Archiwum marzec 2022

Według Naczelnego Lekarza Stanów Zjednoczonych składniki dymu mogą generować nawet kilkanaście miejsc nowotworowych w organizmie palacza. W Polsce regularnie pali prawie 8 milionów osób - nałóg ten jest jedną z głównych przyczyn przedwczesnych zgonów wielu Polaków. Okazuje się jednak, że istnieją przebadane, mniej szkodliwe alternatywy i jeżeli nie jesteśmy w stanie z dnia na dzień zerwać z nałogiem, warto po nie sięgnąć. Do takich alternatyw zaliczamy na przykład papierosy elektroniczne lub urządzenia podgrzewające tytoń. Naukowcy opracowali pojęcie tzw. skali obniżania ryzyka (risk continuum), która przedstawia poziom ekspozycji konkretnych produktów na toksyny. Według tej skali, potencjalnie najmniej szkodliwa jest tzw. nikotynowa terapia zastępcza (NRT), na drugim miejscu są tzw. modern oral products, czyli np. saszetki nikotynowe, następnie e-papierosy, za nimi tzw. traditional oral products, wśród których są podgrzewacze tytoniu oraz sproszkowany tytoń, a na końcu tradycyjne papierosy i cygara. Alternatywy dla tradycyjnych papierosów też szkodzą, bo zawierają nikotynę, ale według wielu badań międzynarodowych, zarówno e-papierosy, jak i podgrzewacze tytoniu (na rynku można wybierać spośród różnych podgrzewaczy, np. glo hyper+), są aż o około 90-95 proc. mniej szkodliwe od standardowych papierosów. Dzieje się tak dlatego, że nie generują dymu, najbardziej szkodliwego dla zdrowia. E-papierosy mogą działać w tzw. systemach otwartych lub zamkniętych, z gotowymi wymiennymi kartridżami, jak np. w przypadku Vuse ePod. Według psychologów nałóg nie jest tylko kwestią uzależnienia od nikotyny, ale też powtarzania codziennych rytuałów. Zdaniem dr Katarzyny Korpolewskiej, psycholożki społecznej, wykładowczyni akademickiej, autorki dwóch programów profilaktyki uzależnień dla młodzieży oraz programu rzucania palenia rzucanie palenia to walka z nałogiem na trzech poziomach. - Pierwszy związany jest z uzależnieniem od nikotyny. Na drugim trzeba poradzić sobie z typowymi nawykami i zachowaniami, np. papieros po jedzeniu, do kawy, przy długiej rozmowie telefonicznej. A także z przyzwyczajeniem trzymania papierosa w dłoni i wkładania go do ust. Trzeci poziom to zachowania społeczne, czyli np. spotkania w palarni, wzajemne częstowanie się papierosami, poczucie wspólnoty z innymi palaczami. Zerwanie z nałogiem oznacza więc zmianę trybu życia, mówi dr Korpolewska. Parlament Europejski zatwierdził niedawno raport Komisji Specjalnej ds. Walki z Rakiem (BECA), twierdząc, że skutki wapowania będą musiały być porównywane ze zdrowiem osób palących, a nie ze zdrowiem osób, które nie palą. Pierwszy raz w historii instytucja europejska formalnie uznała rolę e-papierosów w procesie rzucenia palenia. Nadchodzą cieplejsze dni, więc są to okoliczności, dzięki którym można wyeliminować papierosowy dym z naszego otoczenia.Źródła: euractiv.com/section/health-consumers/interview/mep-e-cigarettes-have-a-place-in-eu-cancer-plan-but-we-must-remain-vigilant/sigmagazine.it/2022/02/cancer-plan-sigaretta-elettronica/

Wiosna zbliża się wielkimi krokami, robi się cieplej, dni są coraz dłuższe i coraz częściej zaczyna świecić słońce. Przybywa nam energii i motywacji do działania. Kiedy jak nie teraz podjąć decyzję o rozstaniu się z nałogiem palenia?Naukowcy nie mają wątpliwości, że organizm zaczyna się regenerować już od chwili rzucenia palenia. Już po upływie doby od odstawienia papierosów zmniejsza się ryzyko ostrego zawału serca, w ciągu 2-12 tygodni poprawia się krążenie i czynność płuc, do 3 miesięcy poprawia się kondycja fizyczna, a w ciągu 1-9 miesięcy – ustępują kaszel i duszność. W ciągu 10 lat – śmiertelność z powodu raka płuc jest o około połowę mniejsza niż wśród palaczy. Niestety - rozstanie z nałogiem palenia nie jest proste, ba - jest niebywale trudne. Dla tych, którzy mają z tym problem, dostępne są potencjalnie mniej szkodliwe alternatywy.Zarówno e-papierosy, jak i podgrzewacze tytoniu wykazują obniżoną szkodliwość (według niektórych badań, sięgającą nawet 95 proc.), to jej pozytywne skutki są odczuwalne jedynie w przypadku całkowitego porzucenia tradycyjnych papierosów. Niezwykle ważne jest jednak zapewnienie, że sięgamy po produkt przebadany i że inhalujemy substancję (liquid) o ostatecznej formule, poddanej testom laboratoryjnym. Na polskim rynku można znaleźć np. e-papierosy Vuse ePod działające w tzw. systemie zamkniętym z fabrycznie napełnionymi wkładami. Takie rozwiązanie gwarantuje, że użytkownik sięga po gotowy, gruntownie przebadany produkt. Do najnowszych na polskim rynku alternatyw dla papierosów o obniżonym ryzyku zdrowotnym [1] należą też saszetki nikotynowe, można wybierać spośród różnych dostępnych produktów, np. VELO.Według badań przeprowadzonych w 2021 roku przez Maison & Partners [2], dotyczących postrzegania alternatyw dla tradycyjnego palenia większość z nas postrzega podobnie e-papierosy i podgrzewacze (takie jak np. dostępne na rynku glo hyper+). Gdy jednak pytania o dużym stopniu ogólności uszczegółowimy oraz dowiemy się, którego z urządzeń respondent jest (lub nie jest) użytkownikiem, możemy wyciągnąć bardziej dogłębne wnioski. Okazuje się, że osoby niepalące mają dość negatywny obraz alternatyw: tak samo, jak tradycyjne papierosy jednoznacznie kojarzą się im one z nałogiem i uzależnieniem. Palacze z kolei widzą alternatywy jako „pierwszy krok ku niepaleniu”.Podgrzewacze, jak mówi cytowane badanie, pozwalają zachować wiele elementów składających się na „otoczkę” tradycyjnego palenia: wygląd paczki z wkładami i rozwijanie jej z folii, zapach wkładów w opakowaniu, możliwość potrzymania, pokręcenia wkładem przed jego użyciem, smak tytoniu, trzymanie w ustach wkładu tytoniowego przypominającego klasyczny papieros (zamiast ustnika).Z kolei e-papierosy w mniejszym stopniu przystają do wizerunku tradycyjnego papierosa — zarówno kształtem, jak i sposobem użytkowania (płynny liquid zamiast wkładu tytoniowego). Potrafią one jednak dostarczyć większej niż podgrzewacze dawki nikotyny, co dla osób uzależnionych może mieć znaczenie. Mając te informacje z tyłu głowy i przy założeniu, że naprawdę chcemy rozstać się z nałogiem, ale nie potrafimy zrobić tego za pomocą „jednego krótkiego cięcia” i silnej woli, warto rozważyć redukowanie ryzyka z uwzględnieniem nikotynowych alternatyw. Ale prawdziwym sukcesem jest – po prostu nie palić.Warto wiedzieć, że do potencjalnie mniej szkodliwych alternatyw dla tradycyjnego palenia zalicza się także inne kategorie produktów zawierających nikotynę, przy czym na polskim rynku można wybierać spośród dostępnych podgrzewaczy tytoniu (na przykład glo), coraz częściej można też spotkać użytkowników saszetek nikotynowych. Źródła:[1] https://asobczak.com.pl/woreczki-nikotynowe-nowy-rewelacyjny-jak-sie-wydaje-produkt-pomocny-w-redukcji-szkod-wywolanych-paleniem-tytoniu/[2] „E-papierosy i podgrzewacze tytoniu jako alternatywy dla papierosów tradycyjnych”, Maison & Partners, 2021https://dimedic.eu/pl/wiedza/rzucanie-palenia-etapy-oczyszczanie-regeneracja

W sprawozdaniu BECA znalazła się także rekomendacja co do oceny potencjalnej szkodliwości e-papierosów: te, jak i inne innowacyjne wyroby tytoniowe, powinny być oceniane w porównaniu z papierosami i traktowane wyłącznie jako wyroby skierowane do palaczy. Zdaniem Komisji należy dołożyć wszelkich starań, aby e-papierosy nie trafiały w ręce nieletnich i w związku z tym zastrzega sobie prawo do ograniczenia sprzedaży smakowych liquidów, które mogą przyciągać większą uwagę dzieci i młodzieży.Dzisiaj użytkownicy e-papierosów muszą, w dużej mierze na własną rękę szukać informacji o produktach, z których korzystają. Jest to szczególnie istotne w przypadku użytkowników e-papierosów działających w systemach otwartych, czyli takich, które samodzielnie napełnia się liquidem. Tu pojawia się bowiem ryzyko, że przy zakupie płynu z niewiadomego źródła, w liquidzie mogą znaleźć się potencjalnie szkodliwe substancje. Komisja Specjalna ds. Walki z Rakiem Parlamentu Europejskiego (BECA) potwierdziła, że korzystanie z papierosów elektronicznych może pomóc palaczom w porzuceniu nałogu.

- Trądzik w maseczce jest podwójnie kłopotliwy. Podwójnie, gdyż i bez maseczki jest problemowy. To zdecydowanie nie jest udane połączenie, maseczka skórze ze skłonnością do trądziku może zaszkodzić, może dochodzić do nasilenia zmian trądzikowych – pojawiania się w większych ilościach grudek, krostek, rumienia. przesuszeń, świądu.- Skóra trądzikowa zawsze wymaga specjalistycznego leczenia i specjalnej pielęgnacji, a w obecnych warunkach, kiedy nosimy maseczki, tym bardziej należy o nią dbać. Najlepszym rozwiązaniem jest stosowanie preparatów z nadtlenkiem benzoilu – zawiera go Akneroxid, dostępny bez recepty. W ciągu dnia smarujemy miejsca chorobowo zmienione tym preparatem, pozostawiamy na 10 minut i zmywamy. Następnie nakładamy łagodny krem. Latem stosować preparat z kwasem azelainowym.- Mimo że mamy skórę trądzikową, trzeba ją dobrze natłuszczać, smarować 2 – 3 razy w tygodniu łagodnym kremem dla skóry wrażliwej, a taką ma ok. 60 proc. osób z trądzikiem.- Do zmian trądzikowych może prowadzić wiele czynników, jak np. stres, smog, ale też nadużywanie niektórych kosmetyków do makijażu – mocno kryjących podkładów, korektorów, które blokują ujście gruczołów łojowych. Kobiety mające skórę trądzikową często maskują zmiany takimi mocnymi kosmetykami, co te zmiany nasila i tworzy się błędne koło. Zanim nałożymy kosmetyk, warto najpierw nałożyć preparat przeciwtrądzikowy o delikatnym działaniu złuszczającym. - Leczenie trądziku zawsze zaczynamy od preparatów zewnętrznych, o działaniu przeciwzaskórnikowym, przeciwzapalnym, antybakteryjnym, naprawczym. Niekiedy jednak trzeba zastosować leki do stosowania wewnętrznego.

- Istotnie, z badań naukowców z rzymskiego Instytutu Chorób Zakaźnychvwyraźnie wynika, że wirus SARS-CoV-2 może znajdować się we łzach osobychorej na COVID-19 i tam replikować. Włoscy badacze wykryli RNA wirusa we łzach pacjentki, która miała, występujące niekiedy w przebiegu zakażenia koronawirusem, objawy zapalenia spojówek – przekrwienie oczu, ich silne łzawienie i obrzęk. Wymazy codziennie pobierane z jej oczu zawierały RNA wirusa – i to nawet w kilkanaście dni po ustąpieniu dolegliwości ocznych. Co więcej, SARS-CoV-2 był wciąż obecny w wymazach z oczu, nie będąc już wykrywanym w badanych równolegle próbkach wydzieliny z nosa pacjentki. A to uprawdopodabnia hipotezę o powielaniu się wirusa w spojówce oka. Oczywiście konieczne są dalsze badania. Nie wiemy bowiem, jaki konkretnie typ komórek spojówki wspiera tę replikację czy, jaka jest zakaźność ta drogą.- Te wyniki są sygnałem, że okuliści powinni zachować szczególna ostrożność podczas przeprowadzania badań i zabiegów okulistycznych. W naszej klinice zdecydowaliśmy się m. in. na wyposażenie lamp szczelinowych w osłonę z pleksiglasu, stanowiącą barierę pomiędzy twarzami okulisty i osoby badanej. Lekarze obligatoryjnie noszą pełen strój ochronny: czepek, przyłbicę lub gogle, maseczkę, jednorazowy fartuch, rękawiczki. Istnieje ponadto możliwość wykonania testu na obecność przeciwciał u każdego pacjenta jeszcze przed rozpoczęciem procedury. Zrezygnowaliśmy też z badań ciśnienia wewnątrzgałkowego metodą air-puff, czyli z wykorzystaniem podmuchu powietrza uderzającego o rogówkę oka pacjenta. Wydaje się, że to może zwiększyć ryzyko zakażenia koronawirusem zarówno drogą kropelkową, jak i właśnie poprzez zainfekowane łzy.- Chcę podkreślić, że nasi pacjenci nie ucierpieli z powodu koronawirusa, nadal oferujemy im kompleksową opiekę, wdrażając szereg rozwiązań z zakresu telemedycyny i reżimu sanitarnego. Obecnie pierwszy, obligatoryjny etap każdego kontaktu dla osób potrzebujących porady okulistycznej to infolinia. Po połączeniu z numerem (22) 654 68 06 dzwoniący jest umawiany na telekonsultację z lekarzem okulistą. Jeśli wizyta w klinice okażę się konieczna, z pacjentem ponownie kontaktuje się infolinia.- Nowa procedura objęła również reorganizacje placówki. Personel został podzielony na dwa odrębne zespoły, które nie maja ze sobą styczności. Zapewni to ciągłość pracy placówki nawet w przypadku konieczności wyłączenia jednego z nich z powodu zakażenia czy podejrzenia zakażenia koronawirusem.

Ten związek potwierdzały również badania włoskich i chińskich naukowców. Ci drudzy już w 2003r. podczas epidemii wirusa SARS zaobserwowali, że osoby zakażone nim były aż o ok. 84 proc. bardziej narażone na śmierć, gdy przebywały na obszarach o wysokim zanieczyszczeniu powietrza. To wyjaśniało, dlaczego najwięcej zgonów we Włoszech miało miejsce w Lombardii czy w tych stanach USA, gdzie zanieczyszczenie powietrza znacznie przekraczało normę. Tymczasem badania prowadzone przez naukowców z włoskiego Stowarzyszenia Medycyny Środowiska pokazały, że związek smogu z koronawirusem nie jest tak jednoznaczny. Co prawda naukowcy potwierdzili obecność koronawirusa w pyle zawieszonym w powietrzu, ale wykluczyli możliwość przenoszenia go przez smog. Ponieważ jednak zanieczyszczenie powietrza prowadzi do uszkodzenia i zwiększenia niewydolności płuc, tym samym osoby, które przebywają w takim środowisku, są dużo bardziej zagrożone koronawirusem. Im mniejszą mają wydolność początkową (przed zakażeniem) płuc, tym większe jest u nich ryzyko powikłań i zgonu po zakażeniu.

Prof. dr hab. n. med. Irena Walecka, kier. Kliniki Dermatologii CMKP/CSK MSWiA w Warszawie:- W związku ze stale rosnącą w placówkach medycznych liczbą pacjentów i dużym ryzykiem zakażenia personelu, zostały zintensyfikowane procedury higieniczne, takie jak mycie rąk, stosowanie środków dezynfekcyjnych czy noszenie rękawiczek ochronnych. Procedury te, poza niewątpliwymi korzyściami, przyczyniły się do występowania lub nasilenia zmian skórnych rąk o charakterze wyprysku kontaktowego. Może on powstawać w dwóch mechanizmach: alergicznym oraz niealergicznym, z podrażnienia, z takimi objawami jak rumień, złuszczanie, pęcherzyki, grudki, pęknięcia, nadmierne rogowacenie naskórka, sączenie, krwawienie. Zmianom tym może towarzyszyć uczucie świądu i/lub bólu.- Badania potwierdzają, że preparaty do dezynfekcji rąk, na bazie alkoholu, są lepiej tolerowane i rzadziej powodują zmiany skórne niż inne środki dezynfekcyjne. Do najczęściej stosowanych obecnie środków dezynfekcyjnych należą preparaty jodopowidonu, chlorheksydyny i oktenidyny. Najmniej podrażniającym i najmniej alergizującym wydaje się jodopowidon.- Kolejnym elementem ochrony są rękawiczki ochronne, które mogą być wykonane z różnych materiałów, m.in. lateksu, nitrylu lub winylu. Najwięcej osób ma alergie na lateks, jednak alergiczny wyprysk kontaktowy może wystąpić również przy stosowaniu rękawiczek nitrylowych bądź winylowych.- W celu uniknięciu wyprysku kontaktowego rąk z podrażnienia zaleca się: używanie środków czyszczących bez dodatku mydła, jeśli ręce są widocznie zabrudzone, a jeśli nie są – stosowanie alkoholowych bądź innych żeli/płynów dezynfekujących. Do mycia rąk stosować ciepłą, niegorącą wodę, o temp. 45 – 50 st.C, gdyż zbyt gorąca wysusza skórę. Należy unikać preparatów o podłożu wodnym, a w pracy i w domu stosować emolienty, pozwalające na regenerację bariery skórnej.- Oczywiście w razie nasilenia się objawów należy skonsultować się ze specjalistą. Wdrożenie odpowiedniego leczenia we właściwym czasie pozwoli unikną ciężkiego przebiegu choroby i powikłań.- Ponieważ wyprysk rąk stał się obecnie bardzo częstym problemem wśród personelu służby zdrowia, nasza Klinika Dermatologii rozpoczęła badania dotyczące częstości występowania kontaktowego zapalenia skóry wśród personelu medycznego. Serdecznie zapraszamy do wzięcia udziału w ankiecie i dalszej części projektu. Kontakt mailowy: [email protected] lub telefoniczny: 22/5081480. Efekty tej pracy pozwolą ustalić indywidualna przyczynę zmian oraz lepiej dobrać środki ochronne i dezynfekcyjne.*emolienty – specjalne dermokosmetyki, wykorzystujące w swoim składzie substancje, które pomagają utrzymać odpowiednie nawilżenie skóry, nawilżają, niwelują podrażnienia, odbudowują płaszcz hydrolipidowy, zmniejszają uczucie świądu, wspomagają leczenie niektórych schorzeń skóry, np. AZS. Zawierają m. in. naturalne tłuszcze roślinne.

- To nie jest tak, że generalnie jest gorzej. Mamy do czynienia z dwoma postawami. Jedną reprezentują pacjenci, którzy unikają wizyt lekarskich, a chodzi głównie o tych niezdiagnozowanych, z cukrzycą typu 2, którzy może i podejrzewają, że mogą mieć cukrzycę, ale boją się teraz iść do lekarza, zwlekają nawet z e-wizytą. Trudno umówić teraz na wizytę kobiety w ciąży z cukrzycą. I to nas niepokoi.Izolacja społeczna, siedzenie w domu, brak aktywności u części pacjentów może spowodować rezygnację, apatię, co może doprowadzić do poluzowania reżimu terapeutycznego, a tym samym do pogorszenia stanu zdrowia. My staramy się pacjentom ułatwiać kontakt z nami w tych trudnych czasach, przekonujemy, jak ważne jest przestrzeganie zaleceń, nie tylko tych dotyczących samej terapii, mówimy o zagrożeniach wynikających z niestosowania ich, ale mimo to część chorych nie kontaktuje się z nami, choć powinna.Natomiast druga postawa, jaką obserwujemy u pacjentów, jest budująca. Prezentują ją pacjenci, którzy ten czas traktują jako czas robienia porządków, także porządków ze swoją cukrzycą. Przyglądają się, czy do tej pory postępowali właściwie, bardziej dbają o swoją glikemię, zaczynają sprawdzać, jak wygląda ich dieta. Czyli, stają się lepszym pacjentem – dla siebie i dla lekarza.- Zapewne łatwiej stosować się do zaleceń lekarza, kiedy, po pierwsze, lek jest łatwy do stosowania, a po drugie, kiedy efekty, jakie przynosi, są szybkie i bardzo korzystne. A takie dają leki z grupy GLP-1 i flozyny…- Pojawienie się tych leków było przełomem w diabetologii. Do tej pory skupialiśmy się prawie wyłącznie na zapewnieniu odpowiedniego poziomu glikemii, obniżeniu poziomu glukozy we krwi. To było najważniejsze i leki, jakimi dysponowaliśmy, były na ten aspekt ukierunkowane. Natomiast te przełomowe leki całkowicie zmieniły podejście do leczenia cukrzycy. Celem leczenia jest dziś nie tylko wyrównanie glikemii, obniżenie poziomu cukru, ale zapobieganie powikłaniom cukrzycy, zwłaszcza sercowo-naczyniowym, które są najczęstszą przyczyną przedwczesnych zgonów na cukrzycę. Tak więc mamy wreszcie leki, które przedłużają życie pacjentom z cukrzycą.Nowe leki hamują też postęp miażdżycy i powodują zmniejszenie masy ciała. Jeśli więc pacjent widzi, że czuje się wyraźnie lepiej i lepiej wygląda, że nie ma nagłych spadków cukru, bo te leki przed hipoglikemią chronią, jeśli normalizuje się jego metabolizm, to na pewno będzie przestrzegał reżimu terapeutycznego.Jest też grupa pacjentów, którzy, widząc efekty terapii, zaczyna bardziej o siebie dbać, ruszać się, spożywać regularnie odpowiednie posiłki. Po to, żeby nie zaprzepaścić tego, co już osiągnęli. I u nich compliance na pewno będzie działać, niezależnie od sytuacji.- Teraz ten dostęp jest ograniczony kryteriami refundacji…- Tak, ale został zrobiony krok milowy w refundacji i to jest najważniejsze. Rachunek ekonomiczny wyraźnie pokazuje, że im szerszy będzie dostęp do nowoczesnych terapii, tym mniejsze koszty leczenia późniejszych powikłań, dlatego mamy nadzieje, że z czasem więcej pacjentów uzyska do nich dostęp. A tymczasem w badaniach kolejne leki z tych grup, jeszcze doskonalsze.- Dziękuję za rozmowę, rozm. Bożena StasiakARTYKUŁ PARTNERA

- Ta sytuacja może wyglądać jeszcze bardziej dramatycznie w najbliższych miesiącach, głównie z powodu pandemii. Złożyło się na to wiele przyczyn. Zawieszone zostało prowadzenie badań przesiewowych, ograniczony został dostęp chorych do diagnostyki i terapii na skutek stworzenia wydzielonych szpitali, przeznaczonych wyłącznie dla chorych na COVID-19 czy też zamknięcia bądź ograniczenia działalności wielu placówek medycznych. Ta wyjątkowa, wynikająca z pandemii sytuacja, nałożyła się na istniejące uprzednio problemy organizacyjne.Zaś z drugiej strony, zadziałał czynnik psychologiczny. Obawa, że można się zarazić poprzez kontakt z personelem medycznym lub od innego pacjenta spowodowała, że wielu chorych na nowotwory zaprzestało leczenia lub jego nie podjęło. Nawet osoby z objawami sugerującymi możliwość wystąpienia nowotworu odwlekają decyzję o wizycie u lekarza i podjęciu diagnostyki. W przypadku chorób nowotworowych to sprawa życia lub śmierci. Im dłuższy będzie czas od momentu stwierdzenia choroby do momentu podjęcia leczenia, tym mniejsze szanse na wyleczenie.

Jest już wiele dowodów naukowych na to, że przewlekłe stany zapalne przyzębia mają związek z tymi chorobami. Np. ryzyko rozwoju choroby wieńcowej i zawału jest aż ponad dwukrotnie wyższe u osób, które lekceważą istniejące u nich zmiany próchnicowe i stany zapalne przyzębia. Zaś prof. dr hab. m. med. Anna Kostera-Pruszczyk, kier. Katedry i Kliniki Neurologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, dodaje: - Badania pokazują, że u wielu osób z chorobami przyzębia ryzyko wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu o etiologii zatorowej lub zakrzepowej jest dwukrotnie wyższe. Wyższe jest też ryzyko zgonu z powodu chorób naczyniowych mózgu.Tymczasem, alarmują stomatolodzy, mimo coraz powszechniejszego dostępu do środków pielęgnacyjnych przeznaczonych do higieny jamy ustnej, nie dbamy o swoje uzębienie tak, jak powinniśmy. Aż trudno w to uwierzyć, ale zaledwie ok. 1 proc. Polaków nie ma ani próchnicy, ani stanów zapalnych przyzębia…5 proc. w ogóle nie szczotkuje zębów, a 15 proc. robi to tylko jeden raz w tygodniu…- Mechanizm wyjaśniający zależność chorób przyzębia z rozwojem chorób związanych z miażdżycą jest złożony. Chorobom przyzębia towarzyszy stan zapalny, a miażdżyca ma właśnie podłoże zapalne – mówi prof. dr hab. n. med. Piotr Pruszczyk, kier. Kliniki Chorób Wewnętrznych i Kardiologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. – Znaczenie mogą tu mieć wolne rodniki oraz cytokiny, uwalniane m. in. przez mikrobiom przewodu pokarmowego, co dotyczy również jamy ustnej. Coraz więcej prac naukowych wskazuje na poprawę rokowań pacjentów kardiologicznych po intensywnym leczeniu chorób przyzębia. I coraz więcej danych potwierdzających, że pacjentów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym należy poddać leczeniu chorób przyzębia w celu zredukowania stanów zapalnych i zmniejszenia ryzyka powikłań kardiologicznych.

- Tak, lęk, który towarzyszy nam przez dłuższy czas, którego nie możemy się pozbyć, może prowadzić do wielu chorób i nawet być przyczyną śmierci. Jest poważnym czynnikiem ryzyka chorób kardiologicznych, neurologicznych, schorzeń o podłożu hormonalnym i innych. Jest nieodłącznym składnikiem depresji. Kiedy jesteśmy w stanie lęku, nasz układ odpornościowy znajduje się w nieustannej gotowości prozapalnej, a stany zapalne są podłożem wielu poważnych schorzeń, także zapalenia płuc. To dlatego o wiele gorsze rokowania w przebiegu COVID-19 mają ci, którzy żyją w dużym lęku.- Oczywiście nie każdy przeżywa lęk tak samo, bo ma on wiele twarzy i postaci. To, jak będziemy go przeżywać, zależy m. in. od podatności genetycznej, osobowości. Podatność na zaburzenia lękowe kształtuje się już w życiu płodowym.- Były badania pokazujące, że zaburzenia lękowe np. znacznie zwiększają odrzuty przeszczepu nerki, że prowadzą do stresu oksydacyjnego, co z kolei prowadzi do szybszego starzenia się komórek naszego organizmu.- Często jestem teraz pytany, czy po pandemii będzie więcej zespołów depresyjnych, zaburzeń lękowych. Powiem tak, nie pokusiłbym się o stwierdzenie, że będziemy mieć epidemię depresji czy lęków, ale w ciągu dwóch najbliższych lat na pewno takich zaburzeń przybędzie. A o tym, w jakim lęku żyjemy teraz, świadczy również i to, że w pierwszym kwartale tego roku, w stosunku do podobnego okresu w roku ubiegłym, o ponad 20 proc. wzrosła sprzedaż leków przeciwdepresyjnych.

Dentobusy Corten Medic to innowacyjne rozwiązanie powstałe na potrzeby życia i zapewnienia opieki stomatologicznej osobom chorym na COVID-19. Ze względu na epidemię, większość gabinetów stomatologicznych została zamknięta, a telefony pozostają „głuche” do dzisiaj. Jeżeli udaje nam się z kimś porozmawiać w sprawie wizyty u dentysty słyszymy otwarte komunikaty, że w czasie epidemii lekarze boją się zakażenia albo, że nie dysponują wystarczającą ilością środków prewencyjnych, które od kilku miesięcy są niedostępne w hurtowniach. Gabinety stacjonarne Corten Medic [sprawdź adresy placówek] zostały specjalnie doposażone na potrzeby świadczenia pomocy lekarskiej w trudnej sytuacji. Opracowane sztywne procedury zapewniają największy poziom bezpieczeństwa. Dokąd się udać, jeśli złapie nas ból zęba w czasie epidemii? Do stomatologa powinniśmy udać się niezwłocznie nie tylko z bólem zęba. Także stany zapalne jamy ustnej, ubytki, nagłe fizyczne uszkodzenia lub wypadnięcie plomby czy koronki wymagają jak najszybszej konsultacji i leczenia. W wielu przypadkach, konsultacja stomatologiczna może odbyć się w 100% zdalnie poprzez wideokonsultację. Podczas wizyty online możemy otrzymać niezbędne zalecenia, e-receptę oraz L4 w razie konieczności. Jeżeli podczas e-wizyty zostanie podjęta decyzja o leczeniu bezpośrednim pojawia się kilka możliwości. Także osoby chore i podejrzane o zakażenie mogą liczyć na pomoc. W Corten Medic pacjenci bólowi są przyjmowani w ciągu 24 h. Pomoc świadczona jest całodobowo, także w niedziele. Warto wiedzieć, że sztywne procedury obejmują także podział gabinetów na punkty leczenia pacjentów zdrowych, podejrzanych o zakażenie i przebywających w kwarantannie. Chorzy na COVID-19 przyjmowani są w specjalnie przygotowanych Dentobusach [sprawdź lokalizację].

Dlaczego lekarz online jest tak popularny?Formy i możliwości wizyty onlineKu zaskoczeniu wielu pacjentów, w czasie epidemii czas oczekiwania na wizytę [sprawdź online] u specjalisty jest znacznie krótszy niż w tradycyjnym trybie sprzed epidemii. Przykładowo zamiast długiego oczekiwania na konsultację ginekologiczną w celu wystawienia recepty na pigułki antykoncepcyjne, e-wizyta jest możliwa już w tym samym dniu, co rejestracja. Dodatkowymi plusami są: brak konieczności wychodzenia z domu, dojazdu do przychodni, czekania w kolejce i przebywania w tłumie obcych ludzi.Z dowolnego miejsca możemy rozpocząć leczenie nowo zdiagnozowanej choroby lub kontynuować leczenie wcześniej rozpoznanych chorób przewlekłych. Z powodu kwarantanny, utraty pracy i drastycznej zmiany trybu życia, wiele osób zdecydowało się skorzystać z telefonicznej porady poradni zdrowia psychicznego, psychologów i psychiatrów. Bardzo szerokie możliwości daje e-wizyta w formie video rozmowy. Znajdź lekarza online: https://www.znanylekarz.pl/Video rozmowaChatRozmowa telefonicznaWiadomości prywatnePodczas rozmowy telefonicznej, czatu lub video rozmowy (o wyborze formy decyduje lekarz) przeprowadzany jest wywiad lekarski, stawiana jest diagnoza oraz udzielana jest porada z zaleceniami. Lekarz może skierować na badania i konsultacje specjalistyczne, wystawić e-receptę i wystawić choremu zwolnienie L4. Konsultacja i diagnoza z zaleceniamiOmówienie wyników badańSkierowaniaE-receptyZwolnienie L4

- To zapewne uczulenie na spermę partnera, zdarza się wcale nie tak rzadko.- Otóż nie. Pod tym kątem zostali oboje dokładnie przebadani i taki przypadek wykluczono. Przyczyną, do czego doszedł jeden z bardziej wnikliwych alergologów, okazał się …koń! Otóż para uprawiała seks głównie w sobotę, a w piątek partner jeździł na koniu. Ona zaś była uczulona na pot konia. Czy to możliwe, żeby, nie stykając się ze zwierzęciem, dostawała następnego dnia tak silnej reakcji uczuleniowej? Zakładam, że partner wcześniej dokładnie się umył…- To wcale nie są rzadkie przypadki. Alergie mogą się różnie manifestować, a objawy mogą pojawiać się w różnym czasie od zetknięcia z alergenem. Nie bez znaczenia są rodzaje alergenów, jedne alergizują nas, gdy je wdychamy, inne przez dotyk, jeszcze inne po zjedzeniu. Z alergiami wziewnymi zazwyczaj jest nieco prościej, sami zauważamy pewne prawidłowości, występowanie objawów w tych samych sytuacjach, miesiącach itp. Możemy nawet przed specjalistyczną diagnostyką powiedzieć, że to uczulenie na pyłki czy pleśnie. Trudniej dopasować alergeny pokarmowe, bo nawet już poznany winowajca, może występować w najmniej spodziewanych miejscach. Co prawda dziś producenci zamieszczają informacje na swoich wyrobach, że mogą zawierać np. śladowe ilości orzeszków ziemnych czy innych składników, mogących uczulać, ale nie zawsze te informacje czytamy, szczególnie że drukowane są bardzo drobną czcionką. Objawy alergii mogą być tak mało charakterystyczne, że początkowo są nawet przez samych alergików czy ich lekarzy lekceważone. Np. po lampce wina boli głowa i myślimy, że to sprawa wina. Po dwóch już „głowa łupie”, twarz zaczerwieniona, a po trzeciej dostajemy biegunki. Dopiero jak takie sytuacje się powtarzają, idziemy do lekarza, ten kieruje do alergologa i już wszystko staje się jasne – zespół nietolerancji histaminy, ostatnio coraz częstszy.Pamiętam pacjentkę, młodą dziewczynę, która została skierowana do alergologa przez lekarza rodzinnego. W okolicach pępka miała już zaskorupiałą dużą ranę, wielkości ok. 3 na 4 cm. Efekt zaniedbanej alergii kontaktowej na nikiel, zawarty w guziku dżinsów.- Czy można określić, jakie alergeny są najbardziej niebezpieczne?- To raczej sprawa indywidualna, ale do tych zabójczych należą np. owoce morza, orzeszki ziemne, a nawet tak, wydawałoby się , łagodne warzywo, jak seler korzeniowy. Czasami wystarczy miligramowy dodatek, żeby wywołać wstrząs anafilaktyczny. Ale nie wszystkie alergeny działają tak samo w tej samej postaci, co stanowi istotne wyzwanie diagnostyczne. Np. jabłko może wywoływać OAZ – oral allergy syndrome, ale niekoniecznie każdy gatunek jabłek, jedne mogą uczulać, inne nie. Albo uczula jabłko surowe, w szarlotce, po obróbce cieplnej, już nie. Większość alergenów pokarmowych traci swoje właściwości uczulające po przetworzeniu.- Czy z alergii możemy się wyleczyć?- Jeśli mówimy w kontekście zaprzestania reagowania na alergen, to tak, tu postepowaniem skutecznym, z wyboru, jest swoista immunoterapia. Jeśli jednak mówimy o zlikwidowaniu podatności na rozwój alergii, to nie, bo jest to zjawisko w dużej mierze uwarunkowane genetycznie.- I jeszcze pytanie, którego nie sposób teraz nie zadać: Czy takie objawy alergii wziewnej jak kichanie, katar, mogą być objawami koronawirusa? Na początku pandemii były takie sugestie, że można je pomylić…- Nie ma takiej możliwości. COVID-19 ma zupełnie inny przebieg, objawy początkowe itd. Jeśli kichamy salwami, a tak właśnie kicha alergik, mamy „cieknący” nos, do tego czerwone i „swędzące” spojówki, to mamy obraz alergicznej reakcji – najprawdopodobniej na alergen wziewny. A jeśli do tego mamy podwyższona temperaturę, to jest to prawdopodobnie przeziębienie. - rozm. Bożena Stasiak

- Najważniejsze, żeby w ogóle się ruszać, a rodzaj i zakres aktywności to kolejna sprawa. To dotyczy także biegania, bo w zasadzie biegać może każdy, a jak, to już zależy od stanu zdrowia, możliwości organizmu, potrzeb. Niektórzy, zanim zaczną biegać, powinni najpierw skonsultować się z lekarzem lub z rehabilitantem. Np. większość pacjentów i po zawale podlegają kompleksowej opiece kardiologicznej, która również obejmuje zalecenia co do aktywności fizycznej. I, jak ktoś miał zawał, to właśnie zaleca się ruch, a czy to będzie spacer, marsz czy lekki bieg, to znajdzie się w zaleceniach.Z kolei udar udarowi nierówny, tu aktywność fizyczna może u każdego wyglądać inaczej. Podobnie jest z otyłością i zmianami zwyrodnieniowymi, zwłaszcza kręgosłupa czy stawów kolanowych. Na ile można sobie pozwolić, ocenia lekarz.Każdy, kto dopiero zaczyna bieganie, powinien mieć na uwadze, żeby nie przesadzać. Najlepiej zacząć od marszu, a potem stopniowo przechodzić do biegu. I biec zgodnie z własnym rytmem biologicznym. Ważne, żeby robić to systematycznie, niekoniecznie co dzień, ale 3 razy w tygodniu po 30 minut. Biegać powinno się z dala od ruchliwych ulic, żeby nie inhalować się zanieczyszczonym powietrzem, a w okresie epidemicznym nie biegajmy grupowo, bo będziemy inhalować się wirusem współbiegacza. Pora dnia nie ma znaczenia, chociaż intensywny wysiłek może utrudniać zasypianie i zaburzać strukturę snu. Po przebiegnięciu kilkunastu kilometrów wieczorem można mieć problem z zaśnięciem.Do biegania należy zakładać wygodne ubranie i buty, dające odpowiednia ochronę stawom i ścięgnom. I warto mieć przy sobie wodę do pica.Takie schorzenia jak niewydolność serca, przebyty zawał, nadciśnienie, schorzenia kręgosłupa czy zwyrodnienia stawów kolanowych nie muszą być przeciwskazaniem do biegania, jeśli jego rodzaj i zakres zostanie odpowiednio dopasowany. Chociaż, są przypadki, kiedy zamiast biegania trzeba wybrać inny rodzaj aktywności.

Na tyle, że wyniki swoich obserwacji naukowcy zdecydowali się zamieścić w renomowanym czasopiśmie „Journal of the American Academy of Dermatology”. Podstawą do wyciągnięcia wniosku, że istnieje związek między łysieniem, rakiem prostaty i zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 było stwierdzenie, że mężczyźni z łysiną typu androgenowego są bardziej narażeni na zakażenie nowym koronawirusem i większe jest też w tej grupie ryzyko zgonu.Spośród pacjentów zakażonych SARS-CoV-2, przebywających w szpitalach w Madrycie, prawie 80 proc. już było łysych albo prawie pozbawionych włosów. Z kolei prof. Carlos zaobserwował, że chorzy na raka prostaty, którzy zażywali leki obniżające poziom androgenów, byli cztery razy mniej podatni na zakażenie nowym koronawirusem w porównaniu z mężczyznami, u których wysokie stężenie androgenów nie było korygowane.Prawdopodobnie wyjaśnienie sprowadza się do działania androgenów, których zbyt wysokie stężenie stymuluje działanie jednego z enzymów (TMPRS 52), przyczyniającego się do utraty włosów oraz rozwoju komórek rakowych w prostacie. I, jak pokazały badania, ten sam enzym bierze udział w zakażeniach wirusem SARS-CoV-2 – ułatwia wchodzenie wirusa do komórki i namnażanie się w niej.Ta, odkryta niedawno przez amerykańskich naukowców zależność, została nazwana „syndromem Gabrina” – na cześć dr Franka Gabrina z Nowego Jorku, pierwszego amerykańskiego lekarza, który padł ofiarą nowego koronawirusa. Był on prawie łysy.Oczywiście to odkrycie wymaga dalszych, pogłębionych badań, które już zostały zapoczątkowane w kilku niezależnych ośrodkach naukowych. Jeśli „syndrom Gabrina” zostanie potwierdzony, powszechnie stosowane leki w terapii łysienia androgenowego będą mogły być stosowane w leczeniu COVID-19, zwłaszcza ostrego przebiegu tej choroby. Bożena Stasiak

- Trudno o jednoznaczną odpowiedź. Z jednej strony wydawałoby się, że seks będzie nam sprawiał więcej przyjemności, chociażby dlatego, że zniknie wiele obostrzeń, które i w seksie dawały ograniczenia. Np. można wrócić do uprawiania seksu na łonie natury, w nowych miejscach, nowych okolicznościach podczas wyjazdów weekendowych czy wakacyjnych.Warto też mieć na uwadze, że dłuższe przerwy w uprawianiu seksu nie są wskazane. I nie chodzi tylko o to, że może to doprowadzić do akceptacji takiego stanu, do obumierania tej, jakże przecież ważnej sfery życia. Eliminując seks z naszego życia, pozbawiamy się jednego z czynników, mających korzystny wpływ na zdrowie, m.in. na odporność organizmu.Ale jest też druga strona „medalu”. Izolacja społeczna u niektórych osób, na co zwracają uwagę psychiatrzy, doprowadziła do obniżenia nastroju, stanów depresyjnych. I to na pewno nie są sytuacje, sprzyjające seksowi. Co prawda satysfakcjonujący seks może być lekiem na zaburzenia nastroju, ale najpierw trzeba chcieć. A tych chęci może po prostu zabraknąć. Jeśli brak chęci występuje tylko u jednego partnera, ten drugi, u którego libido nie pogorszyło się, może próbować wzbudzić u niego pożądanie, ale z jakim skutkiem, nie wiadomo. Bo pamiętajmy, że przecież „do tanga trzeba dwojga”.I jeszcze jedno. Ci, którzy na skutek pandemii stracili pracę, którzy borykają się z problemami materialnymi, to właśnie o nich będą myśleć przede wszystkim, nie o seksie. A jeśli już do niego dojdzie, mogą mieć trudności z wykonaniem. Może dochodzić do takich sytuacji, że chociaż chęci nie będzie brakować, to zaczną się pojawiać zaburzenia seksualne – zaburzenia erekcji, wytrysku, niemożność osiągnięcia orgazmu. Być może, kiedy sytuacja w związku zacznie się stabilizować, wszystko wróci do normy i seks znów będzie przyjemnością, ale może być i tak, że konieczne będzie wsparcie seksuologa.

