Niesztowica – przyczyny, objawy, leczenie

Niesztowica – przyczyny zakażenia

Niesztowica to bakteryjna choroba skóry, która pojawia się w wyniku zetknięcia uszkodzonego naskórka z gronkowcem złocistym lub paciorkowcem β-hemolizującym. Na każdej skórze, także tej zdrowej, bytują różnego rodzaju bakterie, grzyby czy wirusy. Nie są one jednak groźne dla człowieka, gdyż silna bariera ochronna połączona z odpowiednim pH (5,4–5,9) sprawia, że skóra doskonale chroni się przed inwazją ze strony drobnoustrojów. Problem pojawia się wówczas, gdy na skutek zaniedbań higienicznych oraz np. niedożywienia dojdzie do osłabienia bariery ochronnej naskórka. Stanie się on wówczas bardziej podatny na uszkodzenia i pęknięcia. Jeśli w warstwie zewnętrznej skóry powstaną szczeliny, zadrapania, przy niezachowaniu odpowiedniego poziomu czystości, może dojść do zakażeń.

Niesztowica – objawy

Niesztowica jest ropnym zapaleniem skóry, który pojawia się najczęściej na pośladkach i kończynach dolnych. Początkowo objawia się w postaci krosty z widocznym wokół niej rumieniem. Następnie, w odróżnieniu od liszajca zakaźnego, nie rozprzestrzenia się na powierzchni skóry lecz sięga w jej głąb. Rana staje się więc głęboka i bolesna. Zmiany skórne przyjmują postać owrzodzeń z widocznym na dnie żółtoszarym strupem.

Niesztowica – kto jest najbardziej narażony?

Ze względu na to, że niesztowica jest konsekwencją braku higieny oraz osłabionej odporności, chorują na nią najczęściej:

• osoby bezdomne,

• starsi i samotni ludzie niezdolni do samodzielnej egzystencji,

• osoby z chorobami przewlekłymi, a przez to z obniżoną odpornością,

• ludzie chorujący na inne choroby skóry prowadzące do uszkodzeń naskórka np. świerzb, atopowe zapalenie skóry,

• osoby niedożywione,

• nieprzestrzegające zasad higieny.

Niesztowica – leczenie

Niesztowica jest leczona zarówno ogólnie, jak i miejscowo. Leczenie ogólne polega na podawaniu antybiotyków, u bezdomnych – drogą pozajelitową. Pacjent zażywa też antybiotyki drogą doustną i są to zazwyczaj penicyliny oporne na penicylinazę lub cefalosporyny.

Leczenie miejscowe polega przede wszystkim na stosowaniu środków odkażających, gdyż zmiany skórne powstałe w wyniku rozwoju choroby są głębokie, dlatego zanim się zagoją, muszą być chronione przed kolejnymi potencjalnymi zakażeniami. Proces gojenia się ran przebiega zwykle w kilku fazach: oczyszczania (zapalenie); przebudowy (kiedy następuje odrastanie nabłonka, komórek oraz naczyń krwionośnych) oraz obkurczania się połączonego z tworzeniem się blizny. W czasie trwania tych faz, rana narażona jest na warunki niejałowe i ponowne zakażenie albo przez drobnoustroje bytujące na człowieku (endogenne), albo pochodzące ze środowiska zewnętrznego (egzogenne). W związku z tym konieczne jest dbanie o takie środowisko wokół rany, które sprzyjać będzie gojeniu się, a jednocześnie uniemożliwi kolonizację kolejnym patogenom. Musi więc to być środowisko jałowe (odkażanie) i wilgotne (chodzi o utrzymanie wilgoci wokół samej rany). Do odkażania zmian skórnych w przebiegu niesztowicy stosuje się najczęściej chlorheksydynę lub jodynę powidonową. Jeśli zmiany są głębokie i występują na podudziach, zaleca się, by pacjent nosił pończochy uciskowe. Jednym z etapów leczenia jest też wzmocnienie organizmu od wewnątrz, co w przypadku pacjentów niedożywionych oznacza dostarczenie im substancji odżywczych niezbędnych do regeneracji i odnowy komórek skóry.

Odpowiednio dobrane leczenie zazwyczaj przynosi dobre rezultaty w postaci wygojenia owrzodzeń, jednak bardzo pozostałością po przebytej chorobie są nieestetyczne blizny. Oprócz tego choroba może zostawić po sobie ślad w postaci kłębuszkowego zapalenia nerek.

Uwaga! Powyższy artykuł nie stanowi porady lekarskiej. Jeśli masz problemy ze zdrowiem, skonsultuj się z lekarzem.