Czy masz syndrom DDD? Psychoterapeuci biją na alarm: niska samoocena i lęk to nie jest przypadek

Na czym polega syndrom DDD?

DDD, czyli Dorosłe Dzieci z Rodzin Dysfunkcyjnych, to termin opisujący psychologiczne skutki wychowywania się w środowisku pozbawionym bezpieczeństwa, stabilności lub troski. Choć nie funkcjonuje jako jednostka chorobowa w oficjalnych klasyfikacjach, specjaliści podkreślają, że to zespół utrwalonych wzorców i mechanizmów obronnych, które często utrudniają dorosłe życie.

Szacuje się, że nawet 30% dorosłych Polaków dorastało w rodzinach dysfunkcyjnych, jednak faktyczna liczba może być wyższa, ponieważ wiele osób nigdy nie korzysta z pomocy specjalistycznej.

Rosnące statystyki: coraz więcej osób trafia na terapię

Z danych zawartych w raporcie „Polska na kozetce 2025” wynika, że liczba refundowanych sesji psychoterapii wzrosła w ciągu dekady o niemal 70%, a konsultacji psychologicznych aż o 145%. Coraz więcej pacjentów to osoby dorosłe, które dopiero teraz zaczynają łączyć swoje obecne trudności z doświadczeniami z dzieciństwa. Czytaj także: Z czym przychodzimy na kozetkę? Psychoterapeutka o problemach psychicznych Polaków

Gdy uwzględnić także DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików), odsetek osób dotkniętych wychowaniem w środowisku dysfunkcyjnym może sięgać 40%. Do najczęstszych przyczyn wzrostu rozpoznań należą:

• rosnąca świadomość traumy rozwojowej,
• spadek społecznego tabu wokół terapii,
• utrzymujące się wysokie spożycie alkoholu i przemoc domowa.

Objawy, które mogą wskazywać na DDD

Do charakterystycznych trudności zgłaszanych przez osoby z syndromem DDD należą:

• przewlekły lęk, poczucie winy, niska samoocena,
• perfekcjonizm, silna potrzeba kontroli,
• unikanie konfliktów, trudność w wyrażaniu emocji,
• problemy z bliskością i współuzależnienie,
• dolegliwości psychosomatyczne: bezsenność, bóle napięciowe, problemy żołądkowe. Czytaj także: To nie „zwykła” choroba, tylko nerwica. 6 objawów, które daje ciało, gdy wysiada psychika

Kiedy koniecznie zgłosić się na psychoterapię?

Jeśli zauważasz u siebie kilka z powyższych cech i czujesz, że wpływają one na relacje, pracę lub samoocenę – warto skonsultować się z psychoterapeutą. Pomocne mogą być:

• terapia indywidualna (np. poznawczo-behawioralna, schematów),
• grupy wsparcia, które zmniejszają poczucie osamotnienia,
• nauka asertywności i techniki regulacji emocji.

W przypadku myśli samobójczych, uzależnień lub nasilonej depresji, konieczna jest natychmiastowa interwencja psychiatryczna lub kontakt z całodobowym centrum kryzysowym.

Specjaliści podkreślają, że kluczowym krokiem w procesie zdrowienia jest nazwanie doświadczeń i zrozumienie, że źródła wielu trudności mogą tkwić w dzieciństwie. To umożliwia przerwanie błędnego koła samoobwiniania i rozpoczęcie realnej zmiany.

Źródła:

• Narodowy Fundusz Zdrowia. (2024). Informacje o psychoterapii, wizytach u psychologów i psychiatrów w latach 2013–2023. Centrum e-Zdrowia. Dostęp 3 października 2025
• Fiedziukiewicz, M., Kędzierska-Strzępka, A., & Czupryniak, J. (2025). Polska na kozetce 2025. Ogólnopolski raport o zdrowiu psychicznym Polaków. Kliniki.pl. Dostęp 3 października 2025
• Galileo Medical. (2025). Psychoterapia w Polsce w latach 2013–2023: finansowanie NFZ. Raport Galileo Medical. Dostęp 3 października 2025