- Leczenie ran nie jest wcale sprawą marginalną, choć istotnie przyznaję, że czasami, a może nawet i bardziej niż czasami, jest tak postrzegane – jako drobiazg, dodatek czy coś, co nie jest warte uwagi chirurga. A ja uważam, że jest wprost przeciwnie. Dobra chirurgia zaczyna się od tego, co zrobić, aby wszystko dobrze się goiło. Każdy chirurg powinien wiedzieć, jakie działania podjąć, żeby rana pooperacyjna dobrze się goiła, aby uniknąć powikłań. Powinien myśleć już przed zabiegiem, co zrobić, żeby gojenie było jak najlepsze. Rany są bowiem barometrem tego, jak leczymy. Leczenie ran pokazuje nasza dojrzałość chirurgiczną.- Zakażenia miejsc operowanych to problem, towarzyszący chirurgom zapewne od czasów, kiedy w ogóle zaczęła się chirurgia. Wydawałoby się jednak, że dziś, wraz z postępem medycyny, ten problem już nie istnieje…- Niestety powikłania po zabiegach chirurgicznych wciąż mają miejsce. Jak ocenia WHO, stanowią nawet do 10 proc. wszystkich hospitalizowanych z powodu interwencji chirurgicznej. W Polsce to ok. 600 tys. przypadków rocznie. A najczęstsze wśród nich to zakażenia miejsc operacyjnych, dotyczą ok. 30 proc. pacjentów. Leczenie takich ran zazwyczaj jest długie, kosztowne, stąd pomysł, aby stworzyć narzędzie, które będzie w tym pomocne. Aplikacja „iWound”, już, jak widać, w nazwie mająca „ranę”, to efekt kilku lat pracy pasjonatów z naszej kliniki – lekarzy, informatyków, ale też z udziałem pacjentów.

Najnowszym przykładem wydaje się sprawa deksametazonu, starego leku, stosowanego od kilkudziesięciu lat przy wielu schorzeniach, m. in. reumatoidalnym zapaleniu stawów, zapalnych chorobach skóry, astmie, niektórych schorzenaich tarczycy. Kiedy kilka dni temu brytyjscy naukowcy z Uniwersytetu Oksfordzkiego ogłosili, że lek ten pomaga w leczeniu najcięższych postaci Covid-19, świat medyczny prawie oszalał z zachwytu i ogłosił tę rewelację jako przełom w leczeniu najcięższych przypadków zakażenia wirusem SARS-CoV-2. Badania brytyjskich uczonych pokazywały, że ok. 35 proc. pacjentów, korzystających z respiratorów, już po podaniu pierwszych dawek deksametazonu odczuło znaczącą poprawę.Prof. Piotr Jankowski, kardiolog z Kliniki Kardiologii i Elektrokardiologii Interwencyjnej oraz Nadciśnienia Tętniczego Collegium Medicum UJ, prezentując stanowisko polskich kardiologów, od samego początku przekonywał, że odstawienie tych leków może dla pacjenta skończyć się tragicznie. I oto już kilka tygodni później chińscy specjaliści ze szpitala Huo Shen Shan w Wuhanie, po przebadaniu kilku tysięcy chorych z nowym koronawirusem ogłosili, że jakiekolwiek leki stosowane w nadciśnieniu w znaczący sposób zmniejszają ryzyko zgonu z powodu Covid-19, a w największym stopniu działają tak leki…właśnie z grup, wspomnianych w „Lancecie”. Dr Luis Ruilope z uniwersyteckiego szpitala w Madrycie stwierdził: - Te badania otwierają drzwi do dalszych analiz i niewykluczone, ze leki na nadciśnienie będzie można stosować w cięższych postaciach Covid-19.Podobnie rzecz się miała z jednym z niesterydowych leków przeciwzapalnych, ibuprofenem, przed którym przestrzegał francuski minister zdrowia, Olivier Veran. Na początku marca, a wiec również z początkiem pandemii, podał, że lek ten może nasilać przebieg zakażenia wirusem Sars-CoV-2. Jego wypowiedź, oparta na obserwacjach niewielkiej grupy pacjentów z jednego ze szpitali paryskich szybko „poszła” w świat, oczywiście budząc zrozumiały niepokój. Tym bardziej, że lek ten jest nie tylko we Francji bardzo popularny. Europejska Agencja Leków, po zapoznaniu się z doniesieniami z innych krajów, podała, że nie ma żadnych dowodów naukowych, które mogłyby potwierdzać tę informację. Natomiast zapoczątkowała ona szereg badań nad związkiem ibuprofenu z Covid-19. Na dużą skalę zaczęli je prowadzić eksperci z Centrum Innowacyjnych Terapii King’s College w Londynie, którzy testują ibuprofen u chorych z umiarkowaną postacią choroby. Pierwsze wyniki pokazują, że ibuprofen nie tylko nie szkodzi zakażonym nowym koronawirusem, ale im pomaga – może leczyć zespól ostrej niewydolności oddechowej.Jednak już dwa dni po ogłoszeniu tej informacji w wielu środowiskach naukowych pojawiły się wątpliwości. Odezwali się naukowcy amerykańscy i niemieccy, wyrażając całkiem sporo zastrzeżeń. Dotyczyły one m. in. wiarygodności badań, a także działań niepożądanych samego leku. Zawiść środowiska czy jednak coś jest „na rzeczy”? Niewykluczone, że będzie to kolejny przypadek schematu „Zwycięstwo – skandal -…”, po czym nastąpi, no właśnie, co? Sukces czy jednak jego zły posmak?Tego typu przykłady, pokazujące, że jakiś lek najpierw jest mocno krytykowany, przypisuje mu się działania, mogące szkodzić, a potem się im zaprzecza, pojawiają się i zapewne będą się pojawiać. Zresztą schemat „Najpierw skandal, a potem zwycięstwo” może mieć różną konfigurację. Może to być układ „ Sukces - skandal - sukces”, „ Sukces -skandal” czy „Skandal – sukces - skandal”.

Jednak problemem nadal pozostaje późna zgłaszalność chorych do lekarza, a wcześnie wykryty czerniak jest prawie w 100 proc. wyleczalny. I mimo że co roku organizujemy akcje, kampanie, które mają edukować, uczulać społeczeństwo pod kątem zmian na skórze, to chyba nie są one wystarczające. Stąd pomysł opracowania poradnika, pokazującego, jak powinna wyglądać ścieżka leczenia czerniaka. Poradnik jest częścią akcji „W trosce o pacjenta”. Został on przygotowany przez ekspertów i pokazuje, jak postępować przy podejrzewaniu i już potem po rozpoznaniu tego nowotworu. Opisuje ścieżkę leczenia – od zauważenia podejrzanej, niepokojącej zmiany na skórze poprzez diagnozę aż po samą terapię, dokładnie, krok po kroku. Szczegółowo opisany jest każdy etap postępowania, podane są wszystkie metody , jakie i w jakich przypadkach można zastosować. Poradnik, dostępny w internecie, z dołączonym video, z pewnością pomoże poruszać się w skomplikowanym systemie ochrony zdrowia. A to oczywiście przełoży się na skuteczniejszą diagnostykę i skuteczniejsze leczenie.Na ten temat rozmawiamy z prof. dr n. med. Piotr Rutkowskim, kier. Kliniki Nowotworów Tkanek Miękkich, Kości i Czerniaków Narodowego Instytutu Onkologii w Warszawie.– W ciągu ostatnich lat wiele się zmieniło w leczeniu zaawansowanego czerniaka i możemy mówić o przełomie. Do tej pory nie mieliśmy leków, które mogłyby oddalić ryzyko nawrotu, teraz w tej grupie chorych możemy zastosować leczenie adjuwantowe, czyli uzupełniające. Dzięki temu wielu chorych może liczyć nawet na całkowite wyleczenie. Nowe opcje terapeutyczne sprawiają, że ok. 50 proc. chorych z zaawansowanym, przerzutowym czerniakiem może przeżyć co najmniej pięć lat, podczas gdy bez takich możliwości takiego okresu dożywało co najwyżej 3 proc.

- To całkowicie niekomercyjny program, który powstał przy wsparciu Komitetu Nauk Klinicznych PAN, Rady Głównej Instytutów Badawczych oraz Polskiego Radia i Telewizji Polskiej, a jego realizatorami jest Światowe Centrum Słuchu Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu oraz Instytut Narządów Zmysłów, liczne towarzystwa naukowe i zespoły eksperckie z różnych specjalności medycznych. Jego wyjątkowość polega przede wszystkim na tym, że jest to program wielospecjalistyczny, a więc biorą w nim udział różni lekarze, psycholodzy, logopedzi, inżynierowie kliniczni, a także osoby, instytucje i organizacje pozarządowe o dużym doświadczeniu w organizacji badań przesiewowych, co znacznie zwiększa ich skuteczność.- Takim doświadczeniem może pochwalić się Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu…- Tak, my już w 1993r. zaczęliśmy, jako pierwsi, badać noworodki pod kątem wczesnego wykrywania wad słuchu, łącznie realizując wiele programów dla kolejnych grup wiekowych, którymi tylko w odniesieniu do dzieci przebadano ponad 1/5 mln osób. Mamy zatem ponad 25-letnie doświadczenie w różnych badaniach przesiewowych. Ale program „Po pierwsze zdrowie” jest, jak już zaznaczyłem, czymś dużo, dużo więcej niż zwykłym badaniem przesiewowym. Poprzez ten program chcemy wpłynąć na kreowanie prozdrowotnych postaw Polaków, umożliwić im dotarcie do nie jednego, ale wielu specjalistów prawie jednocześnie, w jednym miejscu, w warunkach, gdzie jest zapewniony dostęp do specjalistów i specjalistycznej aparatury. Oczywiście to nie są badania kliniczne, ale one mają wskazać, czy dalsza diagnostyka, już w warunkach klinicznych, jest wskazana czy konieczna.- Kardiolog, dermatolog, stomatolog, hematolog, audiolog, foniatra, otolaryngolog…Tych specjalności jest dużo więcej. Biorąc udział w takich badaniach, można było przebadać się „od stóp do głów” ? Bez wyczekiwania w kolejkach, bez stresu, bez żadnych kosztów?- Tak. I jest jeszcze jedna dodatkowa korzyść zdrowotna – mogły przychodzić całe rodziny, rodzice z dziećmi, dziadkowie z wnukami, które potem będą przypominały, że dziadek ma nakładać aparat słuchowy, tata wykonać badania okresowe. Postawiliśmy na solidarność pokoleniową, która owocuje większą świadomością społeczną i dbaniem o swój największy kapitał – zdrowie. To szansa na wczesne rozpoznanie chorób na długo przed ich pojawieniem się, na zaradzenie im, a więc w rezultacie na poprawę zdrowia Polaków. Ale najważniejsza jest świadomość potrzeby uczestniczenia w procesie ochrony swojego zdrowia, a nie tylko oczekiwanie, że problemy rozwiążą tylko specjaliści lub przeminą same, bez żadnej interwencji. Takie działania przynoszą wymierne korzyści dla całego systemu opieki zdrowotnej.- Z powodu pandemii program nie mógł być kontynuowany, ale , jak Pan Profesor mówił wcześniej, będzie nadal realizowany. A w jakim stopniu pandemia wpłynęła na zdrowie Polaków? Słyszymy tylko o negatywnych jej skutkach, a czy może są jakieś pozytywne- Z powodu pandemii program nie mógł być kontynuowany, ale , jak Pan Profesor mówił wcześniej, będzie nadal realizowany. A w jakim stopniu pandemia wpłynęła na zdrowie Polaków? Słyszymy tylko o negatywnych jej skutkach, a czy może są jakieś pozytywne

- Największy problem z higieną jamy ustnej obserwujemy u osób starszych. Oni mają już swoje nawyki, nie zostali przyzwyczajeni lub nie znają stosowanych obecnie sposobów kontroli bakteryjnej płytki nazębnej. Między innymi dlatego też w tej grupie wiekowej średnia liczba zachowanych zębów wynosi obecnie w Polsce u jednej osoby 11 – 12, podczas gdy u 35 – 45-latków to już 25 zębów. Ci ze starszej generacji używają co najwyżej tylko szczoteczki, nie sięgając po inne akcesoria. Zaledwie ok. 17 proc. z tej grupy wie, że należy czyścić także przestrzenie międzyzębowe. U młodszych wygląda to o wiele lepiej, oni chętniej sięgają po odpowiednie szczoteczki, pasty, zdając sobie sprawę z tego, jak ważna jest profilaktyka stomatologiczna.- A dziś mamy w czym wybierać. Mamy szczoteczki ręczne, elektryczne, szczoteczki 3D, soniczne. Dodatkowo jest wybór akcesoriów do oczyszczania przestrzeni międzyzębowych. Obecnie stosowane szczoteczki elektryczne nie tylko oczyszczają zęby, wykonując ruchy oscytacyjno-rotacyjno-pulsacyjne, ale i masują dziąsła, a dodatkowo mają wiele innych funkcji – wskazują czas oczyszczania, sygnalizując, kiedy należy skończyć albo wskazując, że używana siła nacisku szczoteczki jest za duża. Jedne są przeznaczone dla osób bez problemów zdrowotnych w jamie ustnej, inne mają specjalne przeznaczenie, np. dla osób z wrażliwymi szyjkami zębowymi czy szczoteczki z końcówkami poprawiającymi możliwości wybielania zębów.- To nie znaczy, że skuteczne są tylko te najnowocześniejsze szczoteczki, gdyż bardzo podobny efekt można uzyskać, posługując się tradycyjna ręczną szczoteczką. Tylko że w tym drugim przypadku trzeba naprawdę dobrze to robić. Należy opanować odpowiednią technikę szczotkowania i we właściwym czasie je wymieniać. Podstawowa zasada jest: dwa plus jeden, co oznacza, że czyścimy zęby co najmniej dwa razy dziennie, a raz dziennie szczoteczką międzyżebrową, a gdy to niemożliwe – nicią dentystyczną oczyszczamy przestrzenie międzyzębowe.- W profilaktyce zdrowych zębów bardzo ważny jest też wybór odpowiedniej pasty. Dziś pełnią one wiele innych funkcji, poza funkcją myjącą, mogą być nośnikami substancji leczniczych. I tak np. są specjalne pasty dla osób skłonnych do chorób przyzębia, dla osób z wrażliwymi szyjkami zębowymi, dla tych, którzy mają problem z wydzielaniem śliny albo cierpią na często pojawiające się afty czy dla tych, którzy chcą osiągną efekt wybielania. Właściwości antyseptyczne ma wiele past ziołowych.- Ci, którzy już mają problem z zębami czy dziąsłami, wybór szczoteczki i pasty do zębów powinni skonsultować z lekarzem. Wybór ten powinien być spersonalizowany, uwzględniający największe problemy w jamie ustnej. Przede wszystkim dlatego, żeby później nie mieć problemów z układem krążenia.

Prof. dr hab. n. med. Wojciech Młynarski, pediatra, onkolog i hematolog dziecięcy, kierownik Kliniki Pediatrii, Onkologii i Hematologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi:- Zaniepokoić rodziców powinna przede wszystkim każda zmiana zachowania dziecka, każda zmiana jego nastroju. Jeśli zazwyczaj było ono bardzo aktywne, a naraz zrobiło się ciche, apatyczne i nazbyt spokojne, sprawia wrażenie ciągle zmęczonego, jest blade, to znaczy, że coś może mu dolegać. To oczywiście nie musi od razu być coś bardzo poważnego, ale jeśli taki stan będzie się utrzymywał przez kilka dni, należy udać się z dzieckiem do lekarza. Zwłaszcza rodzice małych dzieci powinni być uwrażliwieni na zmianę zachowania, gdyż małe dziecko jeszcze nie powie, co mu dolega, a choroba może się już toczyć.Co do siniaków, to jeśli są to zasinienia nieadekwatne do urazów, występują niezależnie od nich, jeśli pojawiają się w lokalizacjach, w których zwykle się nie pojawiają, np. na pośladkach i jeśli są o wiele większe niż zwykłe siniaki, to mogą być objawem choroby szpiku kostnego, a czasami nowotworowej.Nudności, wymioty, szczególnie pojawiające się rano, to kolejny sygnał, że może to być nowotwór. I nie chodzi o sporadyczne, jednorazowe takie zdarzenia, ale takie, które dokuczają dziecku non stop.Objawem choroby nowotworowej mogą być także silne, nawracające bóle głowy, powiększenie węzłów chłonnych nie związane z infekcją, jak również, nie związane z infekcją, stany podgorączkowe i gorączka. U dzieci do ok. 5-ego roku życia takim objawem może też być krwiomocz, który może jednak również towarzyszyć infekcji dróg moczowych.Nowotwory u dzieci rozwijają się o wiele szybciej niż u dorosłych, niektóre wręcz błyskawicznie, dlatego uważna obserwacja zachowania i wyglądu dziecka oraz szybka reakcja na każdą zmianę pozwoli na szybkie wdrożenie leczenia.

- O hipercholesterolemii rodzinnej mówimy wówczas, gdy wysoki poziom cholesterolu wynika z problemu dziedziczonego, zwanego mutacją genetyczną. To oznacza, że możemy prowadzić bardzo zdrowy styl życia, ale jeśli jesteśmy nosicielami jednej z ok. 2600 mutacji odpowiedzialnej za wysoki poziom cholesterolu, to i tak zachorujemy. To w pewnym sensie oczywiście niesprawiedliwe, ale tak już jest z chorobami uwarunkowanymi genetycznie. Na szczęście dziś potrafimy tę chorobę diagnozować i leczyć. Mimo że Krajowe Centrum Hipercholesterolemii działa dopiero od trzech lat, to zajmowaliśmy się tym problemem tu w Klinice Kardiologii już od ponad 20 lat. Mamy więc spore doświadczenia, którymi chętnie się dzielimy, ale równie chętnie uczymy się od innych, rozwijając współpracę z ośrodkami w kraju i za granicą. Rozwijamy model kompleksowej opieki nad pacjentem i jego rodziną, nie tylko diagnozując, lecząc, ale i wszechstronnie edukując. Co istotne, prowadzimy Krajowy Rejestr Chorych z tym schorzeniem, co umożliwi długofalową ocenę sytuacji tej grupy pacjentów i pomoże w lepszej organizacji systemu ochrony zdrowia.- W Polsce obciążonych rodzinną hipercholesterolemią może być niespełna 200 tys. osób, ale zdiagnozowanych zaledwie ok. 2 proc. Z czego to wynika? Skoro mamy tak dobrą, skuteczną diagnostykę…- Przede wszystkim z braku świadomości. Ile osób bada sobie profilaktycznie cholesterol? Kto zastanawia się, dlaczego w jego rodzinie ktoś zmarł na zawał przed 50.ym rokiem życia czy jeszcze wcześniej, ktoś dostał udaru mózgu w młodym wieku? Ja często, przeprowadzając wywiad rodzinny, słyszę: „Bo u nas w rodzinie tak było, że młodzi umierali na zawały”. To, co powinnyśmy robić, to przyglądać się swojej rodzinie i sprawdzać cholesterol. Jeśli ten całkowity jest wyższy niż 310mg/dl, a LDL wyższy niż 190 mg/dl, to już poważna przesłanka do dalszej diagnostyki. Bo nie zawsze taki wynik oznacza hipercholesterolemię rodzinną, może świadczyć o innych schorzeniach.- Wysoki cholesterol nie boli…Jeśli się nie badam, nie przyglądam rodzinie, to skąd - i czy w ogóle – mogę wiedzieć, że noszę w sobie hipercholesterolemię rodzinną?- Niekiedy, ale nie u każdego, pojawiają się pewne objawy, mogące świadczyć o wysokim poziomie cholesterolu. To np. tzw. żółtaki, czyli zmiany na ścięgnach, jakby grudki, szczególnie w okolicach ścięgna Achillesa czy pierścień wokół tęczówki oka. Jeśli pojawiają się one u osoby przed 45.ym rokiem życia, to prawie na sto procent mamy do czynienia z hipercholesterolemią rodzinną.- Leki nie sprawią, że choroba zniknie?- Nie, bo nie mamy jeszcze takich leków, które mogłyby naprawić gen. Ale dzięki nim można znacznie zredukować ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych, oddalić przedwczesny rozwój miażdżycy, a tym samym zapobiec przedwczesnym zgonom. To bardzo dużo.

- Organizm człowieka nie lubi szoków, także termicznych. Jeśli w upalny dzień, mając rozgrzany organizm, będziemy szybko jeść lody, może dojść do szoku termicznego. Im mniej odporny organizm, tym skutki takiego szoku mogą być większe. Wówczas mogą zacząć namnażać się w drogach oddechowych zarazki, które w innych warunkach nie stanowiłyby zagrożenia, ale teraz mogą. Dlatego może pojawić się zapalenie błony śluzowej gardła czy angina. Jeśli przy tym wystąpi wysoka gorączka, trudności z połykaniem, koniecznie trzeba udać się do lekarza.- Uszy mogą ucierpieć podczas podróży samolotem, kiedy podczas startu czy lądowania dochodzi do różnicy ciśnień. U zdrowej osoby wystarczy np. żucie gumy, żeby zniwelować nieprzyjemne odczucia, ale jeśli ktoś wsiada do samolotu z katarem, to może nie wystarczyć, może dojść do uszkodzenia błony bębenkowej.- Z kolei amatorzy wodnych kąpieli czy sportów wodnych są latem bardziej narażeni na stany zapalne uszu. To mogą być uszkodzenia wynikające z dostania się wody do uszu, jak i z urazów mechanicznych, np. podczas windsurwingu. Jeśli dodatkowo woda jest zanieczyszczona, tym gorzej dla uszu. Jeśli już dojdzie do zalania ucha, można spróbować pozbyć się jej, potrząsając przechyloną głową. Jednak czasami, kiedy woda spowoduje zaczopowanie woskowiny, potrzebna będzie interwencja laryngologa.- To oczywiście nie znaczy, że mamy sobie lodów odmawiać, ale delektować się nimi powoli, nie popijać ich gorącymi napojami, a często tak właśnie je spożywamy – razem z kawą na deser. Podobnie jak z lodami, postępujmy z wszelkimi zimnymi napojami, szczególnie gazowanymi, które rozpulchniają śluzówkę gardła, przez co staje się ona bardziej podatna na działanie drobnoustrojów.- Aby uniknąć powakacyjnej wizyty u laryngologa, należy też unikać przeciągów, nawiewów powietrza, zbyt mocno ustawionej klimatyzacji. Ogólna zasada jest taka: należy minimalizować różnice temperatur.

W ciągu ostatnich 16 lat korekcja uszu stała się niemal tak samo popularna, jak zabieg podcięcia wędzidełka języka. Zarówno odstające uszy, jak za krótkie wędzidełko to poważny problem, który niszczy komfort fizyczny i psychiczny. Już w dzieciństwie odstające uszy są przyczyną kompleksów, odrzucenia przez grupę, nadmiernej nieśmiałości, co z kolei rzuca cień na życie dorosłe. Ceny i rodzaje zabiegów >znajdziesz tutaj<Psychologowie potwierdzają, że osoby z odstającymi uszami mają utrudnione relacje, obniżoną pewność siebie, często nie są zdolne do publicznych wystąpień i bezpośredniego kontaktu (np. z klientami lub partnerami biznesowymi), a przez to mają znacznie utrudnioną karierę zawodową i życie osobiste. Należy zaznaczyć, że kompleksy wywołane wadami i niedoskonałościami fizjonomii mają także znaczący wpływ na pogorszenie samopoczucia u osób z tendencją do depresji. Problemów związanych z odstającymi uszami szczególnie nie wolno lekceważyć u dzieci i młodzieży. Zwłaszcza w okresie dojrzewania, młodzież staje się szczególnie wrażliwa a potrzeba akceptacji i przynależności do grupy wydaje się być bardzo wysoko w hierarchii. Zabieg korekcji odstających uszu można wykonać już po 6-7 roku życia, kiedy chrząstki dziecka osiągają swoją formę i kształt uszu nie będzie się już istotnie zmieniał. Zdaniem psychologów, zaburzenia psychiczne, fobie i problemy emocjonalne, najczęściej mają swoje źródło w traumach z dzieciństwa. W okresie edukacji szkolnej, dziecko jest pozbawione bezpośredniej ochrony rodziców, a nauczyciele i opiekunowie grup nie mają możliwości kontrolowania ewentualnych nieprawidłowości w zachowaniach dzieci i młodzieży. Dodatkowym problemem jest fakt zatajania kompleksów i prześladowania. Wyśmiewane przez grupę odmienne fizjonomicznie dziecko płacze w ukryciu wstydząc się swojego wyglądu także przed rodzicami i nie chcąc sprawiać rodzinie kłopotu. To właśnie rude włosy, piegi, odstające uszy, otyłość lub okulary są najczęstszymi powodami do odrzucenia dziecka przez grupę rówieśników. Czujny rodzic będzie uważnie obserwował swoje dziecko, ale nawet w szczerej rozmowie przy najlepszych relacjach rodzic-dziecko niekoniecznie dowiemy się jak dużym problemem jest wstydliwa odmienność. Do poradni psychologicznych zgłaszają się osoby dorosłe cierpiące na kompleksy, które nawet będąc w udanym związku z kochającym partnerem, nie mogły zaakceptować swojego niedoskonałego wygląd. Głównymi konsekwencjami zaniedbania kompleksów w okresie dojrzewania są: nieudane życie osobiste, porzucona kariera zawodowa związana z publicznymi wystąpieniami. Korekcja uszu staje się coraz bardziej popularnaNa wzrastającą popularność zabiegów wpływa ich coraz niższy koszt >przykładowe ceny< i dostępność gabinetów. Dodatkowym udogodnieniem jest możliwość rozłożenia spłaty zabiegu w ratach. Dzięki temu coraz więcej osób może raz na zawsze pożegnać koszmar z dzieciństwa i osiągnąć pełnię samoakceptacji zyskując pewność siebie i trwale odmieniając swoje życie na lepsze. Jakie efekty daje korekcja uszu? >Zobacz galerię zdjęć< Jakie są rodzaje zabiegów? >Dowiedz się więcej< Gdzie najtaniej przeprowadzisz zabieg? >Porównaj ceny w Polsce<

- Objawy malarii są nietypowe, na początku przypominają infekcję dróg oddechowych bądź nieżyt żołądkowo-jelitowy. Charakterystyczny napad malarii przebiega w trzech fazach: faza pierwsza , zimna to uczucie zimna, dreszcze. Faza druga – gorączka powyżej 40 st.C, uczucie gorąca, suchość skóry i błon śluzowych, zaburzenia świadomości. Faza trzecia – gwałtowne obniżenie temperatury ze zlewnymi potami.- Lekarzowi, który z takimi nie miał do czynienia, ich rozpoznanie może sprawiać trudność. Brak należytego rozpoznania może zakończyć się kalectwem, a nawet śmiercią. Najbardziej niebezpieczną chorobą jest malaria, wywołana przez plasmodium falciparum, ponieważ może być śmiertelna, kiedy jej nie rozpoznamy i z tego powodu niewłaściwie leczymy. Z krajów Unii Europejskiej w Polsce było najwięcej przypadków śmiertelnych z powodu nierozpoznania malarii.

- Zacznijmy od tego, że pacjent pacjentowi nierówny. Inne będą zalecenia dla pacjenta zaczynającego terapię, inne dla tego, który jest w jej trakcie, a jeszcze inne dla chorego po ukończeniu leczenia. Celem takiego wyjazdy jest relaks, okres wytchnienia, dlatego też chory powinien na początek zadać sobie kilka pytań: czy to jest dobry czas na wakacyjny wypoczynek, czy na tym zyskam, czy stracę? Bo jeśli terapia chorego wymaga jego obecności na miejscu, to powinien wziąć to pod uwagę, żeby np. nie wypaść z programu lekowego. Taki wyjazd należy więc planować z lekarzem prowadzącym, biorąc pod uwagę nie tylko uwarunkowania medyczne, ale też administracyjne. - A jeśli od strony administracyjnej i medycznej nie ma przeciwskazań…- Ten kontakt z lekarzem jest nadal potrzebny, przede wszystkim dlatego, żeby lekarz poinformował pacjenta, jak się do wyjazdu przygotować, na jakie ewentualne zagrożenia zwrócić uwagę. Pacjent onkologiczny to pacjent szczególny, obciążony dużym ryzykiem narażenia na infekcje, chorobę zakrzepowo-zatorową, jeśli będzie długo podróżował w pozycji siedzącej, zakażenia wieloukładowe, będące powikłaniami po chemio- czy radioterapii. To pacjent bardziej narażony na zatrucia pokarmowe, oparzenia słoneczne. Oczywiście znaczenie ma rodzaj nowotworu, na jaki choruje, ale z pewnością każdy z chorych ma mniejszą wydolność i zwiększone ryzyko zachorowania na inne choroby, które u osoby zdrowej byłyby może bez znaczenia.- Decyzja zapadła, pacjent jedzie. Jego torba podróżna zapewne będzie o wiele cięższa niż bagaż osoby zdrowej?- Niekoniecznie, ale są rzeczy, których nie wolno mu zapomnieć. To oczywiście niezbędne leki, które być może będą wymagały odpowiedniego zabezpieczenia na czas podróży, głównie odpowiedniej temperatury, wilgotności. Lista leków powinna być uzupełniona sposobami dawkowania. To także preparaty przeciwsłoneczne, bo pamiętajmy, że skóra po chemio-czy radioterapii jest dużo bardziej wrażliwa na słońce. Pacjenci z obrzękiem limfatycznym powinni zaopatrzyć się w mankiety lub pończochy o stopniowanym ucisku.- Przed wyjazdem wskazane jest uzyskanie od lekarza kserokopii kart informacyjnych z leczenia szpitalnego oraz skrótu przebiegu leczenia (epikryzy) w co najmniej dwóch egzemplarzach. Jedną można stale nosić przy sobie, drugą trzymać w bagażu, a trzecią dać na przechowanie osobie towarzyszącej. I tu kolejna ważna informacja: wczasowicz „onkologiczny” powinien wyruszać na swoje wakacje z osobą towarzyszącą. Nie tylko na wypadek, gdyby potrzebował on zorganizowania pomocy, ale dla zapewnienia lepszego komfortu psychicznego.- Co jeszcze pacjent onkologiczny powinien mieć na uwadze, przygotowując się do wyjazdu na wakacje?- Na pewno wskazany jest wcześniejszy rekonesans dotyczący miejsca, gdzie pacjent będzie przebywał, np. czy są zainstalowane odpowiednie zabezpieczenia, jeśli pacjent jest niepełnosprawny ruchowo. To zresztą dotyczy samej podróży. Warto upewnić się wcześniej, gdzie znajduje się najbliższa placówka medyczna, w której chory, w razie potrzeby, mógłby uzyskać pomoc. I taki adres, z telefonami, mieć przy sobie.- I oto już jesteśmy na miejscu…- Należy wsłuchiwać się w sygnały, jakie daje ciało i żadnego nie lekceważyć. Unikać nadmiernego wysiłku, nie wahać się prosić o pomoc, także o wózek inwalidzki na lotnisku, jeśli po wyjściu z samolotu poruszanie się będzie sprawiało trudność. Unikać wysokich temperatur, jedzenia i picia z niepewnego źródła, stale nawadniać organizm. Unikać wszelkich potencjalnych źródeł zakażenia. Bardzo często i dokładnie (co najmniej przez 20 – 30 sekund) myć ręce. Wszystko po to, żeby wrócić w jak najlepszej formie, co pozwoli szybciej wrócić do zdrowia.

- Postęp jest ogromny, zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu. Mamy coraz nowocześniejszy sprzęt, który umożliwia wykonywanie zabiegów, jeszcze kilkanaście lat temu niemożliwych do przeprowadzenia. Stymulator, który wszczepiliśmy noworodkowi urodzonemu przedwcześnie w 30.ym tygodniu życia płodowego, należy do najmniejszych na świecie, waży niespełna 13 gramów. Procedura od momentu przyjęcia matki na salę porodową do zakończenia implantacji stymulatora u noworodka trwała niespełna dwie godziny.- Połączenie nowoczesnych technologii z aplikacjami na urządzeniach mobilnych staje się standardem. Obecnie dostępne są stymulatory, defibrylatory, podskórne rejestratory arytmii, które dzięki komunikacji radiowej ze smartfonem pozwalają na przekazywanie informacji bezpośrednio z serca pacjenta do lekarza, umożliwiając szybkie podejmowanie, często ważnych dla życia decyzji. U wspomnianego 11-latka, cierpiącego na nagłe utraty przytomności bez ustalonej przyczyny, wszczepiliśmy podskórnie rejestrator rytmu serca, miniaturowe urządzenie, które stale rejestruje EKG, a w sytuacji, kiedy wystąpi epizod omdlenia lub pacjent zgłosi, że źle się czuje, urządzenie komunikuje się z jego telefonem komórkowym, umożliwiając przesłanie zapisu EKG lekarzowi.- Wszczepianie podskórnych kardiowerterów-defibrylatorów u coraz młodszych pacjentów pediatrycznych jest zdecydowanie mniej inwazyjne niż wszczepianie przezżylne, pozwala na oszczędzanie naczyń, odraczając i tak nieuniknione wykorzystanie ich w przyszłości.- dziś, dysponując nowoczesna pracownią elektrofizjologii i ablacji, możemy definitywnie wyleczyć zaburzenia rytmu serca u dzieci. Precyzyjna diagnostyka z zastosowaniem mapowania 3D pozwala na ograniczenie, a nawet wyeliminowanie promieniowania jonizującego w czasie zabiegów ablacji.- Nowoczesne obrazowanie z zastosowaniem techniki kardiologicznego rezonansu magnetycznego stało się złotym standardem w rozpoznawaniu zapalenia mięśnia sercowego u dzieci, zastępując inwazyjną biopsje mięśnia sercowego, a zastosowanie mechanicznego wspomagania pracy serca poprzez wszczepienie tzw. „sztucznych komór serca” (VAD – ang. Ventricular Assist Device) luz zastosowanie pozaustrojowego utlenowania krwi (ECMO – ang. Extracorporeal Membrane Oxydenation) pozwala na ratowanie życia w najcięższych przypadkach piorunującego zapalenia mięśnia sercowego.- Mówiąc o osiągnięciach dziecięcej kardiologii, trzeba też wspomnieć onowoczesnej pracowni hybrydowej, dzięki której możliwe jest jednoczesne dokonywanie zabiegów kardiologii interwencyjnej i operacji kardiologicznych.- Tak więc, z jednej strony, małe serca naszych pacjentów mają coraz większe szanse na to, żeby dobrze funkcjonowały przez wiele lat, ale, z drugiej strony, rozpoznajemy coraz więcej wad wrodzonych, wymagających coraz to nowocześniejszej diagnostyki i coraz nowocześniejszego leczenia.

- Jaskrę nazywa się „cichym złodziejem wzroku”, bo długo rozwija się podstępnie, nie dając żadnych objawów. One mogą się pojawić dopiero, gdy doszło do uszkodzenia 80 – 90 proc. nerwu wzrokowego, a tak dzieje się w ok. 70 proc. przypadków. – mówi okulista prof. Jerzy Szaflik, szef Centrum Mikrochirurgii Oka „Laser”, założyciel Centrum Jaskry w Warszawie. – Dlatego tak ważne są regularne badania okulistyczne w kierunku jaskry, o czym szczególnie powinny pamiętać osoby z grupy ryzyka. Takie badania powinien wykonywać raz na dwa lata każdy po ukończeniu 40. roku życia, ale osoby z grupy podwyższonego ryzyka raz na rok.- Ta grupa ryzyka w przypadku jaskry jest dość szeroka. To osoby po 55. roku życia, z obciążonym jaskrą wywiadem rodzinnym, mających wysokie wady wzroku, zwłaszcza krótkowzroczność, z zaburzeniami krążenia, objawiającymi się m. in. często zimnymi dłońmi i stopami, osoby z zaburzeniami ciśnienia tętniczego, mające cukrzycę, miażdżycę, hipercholesterolemię, ale też takie, którym często dokuczają bóle głowy, cierpiące na przewlekłe migreny. W tej grupie znajdują się również osoby otyłe, palacze i nadużywające alkoholu.- Jak donieśli niedawno brytyjscy naukowcy z Uniwersytetu w Bradfort, jedną z przyczyn, dla których jaskra długo pozostaje chorobą bezobjawową, jest specyfika naszego mózgu. Mechanizm działania mózgu u osób z jaskrą, choć nie zostało to w pełni zbadane, polega na tym, jakby rekompensował on pierwsze ubytki widzenia, spowodowane uszkodzeniem nerwu wzrokowego. Poza tym, gdy w jednym oku dochodzi do zmian, drugie kompensuje osłabienie widzenia, oczywiście do momentu, kiedy zmiany będą już tak duże, że ta kompensacja na wystarcza.- Z tych właśnie powodów tak istotne są badania wzroku, nawet jeśli nic, wydawałoby się, nie wskazuje, że już doszło do uszkodzenia nerwu wzrokowego – podkreśla prof. Jerzy Szaflik. „Zwykła” migrena może być pierwszym sygnałem. Dużym ułatwieniem dla tych, którzy na takie badania się zdecydują, jest procedura oparta na sztucznej inteligencji – e-jaskra.

Korzystanie z usług apteki online to duże ułatwienie. Dzięki temu w prosty i szybki sposób można zamówić wiele niezbędnych produktów z dostawą do domu. To świetne rozwiązanie dla osób, które nie mogą samodzielnie odwiedzić apteki. Robienie zakupów w aptece online jest bardzo proste. Sprawdź.Wybierz interesujące Cię produktyPrzed wizytą w sklepie, warto dokładnie zaplanować zakupy. Zastanów się, czego brakuje Ci w domu. Produktów kosmetycznych, leczniczych lub witaminowych? A może akcesoriów higienicznych i sprzętów medycznych? Stwórz listę i po kolei dodawaj przedmioty do koszyka. Gdy już wybierzesz wszystkie potrzebne artykuły, odwiedź stronę z rabatami, np. https://alerabat.com/kody-promocyjne/doz-pl. Tam są dostępne wszystkie aktualne promocje, zniżki i kody promocyjne na zakupy. Twoją korzyścią może być np. darmowa przesyłka czy drugi produkt gratis. Warto skorzystać z tej możliwości, jeśli nie chcesz przepłacać.

