Haemophilus influenzae typu B – co to takiego?
Większość szczepów Haemophilus influenzae to patogeny oportunistyczne. Oznacza to, że przeważnie żyją w swoim żywicielu, nie powodując choroby, ale mogą uaktywnić się, wywołując chorobę pod wpływem określonych czynników takich jak np:
infekcja wirusowa,
obniżona odporność,
przewlekłe zapalenie tkanek.
zakażenie wirusem HIV.
Przy wystąpieniu odpowiednich okoliczności Haemophilus influenzae typu B infekują żywiciela, przyklejając się do komórki gospodarza za pomocą trimerycznych adhezyn autotransporterów. Wydaje się, że naturalnie nabyta choroba wywoływana przez H. influenzae występuje tylko u ludzi. U niemowląt i małych dzieci Haemophilus influenzae typu B może powodować:
bakteriemię,
zapalenie płuc,
zapalenie nagłośni,
ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowych.
Czasami powoduje także zapalenie tkanki łącznej, zapalenie kości i szpiku oraz infekcyjne zapalenie stawów. Przed wprowadzeniem szczepionki, była to jedna z bardzo częstych przyczyn infekcji noworodków.
Jak przenosi się Haemophilus influenzae typu B?
Transmisja pałeczek Haemophilus influenzae typu B dokonuje się głównie na drodze kropelkowej, sprzyjają jej bliskie kontakty międzyludzkie. Dlatego też zakażenia częściej występują w zbiorowiskach – obserwuje się nasilenie zjawiska nosicielstwa i infekcji wśród dzieci uczęszczających do żłobków i przedszkoli, a także w rodzinach wielodzietnych, zwłaszcza żyjących w przeludnionych mieszkaniach.
Haemophilus influenzae typu B – objawy I leczenie
Objawy kliniczne mogą obejmować początkowe objawy infekcji górnych dróg oddechowych imitujące infekcję wirusową, zwykle z towarzyszącą gorączką, często o niskim stopniu nasilenia. Infekcja może zająć dolne drogi oddechowe w ciągu kilku dni, z cechami często przypominającymi zapalenie oskrzeli. Plwocina może być trudna do odkrztuszenia i często jest szara lub kremowa. Bez odpowiedniego leczenia kaszel może utrzymywać się przez kilka tygodni. Wiele przypadków Haemophilus influenzae typu B rozpoznaje się po wystąpieniu infekcji klatki piersiowej, które nie reagują na penicyliny lub cefalosporyny pierwszej generacji.
RTG klatki piersiowej może zidentyfikować konsolidację pęcherzyków płucnych. Diagnozę kliniczną Haemophilus influenzae typu B przeprowadza się zazwyczaj na podstawie hodowli bakterii lub aglutynacji cząstek lateksu. Rozpoznanie uważa się za potwierdzone, gdy organizm zostanie wyizolowany z jałowego miejsca ciała.
Haemophilus influenzae wytwarza beta-laktamazy i jest w stanie modyfikować białka wiążące penicyliny, dzięki czemu zyskał oporność na antybiotyki z rodziny penicylin. W ciężkich przypadkach wybranymi antybiotykami są cefotaksym i ceftriakson dostarczane bezpośrednio do krwiobiegu, a w mniej ciężkich przypadkach połączenie ampicyliny i sulbaktamu, cefalosporyny drugiej i trzeciej generacji lub fluorochinolony.
Najskuteczniejszą metodą zapobiegania chorobie i ewentualnym powikłaniom są obowiązkowe szczepienia. Szczepionki przeciwko Hib składają się z oczyszczonych fragmentów komórki bakteryjnej.
Powinno się zaszczepić wszystkie niemowlaki, które ukończyły szósty tydzień życia i dzieci do piątego roku, które nie były szczepione. 85 proc. wszystkich zakażeń Haemophilus influenzae typu B występuje właśnie w tej grupie wiekowej.
