Złamania kości nadgarstka

Budowa nadgarstka

Nadgarstek jest częścią górnej kończyny składającą się z 8 kości. Kości nadgarstka są ułożone po cztery w dwóch szeregach – bliższym i dalszym. Szereg bliższy kości nadgarstka (kość łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta, grochowata) łączy się z kośćmi przedramienia (promieniową i łokciową), natomiast szereg dalszy łączy się z kośćmi śródręcza (kość czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, kość główkowata i kość haczykowata).

Główną funkcją nadgarstka u człowieka jest ułatwianie poprawnego ułożenia dłoni oraz wykorzystywanie mięśni prostowników i zginaczy przedramienia.

Złamania nadgarstka

Do złamania nadgarstka może dochodzić w wyniku upadków z dużych wysokości lub urazów w wypadkach komunikacyjnych. W przypadku, gdy mamy do czynienia z osteoporozą, nawet upadek z niewielkiej wysokości (np. potknięcie się na chodniku) może prowadzić do złamania. Złamania nadgarstka w największej części dotyczą złamań nasady kości promieniowej oraz kości łódeczkowatej.

Złamania kości promieniowej

Mimo że kość promieniowa tak naprawdę należy do kości przedramienia, w przypadku złamania jej nasady (tzw. złamanie Collesa) utarło się mówić o złamaniu kości nadgarstka. Na ten rodzaj złamania najbardziej narażone są kobiety po 65. roku życia, a więc panie narażone na zmiany osteoporotyczne w kościach. Gdy kość jest osłabiona, upadek na wyprostowaną rękę może skutkować złamaniem nasady kości promieniowej.

Objawami złamania nasady kości promieniowej są: silny ból i opuchlizna nadgarstka, ograniczenie ruchomości ręki w stawie, zaczerwienienie okolic nadgarstka, deformacja nadgarstka (jeśli nastąpiło przemieszczenie odłamków kości).

Złamanie Collesa należy jak najszybciej leczyć, bowiem może ono skutkować niedokrwieniem kończyny (może dojść do zaburzenia funkcji naczyń krwionośnych i nerwów). Konieczne jest wykonanie zdjęcia RTG, czasem badania tomografią komputerową (w przypadku skomplikowanych złamań). Jeśli podczas złamania nie wytworzyły się odłamy kości, leczenie polega na unieruchomieniu kończyny na kilka tygodni, natomiast złamanie wieloodłamowe z przemieszczeniem wymaga operacji chirurgicznej.

Niewłaściwie leczone złamanie kości promieniowej może skutkować poważnymi powikłaniami: uszkodzeniem nerwów, trwałymi deformacjami kości, zwyrodnieniami w obrębie stawu nadgarstka czy przewlekłym bólem ręki.

Złamanie kości łódeczkowatej

Złamania mniejszych kości nadgarstka mogą być rozpoznane dopiero wiele tygodni od wystąpienia urazu, ponieważ nie powodują one zniekształcenia obrysów stawu, a dolegliwości bólowe są często dużo mniejsze, niż przy złamaniach kości większych.

Do złamania kości łódeczkowatej najczęściej dochodzi przy upadku na wyprostowaną rękę. Pacjenci z tym złamaniem skarżą się na ból po grzbietowej stronie nadgarstka oraz ograniczoną ruchomość dłoni w stawie.

Do rozpoznania złamania kości łódeczkowatej konieczne jest wykonanie zdjęcia RTG, czasami badanie tomografią komputerową. Leczenie polega na unieruchomieniu kończyny w obrębie nadgarstka na 6 do 12 tygodni. Jeśli złamanie jest niestabilne, konieczne jest jego nastawienie i zespolenie operacyjne.