Zanim jednak samotność znajdzie się na takiej liście (jeśli w ogóle do tego dojdzie), już teraz samotni powinni zadbać o odpowiednią profilaktykę. Z pewnością inaczej będzie to wyglądać w przypadku osób młodych, nie obciążonych chorobami, a inaczej w przypadku osób starszych, w większości już schorowanych.Eksperci reprezentujący różne specjalności (m. in. psycholodzy, neurolodzy, biolodzy, kardiolodzy) zwracają uwagę, że samotność to nie tylko problem społeczny, ale także, i to w dużo większym stopniu, zdrowotny. Ci, którzy przez dłuższy czas (ten czas jest odczuwalny indywidualnie) żyją samotnie, są bardziej narażeni na wiele schorzeń, mogących nawet zakończyć się śmiercią. To dlatego, tłumaczą psycholodzy kliniczni z Uniwersytetu Alabama, że w ich organizmach dochodzi do przewlekłego stanu zapalnego. A ten powoduje szereg reakcji w komórkach, po latach prowadzących do zawału, udaru czy raka. Ryzyko zgonu na skutek zawału czy udaru u osób samotnych jest o ok. 30 proc. wyższe niż u tych, które nie są samotne.Ponadto, jak wykazał eksperyment naukowców z Imperial College w Londynie, w mózgach osób samotnych zostaje zaburzona produkcja dopaminy, jednego z przekaźników uczucia przyjemności – jest jej o wiele mniej niż w mózgach osób żyjących stadnie. Niedobory tego neuroprzekaźnika zwiększają poziom stresu, ryzyko depresji, osłabiają funkcje poznawcze. Dlatego samotność powinna być wpisana na listę czynników przyczyniających się do śmierci, uważają naukowcy z tegoż uniwersytetu.Problem pandemii samotności, pogłębiający się wśród młodych, dostrzegli incjatorzy koncepcji colivingu. To amerykański pomysł na wspólnoty mieszkaniowe. W takiej wspólnocie każdy miałby przestrzeń tylko dla siebie, a byłaby też przestrzeń wspólna dla wszystkich. W Polsce koncepcja colivingu dopiero startuje, ale już budzi zainteresowanie. Do końca roku tę alternatywę , często tańszą, a na pewno bardziej komfortową dla tradycyjnego wynajmu, będą mogli przetestować mieszkańcy Warszawy, Wrocławia, Krakowa i Trójmiasta.- Samotności można przeciwdziałać na wiele sposobów – przekonują naukowcy z uniwersytetu w Alabamie, którzy opracowali specjalny poradnik dla samotnych. Znajdują się w nim tak proste, konkretne porady jak np. gra w planszówki z sąsiadami, wspólne oglądanie telewizji, wspólne spacery czy chociażby pół godziny rozmowy dziennie ze znajomym.

- To metoda wykorzystująca lecznicze właściwości 100 - procentowego tlenu, dostarczanego do organizmu w atmosferze podwyższonego ciśnienia atmosferycznego – 2 ATA lub 2,5 ATA. Dla porównania – wielkość 1 ATA to ciśnienie atmosferyczne, jakie występuje na powierzchni Ziemi. Oddychanie czystym tlenem przy ciśnieniu atmosferycznym równym 2 ATA powoduje 3-krotny wzrost rozpuszczalności tlenu w osoczu, w porównaniu z oddychaniem powietrzem atmosferycznym. Tlen jest dostarczany pacjentowi do komory hiperbarycznej przez specjalne maski twarzowe. Cała sesja, podzielona na trzy odcinki, trwa ok. 90 min. Pomiędzy nimi występują przerwy, podczas których pacjent oddycha powietrzem.- Terapia w komorze hiperbarycznej, poprzez zwiększanie ilości tlenu do niedotlenionych tkanek i narządów, poprawia krążenie krwi, działa bakteriobójczo i bakteriostatycznie, zmniejsza objętość zatorów gazowych, przyspiesza eliminację tlenku węgla.- Z powodzeniem można ją stosować w przypadku choroby dekompresyjnej, w zatorach gazowych, zatruciach tlenkiem węgla, martwiczych zakażeniach tkanek miękkich, urazach mięśniowo-szkieletowych, urazach wielonarządowych, oparzeniach termicznych, w idiopatycznej głuchocie po urazie akustycznym.- Terapia hiperbaryczna sprawdza się również w popromiennym uszkodzeniu tkanek miękkich, owrzodzeniach odleżynowych, przewlekłych stanach zapalnych kości, zespołach stopy cukrzycowej.- Istnieją jednak przeciwskazania do hiperbarii. To m. in. przewlekłe zapalenie zatok i ucha środkowego, rozrosty nowotworowe, występowanie drgawek, np. przy padaczce, infekcje górnych dróg oddechowych, ciąża. W tym ostatnim przypadku nie dotyczy to zatrucia tlenkiem węgla. Także stosowanie niektórych leków, np. bleomycyny, doxorubicyny, cis-platyny, wyklucza tę metodę.Dziś w każdym mieście wojewódzkim znajduje się Ośrodek Medycyny Hiperbarycznej i wykaz schorzeń, w jakich, w ramach NFZ, pacjenci mogą z tej metody korzystać.

- Przede wszystkim należy wziąć pod uwagę, że odkąd rozpoczęła się pandemia, prawie każdego dnia pojawiały się nowe doniesienia, wytyczne. Bywało i tak, że przeczyły one same sobie, że skuteczniejsza jest jakaś nowa terapia, a ta, która była zalecana do tej pory, nie pomaga czy wręcz szkodzi. I tak pewnie jeszcze będzie, bo COVID-19 wciąż stanowi ogromne, wyjątkowe wyzwanie, tak medyczne, jak i organizacyjne.- A już konkretnie co to odkrycia brytyjskich naukowców, sądzę, że ma to sens. Od dawna wiadomo, że pewne choroby wirusowe mogą powodować zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym, choćby zwykła opryszczka wywoływana przez wirusy Herpes. Opryszczkowe zapalenie mózgu czy odkleszczowe zapalenie mózgu, którego przyczyną są również wirusy, mogą prowadzić do niekorzystnych zmian w układzie nerwowym. Czy to jeszcze w trakcie choroby, czy nawet w kilka miesięcy później. Tego typu zmiany, dotyczące m. in. procesów poznawczych, mogą być widoczne m. in. po przechorowaniu odry.- Skoro zmiany w układzie nerwowym mogą wystąpić jako powikłanie niektórych chorób wirusowych, to jest to bardzo prawdopodobne również w przypadku wirusa SARS-CoV-2. Były doniesienia, że pewne zespoły otępienne nasilały się u starszych osób po przebyciu zakażenia wirusem SARS-CoV-1, jakie miały miejsce kilka lat temu. Tak więc i w przypadku tego nowego wirusa wydaje się to możliwe.- Jeśli do tego dodać, że, co już zostało dowiedzione, u niektórych osób zakażonych nowym koronawirusem dochodzi do utraty smaku i węchu, a są to zmiany także związane z układem nerwowym, innego typu zmiany związane z tym układem są jak najbardziej możliwe. Trzeba też pamiętać, że zespoły otępienne dotycz głównie osób starszych, które są narażone na cięższy przebieg COVID-19.

- Szczególnie zalecam ostrożność w przypadku kupowania przez internet tych leków na receptę, które są trudne do zdobycia. Oczywiście są i takie przypadki, kiedy ktoś ma „na zbyciu” autentyczny lek, bo np. pozostał mu po kuracji, ale to też wymaga sprawdzenia.- Jeśli decydujemy się na zakup leku w aptece internetowej, to w niej znajdziemy tylko leki bez recepty. Apteka zajmująca się takim rodzajem sprzedaży musi być specjalnie oznakowana jako placówka legalna, a po kliknięciu w oznakowanie, powinny się pojawić bardziej szczegółowe informacje o placówce.- O wiele bardziej ryzykowne jest kupowanie leków również przez internet, ale z innych źródeł, na które osoba będąca w potrzebie z reguły nie zwraca uwagi. W takiej sytuacji, kiedy już lek zostanie dostarczony, należy dokładnie mu się przyjrzeć, począwszy od opakowania. O wiele łatwiej będzie miała osoba, przyjmująca ten lek przewlekle, bo już wie, jak on powinien wyglądać. I jeśli coś odstaje od normy, to trzeba skontaktować się z najbliższą apteką, aby to wyjaśnić. Nawet jeśli jest to drobna różnica w pisowni na ulotce czy kolorze opakowania. Należy też dokładnie przyjrzeć się zawartości opakowania – ja to nazywam „badaniem organoleptycznym”. Naprawdę warto poświęcić kilka minut na takie oględziny, bo te minuty mogą uratować życie.- Leki były, są i będą podrabiane i fałszowane dopóty, dopóki nie przestanie to być opłacalne. Bo jeśli kary za taki proceder są symboliczne, to jest to zachęta do tego typu działań. Dlatego tak ważna jest społeczna świadomość, edukacja, dzięki której będziemy wiedzieć, jak bezpiecznie kupować leki przez internet. Ja zawsze powtarzam, że leki to nie cukierki i nie można ich kupować tak, jak cukierki, w przypadkowym sklepie.- Każdego roku w wyniku przyjmowania sfałszowanych leków umiera na świecie ok. 1 mln ludzi, w tym 250 tys. dzieci. Na fałszerstwach leków zarabia się jak na narkotykach. To daje do myślenia…

- Po pierwsze, taka informacja powinna być dostosowana do wieku małego pacjenta. Po drugie, aby poinformować dziecko o stanie jego zdrowia i dalszym postępowaniu w chorobie, potrzebna jest zgoda rodziców, a to w praktyce bardzo różnie wygląda. Dziecko ma prawo wiedzieć, co się z nim dzieje i często jest tak, że to ono wykazuje się większym rozsądkiem niż jego opiekunowie, do których oczywiście pełna, rzetelna informacja powinna trafić przed wszystkim.- Czy jednak trafia? Niejednokrotnie spotkała się Pani w swojej Klinice z rodzicami, którzy zabierali dzieci, w trakcie terapii, bo przestali wierzyć w jej skuteczność, a uwierzyli jakiemuś zielarzowi czy innemu „ekspertowi” …- Niestety medycyna alternatywna często wygrywa z tą opartą na faktach, bo wydaje się lepsza, skuteczniejsza i bez skutków ubocznych. Tylko że to nieprawda. Ja rzetelnie wyjaśniam, że dajemy chemię, która może być szkodliwa, że dajemy radioterapię, która może dać powikłania. Staramy się tak ustalać schemat leczenia, żeby te skutki były jak najmniejsze, ale nie w każdym przypadku jest to możliwe. Moje dotychczasowe doświadczenia pokazują, że dzieci, których rodzice zdecydowali o przerwaniu leczenia, wracają. I czasami jest już za późno na wyleczenie, które byłoby możliwe, gdyby pozostały na oddziale. Niektórzy rodzice podają dzieciom na własną rękę jakieś preparaty, o których słyszeli, że skutecznie lecą z raka. A my potem się zastanawiamy, dlaczego coś jest nie tak z prowadzoną przez nas terapią…- Zainicjowała Pani spotkania z rodzicami chorych dzieci, coś w rodzaju zebrań w szkole, które mają na celu przekazanie im dokładnych informacji dotyczących choroby i procesu leczenia, rozwianie ich wątpliwości, szczególnie wobec tego, co wyczytali w internecie. A mimo to wielu nadal woli zaufać szarlatanom…Czy można to jakoś zmienić?- To nie jest proste. Mamy bardzo ograniczone możliwości, żeby walczyć z decyzją rodziców, którzy maja negatywny stosunek do tzw. konwencjonalnej medycyny. Często ani rozmowy, ani dostępne możliwości prawne (np. poinformowanie należytych organów o zaistniałej sytuacji) nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Czas procedur nierzadko jest zbyt długi, co wpływa niekorzystnie na rokowanie pacjenta. Sądzę, że dużo lepszym sposobem na przekonanie rodziców, że najlepsza dla dziecka terapia to terapia oparta na rzetelnej wiedzy, byłyby głośno opowiedziane przez rodziców prawdziwe historie tych dzieci, które straciły szansę, bo ich opiekunowie zawierzyli szarlatanom.

- Z uwagi na szlaki działania wirusa, przez krótki czas dyskutowano na temat skuteczności i bezpieczeństwa leków z grupy inhibitorów układu RAA. Należy jasno i zdecydowanie powiedzieć, że leki z tej grupy nie wpływają niekorzystnie na przebieg COVID-19, wypowiedziały się na ten temat liczne towarzystwa naukowe i panele ekspertów. Co więcej, gromadzimy coraz więcej dowodów z badań obserwacyjnych, że zastosowanie inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę u chorych z nadciśnieniem tętniczym i zarażonych wirusem SARS-CoV-2, wpływa korzystnie na przebieg choroby, a nawet na rokowanie chorych.- Jak powinna wyglądać terapia osób z nadciśnieniem w czasie pandemii?- Bardzo duże znaczenie w terapii nadciśnienia tętniczego ma rodzaj stosowanego leku. Ważne, aby był długodziałający, z możliwością stosowania raz na dobę, dobrze tolerowany przez chorego. Obecnie u większości osób zaleca się terapię skojarzoną w postaci jednej tabletki, tj. leku złożonego „single pill combination” – SPC. Zastosowanie SPC jest rekomendowane przez autorów wytycznych zarówno do rozpoczynania, jak i intensyfikacji terapii hipotensyjnej. Stosowanie leków złożonych pozwala na szysze obniżenie ciśnienia tętniczego i osiągnięcie jego wartości docelowych, a tym samym skuteczną redukcję powikłań podwyższonego ciśnienia tętniczego krwi, takich jak udary mózgu czy zawały serca. Nie bez znaczenia jest również fakt, że podczas stosowania SPC odpowiedni dobór ich składowych pozwala na minimalizację działań niepożądanych. W wielu krajach jest to podstawowa strategia leczenia hipotensyjnego, w Polsce mamy jeszcze wiele do zrobieni, aby upowszechnić te skuteczną i prostą metodę terapii.- Od kilku lat dostępne są ponadto leki hybrydowe, które mają zastosowanie w leczeniu nadciśnienia tętniczego z towarzyszącą np. niewydolnością serca, zespołem wieńcowym. Lek taki, składający się z preparatu lub preparatów obniżających ciśnienie tętnicze oraz statyny pozwala „za jednym razem” na kontrolę dwóch najważniejszych i najbardziej rozpowszechnionych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego: nadciśnienia tętniczego i hipercholesterolemii. Co więcej, może być praktycznym i prostym sposobem poprawy, ale także kontroli przestrzegania zaleceń lekarskich. Obniżone ciśnienie na kolejnej wizycie daje pewność, że statyna została także przyjęta przez chorego.- Na zastosowanie leków złożonych zyskano dodatkowy argument w czasie trwania epidemii - SPC jest najłatwiejszą dla chorego i lekarza formą terapii. W okresie utrudnionego dostępu do lekarza jest to ważna cecha. Lekarz, intensyfikując terapię, może pozostać przy tym samym SPC, który był przyjmowany przez chorego, zwiększając tylko dawki jego składowych, co gwarantuje większą skuteczność przy dobrej tolerancji.- Czy – i w jakim zakresie – osoby z nadciśnieniem mogą korzystać z teleporad?- Podczas epidemii SARS-CoV-2 rozwinęły się teleporady, ale są sytuacje, kiedy wskazana, a niekiedy konieczna jest tradycyjna wizyta. Ta powinna mieć miejsce zawsze, kiedy jest to pierwsza wizyta, w czasie której, poza dokładnym zebraniem wywiadu, należy przeprowadzić badanie przedmiotowe. Również wówczas, kiedy chory zgłasza bóle w klatce piersiowej albo wywiad sugeruje cechy niewydolności serca. Łatwa męczliwość czy duszność mogą być objawem uszkodzenia serca i zastosowanie ukierunkowanej diagnostyki, a potem terapii, nie jest możliwe jedynie przez teleporadę.Dramatyczny przypadek młodej kobiety z infekcyjnym zapaleniem wsierdzia i sepsa gronkowcową, która wykonała zdjęcie towarzyszących chorobie wybroczyn skórnych, konsultując je poprzez teleporadę z dermatologiem, powinien stanowić memento, że teleporady i ich zakres też mają swoje ograniczenia.ARTYKUŁ PARTNERA

- Mieliśmy potem do czynienia u nas w klinice z „przechodzonymi”, kilkudniowymi zawałami, ze znacznym uszkodzeniem serca i jego niewydolnością czy przyjęciami pacjentów w zaawansowanym stadium choroby podstawowej – mówi prof. dr hab. n. med. Krzysztof Narkiewicz kierownik Kliniki Nadciśnienia Tętniczego i Diabetologii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. – Bo hasło „Zostań w domu” jest całkowicie słuszne, ale trzeba podchodzić do niego z rozsądkiem i rozwagą. W sytuacji, kiedy pojawia się jakiś stan nagły, zaostrzenie choroby, kiedy zaczyna się dziać coś, co do tej pory się nie zdarzało, silny ból w klatce piersiowej, narastająca duszność, uczucie słabości, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Niebezpieczne są skoki ciśnienia tętniczego i w ogóle wysokie ciśnienie. Jeśli osoba z nadciśnieniem wcześniej nie była leczona, pierwsza wizyta powinna być „fizykalna”, w żadnym razie nie może to być teleporada.- Coraz powszechniejsze stają się w terapii nadciśnienia tętniczego leki złożone, komfortowe i dla pacjenta, i dla lekarza. Jeśli zamiast kilku tabletek dziennie, przyjmowanych o różnych porach, pacjent ma teraz możliwość zażywania jednej, to jest to dla niego, po pierwsze, o wiele bardziej komfortowe, a po drugie, o tej tabletce łatwiej mu będzie pamiętać niż o kilku. Czyli, korzyść terapeutyczna oczywista. A lekarz, zamiast przepisywać te kilka leków, zaordynuje tylko jeden. Czy pacjent, leczony lekiem złożonym, może rzadziej korzystać z porady „fizykalnej”? Praktyka zdaje się to potwierdzać…- Istotnie, to wynika także z istoty leków złożonych, które, mimo mniejszej dawki, działają skuteczniej, szybciej osiąga się przy nich efekt hipotensyjny, a poza tym preparaty te zmniejszają ryzyko wystąpienia zdarzeń niepożądanych. Biorąc to wszystko pod uwagę, właśnie w okresie trwania pandemii maja one szczególna wartość.Jednak o tym, u kogo zastosować określoną kombinację leków, decyduje wiele czynników, podobnie jak o tym, czy będzie to monoterapia, czy terapia skojarzona. Inne kombinacje zastosujemy u młodszych pacjentów, z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym, z niskim ryzykiem sercowo-naczyniowym, a inne u pacjentów starszych, chorych po udarze czy zawale, czy z powikłaniami nerkowymi.Tak wiec leki złożone i teleporady to bardzo dobre rozwiązanie, ale trzeba do nich podchodzić indywidualnie. A jeśli chodzi o wizyty online, to widziałbym je raczej jako hybrydowe – co druga – trzecia wizyta powinna odbywać się w poradni.ARTYKUŁ PARTNERA

Od 10 września 2020 r. Tourmedica.pl jest rozpoznawane pod nazwą Kliniki.plPortal Kliniki.pl (dawniej Tourmedica.pl) już od ponad 7 lat ułatwia pacjentom odnalezienie najlepszych placówek medycznych i lekarzy specjalistów. W serwisie znajdziemy opisy, cenniki i opinie innych pacjentów. Baza daje nam wygodny przegląd ponad 1000 prywatnych klinik, gabinetów lekarskich i kosmetycznych, ośrodków rehabilitacji oraz 5000 lekarzy specjalistów.

Tymczasem naukowcy nie szczędzą wysiłków nad badaniami, które mogłyby przybliżyć właściwości tego nowego wroga, co mogłoby się przyczynić do jego osłabienia. Oto niedawno zespół ekspertów z Uniwersytetu Północnej Karoliny opublikował raport, z którego wynika, że ryzyko zachorowania na COVID-19 i cięższy przebieg choroby znacznie się zwiększa u osób z nadwagą, a zwłaszcza otyłych. Raport został przygotowany na podstawie analizy ponad 75 badań z całego świata, obejmujących ponad 400 tys. przypadków osób zakażonych SARS-CoV-2.Podobne wyniki uzyskali naukowcy brytyjscy (National Health Service). Z ich obserwacji wynika, że osoby otyłe dwa razy częściej trafiają do szpitala z powodu zakażenia koronawirusem, a ryzyko zgonu zwiększa się u nich o 50 proc. Tłumaczą to tym, że otyłość prowadzi do pojawiania się w organizmie stanu zapalnego, który zmniejsza zdolność do zwalczania infekcji, upośledzając funkcjonowanie różnych narządów i układów, w tym układu oddechowego. Ponadto osoby otyłe często maja problem z oddychaniem, szczególnie gdy dotyczy ich otyłość typu brzusznego. To dlatego, że, ze względu na grubość tkanki tłuszczowej, zmienia się wówczas położenie przepony, a tym samym zmniejsza się pojemność płuc.Brytyjscy naukowcy podkreślają jednak, że osoby z nadwagą i otyłością ciężej przechodzą nie tylko zakażenie koronawirusem, ale także inne infekcje wirusowe, wywołane przez wirusy atakujące układ oddechowy. Dotyczy to szczególnie grypy. Już wiele lat temu donoszono, że osoby otyłe są bardziej podatne na powikłania pogrypowe, gdyż ich system odpornościowy w pewnym momencie zaczyna szaleć, dochodzi do nadmiernej reakcji immunologicznej, tzw. burzy cytokinowej (co też ma miejsce w wielu przypadkach przy zakażeniu koronawirusem). W rezultacie następuje szybka eksploatacja wielonarządowa i nawet zgon.Stąd w niektórych ośrodkach badań nad otyłością sprawdza się niektóre leki pod kątem ich potencjalnego wykorzystania w zwalczaniu wirusa SARS-CoV-2. Znalazły się wśród nich m. in. nowoczesne leki przeciwcukrzycowe, których jedną z właściwości jest właśnie redukcja masy ciała.A co można, przy nadmiarze kilogramów, zrobić już teraz? To proste – schudnąć!https://alerabat.com/kody-promocyjne/doz-pl

Wynika to, jak twierdzi dr Akiko Iwasaki, główna autorka badań, z różnej odpowiedzi immunologicznej na wirusa. – Kiedy mężczyźni się starzeją, ich organizm traci zdolność stymulowania limfocytów T, a więc tych białych krwinek, które zabijają wirusy. Stąd zwiększona u nich podatność na zakażenia i ich cięższy przebieg. Natomiast kobiety, nawet te w podeszłym wieku, nadal wykazują całkiem dobrą odpowiedź immunologiczną. Mamy wiec teraz dane sugerujące, że krajobraz immunologiczny u pacjentów z COVID-19 znacznie różni się w zależności od płci, a różnice te mogą leżeć u podstaw większej podatności na wiele innych chorób, nie tylko COVID-19.Skoro kobiety inaczej reagują na koronawirusa niż mężczyźni, powinny wymagać innych metod leczenia, sugerują naukowcy. Tak więc zarówno szczepionka, jak i lek powinny być dobrane do płci. W przypadku mężczyzn powinna to być szczepionka i terapia podnosząca odpowiedź limfocytów T, zaś w przypadku kobiet – takie terapie, które osłabiałyby nadmierna odpowiedź cytokinową.Badacze uważają ponadto, ze kobiety, ze względu na silniejszy układ odpornościowy, są bardziej niebezpiecznymi nosicielkami niż mężczyźni. Dlatego powinny dłużej od nich przebywać na kwarantannie. Zapewne nie są to ostatnie doniesienia dotyczące zróżnicowania płci wobec COVID-19. Polski wirusolog, prof. Włodzimierz Gut, uważa, że większa zachorowalność i wyższa śmiertelność na COVID-19 u mężczyzn może po prostu wynikać z tego, że oni prowadzą mniej zdrowy tryb życia.Jakby na to nie patrzeć – „cherchez la femme”…

- Telemedycyna, telewizyty, porady online – te wszystkie nowoczesne rozwiązania, nowe standardy w służbie zdrowia, postęp w diagnostyce i terapii, oczywiście są potrzebne, świat wciąż idzie naprzód, medycyna również. To, z jednej strony, mniej formalności, tak dla pacjenta, jak i dla lekarza. A mniej formalności oznacza, a przynajmniej oznaczać powinno, łatwiejszy dostęp do lekarza.Niestety nawet w uczelniach medycznych nie kładzie się nacisku na bezpośredni kontakt z lekarzem, za to podkreśla się rolę wyuczonych symptomów różnych jednostek chorobowych i metody radzenia się farmakologicznego czy chirurgicznego z chorobami. A to bardzo ważne, aby lekarz mógł ocenić stan chorego nie tylko po sygnalizowanych przez niego objawach czy w oparciu o zebrany wywiad, ale podczas bezpośredniej obserwacji. W wielu przypadkach dopiero uważnie przypatrując się pacjentowi lekarz może w pełni ocenić jego stan, wydobyć z niego to, o czym nie mówi czy nawet, co chciałby przed nim ukryć. Taka bezpośrednia obserwacja często jest niezbędna dla skuteczności i szybkości terapii. Podczas teleporady lekarz nie ma takiej możliwości, nawet w miarę dokładny opis dolegliwości czy dodane do tego zdjęcie mogą nie oddać tego, co lekarz mógłby zobaczyć w trakcie standardowej wizyty. Nierzadko jest tak, że jeden „rzut oka” na pacjenta już wiele lekarzowi powie. Również i to, czego on sam by nie powiedział.Z drugiej strony, są i z pewnością zawsze będą sytuacje, w których bezpośredni kontakt z lekarzem jest niezbędny i nic go nie zastąpi. Ja już nawet nie mówię o różnych nagłych przypadkach, kiedy natychmiast należałoby skontaktować się bezpośrednio z lekarzem, ale nawet o tych mniej poważnych, kiedy kontakt face to face, kontakt wzrokowy, słowny, z ekspertem medycznym może okazać się jednym z czynników skutecznej terapii. Były badania, które potwierdzały, że tabletki czy zastrzyki, które ordynuje się bez dobrego słowa, bez przyjaznego spojrzenia, są mniej skuteczne.

Pandemia nie odpuszcza, jednak wiele placówek medycznych zaczyna wracać do normalnej pracy, oczywiście z zachowaniem odpowiednego reżimu sanitarnego. Mimo to wciąż wielu pacjentów zwleka z wizytą u lekarza i dotyczy to zarówno wizyt kontrolnych, jak i, co gorsza, kontaktu z lekarzem w sytuacji zagrożenia życia.- Z czego wynika ta obawa przed kontaktem z lekarzem, tym bardziej niezrozumiała, że, żyjąc z pandemią już tyle miesięcy, zaczęliśmy ją oswajać. Tymczasem nadal dochodzi do odwolywania wcześniej zaplanowanych wizyt, rezygnacji ze zleconych badań…Dla tych pacjentów, którzy się nie boją, to nawet korzystne – mniej kolejek, lekarz może poświęcić choremu więcej czasu. Ale co z tymi, którzy do lekarza nie dotrą na czas?- Istotnie, nadal obserwujemy zmniejszenie wizyt lekarskich w obawie przed zarażeniem koronawirusem. Dotyczy to i lekarzy rodzinnych, i specjalistów. Niektórzy pacjenci wybierają opcje teleporady, ale one nie zawsze są wystarczające. Część pacjentów, którzy podczas teleporady zostali poinformowani o konieczności osobistego kontaktu, nie zgłaszają się potem. Niestety znamy i takie przypadki, kiedy chorzy nie szukają pomocy lekarza nawet w sytuacji zagrożenia życia – zawału czy udaru. Bagatelizują sygnały, jakie wysyła im organizm, a nawet jeśli prawidłowo je rozpoznają, to też zostają w domu, nie wzywają karetki, uznając to mniej ryzykowne niż wizyta w szpitalu bądź licząc, że może samo przejdzie, że choroba poczeka. A ona nie poczeka.- Na obawy związane z kontaktem z lekarzem w dużym stopniu ma wpływ brak świadomości pacjenta, a ten z kolei jest skutkiem braku jasnego komunikatu, edukacji, że takie kontakty są, mimo pandemii, jak najbardziej bezpieczne. O wiele łatwiej zarazić się koronawirusem, co zresztą pokazują konkretne przypadki, na weselu czy na jakiejś zbiorowej imprezie niż w placówce medycznej. I tak jest na całym świecie, nie tylko u nas.- Udar czy zawał to bezpośrednie zagrożenie życia i z pewnością wielu takich dramatycznych sytuacji można by uniknąć, gdyby chorzy obciążeni schorzeniami, które do tego prowadzą, regularnie poddawali się badaniom, zażywali odpowiednie leki…A oni czekają, aż pandemia „odpuści”…- Niestety. A przecież do takich zdrowotnych konsekwencji zagrażających życiu prowadzą właśnie takie schorzenia przewlekłe – niekontrolowane, nieleczone czy niewłaściwie leczone nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, dyslipidemia czy hiperurykemia, która wciąż jest lekceważonym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego. Dziś już doskonale wiemy, że zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi powoduje zwiększone ryzyko wystąpienia miażdżycy, jest nieklasycznym elementem zespołu metabolicznego, bardzo często występuje u chorych z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą, otyłością,a także sprzyja wystąpieniu powikłań przy różnego rodzaju infekcjach Dlatego tak ważne jest badanie tego elementu.- Chorzy przewlekłe często uważają, że jak już raz lekarz przepisał im leki, to nie muszą się badać, kontrolować swego stanu zdrowia, wystarczy tylko co jakiś czas ponawiać receptę…A to nie tak…A wielu z nich nierzadko zapomina o przyjmowaniu tych leków. Tzw. compliance, czyli w dużym uproszczeniu współpraca pacjenta z lekarze zmierzająca do precyzyjnego przestrzegania zaleceń w naszym kraju wciąż stanowi duży problem…- Choroby przewlekłe wymagają regularnej, systematycznej kontroli lekarskiej, to podstawa skutecznej terapii i prewencji groźnym, wspomnianym już przeze mnie powikłaniom. Podczas takiej wizyty lekarz ocenia przebieg dotychczasowej terapii, sprawdzi, czy może należałoby ją zmodyfikować, może w ogóle zmienić lek czy leki, może coś nowego wprowadzić do farmakoterapii. A może pojawiły się nowe objawy, które pacjent zbagatelizował, a które wymagają podjęcia nowych kroków.- To wszystko jest możliwe, kiedy pacjent pojawi się w gabinecie lekarskim…- Otóż to. Obecnie trudno ocenić, jak długo potrwa pandemia, sytuacja zmienia się prawie z dnia na dzień. Dlatego osoba chora przewlekle nie powinna czekać, aż pandemia się skończy i dopiero potem udać się do lekarza. Choroba nie poczeka. Niedługo zacznie się sezon grypowy, a chorzy przewlekle mają obniżoną odporność. Jeśli wirusowi grypy, który zaatakuje organizm, będzie towarzyszyć wirus SARS-CoV-2, może być bardzo źle. Osoby obciążone chorobami przewlekłymi, w tym chorobami sercowo-naczyniowymi obowiązkowo powinny zaszczepić się przeciwko grypie.- Przychodnie czy placówki służby zdrowia są co prawda miejscem zwiększonego ryzyka zarażenia wirusem SARS-CoV-2,jednak nie powinno to determinować decyzji o przyjściu na wizytę kontrolną czy zgłoszenie się do lekarza w nagłych przypadkach. Przy zachowaniu odpowiednich środków ostrożności, a takie w tych placówkach są podejmowane i przestrzegane, ryzyko zakażenia jest minimalne. (rozm. Bożena Stasiak)

Prof. Piotr Jankowski, kardiolog, Instytut Kardiologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie:- Przypomnę, ta informacja dotyczyła pewnych leków stosowanych w terapii nadciśnienia tętniczego, leków z grupy ACEI i ARB. Miały one zwiększać ryzyko zakażenia wirusem SARS-CoV-2 i powodować cięższy przebieg COVID-19. Szybko okazało się jednak, że to nie tak, że leki z tej grupy wykazują wręcz odwrotne działanie. Zmniejszają nasilenie uszkodzenia płuc nie tylko w tej chorobie, ale w innych wirusowych zapaleniach płuc, zmniejszają śmiertelność u pacjentów z niewydolnością serca, z chorobą niedokrwienną serca i nadciśnieniem tętniczym. I, co dziś możemy absolutnie potwierdzić, wszystkie grupy leków, dopuszczone do leczenia nadciśnienia tętniczego, mogą być stosowane u pacjentów z COVID-19. Ich odstawienie może wywołać nawet tzw. kryzę nadciśnieniową, czyli nagły wzrost ciśnienia, co z kolei może doprowadzić do takich powikłań jak obrzęk płuc, udar mózgu czy rozwarstwienie aorty, a w perspektywie do niewydolności serca.- Chorym, przyjmującym leki nadciśnieniowe, nie wolno więc przerywać leczenia. Ci, którzy to robią, mają co najmniej dwukrotnie większe ryzyko zgonu. A weźmy też pod uwagę, że osoby z chorobami układu krążenia, z nadciśnieniem tętniczym, wadami serca, po zawale, z nadciśnieniem płucnym, są szczególnie narażone na zakażenia wirusowe, także na zakażenie koronawirusem.- Nieprzestrzeganie zaleceń lekarza to oczywiście nie tylko sprawa koronawirusa. Przyczyn jest sporo. Jedni zapominają o przyjęciu leków, innym przeszkadza schemat ich podawania, zwłaszcza gdy mają dodatkowo choroby współistniejące. Dobrym rozwiązaniem są leki złożone, czyli preparaty zawierające dwie albo trzy substancje chemiczne w jednej tabletce, które zapewniają chorym większy komfort i większe bezpieczeństwo, bo im mniej tabletek do zażywania, tym większa szansa, że pacjent będzie przestrzegał terapii. - A co do teleporad, dobrze, że wprowadzono je przed pojawieniem się aktualnej pandemii. Są one bardzo dobrym rozwiązaniem dla pacjentów, którzy są stabilni, nie odczuwają nowych dolegliwości, w przypadku których lekarz może świadomie zrezygnować z badania fizykalnego i oprzeć się tylko i wyłącznie na badaniu zdalnym. Myślę, że teleporady już na stałe zagoszczą w polskim systemie ochrony zdrowia. Ważne jednak, by ich nie nadużywać. Ważne też jest, by pacjenci nie odnosili wrażenia, że system teleporad stanowi barierę przeszkadzającą w kontakcie z lekarzami. ARTYKUŁ PARTNERA

- A są takie dziedziny medycyny i takie sytuacje, kiedy absolutnie konieczny jest bezpośredni kontakt z lekarzem. Kiedy chory ma objawy sugerujące obecność nowotworu, teleporada nie wystarczy. Trzeba pamiętać, że pierwszym etapem rozpoznawania każdej choroby, jest, obok wywiadu, zbadanie chorego, a odstąpienie od tej zasady powinno być wyjątkiem.- Lekarz pierwszego kontaktu musi zatem chorego obejrzeć, aby zlecić dalsze postępowanie i wystawić skierowanie do odpowiedniego specjalisty. Jeśli wizytę zastępuje się teleporadą, łatwo coś istotnego przeoczyć, nie zauważyć, co w przypadku rozwijającej się choroby nowotworowej może mieć brzemienne skutki. To kwestia nie tylko bezpieczeństwa chorego, ale też odpowiedzialności zawodowej i prawnej lekarza. A kiedy chory już został skierowany do specjalisty, tym bardziej konieczny jest bezpośredni kontakt. Zdarzają się oczywiście nadwrażliwi pacjenci, którzy każde kichnięcie mogą uznać za niepokojący objaw. Nawet w takiej sytuacji należy się jednak upewnić, czy bezpieczna jest wyłącznie teleporada.- Jedyną sytuacją w onkologii, kiedy możliwa jest teleporada – choć i tu są wyjątki – to wizyty kontrolne chorych w trakcie leczenia lub po jego ukończeniu. Jeśli np. lekarz dobrze zna chorego, a ten już zakończył leczenie, jest w trakcie obserwacji i nie zgłasza żadnych dolegliwości, to zastąpienie wizyty kontrolnej teleporadą nie będzie obarczone istotnym ryzykiem. Jeśli jednak coś chorego zaniepokoi lub wystąpią jakieś nowe okoliczności, to zawsze trzeba go zbadać.ARTYKUŁ PARTNERA

