoza i leczenie
Potwierdzenie lub wykluczenie zaburzeń krzepnięcia krwi polega na analizie szczegółowych wyników badań krwi oraz wzięcia pod uwagę wywiadu z pacjentem, w którym mogą znaleźć się informacje, wskazujące na nabyty charakter koagulopatii. Wówczas rokowanie jest lepsze niż w przypadku koagulopatii wrodzonych i polega przede wszystkim na wyeliminowaniu przyczyny zaburzeń krzepnięcia. Leczenie koagulopatii zostaje podjęte, gdy pojawia się realne zagrożenie wystąpieniem krwotoku i może okazać się konieczne w sytuacji, gdy osoba chora, będzie wymagała operacji lub zabiegu inwazyjnego. Aby wyrównać odpowiedni poziom czynników regulujących proces krzepnięcia, zaleca się podawanie gotowych, specjalistycznych preparatów np. świeżo mrożonego osocza. W przypadku niektórych pacjentów – na skutek intensywnego krwotoku – może dojść do konieczności leczenia na oddziale intensywnej terapii lub wykonania transfuzji krwi.