Co jest Pani zdaniem najważniejsze w leczeniu SM?Mogę wskazać dwa najważniejsze argumenty – pierwszy to dostęp do leczenia, determinowany finansami. Muszę w tym miejscu przyznać, że w ciągu ostatnich lat nastąpiła ogromna zmiana na korzyść. W tej chwili w Polsce wydajemy na leczenie SM około 400 milionów złotych rocznie. Mamy wiele leków, które są dostępne dla pacjentów, jednak najpierw ten chory musi trafić do lekarza, który nim pokieruje. I to jest właśnie ten drugi argument: rozpoczęcie leczenia pod okiem wykwalifikowanego specjalisty ─ neurologa. To bardzo ważne, żeby chory trafił do właściwego lekarza, który specjalizuje się w stwardnieniu rozsianym i który jak najszybciej postawi diagnozę, jak najszybciej włączy pacjentowi leczenie. To jest z punktu widzenia chorych i ich rodzin w obecnej chwili priorytet.Jaka jest specyfika stwardnienia rozsianego? Dlaczego wczesne wdrożenia leczenia jest w przypadku tej choroby takie ważne?Zależy nam przede wszystkim na tym, żeby pacjenci chorujący na SM mogli prowadzić normalne życie, żeby byli na rynku pracy, żeby dobrze leczeni i szybko włączeni w program lekowy nie doświadczali skutków SM w takim zakresie, w jakim by z całą pewnością doświadczyli, gdyby tego leczenia nie otrzymali. Osoba, która szybko otrzymała leczenie nie wypada z rynku pracy, normalnie funkcjonuje w całym swoim środowisku społecznym, może założyć rodzinę, mieć dzieci, realizuje pasje i kieruje swoim życiem, tak jak osoba zdrowa. Jest wiele takich przykładów, gdzie udało się osiągnąć wysoką jakość życia mimo choroby. Niezwłoczne wprowadzenie odpowiedniego leczenia, przy bieżącym monitorowaniu pacjenta, przełączaniu na bardziej zawansowane leki, jeśli jest taka potrzeba, daje pozytywne rezultaty. To widać bardzo w statystykach ZUS czy NFZ ─ nie ma już tylu rent i absencji chorobowych, osoby chore na SM, które są właściwie leczone, są po prostu sprawne.Czy szybka diagnoza i natychmiastowe podjęcie terapii farmakologicznej mogą uchronić pacjenta przed konsekwencjami SM, przed niepełnosprawnością?Oczywiście! Szybka diagnoza, niezwłoczne włączenie leczenia hamującego postęp choroby, daje ogromną szansę, aby nawet po wielu latach życia z SM ta niepełnosprawność nie nastąpiła. Kluczowy jest na pewno czas od wystąpienia pierwszych objawów do postawienia właściwej diagnozy i od diagnozy do wdrożenia skutecznej terapii. To jest tak, że to okno włączenia w terapię jest dosyć wąskie, szczególnie tę terapię pierwszorzutową, która jest bardzo dobrze poznana, bezpieczna i nieagresywna dla organizmu pacjenta. SM na początku, zwłaszcza w postaci rzutowo-remisyjnej, wykazuje dużo większą agresywność. Więc jeśli zmodyfikujemy system immunologiczny za pomocą tych właśnie leków, mamy ogromną szansę na to, że choroba nie będzie się później rozwijała w sposób tak dynamiczny lub też, że zostanie na tyle wyhamowana, że pacjent przez dziesiątki lat będzie mógł sprawnie funkcjonować. Kluczowe jest to, żeby jak najszybciej postawić diagnozę.Jak długo pacjenci w Polsce czekają na diagnozę i włączenie do programu lekowego? Czy jest przedział czasowy, który jest najbardziej optymalny na rozpoczęcie leczenia?Z najnowszej polskiej analizy populacji pacjentów chorujących na stwardnienie rozsiane („Cechy kliniczne i epidemiologiczne pacjentów ze stwardnieniem rozsianym leczonych za pomocą leków modyfikujących przebieg choroby w Polsce”) wynika, że czas od wystąpienia pierwszych objawów stwardnienia rozsianego do postawienia diagnozy przez neurologa wynosi w Polsce najczęściej około 7,5 miesiąca, część pacjentów czeka niestety na diagnozę jeszcze dłużej, natomiast czas od rozpoznania SM do rozpoczęcia leczenia to najczęściej blisko aż 15 miesięcy. To z całą pewnością nie jest czas, który działa na korzyść pacjentów, jest zdecydowanie zbyt długi.System nie chce mówić o kolejkach, nazywa to czasem oczekiwania do włączenia w program lekowy. Tymczasem to wprost są jednak kolejki, gdzie około 700 osób rokrocznie czeka na to, żeby się dostać do ośrodka leczącego SM.Nie wiem, dlaczego trzeba czekać. Mamy wszystkie narzędzia, które są potrzebne do tego, by system działał sprawnie. Choć mamy oczywiście za mało neurologów, zgoda. Dlatego tworzą się zatory w ośrodkach, bo neurolodzy mają zbyt wielu pacjentów. Obsługa takiego pacjenta w tym wymiarze, o którym mówiliśmy, w tym momencie jest po prostu bardzo czasochłonna. Gdybyśmy wdrożyli rozliczenie np. roczne na daną osobę, to pozwoliłoby może rzadziej widzieć człowieka, który jest już kilka lat prowadzony, a większą uwagę poświęcić tym nowym pacjentom. Zwiększyłoby się pole manewru i czas, który by pozwolił na przyjęcie kolejnych pacjentów do programów lekowych.Pamiętajmy, że mówimy o tym, że SM-ologia stała się w pewnym sensie odrębną dyscypliną w neurologii, tak z pewnością można to określić. Zatem dobrze by było, gdyby powstawały ośrodki referencyjne zajmujące się stwardnieniem rozsianym. I żeby ich pracownicy po prostu dzielili się wiedzą ze sobą. Żeby pacjenci czuli się bezpiecznie, że mają dostęp do lekarzy, którzy są wyspecjalizowani, znają się na stwardnieniu rozsianym.Diagnozy SM są stawiane u osób młodych, które zaczynają tak naprawdę swoją przygodęz dorosłym życiem, często dwudziestoparoletnich. I w tym momencie potrzebna jest wiedza lekarzy. Co dalej z takim pacjentem robić, jak go prowadzić? Priorytetem jest to, żeby chorzy byli jak najszybciej diagnozowani i momentalnie włączani w program lekowy. Dobrych praktyk nie trzeba szukać daleko ─ w Czechach jedną ustawą wprowadzono model, który określa, że cztery tygodnie to jest maksymalny czas od diagnozy do włączenia u pacjenta leczenia. Jest to zagwarantowane prawnie.Jaka powinna być prawidłowa ścieżka postępowania?Wychwytujemy jak najszybciej osobę, która ma symptomy choroby, diagnozujemy i niezwłocznie włączamy leczenie jeśli jest stwierdzone, że to jest faktycznie stwardnienie rozsiane. To jest priorytet i standard na całym świecie. Istotne jest także, żeby lekarze pierwszego kontaktu czy neurolodzy niezwiązani z SM, leczący inne choroby neurologiczne, nie wstrzymywali tych pacjentów, żeby wiedzieli, gdzie ich kierować i że jest dla nich szansa. U chorych, u których pierwsze symptomy zostały wychwycone bardzo szybko i zostali włączeni w leczenie, widać, że naprawdę funkcjonują na bardzo dobrym poziomie.Z czym wiążą się opóźnienia z rozpoczęciem terapii?W Polsce chorzy czekają nawet kilkanaście miesięcy na rozpoczęcie terapii, a przez ten czas mogą zajść już nieodwracalne zmiany neurologiczne. Państwo musi wtedy na taką osobę wydać dużo więcej środków, bo chory wypada z rynku pracy, wymaga droższego leczenia. To są bardzo trudne sprawy. Im szybciej leczymy, tym lepiej i tym taniej. Trzeba pamiętać, że to nie jest tylko problem osoby chorej. To jest również sprawa całej rodziny, bo ktoś inny musi podjąć wyzwanie bycia żywicielem reszty rodziny. Jeśli pacjent dozna dużego uszczerbku na zdrowiu i stanie się osobą ciężko niepełnosprawną, to trzeba się jeszcze tą osobą zająć, bo ona sama się sobą nie zajmie. Nagle sytuacja rodziny od strony ekonomicznej staje się dużo trudniejsza. A można tego uniknąć. Leczenie jest, tylko po prostu musimy systemowo doprowadzić do takiej sytuacji, że ono będzie dostępne w jak najszybszym czasie dla osób, które mają szansę, żeby swoje życie zrealizować tak, jak zamierzały przed diagnozą. Myślę, że warte uwagi też jest podkreślenie tego faktu, że u nas cały czas leczy się mniejszy procent chorych niż w innych krajach europejskich. W Niemczech to jest 60 proc., niekiedy się liczy, że nawet około 70 proc. osób z diagnozą SM, a u nas jest to około 30 proc. Cały czas jesteśmy gdzieś w tyle, więc tak ważne jest wychwytywanie nowo diagnozowanych osób, dla których szybkie rozpoczęcie terapii to szansa na to, żeby uniknąć tych fatalnych skutków SM.Teraz w Polsce istotne jest aby wdrożyć program naprawczy naszego systemu i to na różnych polach. Mówimy o tym, że bardzo dużo się zmieniło, jednocześnie widzimy, ile jest jeszcze do zrobienia i w tym pozytywnym nastawieniu dążymy do zmian. Jesteśmy jako fundacja głosem pacjentów, którzy dopytują o leczenie, dopraszają się tego leczenia, bo obawiają się o swoją przyszłość, mimo tego, że pracują, że są to osoby zaangażowane w życie społeczne, rodzinne, zawodowe i nie obciążają systemu swoją chorobą.Fundacja realizuje społeczne kampanie edukacyjne. Hasłem tegorocznej jest „SM w czasach zarazy”. Na czym polegają działania fundacji?Tegoroczna kampania „SM ─ Walcz o siebie” odbywa się już po raz dziewiąty. Prowadzimy całoroczne działania medialne, skierowane do opinii publicznej, decydentów i pacjentów. Prowadzimy tzw. szkołę motywacji, w ramach której zamieszczamy filmy edukacyjne dla pacjentów, żeby pomóc im odnaleźć się w rzeczywistości choroby. Materiały video nagrywamy z najlepszymi specjalistami i klinicystami, pomaga nam w tym grono psychologów czy prawników.Ostatnie miesiące w kontekście pandemii COVID-19 postawiły nasze życie na głowie. Jak bardzo wyjątkowy okazał się ten czas z punktu widzenia pacjentów chorujących na stwardnienie rozsiane?Pandemia stała się na początku de facto pułapką dla pacjentów. Ja, jako osoba prowadząca fundację, od samego początku epidemii dostawałam bardzo dużo telefonów od pacjentów, którzy zupełnie nie wiedzieli, jak się zachować w nowych realiach. Bali się wyjść do lekarza, bali się iść odebrać lek. Nie mogli się dodzwonić do ośrodka. Ośrodki zresztą też nie wiedziały, jakie procedury mogą wdrażać, żeby zachować zasady sanitarne, a jednocześnie chronić pacjentów. Sprawozdania włączania nowych pacjentów do leczenia zostały zawieszone. Dysponujemy danymi z których wynika, że w tym roku do programów lekowych włączono tylko 10 proc. pacjentów ─ w porównaniuz tym samym okresem w roku ubiegłym. Ograniczenia spowodowały, że kolejki do lekarzy zaczęły się wydłużać i będą one trudne do zlikwidowania. Chociaż specjaliści, klinicyści z dobrych ośrodków mówią, że oczywiście chcą nadrabiać ten czas izolacji i utrudnionego dostępu i przyjmować pacjentów, którzy pomocy nie dostali tak szybko, jak powinni.Wszyscy byliśmy jako społeczeństwo w pewnym zawieszeniu. Teraz wiemy więcej. Pandemia była także dla pacjentów dużym wyzwaniem. Ale również chorzy zobaczyli, że jeśli nie można samemu czegoś załatwić, np. odebrać leków, to można zawsze zadzwonić do kogoś czy napisać kartkę z prośbą o pomoc. Myślę, że wiele się nauczyliśmy przez te parę miesięcy i że w ujęciu systemowym wiemy, jak tę wiedzę wykorzystać jesienią tego roku i na początku przyszłego roku, gdy do zachorowań na COVID-19 dołączą zachorowania na grypę. Co pokaże jesień tego nie wiemy. Myślę, że można się spodziewać, że rzeczywiście osób z infekcjami będzie bardzo dużo.A czy zaszły podczas pandemii jakieś zmiany, które dotyczyły pacjentów, a które może ocenić Pani w sposób pozytywny?Na pewno zaliczę do pozytywnych zmian włączenie telemedycyny. To jest gigantyczne narzędzie, którego w Polsce de facto wcześniej na dużą skalę nie stosowaliśmy. W momencie, gdy wybuchła pandemia, stabilni pacjenci mogli nie odbywać tych wizyt, które są zaplanowane co 3 miesiące po odbiór leków. Mogli się skonsultować w sposób niestacjonarny z lekarzem i na podstawie upoważnienia lek był odbierany przez kogoś z rodziny, osobę bliską. Taka procedura jest niezwykle istotna, bo wielu osobom dała szansę na kontynuację leczenia. To jest jedno z tych rozwiązań, które na pewno powinniśmy zachować na czasy również popandemiczne.Leczenie powinno być dla pacjenta wygodne. To znaczy, że jeśli nie ma potrzeby, aby dana osoba przyjeżdżała co 3 miesiące po odbiór leku, bo jest osobą stabilną i dobrze reagującą na lek, to może przyjechać co 6 miesięcy albo w terminie wyznaczonym przez lekarza. Ale to jest decyzja lekarza, czy dana osoba przyjeżdża co 3 miesiące, czy chce ją widzieć co 6 miesięcy, czy może jeszcze inaczej.Czy to oznacza całkowite przejście na zdalną terapię?Na pewno nie, bo nie jest to możliwe. Spotkanie twarzą w twarz jest bardzo ważne, trzeba pamiętać, że lekarze wskazują na to, że obserwują pacjenta podczas całej wizyty, nie tylko podczas badania fizykalnego i oceny pewnych parametrów. Oni widzą, jak dana osoba wchodzi, w jakim jest nastroju, jak siada, jak mówi przede wszystkim. Dostrzegają różnice. Nieraz u pacjentów następuje taki proces wyparcia, boją się swojej choroby i wolą pewne rzeczy ukrywać przed lekarzem, zatajają jakieś symptomy, które mogą świadczyć o tym, że jednak stan się pogarsza. To jest błędna postawa, bo wachlarz leków, który w tym momencie mamy, pozwala lekarzowi na to, żeby takiego pacjenta przestawić na lek dla niego bardziej skuteczny.Pod wieloma względami sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy była testem stabilności niektórych rozwiązań dedykowanych pacjentom chorującym na SM i pokazała, które z nich oparły się tej próbie, a które wymagają natychmiastowej interwencji i wdrożenia poprawek. Jednocześnie jak w soczewce skupiły się trudności, jak choćby wielokrotnie podejmowane w debacie publicznej przez środowisko pacjenckie, problemy dostępności do lekarzy neurologów i stale powiększające się kolejki w oczekiwaniu na terapię. Głośno mówi się o jesiennej, wzmożonej fali zachorowań na koronawirusa, co może oznaczać powtórkę tego, co obserwowaliśmy wiosną. Jakie wyzwania stojące przed pacjentami chorującymi na stwardnienie rozsiane mogą zdominować spodziewaną drugą falę COVID-19 w Polsce?Tak, jak wspominałam, gremia eksperckie lekarzy klinicystów sygnalizują, że próbują tych pacjentów, którzy zostali zaniedbani wiosną szybko wdrożyć do systemu. Można się spodziewać, że kolejki będą narastały, bo jeśli jesienią pandemia znowu nabierze mocy, to znowu będziemy zmuszeni stawić czoła ograniczeniom m.in. w dostępie do pomocy medycznej ─ nawet, jeśli nie będzie to taki ogólnokrajowy lockdown. Myślę, że taka sytuacja może wymagać dużo większej aktywności od pacjentów i chciałabym ich wszystkich uczulić, żeby się nie bali, żeby jednak nie rezygnowali z wizytu lekarza. Żeby, gdy tylko coś się dzieje, dzwonili i po prostu mówili, że czują, że coś jest nie tak. Większość pacjentów w tej chwili ma kontakt z ośrodkiem prowadzącym program lekowy i ze swoim lekarzem, została wdrożona telemedycyna i możliwość niebezpośredniego odbioru leków.A co z tymi osobami, które są dopiero na początku drogi?W trudniejszej sytuacji są osoby, które dopiero teraz mają pierwsze objawy i dla nich to może być bardzo trudne. Tutaj musimy system jakoś uczulić, żeby ta przepustowość była, bo jeśli przez kolejne pół roku osoby nie będą wdrażane do leczenia, to popatrzmy na to, co może się stać w przyszłym roku. Po prostu ten system tego nie uniesie, bo nie ma tylu lekarzy, którzy mogliby się zająć dwukrotną liczbą potrzebujących pomocy osób, a w SM czas ma ogromne i fundamentalne znaczenie. Przez parę miesięcy chora osoba może mieć tak poważny rzut, że to może posadzić ją na wózek inwalidzki i wtedy sytuacja jest niezwykle trudna do wyprowadzenia na prostą.SM jest chorobą aktywną, postępującą, dlatego trzeba podjąć pilne środki zaradcze na różnym poziomie – systemowo i jednostkowo aby temu przeciwdziałać.Zmiany systemowe zwykle wymagają wysokich nakładów finansowych ze środków publicznych, a tych, jak wiadomo, nigdy nie ma wystarczająco dużo, by zaspokoić wszystkie potrzeby społeczne. W przypadku pacjentów chorych na stwardnienie rozsiane należałoby jednak spojrzeć na sprawę nieco szerzej. Szybko zdiagnozowany pacjent, u którego bezzwłocznie wdrożono terapię lekami modyfikującymi przebieg choroby, to osoba utrzymująca wysoki poziom jakości życia, w pełni sprawna, aktywna zawodowo i płacąca podatki. Innymi słowy lepsza perspektywa i dla pacjenta,i dla finansów publicznych. Jak wygląda ten rachunek w praktyce? Czy znane są analizy kosztów pośrednich wynikających z opóźnienia procesu diagnostyki i wdrożenia terapii u chorych na stwardnienie rozsiane?Tak, jak wspominałam, w tej chwili w Polsce wydajemy na programy lekowe 400 milionów złotych i rokrocznie te kwoty wzrastają. Szacuje się, że populacja chorych na SM w naszym kraju wynosi 45 000 osób, obecnie jest leczonych około 15 000. Z badań przeprowadzonych przez m.in. dr Giselę Kobelt[1] wynika, że znacznie więcej kosztów trzeba przeznaczyć na osobę, która jest nieleczona i u niej ta niepełnosprawność postępuje. I wtedy nie tylko liczymy koszt samego leku, ale także nieobecności w pracy, pomocy socjalnej, rehabilitacji, która musi być bardzo zaawansowana dla takiej osoby. Na pewno więcej kosztuje człowiek, którego nie leczymy i on doznaje niepełnosprawności, jest ciężko chory, niż osoba, którą szybko diagnozujemy i próbujemy skutecznie postawić na nogi, dzięki czemu nadal sprawnie funkcjonuje przez długie lata. Opóźnienia w procesie diagnostycznym, zbyt długi czas od wystąpienia objawów do rozpoczęcia leczenia skutkują dramatycznymi konsekwencjami, zarówno terapeutycznymi jak i społecznymi. Natomiast skrócenie czasu oczekiwania na włączenie terapii przynosi korzyści zarówno dla pacjentów, jak i całego systemu opieki zdrowotnej oraz gospodarki. Warto dążyć do wprowadzenia jak najszybciej niezbędnych usprawnień w organizacji leczenia stwardnienia rozsianego w Polsce. Rachunek wydaje się być prosty. [1] Kobelt G, Thompson A, Berg J, et al. New insights into the burden and costs of multiple sclerosis in Europe. Mult Scler. 2017;23(8):1123-1136.Informacja prasowaWarszawa, 10 września 2020 r.

- Moim zdaniem telewizyty, porady online to wymuszony sposób kontaktowania się z pacjentem. Oczywiście rozumiem, że znaleźliśmy się w sytuacji, kiedy ich wprowadzenie wydawało się koniecznością. Ale chyba poszliśmy za daleko. Jest wiele okoliczności, co dokładnie widać w kardiologii, dowodzących, że mogą one przynieść więcej szkody niż pożytku. A nawet, nierzadko, tylko zło. Nic, żaden tele-wywiad nie zastąpi bezpośredniego badania, kontaktu z pacjentem face to face. To, jak pacjent patrzy na lekarza, może mieć być początkiem terapii.Telewizyty sprawdzają się wówczas, gdy lekarz dobrze zna swojego pacjenta, kiedy chodzi o poradę w sprawie modyfikacji dawkowania leku, zlecenia na badanie specjalistyczne czy przepisanie innego leku. Pamiętajmy, że pacjenci kardiologiczni często mają kilka chorób współistniejących, biorą różne leki albo ich nie biorą, choć powinni – wówczas w trakcie telewizyty mogą się do tego nie przyznać, będą kluczyć, zwodzić, a podczas wizyty stacjonarnej lekarz może sam do tego dojść.Zasadniczo lekarz udzielający teleporady powinien zorientować się, czy to wystarczająca forma, czy też należy pacjenta skierować na normalną wizytę. Ale jeśli pacjent nie mówi wszystkiego, jeśli nie potrafi przekazać pełnej informacji o swoim stanie zdrowia?...No właśnie. Dlatego ja nie jestem fanem teleporad, to dla mnie zbyt techniczne podejście do pacjenta. Ja lubię kontakt bezpośredni, którego, powtarzam, nic i nikt nie zastąpi.ARTYKUŁ PARTNERA

Korzystanie z usług apteki online to duże ułatwienie. Dzięki temu w prosty i szybki sposób można zamówić wiele niezbędnych produktów z dostawą do domu. To świetne rozwiązanie dla osób, które nie mogą samodzielnie odwiedzić apteki. Robienie zakupów w aptece online jest bardzo proste. Sprawdź.

- Oczywiście my też się baliśmy i nadal się boimy, tak samo, jak nasi pacjenci, ale nie możemy przesadzać. Tam, gdzie teleporada nie wystarcza, a takich sytuacji, jak już powiedziałam, jest wiele, należy spotkać się z pacjentem osobiście.- Teleporady, porady online w żaden sposób nie mogą i nie powinny zastępować wizyt stacjonarnych. To są pewnego rodzaju „protezy”, które mają uzasadnienie w określonych sytuacjach, ale należy je traktować jako wspomaganie, ich miejsce powinno być obok wizyt stacjonarnych.- W gastroenterologii tego typu porady na pewno nie są dla pacjentów, którzy zgłaszają się na pierwszą wizytę. Zresztą tak samo, moim zdaniem, powinno to wyglądać przy każdej pierwszej wizycie, u lekarzy innych specjalności. Bo pierwsza wizyta to zaplanowanie dalszej diagnostyki, zakwalifikowania pacjenta do określonych badań, a do tego teleporada na pewno nie wystarczy. Owszem, jeśli lekarz już poznał pacjenta, prowadzi go i ma tylko skonsultować z nim wyniki badań, to można to zrobić przez telefon. Podobnie, jeśli chodzi o przedłużenie leków czy zmianę leku bądź jego dawkowania.- U pacjentów z problemami gastrologicznymi, z nieswoistymi zapaleniami jelit, często zdarzają się zaostrzenia, są wśród chorzy leczeni takimi metodami, które wymagają pojawiania się w szpitalu. Właśnie oni wymagają konsultacji stacjonarnej z lekarzem, choćby nawet przez…balkon czy, jak to u nas się zdarzało, przez taras. Z myślą o takich pacjentach, z uwagi na to, że byliśmy szpitalem jednoimiennym, już na początku pandemii stworzyliśmy oddzielne lokalizacje, w oddzielnych budynkach, żeby mogli czuć się bezpiecznie. Uruchomiliśmy też w innej lokalizacji poradnię dla tych pacjentów, których trzeba było obejrzeć, zrobić im usg.ARTYKUŁ PARTNERA

- To przede wszystkim wykluczenie ekonomiczne. Osoby o niższych dochodach mają o wiele gorszy dostęp do systemu ochrony zdrowia niż osoby lepiej sytuowane, które, w przypadku długich kolejek do pewnych procedur w publicznych placówkach, mogą szukać pomocy w sektorze prywatnym. Na takie rozwiązanie nie każdy może sobie pozwolić.- Innym wykluczeniem jest wykluczenie geograficzne. Mieszkańcy dużych miast mają zdecydowanie lepszy dostęp do procedur medycznych niż mieszkańcy mniejszych miejscowości. Jest to związane z usytuowaniem placówek medycznych, ale też, z problemami transportowymi. W tym przypadku mamy do czynienia z wykluczeniem transportowym. Nie każdy pacjent ma możliwość poruszania się własnym autem, a połączenia komunikacyjne, z wykorzystaniem transportu publicznego, z mniejszymi miejscowościami często bywają utrudnione. W takich przypadkach wizyta w ośrodku oddalonym o dziesiątki lub setki kilometrów od miejsca zamieszkania staje się znaczącym problemem, również finansowym.- Likwidacja, a przynajmniej znaczne ograniczenie nierówności w systemie ochrony zdrowia to jeden z priorytetowych obszarów działań naszej Federacji. Trwają przygotowania do konferencji na ten temat, z udziałem przedstawicieli administracji rządowej, władz samorządowych, przedstawicieli świadczeniodawców i organizacji pacjenckich.- Celem planowanego na początek 2021 roku spotkania jest wypracowanie kierunku zmian, które pomogą skutecznie walczyć z tymi nierównościami.undefined

- Medycyna kliniczna bez nauk podstawowych, w tym fizyki, nie istnieje. Lub ma się źle. Jeśli starać się zrozumieć funkcjonowanie organizmu ludzkiego, to oczywistym jest, że bez poznania zasad fizyki, chemii czy biochemii, nawet przy średniej wiedzy z zakresu tych nauk podstawowych, w wielu przypadkach niemożliwe byłoby postawienie prawidłowej diagnozy, a potem podjęcie prawidłowej decyzji o terapii. Dlatego „dwufakultetowcy”, czyli ci, którzy ukończyli nie tylko medycynę, ale również inne kierunki, są w cenie.- Pan jest absolwentem Wydziału Lekarskiego SUM i Wydziału Elektrycznego na Politechnice Śląskiej, lekarzem o pięciu specjalizacjach. Zapewne to przyczyniło się do stworzenie tylu wynalazków, wykorzystywanych w diagnostyce i leczeniu…A jednym z nich jest Laserobaria S, światowo nagrodzona i dowartościowana na brukselskich targach „Brussels Innova”…- Działanie tego urządzenia, będącego jakby miniaturyzacją komory hiperbarycznej, polega na wykorzystaniu tlenu o podwyższonym ciśnieniu oraz ozonu do leczenia ran, owrzodzeń. Wykorzystuje także do leczenia w trakcie zabiegu zmienne pola magnetyczne i ledoterapię. Jest szansą m. in. dla chorych na cukrzycę, oddalając ryzyko amputacji stopy.- Jeśli chodzi o szersze stosowanie fizyki w medycynie, to wystarczy spojrzeć na takie urządzenia jak elektrokardiograf, ultrasonograf, tomografię komputerową czy rezonans magnetyczny, które zresztą są tak jak EKG, nawet przez ostatnie 100 lat udoskonalane. Dziś trudno sobie wyobrazić prowadzenie diagnostyki czy terapii bez ich wykorzystywania, w tym w kardiologii, angiologii czy w onkologii, szczególnie w przypadku poszukiwania przerzutów nowotworowych. Np. supernowoczesny rezonans magnetyczny pozwala na wykrycie zmiany o średnicy mniejszej niż 1 mm, co kiedyś było nie do pomyślenia.- Zmiany takich zjawisk fizycznych jak rozpraszanie, odbicie i absorpcja fal świetlnych są podstawą do optycznej analizy tkanek, umożliwiają precyzyjne określenie marginesu tkanki zdrowej i patologicznej. Medycyna fotodynamiczna, metody fluorescencyjne pozwalają na zdiagnozowanie stanu przednowotworowego, wczesnych postaci raka, ocenę zmian i monitorowanie przebiegu choroby nowotworowej.Ale to nie wszystko. Metody wykorzystujące zjawiska fizyczne, np. tzw. rezonans sensoryczny mózgu, pozwalają na określenie, czy pacjent jest zadowolony, czy wzburzony, a nawet, czy jest zakochany. Pozwalają wręcz wejść do strefy psyche, umożliwiając ocenę stanu psychicznego pacjenta i jego emocje. Tak więc medycyna od momentu, gdy przestała być tylko sztuką bez fizyki, dziś nie mogłaby istnieć.O fizyce w medycynie można mówić i mówić, jest bowiem podstawą rozwoju wielu nowoczesnych form diagnostyki i terapii.undefined

Na poparcie tej ponurej wizji prof. Hart przytacza wyniki badań ozdrowieńców z kilku krajów. Pokazują one, że u wyleczonych pacjentów dochodziło, w różnym czasie, do zaburzeń w funkcjonowaniu płuc, serca, wątroby, częściej zapadali oni na infekcje wirusowe i bakteryjne, częściej niż ci, którzy nie przechorowali koronawirusa, odczuwali zmęczenie, mieli chroniczne problemy ze snem. U większości ozdrowieńców pojawiały się kolejne choroby układu oddechowego, zwłaszcza płuc.W swojej opinii prof. Hart nie jest bynajmniej odosobniony. Na odległe skutki koronawirusa zwraca uwagę coraz więcej lekarzy, także polskich ekspertów.- Nawet bezobjawowe przejście COVID-19 nie oznacza, że choroba nie pozostawi śladów w organizmie – mówi prof. Andrzej Fal, kierownik Kliniki Alergologii, Chorób Płuc i Chorób Wewnętrznych szpitala MSWiA w Warszawie. – Brak objawów tej choroby nie eliminuje powikłań, które mogą się pojawić w kilka miesięcy, a nawet w kilka lat później. To mogą być stany przewlekłe, prowadzące do inwalidyzacji, szczególnie związane ze zwłóknieniem mięśnia sercowego i płuc. Na ile te zmiany będą progresywne, na ile trwałe, a na ile tymczasowe, jeszcze nie wiemy.Brytyjski lekarz, porównując COVID-19 do polio, choroby Heinego-Medina, która, zanim wynaleziono szczepionkę na nią, doprowadziła do inwalidztwa ogromną liczbę dzieci, oby nie do końca miał rację. Oby te skutki koronawirusa nie były aż tak dotkliwe, chociaż porównanie tych obu chorób nie wydaje się pozbawione sensu. Np. w cięższych przypadkach Heinego-Medina, kiedy dochodziło do porażenia mięśni przepony i zaburzeń pracy układu oddechowego, stosowano tzw. żelazne płuca – coś w rodzaju odpowiednika późniejszych respiratorów.undefined

Współczynnik zachorowań na grypę i koronawirusa gwałtownie wzrasta. Zastanawiamy się, czy możemy odwiedzić naszych bliskich, czy brać udział w imprezach, czy wyjechać na święta i gdzie spędzić Sylwestra i Nowy Rok. W tym trudnym czasie dodatkowym problemem jest trudność w zakupieniu szczepionek przeciwko grypie i brak szczepionek przeciw koronawirusowi. Co robić, jeśli zauważymy niepokojące objawy chorobowe?

Maski trójwarstwowe, pojedyncze, materiałowe, profesjonalne i robione w domu. Przyłbice, półprzyłbice >zobacz< czy wszelkiego rodzaju domowej produkcji osłony. Będą nam towarzyszyć przez jesienno-zimowe dni. Preferencje są różne – jedynym maski nie przeszkadzają, inni wybierają przyłbice, w których oddycha się znacznie łatwiej, a dezynfekcja jest prostsza. Czas, który minął od wybuchu pandemii w marcu 2020, pozwolił większości z nas przetestować wiele rozwiązań i wybrać najbardziej optymalne dla indywidualnych potrzeb.Nie ukrywajmy, element zasłaniający twarz to niezwykle widoczna część garderoby. Warto wybrać jakościowe produkty oraz odpowiednio dobrać rozwiązania do konkretnej okazji. Na przykład tworząc z maski lub przyłbicy element atrakcyjnej stylizacji lub praktycznego narzędzia, szczególnie podczas uprawiania sportów wydolnościowych i wysiłkowych.W przestrzeni publicznej, widać wyraźną rywalizację między rozwiązaniami – jedyni wybierają maseczki, inni profesjonalne przyłbice czy wersję mini w formie półprzyłbic >zobacz<, zasłaniających podobnie jak maseczka, tylko nos i usta. Co zatem wybrać?Żeby ułatwić Wam podjęcie decyzji, postanowiliśmy przyjrzeć się znanym polskim gwiazdom i influencerów. W pierwszej kolejności wybraliśmy tych, którzy zdecydowali się na korzystanie z przyłbic ochronnych, czyli najbardziej profesjonalnej opcji, która zasłania całą twarz, dając jeszcze większe poczucie bezpieczeństwa.I tak na przykład Ania Mucha pochwaliła się na swoim Instagramowym profilu zdjęciem z wyborów prezydenckich. Postanowiła zabezpieczyć się przyłbicą ochronną, i bardzo słusznie! W lokalu wyborczym na pewno było dużo innych osób, a nosząc przyłbicę ochronną, nie narażamy innych na ewentualne zarażenie wirusem. Świetna decyzja!Wyświetl ten post na Instagramie.święto demokracji! Ja już ???????? świętujemy ! Cudowna atmosfera ❤️ #wybory2020 #kazdyglossieliczy A u Was jak?Post udostępniony przez Anna Mucha (@taannamucha) Cze 28, 2020 o 3:32 PDTPrzyłbicę ochronną wybrała też Magdalena Lamparska, aktorka filmowa i teatralna, która dużą popularność zdobyła grając w filmie 365 dni, okrzykniętym „polskim Grayem”. Magda założyła przyłbicę na letni spacer i pochwaliła się tym na swoim kanale społecznościowym w Instastories.Panowie również postawili na przyłbice – jeden z najbardziej znanych mężczyzn na polskim Instagramie, Wujaszek LiestyIe z przyłbicy ochronnej zrobił spójny element codziennej stylizacji. Okulary optyczne lub przeciwsłoneczne? Oczywiście! Pod przyłbicą zmieszczą się bez problemu i nie parują jak przy noszeniu ich ze zwykłymi maseczkami ochronnymi.Wyświetl ten post na Instagramie.RUNNING IN 2020 BE LIKEPost udostępniony przez wujaszekliestyle (@wujaszekliestyle) Maj 4, 2020 o 4:25 PDT``Wyświetl ten post na Instagramie.????????‍????Wyglądają kosmicznie, ale liczy się nasze zdrowie i bezpieczeństwo! ????????????☺️ Dostałem paczkę od @coveroneofficial z takimi przyłbicami tak po prostu bez zobowiązań, ale mam zamiar zrobić im reklamę, bo robią dobrą robotę i wspierają placówki potrzebujące takich akcesoriów na większą skalę! ❤️ Jeśli znacie takie miejsca - piszcie do mnie albo bezpośrednio do nich! Razem zrobimy coś dobrego! ???????????? #wujaszekliestyle #coveronePost udostępniony przez wujaszekliestyle (@wujaszekliestyle) Kwi 23, 2020 o 1:21 PDTRównież doktor Wojciech Falęcki wybrał przyłbicę ochronną, jako element zabezpieczenia podczas długich dyżurów. A czy jest miejsce bardziej niebezpieczne niż szpital? Pracując z kobietami w ciąży, noworodkami i małymi dziećmi, dr Falęcki może czuć się bezpiecznie – zdjęciem w przyłbicy pochwalił się na swoim profilu na Instagramie.Wyświetl ten post na Instagramie.W kończącym się tygodniu hitem były dwa pytania które cyklicznie pojawiały się w gabinecie. Dwa zupełnie odmienne od siebie choć powiązane .... poród w maseczce lub bez oraz skuteczne leczenie hemoroidów. HIT PRAWDA ? Za powstawanie guzków krwawniczych odpowiada ciągły wzrost ciśnienia żylnego spowodowanym uciskiem macicy na naczynia jamy brzusznej i miednicy - w tym żyłę główna dolną. W konsekwencji powoduje to zaburzenia krążenia w żyłach a następnie powstają żylakowate przestrzenie. Tyle teorii. Aktywność fizyczna jest, wraz z dietą jedną z najlepszych metod zapobiegania ich występowaniu. W dzisiejszym trudnym czasie, kiedy może bardziej polegujemy niż się ruszamy, profilaktyka jest utrudniona. A przepływ krwi słaby. Domowe metody nasiadówek będą pewnym rozwiązaniem, a co do leków zawsze możecie to skonsultować ze swoimi lekarzami. Drugi temat nie jest już taki oczywisty. PORÓD W MASCE CZY BEZ. W czasie porodu uważam że bez, ALE.... zanim przyszła mama trafi na sale porodową lepiej żeby była w masce. Gdy jest przeziębiona również lepiej żeby była w masce. Ale jeśli jest zdrowa i chce zostać w masce to też nie mam nic przeciwko, choć uważam że łatwiej będzie się oddychać bez niej. Wszystko jest kwestią ustalenia zasad, a nie narzucania ich odgórnie. Wczoraj na dyżurze rodziła Pani Natalia i zasugerowałem jej zdjęcie maski. Odparła - bardzo chętnie czekałam już na tà propozycje bo bym się zaraz udusiła. ???????? jeszcze inna Pacjentka w czasie cięcia cesarskiego u nas w Klinice została w maseczce ... i co ? I nikt nie robił z tego problemu. Kwestia przegadania sprawy... i pewnie pojawienia się kolejnych wytycznych. Miłego popołudnia. Ps. I tak nagle cały internet znów będzie gadać hahaha prawda @mamaginekolog @dr_strus hahahahah #mask #doctor #onduty #lekarz #pandemia #epidemia #usg #passion #work #leczenie #diagnosis #view #gabinet #ginekolgia #położnictwo #cięciecesarskie #medlife #scrubs #medycyna #warszawa. Ps. Dziękuje pani Ani za możliwość wykorzystania tego zdjęcia które sama zrobiła ????Post udostępniony przez Wojciech J. Falęcki (@dr_wojciechjfalecki) Kwi 18, 2020 o 5:38 PDTCzy noszenie przyłbic ochronnych stało się trendem wśród najbardziej znanych i obserwowanych? Wybór rozwiązania jest niezwykle indywidualny i często zależy od sytuacji w której się znajdujemy. Pewni możemy być tylko jednego – najbliższe miesiące będziemy spędzać z zasłoniętą twarzą więc lepiej znaleźć rozwiązanie, które będzie najmniej ograniczające i uciążliwe w codziennym życiu.Materiał PartneraArtykuł sponsorowany

Szczepienia ratują miliony osób na całym świecie. Szczepienia to bezspornie najlepszy wynalazek medycyny - sprawiają, że możemy ustrzec się przed niebezpiecznymi dla zdrowia i życia chorobami. Ratują miliony istnień na świecie i sprawiają, że o niektórych bardzo groźnych chorobach możemy zapomnieć. Jednak o szczepieniach mówimy zwykle w kontekście dzieci, kalendarza szczepień obowiązkowych i szczepień zalecanych. Tymczasem w wieku dorosłym powinniśmy się również szczepić, ponieważ nie wszystkie szczepionki były dostępne w okresie naszego dzieciństwa - dotyczy to na przykład szczepienia przeciw pneumokokom. Niektóre szczepienia należy też powtarzać,np. szczepienie przeciw krztuścowi. Z kolei szczepienie przeciw grypie należy wykonywać co roku.Pneumokoki, grypa i krztusiec. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wydała komunikat,że w czasie pandemii COVID-19 realizacja szczepień ochronnych jest jednym z priorytetowych świadczeń zdrowotnych. Zaznaczyła w nim, że należy informować o ryzyku związanym z chorobami, którym można zapobiegać poprzez szczepienia i o korzyściach wynikających ze szczepień.[1] Szczepienie przeciw pneumokokom jest w kalendarzu szczepień obowiązkowych dla dzieci. Gdyby jednak istniał obowiązkowy kalendarz dla osób dorosłych w Polsce, szczepienie to powinno zostać dedykowane wszystkim osobom dorosłym z podwyższonym ryzykiem zachorowania na choroby pneumokokowe.Można powiedzieć, że zakażenia pneumokokowe (zakażenia wywołane przez Streptococcus pneumoniae, dwoinka zapalenia płuc) są bardzo niebezpieczne dla maluchów i…ich dziadków. Szczepienia przeciw pneumokokom rekomendowane są osobom po 50 r.ż., a także z osłabionym układem odpornościowym (m.in.: chorobami nowotworowymi, zakażeniem HIV, brakiem śledziony i innych), przewlekle chorym, cierpiącym na choroby serca, płuc, cukrzycę, na przewlekłe schorzenia wątroby i nerek. Zaszczepić powinny się też osoby nadużywające alkoholu i palące papierosy.[2],[3]Eksperci powtarzają, że powinniśmy się szczepić, co roku, przeciw grypie. To zalecenie dotyczy tak samo dzieci jak i dorosłych. Grypa to nie „lekkie przeziębienie”, ale poważna choroba. Szczepienie przeciw grypie zalecane jest szczególnie osobom o obniżonej odporności, kobietom w ciążylub planującym ciążę, osobom z chorobami przewlekłymi oraz seniorom.3Specjaliści chorób zakaźnych alarmują już od kilku lat, że mamy powrót krztuśca, a to oznacza,że przeciw krztuścowi większość z nas dorosłych powinna się zaszczepić. Szczepienia z dzieciństwa niestety już nas nie chronią. Zaleca się, aby każdy dorosły raz na 10 lat powtarzał to szczepienie. Rekomendowane jest ono szczególnie kobietom planującym ciążę lub w ciąży (po 25 tyg.), a także wszystkim dorosłym, którzy mają kontakt z noworodkiem. [4]Zakażenia pneumokokowe stanowią istotny problem medyczny w populacji osób dorosłych. Zapalenie płuc to dominująca postać choroby pneumokokowej u osób dorosłych.[5] Zachorowania na zapalenie płuc u starszych osób dorosłych oraz u osób dorosłych z chorobami przewlekłymii zaburzeniami odporności mogą prowadzić do hospitalizacji, zaostrzenia chorób towarzyszących i w niektórych przypadkach do śmierci. Zapalenie płuc stanowi ok. 50% hospitalizacji z powodu chorób układu oddechowego u osób dorosłych w Polsce. W 2019 blisko 60 tys. osób dorosłych było hospitalizowanych z powodu zapalenie płuc.[6] W przypadku zachorowania na pneumokokowe zapalenie płuc 1 na 20 osób może umrzeć, ale wskaźnik ten może być wyższy wśród osób starszych.[7] Zakażenie pneumokokami może prowadzić też do inwazyjnej choroby pneumokokowej, czyli zapalenia opon mózgowych, posocznicy czy zapalenia płuc z bakteriemią. Inwazyjna choroba pneumokokowa występuje rzadziej niż zapalenie płuc, ale wiąże się z wysoką śmiertelnościąi ryzykiem długoterminowych następstw. Zgodnie z polskimi danymi prawie 45% przypadków IChP u pacjentów, którzy ukończyli 65. r.ż kończy się śmiercią.8Na zapalenia płuc najczęściej chorują ludzie po 65. roku życia oraz osoby dorosłe przewlekle chore z współistniejącymi problemami zdrowotnymi. Choroby płuc, a zwłaszcza POChP, choroby serca, wątroby, nerek, zespół nerczycowy, cukrzyca, nowotwory i wszystkie stany upośledzonej odporności niezależnie od ich przyczyny, sprzyjają rozwojowi i ciężkiemu przebiegowi pneumokokowego zapalenia płuc. Leczenia nie ułatwia także fakt, że bakterie pneumokokowe są oporne na działanie antybiotyków i wywołane przez nie zakażenia po prostu źle się leczą. 9Kto powinien się zaszczepić przeciw pneumokokom? Nie każdy jest tak samo narażony na zakażenie pnemokokowe. Czynniki, które podnoszą ryzyko choroby pneumokokowej u dorosłych można podzielić na cztery kategorie:· Wiek – powyżej 50 roku życia jesteśmy bardziej narażeni na chorobę,· Zaburzenia odporności - wrodzone i nabyte zaburzenia odporności, zakażenie HIV, przewlekłe choroby nerek, zespół nerczycowy, białaczka, chłoniak Hodgkina, chłoniaki nieziarnicze, immunosupresja, uogólniana choroba nowotworowa,· Choroby przewlekłe – przewlekła choroba serca, przewlekła choroba płuc (w tym astma), cukrzyca, przewlekłe choroby wątroby w tym marskość wątroby, anemia sierpowata, wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego, implant ślimakowy, wrodzona i nabyta asplenia,· Niezdrowe zachowania – palenie papierosów i nadużywanie alkoholu. [8]Co ma wspólnego grypa z pneumokokowym zapaleniem płuc? Na zakażenie pneumokokowe narażone są także osoby chorujące na grypę. Streptococcus pneumoniae jest jednym z najczęstszych patogenów wykrywanych u pacjentów hospitalizowanych z powodu grypy.[9] Ciężka grypa może sprzyjać rozwojowi pneumokokowego zapalenia płuc. Nawet 35% przypadków hospitalizacji z powodu grypy prowadzi do jednoczesnego zakażenia bakteryjnego S. pneumoniae. Tymczasem pogrypowe, bakteryjne zapalenie płuc stanowi główną przyczynę chorobowości i umieralności w okresie epidemii/pandemii grypy.[10]Jak chronić się przed zakażeniem przez pneumokoki? Podobnie jak w przypadku dzieci zalecaną formą profilaktyki zakażenia groźną bakterią są szczepienia. Dla osób dorosłych dostępne są skuteczne szczepienia, które chronią przed Inwazyjną Chorobą Pneumokokową oraz pneumokokowym zapaleniem płuc. Szczepionka polisacharydowa starszego typu wymaga powtarzania zaszczepienia, szczepionka skoniugowana wymaga tylko jednego podania. Warto dodać, że szczepionkę przeciw pneumokokom można podawać razem ze szczepionką przeciw grypie.Czy w dobie pandemii COVID-19 szczepienia przeciw grypie, pneumokokom, krztuścowi są bezpieczne? Jak najbardziej, są zalecane. Pomagają zachować zdrowie, a w niektórych przypadkach nawet uratować życie, szczególnie osobom starszym i z chorobami towarzyszącymi. Minister Zdrowia oraz Główny Inspektor Sanitarny, w oparciu o stanowiska Zespołu ds. Szczepień Ochronnych oraz Polskiego Towarzystwa Wakcynologii oraz kluczowych instytucji zdrowia publicznego wydali rekomendacje dotyczące wykonywania szczepień ochronnych w czasie pandemii COVID-19 w Polsce.[11] Obejmują one m.in. upowszechnianie szczepień przeciwko pneumokokom oraz grypie w grupach ryzyka dorosłych, w tym osób po 60. roku życia i przewlekle chorych (przewlekłe choroby płuc, układu krążenia, nowotwory, cukrzyca, niewydolność nerek i zaburzenia odporności sprzyjają zachorowaniom na zapalenie płuc). Tak samo zalecono upowszechnianie szczepień przeciwko krztuścowi u kobiet w ciąży.[12]Dlaczego szczepienia przeciw grypie, pneumokokom i krztuścowi są szczególnie istotne podczas pandemii COVID-19? Powyższe szczepienia nie uchronią przed zachorowaniem na COVID-19, ale osoby starsze, osoby dorosłe z zaburzeniami odporności oraz z chorobami przewlekłymi mają większe ryzyko zachorowania na choroby układu oddechowego, takie jak grypa czy pneumokokowe zapalenie płuc, które może prowadzić do hospitalizacji i w niektórych przypadkach do śmierci. W czasie pandemii należy minimalizować ryzyko hospitalizacji ze względu na ryzyko zakażenia COVID-19. Objawy grypy często przypominają objawy COVID-19, co może narazić pacjenta na niepotrzebny kontakt z placówką zajmującą się pacjentami zakażonymi na COVID-19. Infekcja wirusowa może otwierać drogę bakteriom i przyczynić się np. do rozwoju zapalenia płuc. Osoby starsze, które w dodatku chorują przewlekle, zawsze są najbardziej narażone na takie powikłanie. Najnowsze/dotychczasowe badania wskazują, że pneumokoki mogą być przyczyną koinfekcji w przebiegu COVID-19.[13]Pneumokoki nie liczą lat. Zaszczepieni - zabezpieczeniKampania edukacyjna Pneumokoki nie liczą lat. Zaszczepieni- zabezpieczeni ma zwiększyć świadomość na temat groźnych zapaleń płuc i roli szczepień wśród osób dorosłych, szczególnie narażonych na niebezpieczeństwa związane z zakażeniem Streptococcus Pneumoniae. W ramach akcji prowadzone są działania edukacyjne i informacyjne dotyczące szczepień dla dorosłych, a szczególnie profilaktyki groźnych zakażeń pneumokokowych. Dostępna jest także edukacyjna strona www.PneumokokoweZapaleniePluc.pl, na której dostępne będzie kompendium wiedzy na temat pneumokoków i zagrożeń z nimi związanych, porady dotyczące postępowania oraz przydatne informacje dla osób z grup ryzyka.Organizatorami kampanii jest Instytut Praw Pacjenta i Edukacji Zdrowotnej oraz Pfizer. Patronat Honorowy: Główny Inspektorat Sanitarny (GIS)Partnerzy merytoryczni: Polskie Towarzystwo Onkologii Klinicznej, Polskie Towarzystwo Onkologiczne, Polskie Towarzystwo Hematologów i Transfuzjologów, Polskie Towarzystwo Medycyny Rodzinnej, Polska Grupa Raka Płuc.Partnerzy kampanii: Fundacja „Onkocafe – Razem lepiej”, Fundacja „Aby żyć”, Fundacja CARITA, Polskie Stowarzyszenie Diabetyków (PSD), Polska Federacja Stowarzyszeń Chorych ba Astmę, Alergię o POChP, Polskie Stowarzyszenie Stwardnienia Rozsianego (PTSR), Ogólnopolskie Stowarzyszenie Pacjentów ze Schorzeniami Serca i naczyń „ECOSERCE”, Stowarzyszenie Amazonki – Centrum, Stowarzyszenie SANITAS, Stowarzyszenie Edukacji i Diabetologii SED, Fundacja onkologiczna NADZIEJA, Sercoma. Stowarzyszenie Pomocy Chorym a Mięsaki, Stowarzyszenie „Podwale Siedem”, Życie z rakiem – Fundacja Onkologiczna.Partnerzy medialni: Dziennikarski Klub Promocji Zdrowia oraz Mojacukrzyca.orgPneumokoki Streptococcus pneumoniae, dwoinka zapalenia płuc. undefinedStreptococcus pneumoniae (S.pneumoniae) to bakteria odpowiedzialna za choroby pneumokokowe, a także wiodący czynnik zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowych i sepsy u ludzi. To wyłącznie ludzki patogen, który kolonizuje nosogardziel. Zewnętrzna otoczka polisacharydowa określa serotyp pneumokoka i jest celem dla szczepionek. Do tej pory zidentyfikowano ponad 90 rodzajów pneumokoków, nie wszystkie są jednakowo chorobotwórcze.Choroby pneumokokowe można podzielić na dwa rodzaje. Pierwszy to choroby inwazyjne,tj. zapalenie opon mózgowych, posocznica i zapalenie płuc (w 25% to inwazyjne zapalenia płuc). Drugi rodzaj to choroby nieinwazyjne (śluzówkowe): zapalenie płuc i zapalenie ucha środkowego. Pneumokokowe zapalenie płuc staje się średnio w 1 na 4 przypadki inwazyjne. [14]Zapalenie płuc to dominująca postać choroby pneumokokowej u osób dorosłych[15], a patogen jest najczęściej odpowiedzialny za pozaszpitalne zapalenie płuc (PZP).18 Zapalenie płuc stanowi ok. 50% hospitalizacji z powodu chorób układu oddechowego u osób dorosłych w Polsce.[16] - U osób dorosłych w wieku 65 lat i starszych ryzyko hospitalizacji z powodu PZP było około 6 razy większe niż u osób dorosłych w wieku 18–64 lat.[17] U osób dorosłych cierpiących na określone choroby przewlekłe (cukrzycę, zastoinową niewydolność serca, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc) ryzyko hospitalizacji z powodu PZP było od 3 do 9 razy większe niż u osób dorosłych nie obciążonych chorobami towarzyszącymi. Ryzyko hospitalizacji u dorosłych pacjentów z cukrzycą jest 3 razy wyższe, z zastoinową niewydolnością serca – 5 razy wyższe, z POCHP – 9 razy wyższe. 17Czynnikiem, który może utrudniać leczenie jest fakt, że pneumokoki są oporne na działanie antybiotyków. [18][1] WHO. Guidance on routine immunization services during COVID-19 pandemic in the WHO European Region. http://www.euro.who.int/\_\_data/assets/pdf\_file/0004/433813/Guidance-routine-immunization-services-COVID-19-pandemic.pdf[2] Wysocki J, Mrukowicz J. Immunoprofilaktyka chorób zakaźnych u dorosłych. Medycyna Praktyczna 12 sierpnia 2019.[3] Program Szczepień Ochronnych na rok 2020. https://www.gov.pl/web/zdrowie/program-szczepien-ochronnych-pso-(dostęp sierpień 2020) [4] https://szczepienia.pzh.gov.pl/wszystko-o-szczepieniach/po-co-szczepimy-doroslych/3/#jakie-szczepienia-zalecane-sa-osobom-doroslym[5] Jansen AG, et al. Clin Infect Dis. 2009;49(2):e23-e29.Reproduced from [Welte T et al, Thorax, volume 67(1), pages 71-79, 2012] with permission from BMJ Publishing Group Ltd. 2. Lode HM. Respir Med. 2007;101(9):1864-1873[6] Dane przygotowane w ramach projektu pn.: Mapy potrzeb zdrowotnych – Baza Analiz Systemowych i Wdrożeniowych, Ministerstwo Zdrowia 2019_ http://www.mpz.mz.gov.pl.[7] Centers for Disease Control and Prevention. Pneumococcal Disease.: https://www.cdc.gov/pneumococcal/about/index.html (dostęp sierpień 2020)8 http://koroun.nil.gov.pl/wp-content/uploads/2020/06/Inwazyjna-choroba-pneumokokowa-IChP-w-Polsce-w-2019-roku.pdf9http://koroun.edu.pl/dane-epidemiologiczne/[8] Centers for Disease Control and Prevention. Active Bacterial Core surveillance (ABCs) report. Emerging Infections Program Network: Streptococcus pneumoniae, 2014. http://www.cdc.gov/abcs/reports-findings/survreports/spneu14.pdf. Accessed April 11, 2017. 2. Kobayashi M, et al. MMWR Morb Mortal Wkly Rep. 2015;64(34):944-947. 3. Centers for Disease Control and Prevention. Pneumococcal disease. In: Hamborsky J, Kroger A, Wolfe S, eds. Epidemiology and Prevention of Vaccine-Preventable Diseases. 13th ed. Washington, DC: Public Health Foundation; 2015:279-296.[9] Based on a systematic review and meta-analysis of 27 studies, published since 1982.* Additional pathogens detected included H. influenzae (3,8%), K. pneumoniae (2,8%), M. pneumoniae (2,6%), and other (15,3%)[10] Klein EY, et al. Influenza Other Respir Viruses. 2016;10(5):394–403. 2. Morris DE, et al. Front Microbiol. 2017;8:1041. 3. Gibson G, Loddenkemper R, Sibille Y, Lundback B, eds. European Lung White Book. Sheffield, United Kingdom: European Respiratory Society; 2013. http://www.erswhitebook.org/chapters/. Accessed August 1, 2018.[11] Komunikat w sprawie wykonywania szczepień ochronnych w czasie pandemii COVID-19: https://www.gov.pl/web/zdrowie/komunikat-sprawie-wykonywania-szczepien-ochronnych-w-czasie-pandemii-covid-19 (dostęp sierpień 2020)[12] https://szczepienia.pzh.gov.pl/wszystko-o-szczepieniach/po-co-szczepimy-doroslych/3/#jakie-szczepienia-zalecane-sa-osobom-doroslym[13] Xiaojuan Zhua et al. Co-infection with respiratory pathogens among COVID-2019 cases. Virus Research 285 (2020) 198005[14] World Health Organization (WHO). Wkly Epidemiol Rec. 2012;87(14):129-144. 2. Said MA, et al. PLoS One. 2013;8(4):e60273.[15] Jansen AG, et al. Clin Infect Dis. 2009;49(2):e23-e29.Reproduced from [Welte T et al, Thorax, volume 67(1), pages 71-79, 2012] with permission from BMJ Publishing Group Ltd. 2. Lode HM. Respir Med. 2007;101(9):1864-1873 [16] Dane przygotowane w ramach projektu pn.: Mapy potrzeb zdrowotnych – Baza Analiz Systemowych i Wdrożeniowych, Ministerstwo Zdrowia 2019_ http://www.mpz.mz.gov.pl.[17] Ramirez JA, et al. Clin Infect Dis. 2017;65(11):1806–1812.[18] http://koroun.edu.pl/dane-epidemiologiczne/ARTYKUŁ PARTNERA

- Jeśli chodzi o pacjentów ze schorzeniami ze strony dróg moczowych, to oni również mają teraz trudniejszy dostęp do diagnostyki i leczenia. Tylko że te trudności nie wynikają jedynie z trudniejszego dostępu do urologów, ale i do innych specjalności. Bo objawy, które mogą pacjenta zaniepokoić, pojawiające się ze strony układu moczowego, mogą sygnalizować całkiem inne schorzenia. Objawy te, dotyczące ok. 50 proc. osób w średnim wieku, które określamy jako LUTS – lower urinary tract symptoms, mogą być charakterystyczne dla schorzeń neurologicznych, kardiologicznych, a mogą po prostu pojawiać się wraz ze starzeniem się organizmu. Dlatego, kiedy pacjent trafi do lekarza rodzinnego, ten powinien go skierować na dalszą diagnostykę i leczenie już u specjalisty.- Tak więc objawy ze strony dróg moczowych u starszego pacjenta to nie tylko przerost prostaty, rak prostaty czy nowotwór pęcherza. To również może być skutek nieprawidłowego stylu życia i wynikających z niego chorób – otyłości, nadciśnienia czy cukrzycy. Dlatego leczenie tych schorzeń wymaga podejścia interdyscyplinarnego, a z tym właśnie podczas pandemii jest problem.

- Nie bez powodu podstawą Piramidy Zdrowego Żywienia jest obecnie aktywność fizyczna, bo zdrowie potrzebuje ruchu. Światowa Organizacja Zdrowia WHO zaleca co najmniej 150 minut tygodniowo aktywności fizycznej o umiarkowanej intensywności lub 75 minut z większą intensywnością. Dowiedziono np., że osoby, które regularnie ćwiczą, nie tylko rzadziej dostają zawału serca i udaru mózgu, ale o ok. 30 proc. rzadziej zapadają na infekcje dróg oddechowych.- Ja zawsze byłem zwolennikiem leczenia przyczynowego, nie objawowego. A to oznacza eliminowanie tzw. modyfikowalnych czynników ryzyka, przede wszystkim takich chorób jak nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia, cukrzyca, otyłość, co w dużym stopniu sprowadza się do zmiany stylu życia. Za ok. 90 proc. wszystkich przypadków zawałów serca i udarów mózgu odpowiadają właśnie czynniki modyfikowalne.- Z aktywności fizycznej podczas pandemii nie powinniśmy w żadnym razie rezygnować. Prawie każdy rodzaj aktywności jest korzystny. Ważne, by była systematyczna. Warto regularnie ćwiczyć w domu. Jeśli pracujemy w warunkach domowych, np. przy komputerze, warto co 30 – 40 minut robić przerwy, wstać, porozciągać się, pogimnastykować. Skorzysta na tym nie tylko serce, ale i kręgosłup.- Sposobów jest bardzo dużo, każdy może ćwiczyć we władnym rytmie. Osoby prowadzące dotąd siedzący tryb życia powinny jednak pamiętać o tym, aby nie stosować od razu dużych obciążeń, ale stopniowo zwiększać intensywność i czas trwania wysiłku fizycznego. A na efekty naprawdę nie trzeba będzie czekać długo.undefined

Rodzice powinni świadomie zadbać o zbilansowane żywienie i zapobieganie deficytom, tj. o to, aby w diecie ich dzieci znalazły się odpowiednie ilości produktów, gwarantujących optymalny wzrost i rozwój szkieletu, a przez to zmniejszających potencjalne ryzyko osteoporozy w przyszłości. Być może warto sięgnąć jednak po wspomaganie z zewnątrz, co szczególnie dotyczy witaminy D. No i ruch, czyli umiarkowana, ale regularna aktywność fizyczna w okresie rozwojowy, bowiem niewystarczające używanie aparatu ruchu w dzieciństwie i młodości istotnie zwiększa ryzyko pojawienia się osteoporozy w wieku dorosłym.- A my zwyczajowo spożywamy za mało produktów bogatych w wapń, mamy z reguły niewystarczającą podaż witaminy D, co wynika m. in. z położenia geograficznego i warunków klimatycznych, zaś nasza aktywność fizyczna jest dramatycznie niska. I dotyczy to również, a może przede wszystkim, dzieci i młodzieży. Co więcej, deficyt aktywności ruchowej nabiera istotnego znaczenia zwłaszcza w obecnej sytuacji epidemiologicznej.Aktywnie i regularnie uprawiany sport – mimo iż sam w sobie stanowi pewne ryzyko urazów i złamań – wpływa jednak korzystnie na cechy jakościowe i wytrzymałość szkieletu, np. przyrost okostnowy w kościach długich, i to u obydwu płci. Zatem systematyczna aktywność fizyczna wzmacnia szkielet, poprawia strukturę kości, głównie za sprawą obciążeń grawitacyjnych, mechanizmów endokrynnych oraz działanie na mięśnie szkieletowe. - To zjawisko dotyczy każdego wieku, choć różne może być jego podłoże. Owszem, jest o wiele rzadsze niż w wieku dorosłym, ale istnieje. Mówiąc o czynnikach związanych z prewencją osteoporozy, niezależnie od jej przyczyn, tradycyjnie wymienia się podstawową triadę: wap[b1] ń, witamina D i aktywność fizyczna. Jeżeli brakuje interakcji między tymi czynnikami, ryzyko osteoporozy znacznie wzrasta.Osteoporoza w młodym wieku może być nierzadko konsekwencją innych schorzeń, np. ciężkich chorób przewodu pokarmowego, przewlekłych chorób zapalnych, ale także długotrwałego stosowania niektórych leków, zwłaszcza kortykosteroidów lub leków przeciwpadaczkowych. Należy przy tym pamiętać, że osteoporoza i łamliwość szkieletowa u dzieci mogą być związane z niełatwymi do wykrycia uwarunkowaniami genetycznymi, jak np. wrodzona łamliwość kości. Nie ma jakichś specyficznych objawów albo spektakularnych objawów, mogących świadczyć o osteoporozie. Podobnie jak w wieku dorosłym pierwszym objawem może być dopiero złamanie niskoenergetyczne, wskutek nieadekwatnego urazu, albo powtarzające się złamania. Zdarzają się niecharakterystyczne dolegliwości ze strony narządu ruchu, w tym bóle kręgosłupa. I chociaż nie oznaczają one jednoznacznie osteoporozy, w przypadku dzieci powinny zawsze budzić naszą czujność.

- Dlaczego ten typ radioterapii jest uznany za jeden z najskuteczniejszych? – pytamy prof. Piotra Mileckiego, ordynatora Oddziału Radioterapii Onkologicznej I i kierownika Zakładu Radioterapii I w Wielkopolskim Centrum Onkologii.- Protony, docierając do guza nowotworowego, nie rozpraszają energii promieniowania w takim stopniu, jak to ma miejsce w przypadku promieniowania fotonowego, a więc ograniczają zasięg uszkodzeń zdrowych tkanek. Energia promieniowania protonowego zostaje zdeponowana precyzyjniej w celu, czyli guzie nowotworowym i w większym stopniu oszczędzamy sąsiadujące z guzem narządy zdrowe. Przy klasycznej radioterapii wiązka fotonów w większym zakresie aniżeli w terapii protonowej dociera do tkanek zdrowych, które znajdują się na jej drodze wiązki przed guzem. Niestety po zdeponowaniu dużej części energii w guzie nowotworowym nadal energia promieniowania fotonowego dociera do tkanek umiejscowionych poza guzem nowotworowym, jako tzw. dawka wyjściowa.W przypadku zastosowania terapii protonowej redukujemy praktycznie do zera dawkę poza guzem, co istotnie zmniejsza ryzyko uszkodzeń, które mogą powstać na drodze wiązki fotonowej, stosowanej w klasycznej radioterapii.Zaletą terapii protonowej jest więc przede wszystkim to, ze nie uszkadza w takim stopniu, jak promieniowanie fotonowe, zdrowych tkanek w okolicy guza i, co jest z tym związane, obniża także ryzyko powstania nowego, czyli indukowanego nowotworu w wyniku potencjalnego uszkodzenia DNA.Ryzyko wyindukowania nowotworu przez promieniowanie jonizujące jest szczególnie istotne dla chorych, będących we wczesnym etapie swego życia, czyli dzieci, młodzieży oraz także młodych chorych.- Jakie grupy pacjentów mogą głównie skorzystać na tej metodzie?- Przede wszystkim dzieci, które stanowią grupę chorych, co do których nikt już nie dyskutuje o wskazaniach do protonoterapii. W leczeniu onkologicznym dzieci i młodzieży protonoterapia jest metodą z wyboru, ponieważ w sytuacji młodego organizmu, który jeszcze się rozwija, tradycyjna radioterapia fotonowa związana jest nadal z wysokim ryzykiem wystąpienia nieprawidłowego rozwoju i zaburzeń funkcjonowania zdrowych narządów. Niemniej jednak choroba nowotworowa dotyczy przede wszystkim pacjentów w wieku dojrzałym. W leczeniu z udziałem radioterapii z jednej strony istnieje konieczność podania wysokiej dawki na guz nowotworowy, ale niestety z drugiej strony powyższe może zwiększać ryzyko pojawienia się poważnych objawów ubocznych leczenia.Niejednokrotnie stosujemy bardzo intensywną i agresywną terapie, łącząc radioterapię z chemioterapią, co ma na celu zwiększenie toksyczności ukierunkowanej na komórki nowotworowe. W związku z tym w przypadku wystąpienia nadmiernej toksyczności musimy niekiedy redukować dawkę, zwykle cytostatyku, a to w znaczący sposób wpływa negatywnie na wyniki leczenia. Dlatego też protonoterapia w tym założeniu ma potencjał ograniczenia objawów ubocznych w czasie prowadzonej terapii, co powinno przełożyć się na przeprowadzenie zaplanowanego leczenia i w ten sposób przełożyć się na poprawę wyników leczenia.Spośród innych wskazań do protonoterapii dotyczących dorosłych chorych, w których możemy oczekiwać istotnych korzyści z jej zastosowania, należy wymienić sytuacje kliniczne, w których zdrowe narządy krytyczne i guz nowotworowy znajdują się bardzo blisko. W związku z tym kluczowym jest wówczas stosowanie metody leczenia, dającej jak najmniejsze ryzyko uszkodzenia narządów krytycznych, czyli zdrowych. Między innymi w takich sytuacjach znajduje zastosowanie protonoterapia, a książkowym wskazaniem jest m. in. czerniak gałki ocznej, nowotwory złośliwe podstawy czaszki, okolicy rdzenia kręgowego, nerwów wzrokowych czy niektóre guzy mózgowia.Ponadto protonoterapia stwarza szansę na wyleczenie dla tej grupy chorych, u których dochodzi do nawrotów, a ratujące leczenie chirurgiczne jest niemożliwe. Takim przykładem są nowotwory głowy i szyi. in. z nowotworami w obrębie głowy, szyi. Powtórna klasyczna radioterapia oparta o wiązkę fotonową mogłaby okazać się dla tej grupy chorych bardzo trudna do zrealizowania, a niekiedy wręcz niemożliwa.- Pacjentów onkologicznych będzie przybywać, co wynika z naszej sytuacji demograficznej. A mamy tylko jeden ośrodek protonoterapii…- Dla przykładu, w Holandii, gdzie liczba mieszkańców jest 3-krotnie niższa, takich ośrodków mają trzy. W Niemczech jest sześć. Na dodatek ten, który mamy, został wybudowany bez powiązania z ośrodkiem onkologicznym, nie ma w nim stałego zespołu medycznego, co utrudnia jego funkcjonowanie. Sytuacja na dziś wygląda więc tak, że mamy ośrodek, który czeka na pacjentów, pacjenci zaś czekają na zabiegi, bo trudno to zgrać w konstrukcji organizacyjnej, jaka została przyjęta w okresie powstawania tego ośrodka. A koszty ekonomiczne włożone w jego budowę, były bardzo duże. Zapewne taka sytuacja ulegnie poprawie, ale pomimo tego, patrząc w przyszłość, to w najbliższym czasie będzie rosło zapotrzebowanie na kolejne ośrodki.- Ministerstwo Zdrowia już jakiś czas temu powołało zespół do opracowania strategii protonoterapii w Polsce. Jest więc nadzieja na kolejny ośrodek, niewykluczone, że powstanie on przy Wielkopolskim Centrum Onkologii…- Według mojego rozeznania w naszym kraju potrzebne byłyby jeszcze takie trzy ośrodki, tym bardziej, że protonoterapia ma przed sobą przyszłość. W tej chwili na świecie prowadzonych jest ponad sto badań klinicznych związanych z protonoterapią i w przyszłości oczekujemy wyników, które znacząco zwiększą udział tej formy radioterapii w leczeniu nowotworów. Zresztą już obecnie, jak wspomniałem, w wielu krajach Europy wdrożono intensywny program budowy ośrodków protonoterapii.undefined

Torbiel galaretowata zwana także ganglionem to podskórny guzek wypełniony płynem, powstający na skutek powtarzających się mikrourazów. Występuje zazwyczaj na dłoniach, w okolicach torebek stawowych i ścięgien. Jakie są przyczyny powstawania torbieli galaretowatej? W jaki sposób się objawia i jak podjąć odpowiednie leczenie?

Tłuszczak to łagodny, niezłośliwy nowotwór skóry, przyjmujący postać guzka widocznego zazwyczaj na powierzchni skóry. Jest niebolesny, nie daje żadnych dolegliwości. Jeśli zaobserwowałeś na swojej skórze lekkie uwypuklenie, może to być tłuszczak. Jakie są objawy i przyczyny powstawania tłuszczaków? Czy jest możliwe wyleczenie tłuszczaka? Kiedy zgłosić się do lekarza?

Toczeń rumieniowaty układowy (TRU) to choroba układu immunologicznego, polegająca na tym, że układ odpornościowy atakuje własne komórki oraz tkanki. Objawy tocznia mogą dawać różnorakie symptomy, a przyczyny tej choroby nie są dokładnie znane. Jakie są metody leczenia tocznia i jak postąpić w przypadku rozpoznania tego schorzenia?

Toksoplazmoza w ciąży to choroba pasożytnicza. Dochodzi do niej w wyniku zarażenia kobiety ciężarnej pierwotniakiem Toxoplasma gondii, co może mieć negatywny wpływ na zdrowie dziecka. Jakie są przyczyny i objawy toksoplazmozy w ciąży i jak przeciwdziałać zakażeniu?

Do toksycznego uszkodzenia wątroby dochodzi zazwyczaj na skutek nadmiernego kontaktu z lekami, alkoholem lub toksycznymi substancjami chemicznymi. Uszkodzenie może mieć charakter przewlekły lub ostry, w zależności od stopnia nasilenia. Jakie są objawy toksycznego uszkodzenia wątroby i co zrobić w przypadku ich wystąpienia?

Torbiel łojowa skóry (naskórkowa) zwana także kaszakiem, to łagodny guz rozwijający się na powierzchni skóry. Występuje najczęściej na twarzy, szyi, karku oraz na skórze głowy. Czy torbiel naskórkowa może być groźna dla zdrowia? Jakie są przyczyny powstawania torbieli łojowej skóry i jakie objawy im towarzyszą? W jaki sposób należy ją leczyć, aby się jej pozbyć?

Torbiel nasieniowa (spermatocele) to łagodna zmiana najądrza, która jeśli nie powoduje zbyt dużego dyskomfortu, nie wymaga leczenia. Powstaje, gdy zablokowana jest droga odpływu nasienia. Czy znane są przyczyny torbieli nasieniowej? Jak objawia się to schorzenie? Czy wymagane jest specjalistyczne leczenie? Czym jest torbiel nasieniowa (spermatocele)?Torbiel nasieniowa rozwija się w najądrzach - niewielkich przewodach umiejscowionych na górnej części jądra. Ich zadaniem jest transport plemników. Torbiel nasieniowa powstaje w wyniku zablokowania drogi odpływu nasienia. Zablokowana sperma w komórkach przewodów powoduje, że powiększają się one, w efekcie czego powstaje jama wypełniona nasieniem. Przyczyny powstawania torbieli nasieniowejZa przyczyny występowania torbieli nasieniowej uznaje się zablokowanie przepływu nasienia z jądra do najądrza, a także stany zapalne lub urazy. Innym czynnikiem ryzyka powstawania torbieli nasieniowej jest wiek, bowiem dotyka ona mężczyzn w przedziale wiekowym pomiędzy 40. a 60. rokiem życia. Do wykrycia spermatocele dochodzi najczęściej przypadkowo, przy badaniu moszny, bowiem guzek nie daje jednoznacznych objawów, jeśli osiąga niewielkie rozmiary. Gdy torbiel jest duża, wówczas chory może odczuwać boleści w miejscu zmiany, a można może być opuchnięta i zaczerwieniona. Niekiedy jądro, w którym znajduje się torbiel może być większe od tego zdrowego. Objawy torbieli nasieniowejZmiana w najądrzu wykrywalna jest poprzez dotyk, warto zatem regularnie dokonywać samobadania. Torbiel nasieniowa zazwyczaj nie wykazuje tendencji do gwałtownego wzrostu i nie daje żadnych objawów dopóki guzek jest niewielkich rozmiarów. Pod wpływem rozrostu guza mogą wystąpić poniższe dolegliwości:uczucie ciężkości w jądrze, w którym znajduje się torbiel,obrzęk jądra,uczucie ucisku w jądrze,dyskomfort oraz dolegliwości bólowe w miejscu występowania torbieli. Rozpoznanie torbieli nasieniowejDo zdiagnozowana torbieli nasieniowej konieczne jest wykonanie badania fizykalnego, które pozwala na wykrycie zmian przy pomocy dotyku. Podczas badania palpacyjnego lekarz używa latarki do oświetlenia badanej zmiany. Torbiel wypełniona płynem przepuszcza światło - w ten sposób można odróżnić łagodną zmianę od tworów litych, które mogą okazać się nowotworem. W rozpoznaniu pomocne jest także wykonanie badania USG, które umożliwi wykluczenie nowotworu jąder lub ustalenie przyczyny obrzęku jąder. Jeśli wyniki badań nie są rozstrzygające, lekarz może zalecić wykonanie rezonansu magnetycznego. Leczenie torbieli nasieniowejW przypadku torbieli o średnicy nie przekraczającej 1 cm z reguły nie jest wymagane leczenie, bowiem istnieje duża szansa na to, że wchłoną się samoistnie. Należy jednak poddawać je regularnej obserwacji i kontroli przez specjalistę. Operacyjne leczenie jest konieczne wówczas, gdy torbiel osiąga rozmiar kilku centymetrów i stale się powiększa oraz gdy daje dolegliwości bólowe i uczucie dyskomfortu. Metody operacyjne w leczeniu torbieli nasieniowejUsunięcie torbieli nasieniowej przy nacięciu moszny i wyłuszczeniu torbieli z nasieniowodu. Taki zabieg odbywa się przy użyciu znieczulenia i trwa około 40 minut). Pobraną zmianę poddaje się badaniu histopatologicznemu,Odciągnięcie płynu, który znajduje się w jamie torbieli oraz zastąpienie go środkiem, którego zadaniem jest sklejenie ścian torbieli (skleroterapia). Jeśli nie ma jednoznacznych wskazań do przeprowadzenia operacji, nie należy jej wykonywać. Leczenie operacyjne torbieli nasieniowej niesie za sobą ryzyko uszkodzenia nasieniowodu, który w efekcie powoduje bezpłodność. W uśmierzaniu dolegliwości pomocne są leki przeciwzapalne i przeciwbólowe dostępne w aptekach.

Torbiel skórzasta to łagodny nowotwór, powstający z dojrzałych komórek włosów, naskórka, paznokci i gruczołów. Przez długi okres czasu nie daje żadnych objawów, chyba że dochodzi do powikłań. Jakie są przyczyny powstawania torbieli skórzastej? Jakie leczenie należy podjąć, aby wyeliminować torbiel skórzastą?Czym jest torbiel skórzasta? W rozwoju zarodkowym tkanki zwanej listkiem ektodermalnym powstają struktury, takie jak: naskórek i jego wytwory - włosy, paznokcie oraz gruczoły. Wszystkie z nich mogą znaleźć się we wnętrzu torbieli skórzastej. Torbiel skórzasta jest zatem niczym innym, jak jamą wypełnioną elementami skóry. Torbiel skórzasta - występowanieNajczęstszymi miejscami występowania torbieli skórzastych są: struktury wewnątrz klatki piersiowej, narządy umiejscowione w środkowej linii ciała, okolice lędźwiowo-krzyżowe, twarz oraz wnętrza czaszki. Torbiele skórzaste rzadziej spotyka się w mózgu (wymagają interwencji chirurgicznej), w zatokach przynosowych (ich usunięcie bywa niezwykle trudne) oraz na rdzeniu kręgowym (łączą się z powierzchnią skóry). Torbiel skórzasta - objawy Zmiany przez długi czas nie wykazują żadnych objawów, a związane z nimi powikłania są następstwem zropienia, pęknięcia torbieli lub skręt szypułu torbieli. Tego typu torbiele są łagodnymi zmianami nowotworowymi i rzadko dochodzi do ich zezłośliwienia. Najczęściej torbiele skórzaste ujawniają się w wieku dziecięcym oraz u osób w przedziale wiekowym od 20. do 30. roku życia. Diagnostyka torbieli skórzastejDo rozpoznania torbieli skórzastej zazwyczaj dochodzi przypadkowo lub gdy dojdzie do wystąpienia powikłań. W przypadku, gdy odczuwalne są dolegliwości bólowe niewiadomego pochodzenia lub gdy występuje stan zapalny, należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza specjalisty. Innymi sygnałami wskazującymi wizytę w gabinecie lekarskim są: pojawienie się stanu zapalnego lub uwidoczniona, rosnąca torbiel, która może także zmieniać kolor. Podstawą do konsultacji z lekarzem jest także problem natury estetycznej - jeśli torbiel stanowi defekt wizualny, także należy skonsultować się ze specjalistą. Usuwanie torbieli skórzastejOperacja usunięcia torbieli skórzastej nie jest skomplikowanym zabiegiem. Niekiedy jednak torbiel ulega pęknięciu, stając się jednocześnie przyczyną wystąpienia stanu zapalnego, gorączki i bólu, wówczas konieczna jest interwencja lekarza specjalisty. Jeśli torbiel skórzasta występuje na twarzy, przed podjęciem decyzji o jej usunięciu należy wykluczyć, czy nie są to inne rodzaje narośli. Aby uniknąć pomyłki, warto wiedzieć, że torbiele skórzaste powstają przy narodzinach, a proces ich rozrastania się jest powolny. Torbiele skórzaste występujące na twarzy są zwarte i niebolesne. Zdarzają się sytuacje, w których torbiel skórzasta sięga głębszych struktur, niż skóra - przykładem mogą być oczodoły lub jama ustna. W takiej sytuacji zalecane jest wykonanie tomografii komputerowej, aby móc rzetelnie ocenić ewentualne ryzyko, jakie niesie za sobą zabieg usunięcia torbieli. Powierzchniowe torbiele skórzaste można w prosty i szybki sposób w gabinecie lekarskim. Przed zabiegiem konieczne jest oczyszczenie operowanego miejsca oraz zastosowanie miejscowego znieczulenia. Torbiel usuwa się poprzez wykonanie nacięcia na powierzchni skóry i ujęciu torbieli. Bezwzględnie zakazuje się samodzielnego usuwania torbieli, z uwagi na duże ryzyko wystąpienia krwawienia lub infekcji z groźnymi powikłaniami. Niedokładnie usunięte torbiele mają tendencję do nawrotów.

Torbielowatość nerek to schorzenie polegające na powstawaniu mnogich torbieli w obrębie nerek. Torbiele na nerkach mają tendencję do rozrastania się, powodując ucisk na miąższ nerki, co może skutkować niewydolnością tego narządu. Jakie wyróżnia się rodzaje torbielowatości nerek? W jaki sposób objawia się to schorzenie i jakie są jego przyczyny? Czym jest torbielowatość nerek?Torbielowatość nerek jest zaburzeniem, przy którym w nerkach wyrastają liczne, powiększające się torbiele. Schorzenie może dotyczyć zarówno jednej, jak i obydwu nerek. Na skutek zmian zachodzących w obrębie nerek następuje upośledzenie ich sprawności czynnościowej prowadząca do skłonności do nawracających zakażeń przewlekłych, mocznicy oraz nadciśnienia tętniczego. Torbielowatość nerek wrodzona jest chorobą dziedziczną. W jej przebiegu zmiany w nerkach rozwijają się bardzo wolno i dają objawy po 40. roku życia. Torbielowatość nerek nabyta zaś rozwija się u osób dializowanych, cierpiących na przewlekłe schorzenia nerek.Rodzaje torbielowatości nerekTorbielowatość wrodzona - może przebiegać w postaci dominującej lub recesywnej. W przypadku postaci dominującej zmiany zachodzące pod jej wpływem rozwijają się powoli i ujawniają się zazwyczaj pomiędzy 15. a 35. rokiem życia. Torbielowatość recesywna charakteryzuje się znacznie szybszym przebiegiem, a u pacjentów przed 20. rokiem życia występuje schyłkowa niewydolność nerek. W bardzo ciężkich przypadkach dzieci rodzące się z tą dolegliwością umierają zazwyczaj po kilku dniach od chwili narodzin.Torbielowatość nabyta - występuje u osób z przewlekłymi chorobami nerek, poddawanym długotrwałym dializom. Niefortunnie, dolegliwości przebiegają bardzo często bezobjawowo. Badania dowodzą, że ta postać wielotorbielowatości nerek znacznie zwiększa ryzyko nowotworu nerki. Torbielowatość nerek - objawyPodstawowym i najczęściej spotykanym objawem torbielowatości nerek są zaburzenia zagęszczenia treści moczu. Oprócz tego, bardzo często występuje nadciśnienie tętnicze - z uwagi na to, że w nerkach syntetyzowana jest renina, która jest substancją biorącą czynny udział w regulowaniu ciśnienia krwi. Kolejnymi objawami są: bóle głowy, tępy ból brzucha, okresowo występujący krwiomocz oraz ból w okolicy lędźwiowej. Na skutek uszkodzenia erytropoetyny będącej czynnikiem stymulującym syntezę czerwonych krwinek może rozwinąć się niedokrwistość. Torbielowatość nerek - diagnostyka Podstawowym badaniem w rozpoznaniu torbielowatości nerek jest wykonanie USG jamy brzusznej. Wykrycie wielotorbielowatości dziedzicznej jest możliwe do wykrycia już w życiu płodowym dziecka. Pomocne może także okazać się wykonanie badania urograficznego, scyntygrafii lub tomografii układu moczowego. Torbielowatość nerek - leczenie Leczenie polega na zastosowaniu terapii objawowej, polegającej na stałym kontrolowaniu wysokości ciśnienia tętniczego do 130/80 mmHg. Przy schyłkowej niewydolności nerek konieczne jest wdrożenie leczenia nerkozastępczego. W przypadku torbielowatości

Trąd zwany także chorobą Hanzena jest zakaźną chorobą bakteryjną, której objawy mogą być utajnione nawet do 20 lat momentu zarażenia. Występuje w krajach klimatu tropikalnego i subtropikalnego. Jakie są przyczyny i objawy trądu? W jaki sposób uchronić się przed zachorowaniem na trąd - czy istnieje szczepionka? Jak leczy się trąd?

Trądzik bliznowcowy dotyczy osób w różnym wieku i jest chorobą spotykaną stosunkowo często. Powstaje w wyniku blokady porów łojem i martwymi komórkami i występuje tam, gdzie znajdują się liczne gruczoły łojowe - klatka piersiowa, twarz, plecy, kark. Wywoływany jest zazwyczaj wahaniami hormonalnymi. Czym jest trądzik bliznowcowy i jak się objawia? Czy możliwe jest skuteczne leczenie trądziku bliznowcowego?

Trądzik kontaktowy to często spotykana dolegliwość skórna, która zazwyczaj dotyczy osób znajdujących się w okresie dojrzewania. Zmiany chorobowe zauważalne są w obrębie twarzy, co niestety bardzo często wywołuje kompleksy oraz obniżenie poczucia własnej wartości i atrakcyjności. Czym jest trądzik kontaktowy i jakie są przyczyny jego występowania? Czy istnieją skuteczne metody leczenia tego typu trądziku?

Trądzik kosmetyczny powodowany jest nadmierną reaktywnością na mieszków włosowych na określone substancje. Ta odmiana trądziku dotyka w znacznej części kobiety, których skóra na codzień ma nadmierny kontakt z kosmetykami. Czym jest trądzik kosmetyczny i jak się objawia? Jakie są przyczyny jego występowania? Czy możliwe jest całkowite wyleczenie trądziku kosmetycznego?

Okres wiosenno-letni to czas, gdy nasza skóra narażona jest na oddziaływanie szkodliwych czynników mogących przyczyniać się do powstawania trądziku letniego. Wysokie temperatury i spocona skóra mają znaczący wpływ na nasilenie łojotoku, zwiększając tym samym szansę na pojawienie się wyprysków. Jakie są przyczyny trądziku letniego? Co robić, aby zachować doskonałą kondycję skóry w upalne dni?

Trądzik martwiczy to inaczej martwicze zapalenie mieszków włosowych. Prawidłowe rozpoznanie tej choroby jest stosunkowo trudne, bowiem objawy, jakie daje można przypisać także innym odmianom trądziku. Czym jest trądzik martwiczy i jakie są przyczyny jego występowania? Czy konieczne jest leczenie?

Trądzik młodzieńczy jest chorobą przewlekłą i wynika z zapalenia mieszków łojowo-włosowych. Dotyka osób w wieku nastoletnim, a jego objawy zazwyczaj ustępują wraz z opuszczeniem okresu dojrzewania. Na jego pojawienie się mają wpływ zmiany hormonalne i nieodpowiednia dieta. Jakie są inne przyczyny powstawania trądziku młodzieńczego? Jak wygląda leczenie?

Trądzik niemowlęcy dotyka blisko 20% nowonarodzonych dzieci i jest dolegliwością skórną, pojawiającą się kilka miesięcy po porodzie. Częściej występuje u chłopców, niż u dziewczynek. Objawia się w postaci wyprysków zlokalizowanych głównie na policzkach, nosie i czole. Jakie są przyczyny i objawy trądziku niemowlęcego? Czy to schorzenie wymaga leczenia?

Wzrost świadomości zdrowotnej Polaków w ciągu ostatnich 50 lat doprowadził do dynamicznego rozwoju przemysłu farmaceutycznego i suplementów diety. Przestaliśmy bagatelizować choroby, zaczęliśmy świadomie troszczyć się o swoje zdrowie. Dbamy o dietę i aktywność fizyczną. Korzystamy z porad dietetyków, zdrowych diet pudełkowych, aplikacji typu fitness. 70% Polaków deklaruje, że swoją dietę uzupełnia suplementami (witaminami lub składnikami mineralnymi).

- Astmę można w pełni kontrolować i nie odczuwać jej objawów, ale istnieje duża potrzeba edukacji pacjentów i wspólnego działania środowisk związanych z tą chorobą. Odpowiednio dobrane leczenie i stosowanie się do zaleceń lekarza pozwala na skuteczne kontrolowanie astmy, eliminując jej objawy praktycznie do zera – mówi dr n. med. Piotr Dąbrowiecki, prezes Polskiej Federacji Stowarzyszeń Chorych na Astmę, Alergie i POCHP.- Jeśli pacjent regularnie odbywa wizyty kontrolne, przyjmuje leki, a mimo to odczuwa dolegliwości, utrudniające mu życie, zapewne konieczna będzie dodatkowa diagnostyka i ponowne ustawienie leczenia. Zdarza się, i to nierzadko, że chorzy sami dawkują sobie leczenie doraźne i nadużywają leków tzw. ratunkowych, tych w niebieskim inhalatorze. Tymczasem eksperci ze Światowej Inicjatywy na Rzecz Zwalczania Astmy – GINA -, zwracają uwagę, że nadużywanie krótkodziałających beta-2-mimetykóww liczbie trzech lub więcej dawek tygodniowo wiąże się z ryzykiem zaostrzenia astmy.- Aby móc stwierdzić, czy astma jest prawidłowo kontrolowana, wystarczy odpowiedzieć sobie na kilka pytań: Czy astma przeszkadza mi w codziennym funkcjonowaniu? Czy, aby zlikwidować jej objawy, muszę używać inhalatora z lekiem doraźnym 3 lub więcej razy w ciągu tygodnia? Czy ataki astmy wybudzają mnie częściej niż raz w miesiącu? Czy brałem/-am na astmę sterydy w tabletkach 2 lub częściej razy w tygodniu? Czy zdarzały się ataki, które wymagały pobytu w szpitalu w ciągu ostatniego roku?Jeśli choć na jedno pytanie padła odpowiedź twierdząca, to astma nie jest pod kontrola i wymaga dalszej diagnostyki.- Z myślą o chorych na astmę i ich rodzinach zainicjowaliśmy dwie kampanie, nad którymi patronat objęło Polskie Towarzystwo Alergologiczne. Pierwsza – „Posłuchaj swoich płuc”, jest skierowana do osób z ciężka niekontrolowaną lub niewłaściwie kontrolowaną astma. Druga – „Astma. Leczenie doraźne stosuj rozważnie”, kierujemy do pacjentów nadużywających leków doraźnych. Liczymy na to, że obie kampanie przyczynią się do wzrostu świadomości tej choroby.undefined

- Nowotwory głowy i szyi są szóstym, pod względem częstości występowania, nowotworem złośliwym w Polsce. Liczba chorych jest 2-krotnie wyższa niż pacjentów z rakiem szyjki macicy. Raka głowy i szyi tylko w zeszłym roku zdiagnozowano u prawie 11 tys. osób. W tym samym roku w wyniku choroby zmarło blisko 6 tys. pacjentów – to ok. dwa razy więcej niż śmiertelnych ofiar wypadków drogowych. Ponadto na przestrzeni ostatnich 20 lat odnotowano większą liczbę zachorowań, o 20 proc. - mówi prof. Wioletta Pietruszewska, kierownik I Katedry Otolaryngologii oraz Kliniki Otolaryngologii i Onkologii Głowy i Szyi Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. – Świadomość na temat nowotworów głowy i szyi w społeczeństwie wciąż jest niewielka. Ponad 60 proc. pacjentów już w momencie diagnozy znajduje się w zaawansowanym stadium choroby. 60 proc. z tej grupy umiera w ciągu 5 lat. Natomiast rozpoznanie na wczesnym etapie zwiększa przeżywalność do nawet 80 – 90 proc.- Czynnikami ryzyka, wpływającymi na rozwój raka głowy i szyi, są głównie palenie tytoniu, spożywanie alkoholu oraz zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego HPV. Ten ostatni czynnik, znany powszechnie dopiero od niespełna dwóch dekad, związany jest z zakażeniem orogenitalnym, do którego dochodzi podczas seksu oralnego, w przypadku istnienia zakażenia u co najmniej jednego z partnerów. Mamy tutaj do czynienia ze swoistym fenomenem epidemiologicznym: obserwuje się wzrost nowych zachorowań u osób poniżej 40.roku życia, które nigdy nie paliły papierosów ani nie nadużywały alkoholu. Jednak występują u nich inne czynniki ryzyka zakażenia tym groźnym wirusem: wczesny wiek inicjacji seksualnej, duża liczba partnerów seksualnych, ryzykowne zachowania seksualne, seks oralny, brak stosowania prezerwatyw, partnerka seksualna wcześniej leczona z powodu dysplazji szyjki macicy lub raka szyjki macicy, a także zakażenie chorobami wenerycznymi, brak cytologicznych badań okresowych, nieszczepienie się, upośledzona odpowiedź immunologiczna. Czynnikiem ryzyka jest też płeć męska.- Dlatego stworzenie dostępu do badań profilaktycznych w zakresie nowotworów głowy i szyi jest priorytetem, który wpłynie na poprawę wyników leczenia tej grupy nowotworów oraz zwiększy świadomość pacjentów i pracowników służby zdrowia.- W programie profilaktyki powinny wziąć udział osoby, znajdujące się w grupie ryzyka – palące papierosy, nadużywające alkoholu, narażone na zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego, do którego może dojść podczas seksu oralnego.- I natychmiast zgłoś się do lekarza, jeśli zaobserwujesz u siebie jeden z poniższych objawów, utrzymujących się przez okres 6 tygodni: niezwiązany z infekcją ból gardła, ból języka, owrzodzenie jamy ustnej i/lub czerwone lub białe plamy w jamie ustnej, utrzymująca się chrypka, trudności w połykaniu, guzek w szyi, upośledzenie drożności nosa po jednej stronie lub krwawienie z nosa.- Weź udział w programie profilaktycznym nowotworów głowy i szyi, prowadzonym obecnie przez kilka ośrodków w Polsce, które zapewniają taką możliwość w każdym województwie.

Porokeratoza – co to jestPorokeratoza – rodzajePorokeratoza – przyczyny i objawyPorokeratoza – leczenie

Poronienia samoistne – przyczyny poronieńPoronienia samoistne – objawyPoronienia samoistne – rodzaje poronieńPoronienia samoistne – badania i szanse na kolejną ciążę

Poród przedwczesny – przyczynyPoród przedwczesny – rozpoznanie objawówPoród przedwczesny – powikłaniaPoród przedwczesny – zapobieganie

Prostata – czym jest prostata?Prostata – objawyProstata – choroby prostatyProstata – leczenie

Powiększone węzły chłonne – przyczynyPowiększone węzły chłonne – objawyPowiększone węzły chłonne – diagnostykaPowiększone węzły chłonne – leczenie

Posocznica – co to jest, charakterystykaPosocznica – objawy chorobyPosocznica – przyczyny posocznicyPosocznica – leczeniePosocznica – powikłania po chorobie

Postępująca guzkowa histiocytoza – co to jestPostępująca guzkowa histiocytoza – przyczyny chorobyPostępująca guzkowa histiocytoza – objawy chorobyPostępująca guzkowa histiocytoza – diagnostyka i leczenie

Pozasutkowa choroba Pageta – przyczynyPozasutkowa choroba Pageta – objawyPozasutkowa choroba Pageta – diagnoza i leczeniePozasutkowa choroba Pageta – rokowania

Zakażenie ran – przyczynyZakażenie ran – objawyZakażenie ran – powikłania i rodzaje ranZakażenie ran – leczenie

Promienica szyjno-twarzowa – co to jest?Promienica szyjno-twarzowa – przyczynyPromienica szyjno-twarzowa – objawyPromienica szyjno-twarzowa – diagnostyka i leczenie

Przedwczesne wygasanie czynności jajnika (POF) – co to jest?Przedwczesne wygasanie czynności jajnika (POF) – przyczynyPrzedwczesne wygasanie czynności jajnika (POF) – objawyPrzedwczesne wygasanie czynności jajnika (POF) – diagnostykaPrzedwczesne wygasanie czynności jajnika (POF) – leczenie

Przełom tarczycowy – przyczynyPrzełom tarczycowy – objawyPrzełom tarczycowy – leczenie

Przepuklina brzuszna – rodzaje przepukliny brzusznejPrzepuklina brzuszna – przyczyny przepukliny brzusznejPrzepuklina brzuszna – objawy przepuklinyPrzepuklina brzuszna – leczenie przepuklinyPrzepuklina brzuszna – powikłania operacyjne

Przełyk Barretta – charakterystyka chorobyPrzełyk Barretta – przyczynyPrzełyk Barretta – objawyPrzełyk Barretta – diagnoza i leczenie

Przebarwienia zębów – przyczynyPrzebarwienia zębów – objawyPrzebarwienia zębów – rodzaje przebarwieńPrzebarwienia zębów – leczenie

Pryszczykowe zapalenie gardła – przyczynyPryszczykowe zapalenie gardła – objawyPryszczykowe zapalenie gardła – leczenie dolegliwości

Próchnica zębów i jej zapobieganie – charakterystyka i przebieg próchnicyPróchnica zębów i jej zapobieganie – przyczyny próchnicyPróchnica zębów i jej zapobieganie – leczenie próchnicyPróchnica zębów i jej zapobieganie – skuteczne sposoby

Porfiria – co to za choroba?Porfiria – przyczyny powstawaniaPorfiria – objawyPorfiria – rozpoznanie i leczenie

Grzybica jamy ustnej jest częstą chorobą grzybiczą występującą w dermatologii, najczęściej spowodowaną przerostem grzybów Candida albicans w jamie ustnej. Objawy kliniczne tego schorzenia można ogólnie podzielić na kandydozę białą lub rumieniową, z różnymi podtypami w każdej kategorii. Leczenie obejmują odpowiednią higienę jamy ustnej, miejscowe środki przeciwgrzybicze i leki działające ogólnoustrojowo.Wyróżnia się dwie główne grupy grzybicy jamy ustnej: kandydozę pierwotną, w przebiegu której zmiany grzybicze obejmują wyłącznie jamę ustną oraz kandydozę wtórną ze zmianami obecnymi w jamie ustnej, ale także na skórze oraz błonach śluzowych.

Hiperglikemia to podwyższony poziom glukozy we krwi. U osób zdrowych norma glikemii na czczo wynosi 70-99 mg/dl. U osób chorych na cukrzycę o hiperglikemii mówi się przy nieco wyższych stężeniach glukozy. Zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego przyjmuje się, że wartości na czczo powinny mieścić się w przedziale 80-110 mg/dl, a glikemia 2 h po posiłku nie powinna przekraczać 140 mg/dl.Hiperglikemia wpływa negatywnie na cały organizm, ponieważ prowadzi do wzmożonego wydalania cukru przez nerki. Wraz z nim tracimy znaczne ilości witamin (B1, B3, B5, D3) i minerałów (chromu, cynku, magnezu).

Dna moczanowa (podagra, artretyzm) to choroba przewlekła i powszechna. Choć specjalistom znana jest od dawna, to nadal trudno dokładnie sprecyzować przyczynę jej występowania. Wiadomo, że schorzenie to związane jest z zaburzeniami przemiany materii. Jakie są objawy dny moczanowej? Jakie są dostępne metody leczenia? Co warto wiedzieć o dnie moczanowej?

Trądzik pospolity to przewlekła choroba skóry, występująca u nastolatków w wieku od 13 do 16 lat. Objawia się szeregiem nieestetycznych zmian skórnych, głównie na twarzy. Zmiany te mogą pozostawiać po sobie blizny. Jakie czynniki powodują powstawanie trądziku pospolitego? Czy da się wyleczyć trądzik pospolity?

Trądzik ropowiczy zwany również trądzikiem ropnym to ciężka postać trądziku pospolitego. Charakteryzuje się występowaniem na powierzchni skóry rozległych zmian chorobowych w postaci torbieli ropnych. Co to jest trądzik ropowiczy? Jaki jest jego mechanizm powstawania? Czy trądzik ropowiczy pozostawia blizny? Jak leczyć?

Trądzik różowaty to przewlekła choroba skóry, której towarzyszy stan zapalny. Pierwszym, charakterystycznym symptomem choroby jest obecność rumienia zlokalizowanego najczęściej na twarzy. Dotyka częściej kobiet, niż mężczyzn, w przedziale wiekowym od 25. do 50. roku życia. Jakie inne objawy daje trądzik różowaty? Jak przebiega leczenie?

Trądzik skupiony to ciężka postać trądziku pospolitego, zajmująca skórę twarzy, klatki piersiowej i pleców. Charakteryzuje się zmianami guzkowo-torbielowymi, mającymi tendencję do zlewania się. Znacznie częściej występuje u mężczyzn. Jego pojawienie się jest częstym problemem natury psychologicznej. Jakie są przyczyny powstawania trądziku skupionego oraz jak wygląda leczenie tej odmiany trądziku?

Trądzik torbielowaty to choroba przybierająca postać różnego rodzaju wykwitów na powierzchni skóry. Z uwagi na to, że jest to ciężka odmiana trądziku, leczenie tego schorzenia powinno odbywać się pod nadzorem lekarza dermatologa. Jakie są przyczyny powstawania trądziku torbielowatego? W jaki sposób się objawia i czy pozostawia blizny?

Trądzik noworodkowy występuje w pierwszych miesiącach życia dziecka. Niekiedy może pojawić się już kilka dni po narodzinach. Wyglądem przypomina wysypkę i jest często powodem zmartwień młodych rodziców. Co jest przyczyną powstawania trądziku u noworodków? Jakie objawy daje trądzik noworodkowy? Kiedy udać się na konsultację lekarską? Czy konieczna jest farmakoterapia?

Trądzik wywołany to rodzaj trądziku, który powstaje na skutek czegoś. Może być także efektem stanu, w jakim aktualnie znajduje się pacjent. Jakie czynniki przyczyniają się do powstawania trądziku wywołanego? Jak objawia się trądzik wywołany? Czy należy tę dolegliwość konsultować z lekarzem?

Trądzik zaskórnikowy to lekka odmiana trądziku. Jego objawy lokalizują się na środkowej części twarzy i na czole, przybierając formę zaskórników.. Skąd bierze się trądzik zaskórnikowy? Co go wywołuje? Jak wygląda leczenie trądziku zaskórnikowego? Czy konieczna jest farmakoterapia?

Triada Becka to zespół trzech, konkretnych objawów, których jednoczesne występowanie może świadczyć o tamponadzie serca. Tamponada serca to stan mogący bezpośrednio zagrażać życiu lub zdrowiu pacjenta, w związku z czym należy jak najszybciej znaleźć przyczynę, aby uniknąć poważnych konsekwencji zdrowotnych. Jakie są objawy triady Becka i jak wygląda leczenie?

Trichoblastoma, czyli łagodny nowotwór skóry, którego początek pochodzi od mieszków włosowych. Jest to rzadko występująca dolegliwość, dotykająca głównie osób w przedziale wiekowym pomiędzy 40. a 70 rokiem życia. Jakie są przyczyny i objawy trichoblastomy? Rozpoznanie i leczenie trichoblastomy.

Trychodynia, czyli dolegliwość objawiająca się dosłownie bólem skóry głowy. Dolegliwość dotyka często osób borykających się z różnymi rodzajami łysienia, ale to nie jedyna przyczyna choroby. Z czego wynika trychodynia? Co zrobić, jeśli odczuwasz dyskomfort na skórze głowy? Jak wygląda leczenie trychodynii?

Podstawowym problemem sezonu jesienno-zimowego jest zmniejszona ekspozycja na światło słoneczne, co negatywnie wpływa na nasze samopoczucie. Stajemy się też bardziej podatni na stres, zachorowania, wahania nastroju. Drugim problemem są nagłe zmiany temperatur. Niskie temperatury i zimny wiatr pogarszają wygląd naszej skóry, dlatego w tym okresie szczególnie musimy zadbać o jej pielęgnację.

Statystycznie odra w dalszym ciągu jest chorobą zbierającą ogromne żniwo wśród dzieci – codziennie umiera około 400 zarażonych. W jaki sposób zapobiegać zachorowaniu i jak sobie z nim radzić, jeżeli już nas dotknie? Mamy dla Was garść przydatnych informacji na temat objawów, powikłań oraz praktyczne wskazówki, które warto poznać, zanim jeszcze zaczniecie podejrzewać u kogoś ze swoich bliskich lub u siebie zarażenie wirusem odry.

Odwarstwienie siatkówki to proces nieodwracalny, można mu jednak zapobiegać lub w porę zareagować, aby powstrzymać postępowanie choroby. Przygotowaliśmy zbiór podstawowych informacji na temat pierwszych objawów, które zauważone w porę, można jeszcze zatrzymać i przywrócić pacjentowi niemal idealną ostrość widzenia lub przynajmniej powstrzymać dalszy rozwój choroby. Dowiesz się także, jak leczy się odwarstwienie siatkówki oraz czy znajdujesz się w grupie osób szczególnie narażonych na tego typu problemy. Zapraszamy do uważnej lektury!

Olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic jest chorobą o tyle niebezpieczną, że grozi między innymi utratą wzroku. Istotą tej choroby jest zapalenie naczyń tętniczych, zwłaszcza aorty i jej dużych odgałęzień – szczególnie tych zlokalizowanych na poziomie głowy i twarzoczaszki. Warto zapoznać się z objawami olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic, aby móc uniknąć zaniedbań w kwestii diagnostyki. Choroba Hortona nieleczona może doprowadzić nie tylko do ślepoty, ale również do zgonu pacjenta!

Oligospermia to problem, który dotyczy obecnie ponad 30% mężczyzn z Polsce, a wskaźnik ten z każdym rokiem wzrasta, powodując przede wszystkim problemy podczas starań o dziecko. Jest to temat jednocześnie do tego stopnia „niepopularny”, że w dalszym ciągu, gdy para ma problem z zajściem w ciążę, zanim zgłosi się razem do lekarza, najpierw szuka nieprawidłowości u partnerki. Co zatem zrobić, aby nie tracić czasu przy staraniach o dziecko i jak poradzić sobie z oligospermią?

Omdlenie według najbardziej standardowej definicji to czasowa utrata przytomności wywołana chorobą lub przejściowymi czynnikami zewnętrznymi. Większość osób doświadczających omdleń nie zwraca się po pomoc do lekarza pierwszego kontaktu. To ogromny błąd! Nie wszystkie omdlenia to wynik stresu, upału czy odwodnienia. Wiele z nich to objaw poważnej choroby. Dlatego właśnie zachęcamy do przeczytania znajdujących się niżej informacji na temat omdleń, ich zapobiegania oraz praktycznych wskazówek, jak radzić sobie w sytuacji omdlenia. Każdorazowo namawiamy również do wizyty lekarskiej.

Wśród wielu chorób tak zwanych tropikalnych znajdują się przede wszystkim te wywoływane przez owady. Onchocerkoza należy do tych mniej znanych, a jednocześnie bardzo często występujących i niebezpiecznych. Warto zatem przed wybraniem się w podróż zabezpieczyć się przed nią na wszelkie możliwe sposoby, a jeśli już dojdzie do zakażenia, umieć rozpoznać objawy oraz odpowiednio szybko zgłosić się po pomoc medyczną do najbliższej placówki.

Oparzenia chemiczne to tylko z pozoru domena osób pracujących w laboratoriach, fabrykach czy szpitalach. Do takiego rodzaju oparzenia może dojść również w domu każdego z nas. Warto zatem poznać typowe objawy oparzenia chemicznego i zapoznać się zarówno z kilkoma ważnymi wskazówkami na temat leczenia jak i zapobiegania oparzeniom chemicznym. Zapraszamy do czytania!

Opryszczka narządów płciowych to choroba weneryczna, wciąż będąca tematem tabu. Jeśli ją masz, istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo, że zaczniesz zwierzać się na ten temat innym. To wstydliwa choroba, która jednocześnie często jest lekceważona. Zignorowana natomiast może doprowadzić do wielu groźnych dla życia i zdrowia powikłań. Szczególną ostrożność zaleca się kobietom w ciąży!

Ornitoza jest chorobą, na którą zapada rocznie jedynie około 50 osób. Po wzięciu pod uwagę niewykrytych przypadków zachorowań w dalszym ciągu liczba ta jest stosunkowo niewielka. Nie warto jednak ignorować niebezpieczeństwa zachorowania na ornitozę. Wśród szczególnie narażonych na tę chorobę osób, znajdują się miłośnicy ptactwa domowego. Sprawdź dlaczego!

Osłabienie (niedowład) kończyn często wywołuje panikę u osoby, która go doświadcza. Nic dziwnego! Paraliż to w końcu jeden z najgorszych koszmarów, które może wyobrazić sobie każdy zdrowy człowiek. Poniżej prezentujemy typy niedowładów oraz ich najczęstsze przyczyny…

Osteoporoza należy do typowych schorzeń, z którymi od wielu lat w największym stopniu zmaga się przede wszystkim tak zwany świat zachodni. Przez wiele jednak lat ani lekarze, ani pacjenci nie powiązali ze sobą zachodniego stylu życia z występowaniem wielu chorób cywilizacyjnych, do których należy również osteoporoza. Na szczęście obecnie się to zmienia. Świadomość na temat szkodliwości stylu życia, do którego przywykliśmy, rośnie z każdym dniem. Sama wiedza jednak nic nie zmieni. Trzeba jeszcze wprowadzić zmiany! Dlatego właśnie mamy dla ciebie garść porad, jak poradzić sobie z osteoporozą i jak rozpoznać jej pierwsze objawy.

Ostre choroby zapalne krtani to bez wyjątku dolegliwości powstałe w wyniku podrażnienia strun głosowych i krtani. Są to choroby błony śluzowej o długotrwałym charakterze spowodowane często brakiem dbałości o zdrowie i przewlekłymi chorobami. W niniejszym artykule prezentujemy podstawowe przyczyny pojawiania się ostrych chorób zapalnych krtani oraz dzielimy się praktycznymi wskazówkami, jak sobie z nimi radzić… Dowiedz się jak wyjść z okresu jesienno-zimowego bez szwanku! ????

- Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że to nie włóknienie płuc samo w sobie może być konsekwencją zakażenia wirusem SARS-CoV-2, ale że u chorych na COVID-19 - czy też u tych, którzy już przeszli to zakażenie, mogą pojawiać się cechy śródmiąższowego zapalenia puc. Zapalenie może ulec wygojeniu, ale też jednym z jego zako[b1] ńczeń może być „blizna” pod postacią zwłókniałego miąższu płuc. To sytuacja, której konsekwencją są zaburzenia dyfuzji tlenu przez barierę pęcherzykowo-włośniczkową, ewentualnie prowadzące do rozwoju niewydolności oddychania i w rezultacie do szybko narastającej duszności. - Dlaczego tak jest, dlaczego u jednych chorych co prawda dochodzi do śródmiąższowego zapalenia płuc i włóknienia, ale z czasem te zmiany zanikają, u innych w ogóle do takich zmian nie dochodzi, a znów u niektórych pojawiają się one nawet w kilka miesięcy po zakażeniu - nie wiadomo. Wciąż nie jest jasne, dlaczego niektóre osoby całkowicie zdrowieją po urazie płuc, przejściu zakażenia SARS-CoV-2, podczas gdy u innych rozwija się włóknienie miąższu płuc.- Przypuszcza się, ale póki co nie zostało to jeszcze potwierdzone, że czynnikami ryzyka mogą być predyspozycje osobnicze: wiek, ogólny stan zdrowia, choroby współistniejące, ale też czas przebywania na oddziale intensywnej terapii, czas przebywania pod respiratorem czy czas trwania wentylacji mechanicznej. To wszystko wymaga dokładniejszych badań.undefined

- Trochę zaczęło się od przypadku – mówi prof. Wojciech Młynarski, kierownik Kliniki Pediatrii, Onkologii i Hematologii łódzkiego UM – Z profesorem Marcinem Drągiem z Politechniki Wrocławskiej już wcześniej współpracowaliśmy, przy innych projektach. Kilka miesięcy temu jego zespół rozszyfrował strukturę jednego z enzymów wirusa SARS-CoV-2, proteazę Mpro, to kluczowe białko dla replikacji wirusa. Jednocześnie stworzyli inhibitor, związek, który może powstrzymać działanie tej proteazy, gdyż całkowicie ją blokuje. Oni przetestowali to in vitro, sprawdzili, że ten inhibitor wiąże się z proteazą Mpro, w jednym z najlepszych na świecie belgijskim laboratorium wirusologicznym. Następnym etapem było sprawdzenie, jak ten inhibitor zachowuje się w materiale biologicznym, pobranym bezpośrednio od osób chorych na COVID-19. No i tu zaczęła się nasza rola.- Akurat do naszej kliniki ponownie trafiło dziecko z nawrotem białaczki, na dodatek z koronawirusem. Zakażeni byli także jego rodzice. Pobrane próbki komórek, pochodzące z wymazów z gardła tych osób, a także innych zakażonych koronawirusem – bo tu muszę dodać, że w nasze badania włączyła się pani profesor Anna Piekarska, kierownik Kliniki Chorób Zakaźnych i Hepatologii – są następnie traktowane specjalnym związkiem, tzw. sondą chemiczną, otrzymaną w laboratorium prof. Drąga we Wrocławiu. To inhibitor połączony ze znacznikiem fluorescencyjnym, który umożliwia detekcję zachowania takiego związku w układzie żywym. I dzięki temu można sprawdzić, w jaki sposób proteaza Mpro reaguje z inhibitorem. Tak więc sytuacja na dziś wygląda tak, że próbki od pacjentów są znakowane za pomocą technologii stworzonej przez zespół prof. Drąga z Wrocławia i jesteśmy w stanie pokazać, które komórki są zakażone wirusem SARS-CoV-2. Takich badań jeszcze nikt na świecie nie przeprowadzał, jesteśmy pierwsi.- Teraz nasze dalsze badania skupiają się na ocenie naturalnego przebiegu choroby COVID-19 i roli proteaz wirusa.- Proteaza Mpro jest drugą z badanych przez prof. Drąga, pierwszą była proteaza PLpro, ale Mpro wydaje się bardziej znacząca dla replikacji koronawirusa. Ponadto, obecnie nasze wspólne dalsze prace mają doprowadzić nie tyle do stworzenia całkiem nowego leku, ale sprawdzenia, jakie z już istniejących mogą zwalczać koronawirusa. I mamy już takich pierwszych kandydatów.undefined

Przewlekły nieżyt nosa – przyczynyPrzewlekły nieżyt nosa – objawyPrzewlekły nieżyt nosa – rodzajePrzewlekły nieżyt nosa – leczenie

Przewlekły nieżyt gardła – przyczynyPrzewlekły nieżyt gardła – objawyPrzewlekły nieżyt gardła – diagnostyka i leczenie

Przewlekłe zapalenie ucha środkowego – przyczynyPrzewlekłe zapalenie ucha środkowego – rodzajePrzewlekłe zapalenie ucha środkowego – objawyPrzewlekłe zapalenie ucha środkowego – leczenie

Przepuklina rozworu przełykowego – przyczynyPrzepuklina rozworu przełykowego – objawyPrzepuklina rozworu przełykowego – leczenieundefined

Przewlekłe biegunki – jakie są przyczyny pojawienia się przewlekłych biegunek?Przewlekłe biegunki – objawyPrzewlekłe biegunki – diagnostykaPrzewlekłe biegunki – leczenie dolegliwości

Przepukliny zewnętrzne – przyczynyPrzepukliny zewnętrzne – objawyPrzepukliny zewnętrzne – rodzajePrzepukliny zewnętrzne – leczenie

Przepuklina pępkowa – przyczynyPrzepuklina pępkowa – objawyPrzepuklina pępkowa – diagnoza i leczenie

Przerzuty nowotworowe do kości – przyczynyPrzerzuty nowotworowe do kości – objawyPrzerzuty nowotworowe do kości – diagnostyka i leczenie

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) – przyczynyPrzewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) – objawyPrzewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) – diagnostyka i leczenie

Przewlekłe serce płucne – przyczynyPrzewlekłe serce płucne – objawyPrzewlekłe serce płucne – diagnostykaPrzewlekłe serce płucne – leczenie

Rak piersi – przyczynyRak piersi – objawyRak piersi – diagnostyka i leczenieRak piersi – rokowania

Nowotwór gruczołów potowych – rodzajeRak apokrynowy – charakterystykaRak apokrynowy – diagnostyka i leczenie

Rak jelita grubego – przyczynyRak jelita grubego – objawyRak jelita grubego – diagnostyka i leczenieRak jelita grubego – profilaktyka

Rak jajnika – przyczynyRak jajnika – objawyRak jajnika – diagnostykaRak jajnika – leczenie

Rak piersi u mężczyzn – przyczynyRak piersi u mężczyzn – objawyRak piersi u mężczyzn – diagnostyka i leczenieRak piersi u mężczyzn – rokowania

Rak kości (nowotwór kości) – rodzaje nowotworuRak kości (nowotwór kości) – objawyRak kości (nowotwór kości) – diagnozaRak kości (nowotwór kości) – leczenie

Rak odbytnicy – przyczyny powstawaniaRak odbytnicy – objawyRak odbytnicy – diagnostyka i leczenie

Przyłuszczyca – rodzajePrzyłuszczyca – diagnostykaPrzyłuszczyca – leczenie

Przyspieszone lub zwolnione tętno – co to jest tętno i jak je badaćPrzyspieszone lub zwolnione tętno – objawyPrzyspieszone lub zwolnione tętno – patologiaPrzyspieszone lub zwolnione tętno – leczenie

Pseudohypoparatyroidyzm – co to za choroba?Pseudohypoparatyroidyzm – przyczynyPseudohypoparatyroidyzm – osteodystrofia AlbrightaPseudohypoparatyroidyzm – objawyPseudohypoparatyroidyzm – diagnostyka leczenie

Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej) – charakterystykaPseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej) – przyczynyPseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej) – leczenie

Pulpitis sicca – co to jestPulpitis sicca – przyczynyPulpitis sicca – objawyPulpitis sicca – leczenie

Pylica płuc – przyczyny i rodzaje pylicyPylica płuc – objawyPylica płuc – leczenie

Popularne środki żrące pomagają nam najczęściej w kłopotach związanych z zanieczyszczeniami, czy też nieprawidłowym odpływem wody. Z tego powodu większość gospodarstw domowych jest zaopatrzonych w taki środki jak kret czy też wybielacz. Niestety ze względu na swoje właściwości, użyte w niewłaściwy sposób, stanowią niebezpieczne substancje żrące. W przypadku ich spożycia może dojść do zatrucia substancjami żrącymi, które grozi uszkodzeniem jamy ustnej, przełyku oraz organów wewnętrznych pod postacią różnych oparzeń. Najczęstszymi ofiarami zatrucia są dzieci, ze względu na brak świadomości szkodliwości danej substancji. Do głównych substancji żrących zalicza się kwasy oraz zasady, a pierwsza pomoc w przypadku zatrucia się którąś z nich jest różna, w zależności od typu substancji. Do głównych objawów zatrucia substancjami żrącymi, w przypadku ich spożycia należą ból oraz uczucie pieczenia w jamie ustnej i gardle, wymioty z towarzyszącym bólem brzucha, pojawienie się zmian w jakie ustnej w postaci ran, oparzeń, białych lub czarnych plam, obrzęk jamy ustnej oraz utrudnione przełykanie, spowodowane podrażnieniem przełyku. W przypadku gdy substancja żrąca ma kontakt ze skórą dochodzi do niszczenia struktury nabłonka, które może skutkować poparzeniem oraz plamami.Jak dochodzi do zatrucia substancjami żrącymi?

Jak dochodzi do zatrucia środkami dezynfekującymi? W obecnych czasach epidemii, wiele osób zaopatruje się w środki dezynfekujące. Znajdują się nie tylko w naszych domach, ale również miejscach pracy, co zwiększa ryzyko ich nieprawidłowego użycia poprzez nieuwagę. Do zatrucia środkami dezynfekującymi dochodzi również podczas odkażania przestrzeni takich jak biura i hale produkcyjne oraz podczas remontów. Za najbardziej popularne środki dezynfekujące uznaje się podchloryny i związki fenolowe. Wykazują działanie drażniąco i mogą również wywoływać oparzenia. Oprócz nich takie skutki może wykazywać stężony olej sosnowy, który powoduje nie tylko podrażnienia przewodu pokarmowego i żołądka, lecz również zaburzenia w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Bardzo często w składzie tych środków znajdują się także detergenty, które odtłuszczają i wysuszają skórę. Z tego powodu mogą skutkowa bolesnym pękaniem i złuszczaniem się naskórka oraz wywoływać reakcje uczuleniowe. Również mydła wyższych kwasów tłuszczowych zwane ługami działają bardzo drażniąco na błony śluzowe, a w przypadku dostania się do krwi mogą powodować powstanie hemolizy oraz problemy z nerkami.Zatrucia środkami dezynfekującymi – objawy i pierwsza pomoc Za najczęstsze objawy zatrucia środkami do dezynfekcji uznaje się bóle brzucha, wymioty, trudność w oddychaniu, podrażnienie i pieczenie w okolicy błon śluzowych, wysypkę. Jeśli doszło do zatrucia poprzez spożycie doustne nie należy prowokować wymiotów. Jeśli osoba zatruta środkami dezynfekującymi jest w kontakcie logicznym i zachowuje przytomność, należy przeprowadzić wywiad, aby dowiedzieć się co dokładnie spożyła i ile czasu minęło od tego zdarzenia. Należy pamiętać, aby nie prowokować wymiotów, zwłaszcza, gdy nie jesteśmy pewni co zostało spożyte. Jeśli do zatrucia doszło na skutek dezynfekcji pomieszczeń, należy upewnić się czy substancja dezynfekująca nada nie ulatnia się w powietrzu. W tym calu należy zadbać również o własne bezpieczeństwo i założyć maskę ochronną, lub – jeśli nie mamy jej przy sobie – zakryć nos i usta kawałkiem odzieży. Następnie należy wynieść osobę zatrutą z pomieszczenia. Jak najszybszy kontakt z lekarzem oraz wezwanie pogotowia ratunkowego zmniejsza ryzyko powstania ciężkich powikłań ze strony układu nerwowego, dlatego podczas zatruć środkami dezynfekującymi bardzo liczy się czas.Zatrucia środkami dezynfekującymi a środki ostrożności W oczekiwaniu na przyjazd karetki warto skontaktować się z ośrodkiem zatruć w celu ustalenia odpowiedniej metody pomocy. Rzetelne informacje co do sposobów postępowania podczas zatrucia są niezwykle ważne, ponieważ pierwsza pomoc zależy ściśle od rodzaju spożytej substancji. Podczas większości zatruć wywoływanie wymiotów jest zabronione, ponieważ mogłoby jedynie dodatkowo podrażnić przełyk osoby zatrutej. Aby uniknąć zatrucia środkami dezynfekującymi warto czytać etykiety wszystkich detergentów, których używamy oraz wyznaczyć im stałe miejsce niedostępne dzieciom.

Określa się je jako powstające w wyniku nieprawidłowości ze strony układu pokarmowego, pochodzących ze spożycia pokarmu zakażonego drobnoustrojami w postaci bakteryjnej lub wirusowej. Do zatruć pokarmowych najczęściej doprowadzają komórki bakteryjne, namnażaniu się których sprzyja nieprawidłowe przechowywanie produktów, czy też nieodpowiednia higiena. W przypadku zatruć pokarmowych o charakterze bakteryjnym głównym objawem jest biegunka oraz ból w okolicy brzucha. W zależności od mechanizmu powstawania zatrucia pokarmowe o podłożu bakteryjnym można podzielić na intoksykacyjne i infekcyjne. Intoksykacja jest skutkiem działania toksyny obecnej w produkcie jeszcze przed jego spożyciem (np. zatrucie jadem kiełbiasianym, gronkowcem). Infekcja natomiast to zatrucie pokarmowe, w którym bakterie kolonizują komórki nabłonka jelitowego. W przypadku zatruć pokarmowych na skutek infekcji wirusowej objawy manifestują się poprzez przybierają stan zapalny żołądka i jelit, a ich leczenie polega na ścisłej diecie. Wirusowe zatrucia są szczególnie częste u małych dzieci. Zatrucia pokarmowe mogą mieć również charakter grzybiczy, gdy produkt, który spożywamy jest objęty pleśnią.Zatrucie pokarmowe – rodzaje

Czym jest zatrucie zęba? Niektórzy specjaliści uważają zatrucie zęba za metodę, która ze względu na osiągnięcia współczesnej medycyny, nie powinna być już używana. Polega ona na nałożeniu na ząb specjalnego środka, zwanego dewitalizacyjnym. Wówczas do miazgi zęba, która jest w stanie zapalnym, wydzielane są substancje toksyczne, skutkujące jej obumarciem. Proces ten trwa powoli, z powodu czego na zęba nałożony jest specjalny opatrunek umożliwiający prawidłowe działanie substancji toksycznej. Zatrucie zęba stanowi niejako przygotowanie pod kolejne zabiegi, ponieważ po odpowiednim czasie, można przejść do szeroko znanego leczenia kanałowego. Niektóre osoby jednak nie podejmują się tego kroku, ponieważ już po samym zatruciu zęba, ból mija. Stomatolodzy są podzieleni co do stosowania tej metody leczenia, ponieważ niektórzy z nich uważają ją za metodą niezbyt zdrową. Jest tak ze względu na to, że stosowany do zatrucia zęba środek ma działanie toksyczne, przez co może wpływać niekorzystnie na okoliczne tkanki. W jego składzie znajduje się substancją, która może powodować nowotwory oraz nieprawidłowości w obrębie węzłów chłonnych i wątroby. W praktyce, nowe metody leczenia kanałowego przeważają nad zatruciem zęba, ponieważ jest to działanie szybsze i odbywa się podczas znieczulenia miejscowego. Podczas zatruwania zęba, stomatolog musi dostać się jamy, w której znajduje się miazga. Ze względu na to musi dokonać tzw. trepanacji komory, którą wykonuje się na skutek usuwania części zęba, którą zniszczyła próchnica. Gdy komora zostanie już przemyta, wkłada się do niej pastę zawierającą paraformaldehyd, a następnie zamyka ubytek. Konieczne jest jego szczelne wypełnienie, aby substancja toksyczne nie dostała się do innych tkanek. Mogłoby skutkować to martwicą kości lub uszkodzeniem okolicznych nerwów.Czy u każdego można wykonać zatrucie zęba? W przypadku pacjentów, u których zatruwanie zęba wykonuje się bez znieczulenia, może wystąpić intensywny lecz krótkotrwały ból. Nie jest to wynikiem błędnego wykonania zabiegu, lecz bezpośrednim działaniem toksycznej substancji, jaką jest paraformaldehydem. Dlatego też osoby, które bardzo słabo znoszą ból, powinny zastanowić się nad skorzystaniem z tej metody. Poza tym, po wykonaniu zabiegu, nie powinno spożywać się żadnych pokarmów przez około 3 godziny. Zabezpiecza to przed poluzowaniem się opatrunku założonego na zatruty ząb. Gdy jest on nieszczelny być może konieczna będzie kolejna wizyta u specjalisty. Po zabiegu niektórzy przyjmują środki przeciwbólowe, gdy podane znieczulenie przestanie działać. Istnieją jednak pewne przeciwwskazania w zatruwaniu zębów. Szczególną ostrożność w rozważaniu wykonania tego zabiegu powinno zachować się w przypadku, gdy pacjentem są kobiety w ciąży. W przypadku ciężarnych nie jest to wskazane zwłaszcza w pierwszym i trzecim trymestrze, ze względu na działanie toksyczne jakie powoduje środek nakładany na pastę zęba. Zatrucie zęba jest popularną metodą stosowaną w przypadku dzieci, ponieważ większość z nich obawia się znieczulenia klasycznego przy pomocy zastrzyku. Tak przygotowany ząb, można poddawać dalszemu procesowi leczenie, zazwyczaj leczeniu kanałowemu.

Zatrzymanie oddawania moczu – informacje wstępne Specyficzna dolegliwość, jaką jest zatrzymanie oddawania moczu może występować w sposób całkowity lub częściowy. Całkowite zatrzymanie występuje u 10% mężczyzn w wieku 70-79, przy czym u mężczyzn o 10 lat starszych ryzyko wystąpienia tego problemu wzrasta do 33%. Zazwyczaj przyczyną - w przypadku mężczyzn - jest samoistne zatrzymanie. Natomiast zatrzymanie moczu u kobiet zdarza się dużo rzadziej niż u mężczyzn. W ich przypadku należy również brać tło neurogenne pod uwagę. Za najczęstsze przyczyny tego problemu u kobiet uważa się opryszczkę genitalną, zapalenie cewki moczowej, sromu i pochwy, niedoczynność wypieracza oraz niektóre stany zapalne związane z porodem. W przypadku dzieci zatrzymanie moczu występuje rzadko i najczęściej wiąże się z zakażeniem lub z przebytą operacją.Zatrzymanie oddawania moczy – rodzaje i przyczyny Całkowite zatrzymanie moczu charakteryzuje się nagłą, bolesną niezdolnością do opróżnienia pęcherza. Zazwyczaj jest nieco bolesne i wiąże się z patologią ośrodkowego układu nerwowego. Może być sprowokowane takimi czynnikami jak zabieg operacyjny w znieczuleniu ogólnym, zbyt dużą ilość przyjmowanych płynów, nadmiernym rozciąganiem pęcherza moczowego, zakażeniem dróg moczowym, czy też spożyciem alkoholu i niektórych leków. Najczęściej czynnik powodujący zatrzymanie oddawana moczu nie jest znany i określa się je jako samoistne. Wówczas często związane jest z rozwojem rozrostu stercza. Pozostałe przyczyny, które mogą prowadzić do całkowitego zatrzymania moczu to m. in. opór cewki związany z przeszkodzą anatomiczną, np. zwężeniem, nadmierne napięcie mięśni cewki, tamponada pęcherza moczowego i jego nadmierne rozciągniecie oraz czynniki neurogenne. Natomiast w przypadku częściowego zatrzymania moczu objawem jest zazwyczaj wysokie ciśnienie, przy jednoczesnym słabym strumieniu moczu. Po częściowym oddaniu moczu, wysokie ciśnienie w okolicy pęcherza nadal utrzymuje się, co prowadzi do poszerzenia dróg moczowych. Wówczas, osoba z tym schorzeniem, jest narażona na poza nerkową niewydolność nerek. W przypadku górnych dróg moczowych objawy zazwyczaj nie są bardzo nasilone, do czasu gdy pojawi się moczenie nocne, spowodowane podwyższonym ciśnieniem i zmniejszonym oporem w cewce moczowej.Zatrzymanie oddawania moczu – leczenie Aby prawidłowo leczyć zatrzymanie oddawania moczu, należy wykonać kompleksową diagnozę, która pozwoli wykluczyć inne choroby. W tym celu, po ówczesnym wywiadzie, lekarz zaleca wykonanie badań biochemicznych moczu. Niekiedy pobiera się go przy pomocy cewnikowania, ze względu na utrudnienia w jego oddawaniu. Wykonywane są również takie badania jak morfologia krwi, RTG klatki piersiowej i jamy brzusznej, oraz USG nerek i narządów układu moczowego. Całkowite zatrzymanie moczu wymaga natychmiastowego zacewnikowania, które usuwa się po kilku dniach odprowadzania moczu. Natomiast podczas częściowego zatrzymania, odprowadzanie moczu przy pomocy cewnika jest zalecane, gdy ból jest duży oraz doszło do niewydolności nerek, czy też poszerzenia górnych dróg moczowych. Aby zapobiec powikłaniom oraz nawracaniu tego problemu, należy ustalić przyczynę zatrzymania moczu i zapobiegać jej w sposób natychmiastowy.

Czym objawia się zawał mięśnia sercowego u seniora? Dane statystyczne donoszą, że w ciągu roku, 200 tysięcy osób w Polsce umiera z powodu zawału serca, z czego wiodąca połowa to mężczyźni. Ryzyko wystąpienia zawału zwiększa się znacznie z wiekiem, z powodu czego aż 15 procent osób między 70 a 80 rokiem życia ma za sobą takie doświadczenie. Zawał mięśnia sercowego u seniora powstaje na skutek zatoru w tętnicy wieńcowej. Wówczas dochodzi do prawie całkowitej dysfunkcji serca. Ze względu na specyfikę procesu, podczas którego dochodzi do zawału niezwykle ważna jest szybka reakcja w postaci podjęcia odpowiednich działań. Zawał serca w przypadku seniorów niekiedy jest poprzedzony objawami prodromalnymi w postaci bólu w okolicy klatki piersiowej oraz ogólnego osłabienia z występującymi dusznościami. Do najczęstszych objawów zawału mięśnia sercowego u seniorów należą nagły, kłujący ból w klatce piersiowej, wzmożona potliwość, uczucie rozlewania się bólu w okolicy mostka, zbyt szybkie lub zbyt wolne tętno, nudności oraz stan podgorączkowy.Zawał mięśnia sercowego u seniora – przyczyny Ze względu na różnorodność przyczyn, zawsze należy rozpatrywać je indywidualnie, jednak można wymienić kilka wiodących w pojawieniu się zawału mięśnia sercowego u seniorów. Jedną z nich jest miażdzyca, czyli choroba, w której złogi cholesterolu odkładają się w ścianach tętnic, blokując swobodny przepływ. Oprócz tego, drugą najczęstszą przyczynę stanowi nadciśnienie tętnicze, szeroko rozpowszechnione w naszych czasach. Ryzyko nadciśnienia zwiększa się wraz z wiekiem oraz w przypadku osób z cukrzycą. Niezdrowa, niezróżnicowana dieta oraz brak jakiejkolwiek aktywności fizycznej i mało zbilansowaną dietę również zwiększają ryzyko pojawienia się chorób predysponujących do zawału mięśnia sercowego. Interesującym zdaje się być fakt, że w przypadku niektórych osób może dojść do zawału mięśnia sercowego przy jednoczesnym braku jakichkolwiek objawów. Najczęściej dzieje się to w przypadku osób w starszym wieku chorych na cukrzycę. Zawał serca niestety może się powtórzyć i nie zawsze występuje pod postacią takich samych objawów u wszystkich.Zawał mięśnia sercowego u seniora a pierwsza pomoc Jeśli podejrzewamy wystąpienie zawału mięśnia sercowego u seniora w każdym przypadku należy wezwać karetkę i przystąpić do udzielenia pierwszej pomocy. Osoba doznająca zawału powinna zostać ułożona w bezpiecznej pozycji, która zmniejszy ryzyko zakrztuszenia się. Tułów ciała powinien być lekko uniesiony. W przypadku gdy jest ubrana w ciasną odzież, należy zdjąć ją z chorego lub np. odpiąć guziki paszcza. Należy wykonać sztuczne oddychanie połączone z uciskiem klatki piersiowej i kontynuować je do momentu przyjazdu pogotowia ratunkowego. Gdy osoba przechodząca zawał jest już objęta opieką medyczną, najczęściej jej wyjście ze szpitala wiąże się z podjęciem rehabilitacji oraz zmiany stylu odżywiania.

Czym jest zawał serca? Stanowi jedną z postaci chorób niedokrwiennych serca. Jedną z najczęstszych form zawału serca jest jego atak spowodowany miażdżycą tętnić w przebiegu choroby wieńcowej. W jej wyniku dochodzi do zwężenia się tętnicy, zakrzepicy oraz pęknięcia blaszki, co w konsekwencji może prowadzić do całkowitego zatkania się tętnicy. Blaszka miażdżycowa - która może w każdej chwili pęknąć - stanowi rdzeń choroby wieńcowej i znajduje się w ścianie tętnicy z powodu dużej ilości tzw. złego cholesterolu. W przebiegu tej choroby, pacjenci oprócz zawału serca mogą doznawać również objawów dławicy podczas wysiłku fizycznego, czy też wzburzenia emocjonalnego. Sam mechanizm powstawania zawału polega na pęknięciu blaszki lub zwiększaniu się zakrzepów krwi na jej powierzchni, dlatego też większość zawałów serca powstaje z powodu zakrzepu, jeszcze bardziej zmniejszającego przepływ krwi. Poprzez stopniowe zmniejszanie się tej przestrzeni, może dojść na krytycznego zwężenia tętnicy wieńcowej, co skutkuje niedokrwieniem mięśnia sercowego i jego masowych uszkodzeń. Przyjmują one postać martwicy danego fragmentu serca, prowadząc tym samym do zawału.Zawał serca a jego objawy Objawy zawału serca mogą różnić się między sobą w zależności od przyczyny zawału, jego stopnia nasilenia i indywidulanego przebiegu. Można jednak wymienić pewną grupę objawów wspólnych. Do najczęstszych z nich należy bardzo silny ból serca, odczuwany w okolicy klatki piersiowej. Przez niektórych chorych opisywany jest jako ból rozlewający się za mostkiem. Ból ten utrzymuje się przez około 30 minut i może towarzyszyć mu uczucie pieczenia. W przypadku osób chorujących na cukrzycę oraz starszych, ból może nie być odczuwalny jako intensywny, z powodu czego niektóre osoby mogą nie wiedzieć, że przeszły minizawał. W ich przypadku, opisywane objawy mają charakter duszności, zdarzają się również omdlenia. Do pozostałych objawów zawału serca należą ból nadbrzusza, nudności i wymioty, wzmożona potliwość i zawroty głowy oraz narastający lęk.Zawał serca – postępowanie W przypadku gdy dochodzi do zawału serca, należy wezwać pogotowie ratunkowe i udzielić osobie pierwszej pomocy. Po odpowiednio długiej hospitalizacji, osoba po przebyciu zawału powinna podjąć kompleksową rehabilitację, aby powrócić do zdrowia. Dzięki niej, większość pacjentów jest w stanie odzyskać pełnię sił. Niestety, nie wszystkie osoby stosują się do powierzonych im przez lekarza zaleceń i mimo tak poważnych schorzeń, jak ostra niewydolność serca, nie kontynuują leczenia w postaci postępowania rehabilitacyjnego. Do jego głównych celów należy przywrócenie choremu sprawności fizycznej i ruchowej, które pozwalają mu na normalne funkcjonowanie w życiu codziennym. Do elementów rehabilitacji po zawale serca należy również ograniczenie negatywnych skutków psychicznych tego zdarzenia, z tego względu powinna być ona prowadzona przez interdyscyplinarny zespół specjalistów. Bardzo istotnymi elementami powrotu do zdrowia jest odpowiednio dobrana dieta, uwzględniająca aktualny stan fizyczny oraz ograniczenia żywieniowe związane z przebyciem zawału. Zalecana jest także regularna, umiarkowana aktywność fizyczna, w celu obniżenia ryzyka wystąpienia kolejnego zawału.

Po czym rozpoznać zawroty głowy? Wiele osób mówi o zawrotach głowy, nie wiedząc właściwie czym jest ta dolegliwość. Mianowicie stanowi ona nieprzyjemne złudzenie ruchu kołowego otoczenia oraz swojego ciała, które może współistnieć z nudnościami lub wymiotami. Zawroty głowy często związane są z uszkodzeniami w obrębie narządu słuchu. Aby zrozumieć co odczuwa osoba podczas zawrotów głowy, należy wyjaśnić pojęcie stanu przed omdleniowego, podczas którego odczuwalne jest ogólne zasłabnięcie, osłabienie kończyn, ciemność przed oczami oraz silne zawroty głowy z możliwymi nudnościami i wzmożoną potliwością. Taki stan pojawia na skutek silnego spadku ciśnienia, np. podczas zmiany pozycji ciała na stojącą. Zazwyczaj mija samoistnie po kilku sekundach, jednak u niektórych osób uczucie zawrotów głowy oraz uczucie nachodzącego omdlenia może być bardzo silne i utrzymywać się długo, powodując nieprzyjemne w odczuciach skutki. Oprócz nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi do zawrotów głowy może dojść również z powodu zmian w układzie krążenia oraz w obrębie mięśnia sercowego. Wiele osób opisuje zawroty głowy jako jeden ze objawów silnego stresu czy też napadu paniki w przebiegu zaburzeń lękowych.Zawroty głowy a ich przyczyny W przypadku tej dolegliwości przyczyny są niezwykle różnorodne. Mogą być one fizyczne, jak i psychiczne oraz różnić się ze względu na wiek osoby doświadczającej zawrotów oraz częstotliwość ich występowania. Osoby młode najczęściej doznają zawrotów głowy w wyniku nagłej zmianie pozycji ciała z leżącej na stojącą, silnego niepokoju lub po spożyciu dużej ilości alkoholu. W przypadku osób starszych ta dolegliwość może świadczyć o poważnym podłoży chorobowym, zwłaszcza jeżeli pojawia się regularnie i towarzyszą jej również inne objawy.Ze względu na to zróżnicowanie, przyczyny zawrotów głowy można podzielić na neurologiczne, psychiczne, naczyniowo-sercowe oraz laryngologiczne. Do głównych z nich należą problemy z błędnikiem oraz nerwem przedsionkowym, urazy mechaniczne ucha, stany zapalne nerwów, choroba lokomocyjna oraz nowotworu ucha środkowego. Wśród przyczyn neurologicznych oraz mózgowych wyróżnia się udar pnia mózgu, guzy mózgu i okolicznych nerwów, padaczkę, stwardnienie rozsiane, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz migrenę. Kolejne z nich to arytmia, wady w obrębie zastawki serca, zmiany miażdżycowe, niewydolność krążeniowa, zaburzenia regulacji ciśnienia tętniczego, kardiomiopatia oraz niewydolność nerek i problemy z obrębie gospodarki hormonalnej. Przyczyną zawrotów głowy mogą być również zaburzenia psychiczne o charakterze lękowym oraz silny stres. Mogą wystąpić również jako skutek uboczny przyjmowania niektórych leków lub na skutek ich niewłaściwego dawkowania.Sposoby na zawroty głowy Leczenie tej dolegliwości musi opierać się o odnalezienie właściwej przyczyny zawrotów głowy. Jej rozpoznanie pozwala na zastosowanie metod leczenia adekwatnych do nasilenia problemu. Dobranie odpowiednich leków, stanowiące leczenie objawowe również powinno uwzględniać podłoże zawrotów i mieć na celu zmniejszenie częstotliwości lub usunięcie występowania zawrotów głowy. Z tego względu do głównych wykorzystywanych środków należą leki wykazujące działanie przeciwhistaminowe, leki o działaniu naczyniowym, neurostmulującym oraz leki psychotropowe - w przypadku gdy podłoże zawrotów głowy ma charakter psychogenny. Najczęściej stosowanym lekiem jest tzw. betahistyna, którą wykorzystuje się do leczenie choroby Meniere’a, w przebiegu której oprócz zawrotów głowy dochodzi również do utraty słuchu oraz nudności. Oprócz tego leku, często zalecany jest piracetam, czyli lek działający na ośrodkowy układ nerwowy, powodując wspomaganie procesów poznawczych, takich jak pamięć, percepcja i uwaga. W przypadku gdy podłożem zawrotów głowy jest uszkodzenie narządu przedsionkowego zaleca się regularną rehabilitację w postaci treningu układu odpowiadającego za równowagę. Umożliwia ona zmniejszenie częstotliwości występowania zawrotów i jest korzystna również dla osób borykających się z zaburzeniami lękowymi oraz po operacjach neurochirurgicznych.

Zespoły upośledzonego wchłaniania – informacje wstępne Wszystkie stany, które wynikają z nieprawidłowości trawienia i wchłaniania niezbędnych substancji odżywczych z układu pokarmowego określa się mianem zespołów upośledzonego wchłaniania czy też nieprawidłowego wchłaniania. Może ono obejmować kilka składników lub jeden, co prowadzi najczęściej do niedożywienia oraz innych schorzeń, zależnie od stopnia nasilenia nieprawidłowości wchłaniania. Gdy nasz układ pokarmowy funkcjonuje prawidłowo, substancje odżywcze, takie jak witaminy, białko, węglowodany i tłuszcze rozkładane są na mniejsze cząsteczki i - dzięki pracy enzymów - zostają wchłonięte poprzez jelito cienkie. Poprzez zespoły upośledzonego wchłaniania dochodzi do zaburzenia tych procesów, z powodu zbyt małej ilości lub całkowitego braku enzymów. W tej sytuacji składniki odżywcze nie wchłaniają się, ponieważ nie zostały do tego odpowiednio przygotowane. Jest to forma wtórna tego zaburzenia, w której przyczyną dysfunkcji jest nieodpowiednie przygotowanie spożytych pokarmów, spowodowane niewystarczającą czynnością górnego odcinka przewodu pokarmowego i koordynacją czynności wydzielniczo-trawiennych żołądka i trzustki. Zespół upośledzonego wchłaniania może przyjąć również formę pierwotną, w której to błona śluzowa jelita cienkiego jest sama w sobie dysfunkcyjna. Do takich odmian należy na przykład choroba trzewna, określana jako celiakia. Jest ona związana z dziedzicznie przekazywaną nietolerancją pokarmową oraz zaburzeniami procesów enzymatycznych i metabolicznych. Istnieje także pewien podstawowy podział zespołów nieprawidłowego wchłaniania: selektywny – np. podczas złego wchłaniania laktozy, częściowy oraz całkowity – np. w przypadku celiakii.

Czym jest zespół (encefalopatia) Wernickiego? Mianem encefalopatii określa się na przewlekłe lub trwałe uszkodzenie w obrębie mózgu. Encefalopatie mogą występować w formie powikłań licznych chorób, zatruć lub mechanicznych urazów w okolicy głowy. Bez względu na rodzaj przyczyny tego schorzenia, prowadzą one do utraty funkcji motorycznych oraz poznawczych. Zespół (encefalopatia) Wernickiego cechuje występowanie zaburzeń psychicznych, encefalopatii, oraz zaburzeń chodu i ruchu gałek ocznych. Dzieje się to z powodu ostrej reakcji mózgu na niedobór witaminy B. Zespół (encefalopatia) Wernickiego stanowi wczesną i – na szczęście – odwracalną fazę zespołu Wernickiego Korsakowa, w przebiegu którego może dojść do psychozy. Witamina B stanowi więc niezwykle ważny składnik odżywczy w naszym organizmie, a do jej niedoboru dochodzi w wyniku błędów w sposobie odżywiania się. Należą do nich spożywanie małej ilości produktów bogatych w witaminę B1, takich jak pełnoziarniste produkty zbożowe, rośliny strączkowe, soja, mięso, podroby i ryby oraz orzechu i warzywa. Za równie często występujący powód niedoboru witaminy B uznawane jest nadużywanie alkoholu, z powody czego zespół (encefalopatia) Wernickiego często rozpoznaje się u osób uzależnionych od alkoholu. Ostry zespół Wernickiego polega na występowaniu objawów przypominających splątanie, które może utrzymywać się nawet przez kilka dni lub tygodni. W jego przebiegu obserwuje się zaburzenia uwagi, orientacji, pamięci, mowy spontanicznej, obojętność na bodźce oraz nadmierną senność.Jak objawia się zespół (encefalopatia) Wernickiego? Do głównych objawów zespół Wernickiego zalicza się oczopląs, zaburzenia percepcji w postaci podwójnego widzenia, które spowodowane jest paraliżem nerwów odpowiedzialnych za ruch gałek ocznych. Zespół (encefalopatia) Wernickiego manifestuje się również ataksją, (niezbornością ruchów), zaburzeniami emocjonalnymi i intelektualnymi oraz zaburzeniami świadomości, pobudzeniem, czy też przeciwnie apatią, śpiączką, majaczeniami, bezsennością. Może występować również wolno płynący lęk oraz nagły lęk przed ciemnością. Ze względu na liczne dysfunkcje poznawcze oraz ruchowe, osoby, których dotknął zespół Wernickiego mogą przejawiać specyficzne zachowania, do niektórych z nich należy na np. brak umiejętności poruszania się, czy też znalezienia wyjścia z danego pomieszczenia. Do charakterystycznych objawów zalicza się również: zaburzenia czucia w kończynach, nerwobóle oraz bóle mięśniowe. W skrajnych przypadkach mogą wystąpić niedowłady, a nawet porażenia. Często pojawiają się też ruchy mimowolne.Zespół (encefalopatia) Wernickiego - rokowania Nieleczony zespół Wernickiego może doprowadzić do poważnych powikłań a nawet zgodny. Jego podstawowe leczenie polega na suplementacji witaminy B1 i magnezu, co - ze względu na stan chorego – najczęściej odbywa się w warunkach szpitalnych. Wchłanianie tiaminy z przewodu pokarmowego jest ograniczone, z powody czego jej suplementacja również jest zalecana, najczęściej w formie zastrzyków. Ryzyko wystąpienia hiperwitaminoza w przebiegu leczenia zespołu (encefalopatii) Wernickiego może, gdy w trakcie leczenia witamina B podawana jest w formie iniekcji. U osób przewlekle spożywających alkohol nie powinno się podawać dożylnie glukozy bez tiaminy z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia encefalopatii. Już po kilku godzinach od podania tiaminy można zaobserwować mniejsze nasilenie objawów w obrębie ruchu gałek ocznych. Jako pierwsze zazwyczaj ustępują, zaburzenia świadomości (po około kilku godzinach lub kilku dniach leczenia). Ataksja niestety nie zawsze ulega wycofaniu. Splątanie ustępuje dopiero w przebiegu miesięcznej terapii, jednak nie gwarantuje ona, że zaburzenia amnestyczne Korsakowa nie pojawią się w przyszłości.

Czym jest klasterowy ból głowy? Pojawia się on pod postacią bardzo silnych, napadowych bólów głowy, gdzie ból umiejscowiony jest zazwyczaj po jednej i tej samej stronie. Najczęściej jest to okolica skroni oczodołu oraz części czoła, a podczas napadu bólu może dojść do obrzęku i zaczerwienienia powieki oraz łzawienia. Najczęściej trwa około 45 minut, jednak może przedłużać się nawet do 3 godzin i występować kilka razy w ciągu doby. Nazwa klasterowy bóg głowy jest określona w ten sposób, dlatego że napady bólu występują codziennie przez określony czas nazywany klasterem (zazwyczaj jest to kilka tygodni), po którym następuje okres remisji trwający przynajmniej ponad miesiąc. Opisana powyżej odmiana to tzw. epizodyczna postać, czyli funkcjonująca w obrębie naprzemiennych remisji i nawrotów. Natomiast w niektórych przypadkach remisje nie występują lub są bardzo krótkie, przez co obecnie mówi się również o przewlekłej odmianie tej choroby. Schorzenie to częściej dotyka mężczyzn, a największa liczba zachorowań zauważalna jest między 20 a 40 rokiem życia, choć w niektórych przypadkach choroba dotyka również dzieci. Obecne klasyfikacje dzielą klasterowy ból głowy na epizodyczne – gdzie co najmniej dwa klastery oddziela przynajmniej kilkutygodniowy okres remisji, a napady oraz utrzymują się od tygodnia do roku.undefinedJakie objawy prezentuje klasterowy ból głowy? Nagłe napady bólu wyróżniają się swoją intensywnością oraz promieniowaniem w okolice szczęki. Klasterowy ból głowy sprawia, że dotknięta nim osoba niestety zmaga się z nim niemalże codziennie prze okres kilku miesięcy, nim skończy się jeden klaster. Napadom bólu mogą towarzyszyć takie objawy jak pobudzenie psychoruchowe, uciskanie bolesnych miejsc mdłości, wymioty, uczucie mrowienia na twarzy i jej zaczerwienienie, osłabiony odruch rogówki oraz zwężona źrenica. Za objaw osiowy tej choroby uznaje się obecność bólu po jednej stronie głowy, opisywanego przez pacjentów jako palący i kłujący. Główne ogniska bólu znajdują się wówczas w obrębie twarzy i głowy, rzadko promieniują do ramion lub szyi. Ze względy na specyfikę bólu, klasterowy ból głowy jest dosyć łatwy do zdiagnozowania. Co ciekawe, pojawia się zazwyczaj w trakcie snu. Niektóre osoby doświadczają klasterowego bólu głowy w nietypowy, ponieważ bóle – w ich przypadku – mają charakter napadowy, jednak nie grupują się i nie tworzą tzw. klasterów. U niektórych osób napadowe bóle mogą również przemienić się we wtórne przewlekłe klasterowe bóle głowy, które utrudniają funkcjonowanie nawet codziennie.undefinedKlasterowy ból głowy – leczenie Zazwyczaj pierwsze napady bólu są tak silne, że początkową metodę leczenia stanowi podanie czystego tlenu w celu złagodzenia dolegliwości. Oprócz tego osobie chorej podaje się różne leki przeciwbólowe, zależnie od nasienia dolegliwości oraz indywidualnych predyspozycji. Drugą metodę leczenia stanowi próba przerywaniu okresów bólowych, w celu czego stosowane są tzw. leki steroidowe, których odpowiednią dawkę powinien dobrać lekarz. Aby ułatwić funkcjonowanie chorym, niezwykle istotnym elementem leczeni jest również zapobieganie napadom bólowym, w celu czego jedną z najskuteczniejszych metod jest stosowanie soli sodowej kwasu walproinowego. Do bardziej radykalnych rozwiązań, na które jednak decyduje się część chorych należy nastrzykiwanie nerwu trójdzielnego alkoholem lub glicerolem lub jest leczenie chirurgiczne i naświetlanie. Aby osiągnąć jak najlepsze efekty leczenia terapię profilaktyczną należy rozpocząć jak najwcześniej od momentu pojawienia się pierwszego napadu.

Skąd bierze się mokry kaszel? Odkrztuszana wydzielina, nazywana przez lekarzy plwociną, może mieć zarówno charakter ropny i bardziej gęsty, jak i śluzowy. Zależnie od przyczyny kaszlu odksztuszana wydzielina może różnić się między sobą, lecz najczęściej odczuwamy ją zalegającą w tylnej części gardła i spływającą w dół w okolice tchawicy, na skutek czego zaczynamy ją odksztuszać. Niekiedy kaszel mokry występuje jako następstwo kaszlu suchego a jego główną funkcją jest oczyszczenie dróg oddechowych, poprzez usunięcie zalegających tam wydzielin. Chory odkrztusza wydzielinę samowolnie, w przeciwieństwie do kaszlu suchego, będącego znacznie bardziej gwałtownym i uciążliwym rodzajem kaszlu. Charakterystyczne dla kaszlu mokrego drapanie w gardle i odkrztuszanie nie jest przyjemne - ponieważ niekiedy towarzyszy my ból w klatce piersiowej - jednak konieczne, aby oczyścić zablokowane drogi oddechowe. W obszarach takich jak nosogardziel, krtań, tchawica, oskrzela oraz opłucna znajdują się tzw. receptory kaszlu, dzięki którym podczas infekcji lub obecności ciała obcego jesteśmy w stanie usunąć je z organizmu.Mokry kaszel a jego przyczyny Odnalezienie przyczyny kaszlu należy rozpocząć od określenia charakteru odkrztuszanej wydzieliny. Do jednym z najbardziej niepokojących objawów należy obecność krwi w plwocinie, ponieważ może wskazywać na takie choroby jak nowotwór płuc, zapalenie oskrzeli i płuc, gruźlica, a także uszkodzenie płuc. Najczęstszą wydzieliną wykrztuszaną podczas kaszlu mokrego jest wydzielina ropna, najbardziej charakterystyczna dla zapalenia zatok i oskrzeli, występujących na skutek infekcji wirusowych i niekiedy bakteryjnych. W przypadku infekcji wirusowych ilość plwociny jest zazwyczaj niewielka, natomiast kaszel mokry z dużą ilością gęstej wydzieliny, zwłaszcza w godzinach porannych, może sygnalizować obturacyjną chorobę płuc. W niektórych przypadkach, w plwocinie może dostrzec obecność charakterystycznych grudek, co może skłonić nas do podejrzewania infekcji o charakterze grzybicznym lub wykonania diagnostyki w kierunku mukowiscydozy. Uporczywy kaszel trwający bardzo długo, może zaburzać przepływ krwi w płucach, a w niektórych przypadkach nawet przepływ krwi z serca do mózgu, co może skutkować ogólnym uczuciem osłabienia.Jak leczyć mokry kaszel? Aby pozbyć się mokrego kaszlu, najczęściej stosuje się leki ułatwiające odkrztuszanie, które mogą działać w dwojaki sposób. Pierwszy z nich powoduje podrażnienie błony śluzowej oskrzeli, drugi natomiast rozrzedza wydzielinę śluzową w drogach oddechowych, zmniejsza jej gęstość, przez co jej przesuwanie podczas odkrztuszania jest łatwiejsze. W takim celu stosuje się leki nazywane mukolitycznymi. Istnieją także domowe sposoby na radzenie sobie z mokrym kaszlem, jak np. stosowanie ziół (lipy i tymianku), wykonywanie inhalacji na bazie soli lub olejków oraz zażywanie syropów. Do jednych z najpopularniejszych z nich należy łatwy w przyrządzeniu syrop z cebuli, który można pić do 5 razy dziennie. Powinno zadbać się również o odpowiedni stopień nawilżenia powietrza, ponieważ gdy jest ono zbyt suche, naraża nasz układ oddechowy na podrażnienie. W tym celu używa się łatwo dostępnych nawilżaczy powietrza. Kaszel mokry może być łagodzony również poprzez nacieranie okolic klatki piersiowej maściami rozgrzewającymi i naturalnymi olejkami. Jedną z domowych metod mechanicznych jest również oklepywanie pleców, ponieważ w bezpośredni sposób ułatwia odkrztuszanie wydzieliny. Z tego powodu można stosować je kilka razy dziennie, w zależności od potrzeb i stopnia nasilenia kaszlu.

Czym jest kamica żółciowa? Istotą kamicy żółciowej jest tworzenie się w pęcherzyku żółciowym lub w drogach żółciowych złogów, nazywanych potocznie kamieniami. Nie do końca wiadomo, dlaczego złogi powstają w organizmie człowieka. Obecnie uważa się, że duży wpływ na powstawanie kamicy żółciowej ma zagęszczenie i zastój żółci. Znajdujące się w niej cholesterol i barwniki żółciowe odkładają się pod postacią złogów, przez co zaczynają drażnić błonę śluzową pęcherzyka. W ten sposób dochodzi do powstania stanu zapalnego i rozpoczęcia wydzielania wapnia, które odkłada się w kamieniach, powodujących hamowanie prawidłowego przepływu żółci (która stanowi niezbędny element w prawidłowym procesie trawienia). Ze względu na to, nieprzyjemne dolegliwości mogą pojawić się najczęściej bezpośrednio po spożyciu pokarmów ciężkostrawnych. Z powodu zastoju żółci dochodzi do rozciągnięcia ściany pęcherzyka żółciowego. Zablokowanie to najczęściej skutkuje gwałtownym atakiem w postaci kolki.Skutki jakimi grozi kamica żółciowa Żółć może uwolnić się podczas przesuwania się kamienia żółciowego, na skutek czego najczęściej dolegliwości bólowe ustępują. Niestety mimo zniknięcia doznań bólowych, mogą powracać one w każdej chwili, uprzykrzając nasze funkcjonowanie. Gdy dojdzie do zaklinowania szyjki pęcherza lub całego przewodu żółciowego przez kamień, dochodzi do narastania zastoju żółci w pęcherzyku. Ta z kolei, poprzez nieustanne drażnienie błony śluzowej, wywołuje ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego. Z tego powodu, najczęstsze objawy jakie prezentuje kamica żółciowa to długotrwały i stale utrzymujący się ból, wrażliwość na ucisk w okolicy podżebrowej oraz gorączka. Wymienione objawy mogą ustąpić samoistnie w sytuacji, gdy żółć znajdzie drogą ujścia, na skutek przesunięcia się kamienia. Jednak w momencie, gdy stany zapalne powtarzają się często, może dojść do przewlekłego zapalenia pęcherzyka żółciowego, które najczęściej skutkuje licznymi powikłaniami. Do najczęstszych z nich należą ropniak, perforacja pęcherzyka żółciowego oraz zapalenie otrzewnej, które wymagają zastosowania metod chirurgicznych. Za powikłania mogące pojawić się na skutek przewlekłej kamicy żółciowej, uważa się również kamicze zapalenie dróg żółciowych, mechaniczna żółtaczkę w kamicy przewodowej, odleżyny powodujące powstawanie przetok pęcherzykowo-jelitowych, zapalenie trzustki oraz podwyższone ryzyko zachowania na nowotwór pęcherzyka żółciowego.Kamica żółciowa a leczenie Główne metody leczenia kamicy polegają na zastosowaniu metod chirurgicznych. W przypadku kamicy żółciowej operacja polega na usunięciu pęcherzyka żółciowego, co nazywa się cholecystektomią. Zabieg ten najczęściej wykonuje się laparoskopowo. Pozostałe metody leczenia opierają się o farmakoterapie, w przypadku której, choremu podawane są leki zawierające kwas ursodezoksycholowy, będący składnikiem żółci. Metody te są jednak uważane za mało skuteczne, zwłaszcza w przypadku zaawansowanej kamicy żółciowej. Niekiedy stosowane są również leki przeciwbólowe, rozkurczowe oraz antybiotyki. Ze względu na to, że kolki i pozostałe objawy mogą pojawić się w przypadku spożycia ciężkostrawnych, tłustych pokarmów, zalecane jest stosowanie tzw. diety wątrobowej. Obejmuje ona wykluczenie potrwać przygotowywanych w głębokim tłuszczu oraz duszonych w sosach. Do picia zalecana jest woda oraz napary herbat, które należy przyjmować między posiłkami i nie popijać w trakcie jedzenia. Nie zaleca się również spożywania dań odgrzewanych i długo przechowywanych w lodówce. Za pomocne metody domowej w leczeniu kamicy żółciowej uważa się spożywanie środków o działaniu żółciopędnym, takich jak kwiat jarzębiny i kocanku, ziele rdestu ptasiego, połonicznika i dziurawca oraz owoc czarnego bzu.

Czym jest karłowatość przysadkowa? Polegająca na całkowitej niedoczynności ośrodków podwzgórzowych karłowatość przysadkowa, wywołana niedorozwojem wrodzonym przysadki lub uszkodzeniem we wczesnym dzieciństwie, skutkuje niedoborem hormonu wzrostu. Dolegliwość ta charakteryzuje się przede wszystkim zatrzymaniem wzrost. Co charakterystyczne, im wcześniej doszło do rozpoczęcia choroby, tym bardziej nasilone jest zatrzymanie wzrostu. Cechą specyficzną karłowatości przysadkowej jest to, że osoba chora zachowuje dziecięce proporcje ciała, odpowiadające wiekowi rozwojowemu, w którym wzrost został zatrzymany. Karłowatość uznawana jest za to schorzenie endokrynologiczne, ponieważ wynika ono ze zmniejszonej ilości hormonu wzrostu, produkowanego przez organizm. Karłowatość przysadkową różnicuje się od karłowatości wynikającej z wypadnięcia czynności np. gruczołu tarczycowego, w której można również zaobserwować upośledzenie umysłowe.undefinedKarłowatość przypadkowa i jej przyczyny Istnieje wiele czynników, które mogą przyczynić się do niedoboru hormonu wzrostu skutkując wystąpieniem karłowatości przysadkowej. Za główne przyczyny zahamowania wydzielania hormonów wzrostu uważa się nowotwory, stany zapalne, choroby autoimmunologiczne oraz zaburzenia naczyniowe. Do karłowatości może dojść również na skutek urazów mechanicznych oraz uszkodzeń w przebiegu dokonanych operacji. Objawy kliniczne mogą prezentować się pod postacią anormalnych wyników badań surowicy krwi. Niekiedy mogą mieć również podłoże genetyczne. W takiej sytuacji, mimo obecności hormonu wzrostu w surowicy, dostrzega się typowe symptomy wskazujące niedobór tego hormonu. Taka dolegliwość powoduje, że w badaniach możemy zaobserwować podwyższone lub normalne stężenie wzrostu przy jednoczesnym braku hormonu we krwi, co wynika z zaburzeń genetycznych i związanych z nimi mutacjami. Do głównych objawów karłowatości przysadkowej u dzieci należą spowolnienie wzrostu, gromadzenie się tłuszczu w okolicach tali, spowolniony wzrost zębów, a także młodszy wygląd z towarzyszącym mu opóźnieniem rozpoczęcia okresu dojrzewania. U dorosłych natomiast za główne objawy uważa się brak energii i siły, skutkujące niską tolerancją wysiłku, obniżoną masa mięśniowa, zwiększenie poziomu tkanki tłuszczowej w pasie, cienką i sucha skórę oraz obecność objawów psychicznych, takich jak niepokój, depresja, prowadzących do zmiany zachowania.undefinedCzy karłowatość przysadkowa może być leczona? Po rozpoznaniu karłowatości przysadkowej, do której niezbędne jest wykonanie szczegółowych badań diagnostycznych, takich jak badanie stężenia białka wiążącego GHBP, stężenia hormonu wzrostu we krwi oraz stężeń podstawowych i stymulowanych białek zależnych od czynnika GH, należy rozpocząć indywidualnie dostosowane do pacjenta leczenie. W większości przypadków stosuje się leczenie farmakologiczne, zwłaszcza gdy przyczyną karłowatości jest niedobór hormonów tarczycy. W takiej sytuacji osoba chora przyjmuje leki zawierające tyroksynę. W przypadku podawania hormonu wzrostu, należy podawać go regularnie - najczęściej codziennie - w postaci domięśniowych zastrzyków lub leków podawanych dożylnie. Ze względu na to, że karłowatość jest złożonym schorzeniem endokrynologicznym, a problemy z tarczycą i przysadką mózgową należy leczyć regularnie, farmakoterapia zazwyczaj stosowana jest przez całe życie. W niektórych przypadkach konieczne jest również zastosowanie metod chirurgicznych. Operacji przysadki mózgowej dokonuje się, gdy za niedobór hormonu wzrostu odpowiada guz zlokalizowany w wspomnianej okolicy. Niektórym pacjentom zaleca się również leczenie przy pomocy radioterapii. Zbilansowana dieta, odpowiednia higiena snu oraz regularna aktywność fizyczna również mogą przyczynić się do wspomagania leczenia.

Czym jest kaszak? Jest to guzek koloru cielistego niekiedy zabarwiony w kolorze żółtym, najczęściej osiąga średnicę od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Zależnie od rodzaju kaszaka, może być on zmianą miękką lub bardziej twardą, a jego powierzchnia pozostaje gładka. Niekiedy pojawia się na niej ciemny punkt, co sygnalizuje zaczopowania mieszka włosowego. Najczęściej ciecz – niekiedy ropna – zawarta w torbieli, wydostaje się samoistnie na zewnątrz. Przeważnie dzieje się tak na skutek pęknięcia zmiany lub jej wyciśnięcia. Wydzielina w obrębie kaszaka może mieć charakter ropny, co wskazuje na to, że doszło do zakażenia bakteryjnego, które może wywołać zmiany zapalne w otaczających kaszak tkankach. Kaszaki najczęściej występują pod postacią wypukłych guzków, które stopniowo wypełniają się masą łojową na skutek uszkodzenia w obrębie mieszka włosowego lub gruczołu łojowego. Niektóre z nich mogą prowadzić za zakażenia, a ich nieprawidłowe usunięcie może spowodować powstanie nieestetycznych blizn. Kaszki obserwuje się najczęściej u osób w okresie dojrzewania, ze względu na różnorodne zmiany w obrębie gospodarki hormonalnej. Spotyka się je dwukrotnie częściej u mężczyzn niż u kobiet. Kaszak a przyczyny powstawania Przyczyny powstawania kaszaków mogą być bardzo różnorodne, zarówno ze względu na miejsce ich występowania, częstotliwość oraz ich ilość. Można jednak wyróżnić kilka głównych przyczyn ich powstawania. Najczęstszą z nich stanowi zaczopowanie ujścia mieszków włosowych oraz gruczołów łojowych, do którego może dojść chociażby w wyniku stosowania niektórych kosmetyków czy też ich nadmiernego stosowania. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku stosowania kosmetyków na bazie oleju, które mogą prowadzić do tworzenia się torbieli gruczołu łojowego. Do równie istotnego podłoża powstawania zalicza się również brak higieny osobistej, w tym niedokładne mycie miejsc trudnodostępnych (takich jak np. plecy), zmiany w obrębie gospodarki hormonalnej (najczęściej na skutek dojrzewania), różnorodne schorzenia mieszków włosowych (w tym urazy, otarcia, rany pooperacyjne). W powstawaniu kaszaków znaczenie ma również podłoże genetyczne, ponieważ na ciele osób ze schorzeniami podstawowych komórek częściej pojawiają się kaszaki. Czynniki zewnętrzne, takie jak np. intensywna ekspozycja skóry na promieniowanie słoneczne, również przyczyniają się na powstania kaszaków.Kaszak – zapobieganie i leczenie Profilaktyką w powstawaniu kaszaków jest odpowiednia higiena osobista, uwzględniająca złuszczanie martwego naskórka, co osiągnąć można dzięki stosowaniu peelingów -mechanicznych, jak i enzymatycznych. Dzięki nim nie dochodzi do zaczopowania ujścia mieszka włosowego. Ze względu na charakterystyczny wygląd kaszaków są one łatwe do zdiagnozowania, jednak niekiedy lekarz może zlecić wykonanie biopsji, aby wykluczyć potencjalne zagrożenia, jak np. nowotwory tkanek miękkich. Ze względu na nieestetyczny wygląd oraz możliwy ból podczas ucisku kaszaka, zaleca się jego usunięcie. Leczenie w tym przypadku zależy od tego jak zachowuje się torbiel. Może ona cofnąć się w sposób samoistny, a niektóre z nich należy wycisnąć, poprzedzając to ówczesnym nakłuciem. Zależnie od rozmiaru kaszaka niektóre z nich usuwa się u lekarza specjalisty, a w przypadku wystąpienia stanu zapalnego można również przyjmować glikortykosteroidy. Aby zapobiegać nawrotom powstawania kaszaka, zaleca się jego całościowe usunięcie poprzez nieskomplikowany zabieg, który można wykonać u lekarza, jak również w gabinecie kosmetycznym.

Kaszel a mechanizm powstawania Jest on odruchową reakcją na podrażnienie zakończeń nerwowych, znajdujących się w błonie śluzowej. Mechanizm odruchu kaszlu, polega na nagłym skurczu w obrębie ścian klatki piersiowej. W szczególności dotyczy on mięśni wydechowych oraz oskrzeli. Skurcz ten powoduje nagłe wyrzucanie powietrza z płuc i okolicznych dróg oddechowych. Do reakcji kaszlowej może dojść z różnych przyczyn. Do jednej z nich zalicza się obecność ciała obcego w układzie oddechowym, a także uszkodzenie błony śluzowej dróg oddechowych na skutek infekcji. Może ona być zarówno wirusowa, jak i bakteryjna. Co ciekawe, do kaszlu może dojść również na skutek podrażnienia nerwów, które są odpowiedzialne za przewodzenie impulsu odruchu kaszlowego (np. poprzez podrażnienie gałęzi usznej nerwu błędnego). Szczególnego traktowania wymaga zwłaszcza kaszel u kobiet w ciąży, ponieważ większość leków przeciwkaszlowych lub łagodzących jest niedozwolona w trakcie spodziewania się dziecka. Z tego względu najczęściej jest on leczony pod ścisłą opieką lekarza lub też domowymi sposobamiundefinedKaszel i jego rodzaje Kaszel może być również spowodowany impulsami płynącymi z samej tkanki płucnej, takimi jak obrzęk płuc, zastój w płucach, zapalenie opłucnej, złamanie żebra, przepony, przewodu słuchowego zewnętrznego lub jamy brzusznej. Pod względem charakteru kaszlu można wyróżnić kaszel nieproduktywny, określany potocznie jako suchy oraz kaszel produktywny, czyli mokry. W jego przypadku warto wspomagać się preparatami leczniczymi, które poprzez rozrzedzanie śluzu, ułatwiają jego odkrztuszanie, co skutkuje wydobywaniem się z organizmu drobnoustrojów i zaprzestaniu dalszego rozwoju infekcji. Natomiast kaszel nieproduktywny jest raczej niekorzystny i niebezpieczny, ponieważ może również powodować pękanie naczyń krwionośnych w śluzówce, wlewy krwawe w spojówkach, a nawet omdlenia. Biorąc pod uwagę czas utrzymywania się kaszlu, wyróżnia się kaszel ostry, nagły (do 3 tygodni) i kaszel przewlekły (trwający ponad 7 tygodni).undefinedKaszel a jego przyczyny Do najczęstszych przyczyn kaszlu przewlekłego należą przewlekłe zapalenie oskrzeli, objawiające się kaszlem mokrym, z odkrztuszaniem wydzieliny przez większość dni w miesiącu lub przez 3 miesiące w roku, ponadto pojawiają się duszności oraz spływanie wydzieliny z nozdrzy, bóle głowy, gardła oraz obrzęk błony śluzowej nosa. Kolejną przyczyną kaszlu przewlekłego może być również refluks żołądkowo-przełykowy, skutkujący bólem w klatce piersiowej lub bólem brzucha oraz kwaśnym smakiem w ustach. Równie częstym podłożem jest astma, inhibitory ACE oraz krztusiec objawiający się powtarzającymi się napadami nasilonych kaszlnięć podczas jednego wydechu, oraz uczuciem dławienia. Szczególnie niebezpieczną przyczyną może być również rak nagłośni, w przypadku którego pojawiają się trudności podczas przełykania oraz przewlekły kaszel w zaawansowanym stadium choroby. W przypadku kaszlu ostrego za główne przyczyny uważa się infekcję górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc (w przypadku którego można zauważyć szmer oskrzelowy), spływanie wydzieliny z gardła, zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, obecność ciała obcego w gardle, zatorowość płucną oraz niewydolność serca. Ze względu na to, że przyczyny kaszlu mogą być różnorodne i sygnalizować różne rozwijające się choroby, każdy nagły i długo utrzymujący się kaszel powinien skłonić nas do wizyty u lekarza specjalisty, który zleci przeprowadzenie odpowiednich badań.

Co może oznaczać katar u dzieci? Każdy z nas walczył kiedyś z uporczywym katarem w przebiegu przeziębienia lub też alergii. Ta przypadłość dotyka również naszych podopiecznych, także najmłodszych. W ich przypadku długo utrzymujący się katar może powodować nawet zaburzenia oddychania, zwłaszcza z uwagi na niewielkich rozmiarów kanały nosowe u dzieci. Dlatego też w przypadku kataru, dziecko może mieć stale otwarte usta i rozszerzone skrzydła nosowe. Ze względu na wiek, katar u dzieci jest najbardziej uciążliwy w przypadku najmniejszych z nich – niemowląt. Zapalenie błony śluzowej nosa w ich przypadku może stanowić przyczynę bardziej poważnych niż przeziębienie chorób i skutkować zapalenia ucha czy też zatok. Ze względu na ryzyku zaburzeń oddychania, nos małego dziecka musi być regularnie udrożniany poprzez specjalne przyrządy, co wymaga od rodzica stałego kontrolowania poziomu wydzieliny zapychającej nos. Jeśli katar nie ustępuje może oznaczać to, że jeden z migdałów jest przerośnięty lub przegroda nosowa jest nieprawidłowo skrzywiona.Katar u dzieci - rodzaje Jednym z najczęstszych rodzajów kataru – również w przypadku dzieci – jest katar wirusowy, do którego dochodzi na skutek stanu zapalnego śluzówki spowodowanego drobnoustrojami. Taki typ kataru jest tym najłatwiej przenoszonych z osoby na osobę, a w miejsc charakterystycznych dla dzieci, takich jak przedszkola czy place zabaw, zwiększa się ryzyko zarażenia. Z początku, wydzielina posiada bezbarwny kolor i przypomina śluz, towarzyszą mu ból gardła i ucha oraz problemy z oddychaniem, skutkujące częstym wybudzaniem się w nocy. Katar u dzieci może przybrać również formę bakteryjną, którą można rozpoznać po kolorze wydzieliny z nosa, jest ona wtedy bardziej gęsta a jej kolor można określić jako żółto-zielony.W jego przebiegu można zauważyć również gorączkę i niepokój ruchowy, w przypadku których należy zgłosić się do lekarza, aby zapobiec rozwinięciu zapalenia oskrzeli czy płuc. W takiej sytuacji najczęściej stosowana jest antybiotykoterapia. Wodnisty katar u dziecka, najczęściej ma podłoże alergiczne i pojawia się najczęściej w okresie wiosenno-letnim, podczas pylenia roślin. Taki rodzaj kataru u dzieci nie wywołuje innych reakcji, przypominających grupę i powinien zasygnalizować nam wykonanie badań, aby wyodrębnić alergeny uczulające dziecko. W przypadku pojawienia się kataru o charakterze krwawej wydzieliny, powinniśmy udać się do lekarza. Taki katar u dzieci może sygnalizować rozwijający się proces chorobowy np. gruźlicę lub mechanicznego uszkodzenia, które może zagrażać zdrowiu i życiu dziecka. Ze względu na to, że dzieci mogą trudniej radzić sobie z pozornie błahymi problemami zdrowotnymi warto monitorować długość trwania kataru i częstotliwość jego powracania, aby w razie potrzeby udać się do lekarza w odpowiednim momencie.

Skąd się bierze katar? Ze względu na różnorodny przebieg i przyczynę, katar może przybrać różnorodną postać. W trakcie postępującej infekcji wirusowej w obrębie górnych dróg oddechowych lub podczas alergii zazwyczaj przybiera bezbarwny kolor, a jego gęstość można określić jako wodnistą. Z kolei, wraz z postępowaniem przeziębienia, zwłaszcza na jego końcu, staje się ciemnozielony i bardziej gęsty. Niekiedy jednak, zdarza się, że wydzielina z nosa ma charakter ropny i utrudnia nam oddychanie – wtedy należy skonsultować wspomniany problem z lekarzem. W takiej sytuacji najczęściej dochodzi również do podwyższenia temperatury ciała oraz zapalenia w obrębie górnych dróg oddechowych, gdzie katar stanowi jeden z klasycznych objawów przeziębienia. Przyjmuje się, że zazwyczaj katar utrzymuje się do 7 dni, a podczas przedłużającego się przeziębienia może potrwać również dwa tygodnie. Jeśli utrzymuje się ponad trzy tygodnie lub więcej, mówi się wówczas o katarze przewlekłym, w przypadku którego warto skonsultować się z lekarzem aby ustalić jego przyczynę. Zazwyczaj, w takiej sytuacji zalecana jest konsultacja laryngologiczna, ponieważ przewlekły katar najczęściej związany jest z zaburzeniami naczynioruchowymi, dysfunkcjami w obrębie zatok, alergią lub zaburzeniami endokrynologicznymi.undefinedKatar a jego rodzaje Istotnym elementem rozróżniającym katar jest jego kolor, ponieważ zależy on od ilości komórek odpornościowych w wydzielinie. Z tego powodu wzrastająca liczba przeciwciał powoduje zielone zabarwienie kataru i jest skutkiem efektywnego zwalczania infekcji. Jednak do przyczyn zielonej wydzieliny zalicza się również grzybicę, grypę i zapalenie zatok i oskrzeli. Kolejnym częstym rodzajem kataru jest katar alergiczny, występujący zazwyczaj sezonowo na skutek pylenia niektórych roślin lub jako reakcja na kurz czy sierść niektórych zwierząt. Z tego względu występuje u osób wykazujących nadwrażliwość na różne alergeny i nie ma związku z przebiegiem infekcji. Aby potwierdzić alergiczny charakter kataru należy wykonać diagnostykę pod kątem alergii, uwzględniając analizy pobranej krwi. Umożliwia to poznanie alergenów, na które reagujemy. Do najczęstszych z nich należą pyłki roślin, w szczególności pokrzywy i bylicy, które utrudniają alergikom funkcjonowanie, zwłaszcza w czasie przełomu wiosny ilata.undefinedJak skutecznie leczyć katar? Efektywne leczenie kataru opiera się o odnalezienie jego bezpośredniej przyczyny. Jeśli jest on efektem postępującej infekcji, najczęściej zaleca się przyjmowanie środków przeciwzapalnych i udrożniających nos. W przypadku pojawienia się ropnej wydzieliny i podwyższonej temperatury organizmu, stosowana jest antybiotykoterapia. Do znanych domowych sposobów leczenia kataru należą inhalacje na bazie soli fizjologicznej lub rumianku, a także krople, żele i spreye do nosa. Istotne jest, aby jak najczęściej wydmuchać nos, w celu udrożnienia dróg oddechowych, niekiedy wykonuje się to również przy pomocy aspiratora. W przypadku kataru o podłożu alergicznym, należy zidentyfikować alergeny, na które dana osoba reaguje, a następnie zastosować leki antyhistaminowe oraz kortykosteroidy. W przypadku ostrych reakcji alergicznych, zaleca się też unikanie substancji, powodujących uczulenie. Obecnie medycyna dysponuje skutecznymi środkami zwalczania kataru alergicznego, takimi jak immunoterapia swoista, nazywana potocznie odczulaniem, które polega na podaniu szczepionki zawierającej alergen uczulający.

Czym różni się kiła wrodzona i nabyta? Jest chorobą wywołaną na skutek zakażenia bakteryjnego krętkiem bladym (Treponema należącym do tzw. bakterii gram-ujemnych. Ze względu na to, że może on dostać się do organizmu również przez fizjologiczne, nieuszkodzone błony śluzowe, ryzyko zakażenia wzrasta podczas różnych form aktywności seksualnej. Krętki mogą przedostać się do organizmu również na przez uszkodzoną skórę lub krwiobieg (np. podczas transfuzji krwi). Gdy krętki dostaną się już do organizmy, kiła może rozwijać się nawet do 80 dni, jednak zazwyczaj rozwija się w okresie około trzech tygodnie. Z uwagi na to, że kiła wrodzona i nabyta może występować w formie utajonej, niekiedy mija samoistnie, a czasem skutkuje powikłaniami (nawet w obrębie narządów wewnętrznych). Obecnie kiłę rozróżnia się na wrodzoną oraz nabytą. W przypadku drugiej diagnoza opiera się o badania serologiczne, które rutynowo wykonuje się między innymi u krwiodawców, kobiet w ciąży, osób z wirusem HIV i wirusowym zapaleniem wątroby. Osoby, u których wykryto kiłę w miarę wcześnie, czyli do 9 tygodnie od momentu zakażenia, zapobiegawczo poddają się leczenie przeciwko powstawaniu oraz niektóre leki pomocnicze w przypadku alergii. Kontrolę nad procesem leczenia kiły pełni kilku lekarzy specjalistów, a wcześnie wykryta jest ona całkowicie uleczalna.

Kolka wątrobowa (żółciowa)- przyczyny i występowanie Kolka wątrobowa, inaczej kolka żółciowa, jako taka nie jest jednostką chorobową, którą można by znaleźć w takich klasyfikacjach chorób jak ICD-10. Przez medycynę rozumiana jest jako objaw. Kolka wątrobowa (żółciowa) to napadowy ból występujący po prawej stronie pod żebrami, często promieniujący także do łopatki. Ból pojawia się nagle, jest silny i trwa do kilku godzin, ustępuje stopniowo. Objawami towarzyszącymi często są: zgaga, nudności, wymioty a także podwyższona temperatura ciała. Objaw ten najczęściej występuje po spożyciu obfitego i tłustego posiłku. Jest wynikiem zintensyfikowanych skurczy woreczka żółciowego, wynikających z wypychania żółci koniecznej do trawienia, przy jednoczesnym występowaniu złogów. Najczęstsze występowanie zauważa się u otyłych kobiet po czterdziestym roku życia.Kamica żółciowa a kolka wątrobowa (żółciowa) Kamica żółciowa jest chorobą, w przebiegu której występuje kolka wątrobowa (żółciowa) jako jej objaw. Częstość i intensywność kolki wątrobowej zależy od stopnia zaawansowania kamicy żółciowej. W przebiegu tej choroby, która w dużej mierze powodowana jest nieprawidłową dietą, dochodzi do powstawania złogów w drogach żółciowych lub pęcherzyku żółciowym (woreczku żółciowym), a złogi te nazywane są kamieniami żółciowymi. Pęcherzyk żółciowy kurcząc się wypycha żółć potrzebną do trawienia tłuszczy. Gdy w drogach żółciowych czy samym pęcherzyku występują złogi, czyli kamienie żółciowe, utrudnione staje się przemieszczanie żółci, co powoduje zwiększenie pracy pęcherzyka żółciowego a więc jego częstsze skurcze. Powoduje to ból a także opisane powyżej objawy towarzyszące i nazywane jest kolką wątrobową (żółciową).Kolka wątrobowa (żółciowa)- jak sobie pomóc? Każdorazowo należy upewnić się, że kolka wątrobowa jest wynikiem kamicy żółciowej. Postępowanie przy kolce wątrobowej (żółciowej) można podzielić na doraźne i sięgające przyczyn a więc leczenie kamicy żółciowej. Doraźne sposoby pomocne w eliminowaniu dolegliwości bólowych skupione są na podawaniu leków rozkurczowych wpływających na mięśnie gładkie np. tych na bazie hiosycyny (np. Scopolan) czy drotaweryny (np. No-Spa, Spastyna Max). Podaje się także niesteroidowe leki przeciwzapalne, metamizol, a także paracetamol (np. APAP). Sprawdzą się także preparaty złożone z wyżej wymienionych substancji. Niekiedy stosuje się także leki działające rozluźniająco na drogi żółciowe oraz leki uspakajające. Pomocne są także ciepłe okłady, termofory czy poduszki elektryczne przykładane w miejsce bólu. Trzeba jednak pamiętać, aby temperatura nie była za wysoka. Podczas trwania kolki nie należy przyjmować pokarmów a jedynie wodę. Po ustaniu kolki należy przejść na dietę niskotłuszczową i lekkostrawną na minimum dwa dni. Leczenie koncentrujące się na przyczynie kolki wątrobowej (żółciowej) jest leczeniem kamicy żółciowej, najczęściej chirurgicznym.Kolka wątrobowa (żółciowa)- profilaktyka Kluczowym dla profilaktyki kolki wątrobowej, jak i kamicy żółciowej jest dieta oraz utrzymywanie prawidłowej masy ciała. Posiłki oparte o białko, ubogie w tłuszcze zwierzęce i przyrządzane na parze lub też pieczone, chronią przed tworzeniem się kamieni żółciowych. Dieta ta może także łagodzić przebieg kamicy żółciowej, tym samym zmniejszając prawdopodobieństwo występowania kolki wątrobowej (żółciowej).

Hiperlipoproteinemie lub hiperlipidemie to stany, w których we krwi gromadzi się nadmierna ilość lipidów (tłuszczów). Większość ludzi zwykle nie odczuwa żadnych objawów, choć zaburzenia te zwiększają ryzyko rozwoju chorób serca, miażdżycy, udarów, neuropatii i wielu innych chorób.

Grzybica (kandydoza) przełyku to zakażenie przełyku komórkami grzybów. Najczęściej są to drożdżaki z rodzaju Candida, takie jak C. albicans, jednak grzybicę przełyku mogą wywołać u człowieka także inne gatunki grzybów z rodzajów Histoplasma, Blastomyces, Coccidioide oraz grzyby oportunistyczne (Trichosporon, Aspergillus, Mucor, Rhizopus). Te ostatnie mogą występować w przewodzie pokarmowym i niekiedy powodować różnego rodzaju dolegliwości, ale zazwyczaj nie wywołują grzybic u osób z prawidłową odpornością. Grzybica przełyku nie jest zaraźliwa. Grzyby powodujące tę chorobę często stanowią naturalną florę przewodu pokarmowego. U zdrowych osób układ odpornościowy zapobiega rozwojowi zakażenia.

Zajęcie węzłów chłonnych w gruźlicy jest zwykle miejscowym objawem uogólnionego zakażenia. Prątki dostają się do płuc, stamtąd do węzłów chłonnych wnęk i śródpiersia. Tam choroba zatrzymuje się lub przenosi na kolejne organy, jeśli u pacjenta doszło do znacznego osłabienia układu odpornościowego. Najczęściej dochodzi do zajęcia węzłów podżuchwowych, jednak węzły innych okolic ciała również mogą zostać zajęte. W krajach o dużym rozpowszechnieniu gruźlicy chorują przede wszystkim dzieci. W krajach o ustabilizowanej sytuacji epidemiologicznej gruźlicy chorują najczęściej młodzi dorośli. Statystyki wykazują, że kobiety chorują dwukrotnie częściej niż mężczyźni. Ryzyko zachorowania na gruźlicę węzłów chłonnych jest znacznie większe wśród nosicieli wirusa HIV.

Dermatofity są grzybami chorobotwórczymi, najczęściej z rodzajów Trichophyton, Microsporum i Epidermophyton powodującymi choroby zwane dermatofitozami. Dermatofitozy obejmują grzybice skóry gładkiej i owłosionej i jej przydatków: włosów i paznokci. Przenoszone są przez kontakt z chorymi zwierzętami, ludźmi i drogą pośrednią (grzebienie, ręczniki, wanny). Zasiedlające dotychczas skórę oportunistyczne gatunki grzybów mogą powodować grzybicę wskutek obniżenia odporności, braku higieny (zakażenie odparzenia), stosowania nieodpowiedniej odzieży – np. ciasnych butów, a także antybiotykoterapii i sterydów stosowanych miejscowo i ogólnie.Ważną rolę w rozwoju grzybicy dermatofitowej paznokci odgrywają także nieimmunologiczne czynniki, np. cukrzyca, otyłość czy niedoczynność tarczycy. Przebywanie w miejscach publicznych, wysokie temperatury oraz wilgotność, również sprzyjają rozwojowi dermatofitoz.

Mieszana choroba tkanki łącznej (MCTD) to schorzenie, w przebiegu którego występują objawy kilku przewlekłych chorób układowych o podłożu autoimmunologicznym:tocznia rumieniowatego,twardziny układowej,zapalenia wielomięśniowego lub skórno-mięśniowego,reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS).Mieszana choroba tkanki łącznej jest rozpoznawana rzadko, nierzadko postawienie właściwej diagnozy trwa latami, gdyż w przebiegu MCTD pojawia się wiele niejednoznacznych objawów ze strony wielu narządów. Choroba częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn.

Naczyniaki skóry spotykane są przede wszystkim u niemowląt i małych dzieci. Pojawiają się tuż po urodzeniu lub w ciągu pierwszych tygodni lub miesięcy życia, nieco częściej u dziewczynek niż u chłopców. Charakteryzują się występowaniem okresu szybkiego wzrostu w pierwszym roku, po którym następuje okres kurczenia się guza (zwany inwolucją lub regresją). Czas, po jakim guz osiąga pełny rozmiar, a następnie kurczy się, jest bardzo różny, ale większość naczyniaków krwionośnych niemowlęcych kończy inwolucję zanim dziecko osiągnie okres dojrzewania.Ponieważ naczyniaki krwionośne bardzo rzadko stają się złośliwe, większość z nich nie wymaga leczenia. Niektóre zmiany mogą powodować jednak oszpecenie lub problemy zdrowotne, zwłaszcza, gdy znajdują się w okolicy oczu lub uszu.

Dreszcze, czyli uczucie zimna w zestawieniu z mimowolnym drżeniem mięśni to typowy objaw towarzyszący przeziębieniom i innym infekcjom. Przyczyny dreszczy mogą być także zwiastunem poważniejszych chorób. Na jakie choroby mogą wskazywać dreszcze? Przyczyny i objawy dreszczy

Drgawki, znane także jako konwulsje to mimowolne, krótkotrwałe skurcze mięśni, wywoływane przez szereg czynników. Mogą być miejscowe i obejmować dany obszar ciała lub uogólnione. Napad drgawek często kojarzony jest z padaczką, jednak przyczyny ich wystąpienia mogą być inne. Czym są drgawki? Czy mogą świadczyć o istnieniu jakichkolwiek chorób? Kiedy udać się do lekarza?

Drgawki gorączkowe to napady drgawek wywoływane gorączką, występujące u dzieci pomiędzy 6. miesiącem a 5. rokiem życia. Tego typu objawy u dzieci są częstym powodem zmartwień i niepokoju rodziców. Dlaczego drgawki gorączkowe pojawiają się u małych dzieci? Czy stanowią one zagrożenie dla zdrowia i życia dziecka? Co je wywołuje?

Drożdżyca płytek i wałów paznokci to zakażenie wywoływane przez drożdżaki z rodziny Candida. Jest to choroba zakaźna, a jej leczenie jest długotrwałe, wymaga dużej cierpliwości i opieki lekarza dermatologa. Co przyczynia się do powstawania drożdżycy płytek i wałów paznokci oraz jak wygląda leczenie? Jakie objawy daje zakażenie?

Drżenie rąk występuje zarówno u osób młodych jak i u osób starszych. Może być wynikiem stresu, zdenerwowania, a także wskazywać na obecność wielu chorób. Drżenie rąk to zaburzenie ruchowe, występujące mimo naszej woli. Trzęsące dłonie mogą mieć wpływ na komfort codziennego funkcjonowania. Jakie są przyczyny drżenia rąk? Kiedy należy udać się do lekarza?

Dur brzuszny jest ostrą, zakaźną chorobą układu pokarmowego pochodząca od bakterii Salmonella typhi. Jest to choroba, która występuje na całym świecie, ale ryzyko zarażenia się największe jest w krajach o niskim statusie sanitarno-epidemiologicznym. Dur brzuszny - co to jest i w jaki sposób dochodzi do zakażenia? Jak przebiega leczenie duru brzusznego?

Dusznica bolesna, zwana również dławicą piersiową to zespół objawów, będący następstwem choroby wieńcowej. Swoimi objawami przypomina zawał serca, ma także podobne podłoże, co atak serca. Jak odróżnić dusznicę bolesną od zawału? Jakie są przyczyny występowania dusznicy bolesnej? Jakie są rokowania w przebiegu tej choroby?

Przyczyny duszności mogą być wynikiem obecności chorób górnych dróg oddechowych i nie tylko. Duszność to uczucie braku dostatecznej ilości powietrza, powodujące trudności w oddychaniu, brak tchu. O ile zwykła zadyszka po wysiłku fizycznym u osób zdrowych mija szybko, o tyle w innych przypadkach, duszności mogą zwiastować poważne problemy. Jakie są przyczyny i objawy duszności?

Duszność w astmie oskrzelowej wywoływana jest przez gwałtowne zwężenie oskrzelików i oskrzeli. Jak wygląda przebieg duszności w astmie oskrzelowej oraz jak postępować w przypadku wystąpienia tej dolegliwości? Czy duszność może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia pacjenta? W jakich przypadkach należy udać się do lekarza?

Duszność w astmie sercowej to dolegliwość wywołana osłabieniem lewej komory serca, przy prawidłowej lub nadmiernej pracy prawej komory, prowadzącej do przekrwienia płuc. Ataki te dotykają osób w przebiegu różnych dolegliwości sercowych. Co wywołuje duszność w astmie sercowej? Czy stanowi ona zagrożenie dla zdrowia?

Dysmorfofobia to trwałe zaburzenie psychiczne, polegające na nieracjonalnym postrzeganiu własnego wyglądu. Nie ma ono nic wspólnego z chwilowym niezadowoleniem spowodowanym zimową, delikatną nadwagą, czy przelotnymi myślami o zbyt krótkich nogach lub krzywych zębach. Do jakich skutków prowadzi dysmorfofobia i skąd się właściwie bierze?

Dyspareunia to przypadłość związana z odczuwaniem bólu podczas zbliżenia seksualnego, pojawiającego się w obrębie narządów płciowych. Jest to jedno z zaburzeń seksualnych, mogące mieć podłoże zarówno psychiczne, jak i somatyczne. Jakie są przyczyny bólu podczas współżycia? Jak wygląda leczenie dyspareunii i czy da się jej zapobiec?

Dyspepsja, czyli po prostu niestrawność pochodząca z układu trawienia, powodująca dyskomfort oraz dolegliwości bólowe w górnej części brzucha. Wyróżnia się dwa rodzaje dyspepsji: organiczną i czynnościową. Jakie są przyczyny i objawy dyspepsji? Kiedy udać się do lekarza?

Udar mózgu – definicja i rodzajeIncydent mózgowo-naczyniowy jest klasyfikowany jako zespół objawów związanych z zaburzeniem ogólnej sprawności mózgu o podłożu naczyniowym trwającym powyżej 24 godzin. Wyróżnia się dwa typy udaru mózgu. Udar niedokrwienny to sytuacja, w której przepływ krwi w naczyniach krwionośnych jest utrudniony. Powodem takie stanu jest miażdżyca tętnicy albo zator będący konsekwencją nieprawidłowej krzepliwości krwi. Ten typ diagnozuje się u ok. 80% wszystkich pacjentów. Z kolei udar krwotoczny nazywany jest potocznie wylewem, ponieważ krew w skutek wzrostu ciśnienia śródczaszkowego wydostaje się z tętnicy i rozlewa na tkanki mózgu, powodując ich uszkodzenie.Udar mózgu – objawyNastępstwa udaru zależą od części mózgu, która została uszkodzona. Bez względu na przebieg, każdy przypadek choroby wymaga interwencji medycznej na oddziale udarowym. Nawet stan chwilowego, zanikającego niedokrwienia mózgu wymaga hospitalizacji, gdyż może on poprzedzać faktyczny udar. Do charakterystycznych symptomów zalicza się m.in. wykrzywione usta, z kącikiem opadającym po jednej stronie, niedowłady kończyn, problemy z mową i zaburzenia świadomości oraz utrata koordynacji ruchowej. Dysfunkcje optyczne mogą przejawiać się w podwójnym widzeniu, ograniczonym polu widoczności lub całkowitej utracie wzroku w jednym oku.

Dysplazja stawu biodrowego to wrodzona wada polegająca na nieprawidłowym ukształtowaniu biodra. Przypadłość występuje częściej u dziewczynek, niż u chłopców. Jakie są przyczyny i objawy dysplazji stawu biodrowego? Czym grozi nieleczona dysplazja stawu w biodrze?

Egzema, zwana także wypryskiem kontaktowym to przewlekły stan zapalny skóry o ostrym charakterze, wywoływany przez alergeny wewnątrzustrojowe lub kontaktowe. Egzema przybiera różne formy w zależności od poszczególnych okresów życia. Co to jest egzema i jakie daje objawy? Kiedy zgłosić się do lekarza?

Endermologia to mechaniczny masaż połączony z podciśnieniem, wspomagający pobudzenie metabolizmu tkanki tłuszczowej oraz stymulację produkcji włókien kolagenowych. Może być stosowana jako zabieg pielęgnacyjny na ciało i twarz. Jak działa endermologia? Czy przynosi skuteczne efekty? Korzyści z zabiegu endermologii.

Endometrioza to przypadłość, w przebiegu której komórki endometrium występują poza wnętrzem macicy. 96% przypadków endometriozy skutkuje obniżeniem płodności, jednak wczesne wykrycie umożliwia podjęcie właściwego leczenia. Co to jest endometrioza? Jakie sygnały sygnały świadczące o endometriozie daje organizm?

Koagulopatie nabyte i ich przyczyny Wiele chorób może powodować dysfunkcje w obrębie układu krwionośnego, jak i w samym składzie krwi. Niektóre z nich mogą predysponować również do wystąpienia koagulopatii nabytych, czyli zaburzeń krzepnięcia krwi. Występują one często podczas przebiegu takich chorób jak zaburzenia czynności wątroby, ponieważ jest ona miejscem powstawania niektórych czynników odpowiadających za krzepnięcie. Marskość wątroby oraz jej wirusowe zakażenia mogą więc powodować koagulopatie. Choroby nowotworowe, niewydolność nerek oraz dysfunkcje układu autoimmunologicznego, takie jak RZS czy toczeń rumieniowaty również mogą skutkować zaburzeniami krzepnięcia. Do koagulopatii nabytych należą również koagulopatie położnicze, które spowodowane są ciążą i powodują powikłania jej przebiegu, a także porodu. Mogą być wywołane poprzez nadciśnienie ciążowe oraz przedwczesne odklejenie łożyska lub rzucawkę. Do zaburzeń krzepnięcia krwi może dojść również w wyniku przyjmowania niektórych leków lub innych form terapeutycznych. Na przykład u osób chorych, które są leczone środkami krwiozastępczymi, może dojść na koagulopatii z powodu zbyt dużej ilości preparatów. Jedną z nieznanych, specyficznych koagulopatii nabytych jest zespół DIC, nazywany również zespołem rozsianego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego czy koagulopatią ze zużycia, w której to dochodzi do zużycia się płytek krwi, fibrynogenu i innych czynników krzepnięcia. Braki tych składników objawiają się najczęściej skazą krwotoczną. Wówczas osoba dotknięta tym schorzeniem może wymagać hospitalizacji.Jakie objawy prezentują koagulopatie nabyte? Do najbardziej zauważalnych i charakterystycznych objawów zaburzeń krzepnięcia krwi należy wzmożone i nadmierne krwawienie, nieadekwatne do sytuacji. Na przykład masywne krwawienie po wyrwaniu zęba, niewielkim zranieniu, czy też w trakcie operacji. Objawem koagulopatii nabytych jest upośledzona zdolność do tworzenia się skrzepów oraz obecność krwotoków do jam stawów. U osób z zaburzeniami krzepnięcia można dostrzec skłonność do powstawania dużej ilości wybroczyn skórnych oraz wzmożonych krwotoków śródmiąższowych do mózgu czy też mięśni. Możliwe są również krwotoki wewnętrzne do przewodu pokarmowego lub zewnętrzne z dróg rodnych, które ze względu na ryzyko powikłań wymagają szczegółowej diagnostyki i szybkiego rozpoczęcia procesu leczenia.Koagulopatie nabyte - diagnoza i leczenie Potwierdzenie lub wykluczenie zaburzeń krzepnięcia krwi polega na analizie szczegółowych wyników badań krwi oraz wzięcia pod uwagę wywiadu z pacjentem, w którym mogą znaleźć się informacje, wskazujące na nabyty charakter koagulopatii. Wówczas rokowanie jest lepsze niż w przypadku koagulopatii wrodzonych i polega przede wszystkim na wyeliminowaniu przyczyny zaburzeń krzepnięcia. Leczenie koagulopatii zostaje podjęte, gdy pojawia się realne zagrożenie wystąpieniem krwotoku i może okazać się konieczne w sytuacji, gdy osoba chora, będzie wymagała operacji lub zabiegu inwazyjnego. Aby wyrównać odpowiedni poziom czynników regulujących proces krzepnięcia, zaleca się podawanie gotowych, specjalistycznych preparatów np. świeżo mrożonego osocza. W przypadku niektórych pacjentów – na skutek intensywnego krwotoku – może dojść do konieczności leczenia na oddziale intensywnej terapii lub wykonania transfuzji krwi.

Skąd biorą się koagulopatie wrodzone? Określone koagulopatie to szerokie pojęcie mówiące o zaburzeniach krzepliwości krwi, zwane również zaburzeniami hemostazy. Należy pamiętać, że krzepnięcie krwi jest złożonym procesem biochemicznym, podczas którego za utworzenie skrzepu odpowiadają płytki krwi, oraz białka osoczowe. Proces odwrotny do procesu krzepnięcia to tzw. fibrynoliza, polegająca na tym, że po zagojeniu rany, powstały skrzep staje się płynny. Procesy te są regulowane przez różnorodne czynniki hamujące. Nieprawidłowy proces krzepnięcia może przynosić różne przyczyny, do jednych z nich należą koagulopatie wrodzone, w przypadku których czynniki krwi odpowiadające za krzepnięcie nie działają prawidłowo. Jednym z najczęściej występujących koagulopatii wrodzonych jest hemofilia, jednak ich przyczyną mogą być również nieprawidłowości genetyczne oraz niektóre mutacje.Koagulopatie wrodzone – objawy Zaburzenia krzepnięcia krwi mogą być skutkiem braku niektórych czynników, odpowiadających za krzepnięcie a także mutacji poszczególnych białek potrzebnych do procesu hemostazy. Do najczęstszych objawów koagulopatii wrodzonych należy przede wszystkim przedłużające się krwawienie po uszkodzeniu błony śluzowej lub naczynia. Gdy wystąpi ono u osób z zaburzeniami krzepnięcia może dojść nawet do bardzo intensywnych krwotoków chociażby po usunięciu zęba czy podczas niewielkiego zranienia. Większość osób chorych zazwyczaj nie wie o swojej chorobie i ujawnia się ona najczęściej podczas konieczności wykonania zabiegu, czy też podczas porodu. Aby rozpoznać koagulopatie wrodzone należy wykonać szereg badań, w tym, ocenić jakość procesu krzepnięcia. Można dokonać tego już podczas podstawowych badań, poprzez analizę wartości płytek krwi, czasu protrombinowego APTT i fibrynogen. Aby potwierdzić lub wykluczyć obecność koagulopatii konieczne jest wykonanie szeregu badań laboratoryjnych oceniających proces krzepnięcia krwi. Bardziej szczegółowe badania krwi często prowadzą chorych z zaburzeniami krzepnięcia do gabinetów hematologicznych oraz poradni genetycznych, aby rozważyć dziedziczność zaburzenia.Czy koagulopatie wrodzone można leczyć? Gdy wyniki krwi wskazują na zaburzenia krzepnięcia, należy podjąć odpowiednie leczenie, uwzględniające przyczynę choroby. W przypadku gdy są nią koagulopatie wrodzone rokowanie jest gorsze niż w przypadku koagulopatii nabytych. Obecnie są one nieuleczalne i wymagają przyjmowania leków przez całe życie, zazwyczaj są to koncentraty czynników krzepnięcia. W przypadku wystąpienie hemofilii u dzieci, koncentraty te są rekomendowane jako pierwsza metoda leczenia. Leczenie objawowe osób z koagulopatiami przeważnie ma miejsce w szpitalu, gdzie chorym podaje się świeżo mrożone osocze, czynniki krzepnięcia oraz środki zawierające wyizolowane płytki krwi. Każde małe zranienie, skutkujące obfitym krwawieniem, jest - w przypadku osób z zaburzeniami krzepnięcia - powodem do wizyty w szpitalu. W przypadku obfitych krwotoków zaleca się przyjmowanie żelaza, ponieważ jego niedobór może skutkować niedokrwistością i ogólnym osłabieniem.

Kolana koślawe – informacje wstępne Jest to jedna z najczęściej rozpoznawanych deformacji kończyn dolnych. Diagnozuje się ją w wieku dziecięcym, zdarza się, że jest diagnozowana u osób dorosłych, choć jest to rzadkie. Nieleczone kolana koślawe mogą spowodować powikłania groźne dla całego funkcjonowania i utrudnia poruszanie się. Aby rozpoznać to schorzenie bierze się pod uwagę odstęp między kostkami, który zależy od wieku dziecka. W przypadku dzieci pięcioletnich wynosi więcej niż 5 centymetrów, co jest spowodowane przeciążonymi mięśniami na skutek intensywnego procesu chodzenia. Więzadła dzieci w tym wieku nie są wystarczająco dobrze rozwinięte. Wiek jest istotnym elementem w różnicowaniu tego schorzenia, ponieważ odstępu między kostkami jest mniejszy u dzieci w wieku 2, by dwa lata później nieco się powiększyć. W wieku 7 lat osiąga stałą wartość około 6 stopni i w tym okresie życia dziecka symetryczna koślawość nie jest zmianą nieprawidłową. Staje się problematyczna, gdy występuje u dzieci powyżej 8 roku życia. Można wówczas zauważyć, że kolana dziecka ocierają o siebie a jego stopy są rozstawione dosyć szeroko. U niektórych dzieci skutkuje do bólem, przez co ich chód może się zmienić i wydawać nienaturalny.Przyczyny jakimi są spowodowane kolana koślawe Istnieją różne powody które mogą powodować wady postawy, skutkujące kolanami koślawymi. Mogą one występować samoistnie, jednak, gdy wywołane są konkretną przyczyną mówimy o nabytych kolanach koślawych. W takiej sytuacji wymagają zazwyczaj specjalistycznego leczenia. Do najczęstszych przyczyn ich występowania należą przebyta krzywica, niedobór witaminy D, reumatoidalne zapalenie stawów, przebyte uraz i złamania w okolicach stawów kolanowych, dysfunkcje w obrębie nerwów kończyn dolnych oraz przeciążenia narządów ruchu. Nadwaga oraz wiotkość stawów zwiększają ryzyko wystąpienia kolan koślawych. Nieprawidłowości te można podzielić na symetryczne oraz niesymetryczne. W przypadku pierwszych przyczynę wystąpienia koślawości trudno ustalić. Wykonuje się wówczas diagnostykę różnicową, aby wykluczyć różnorodne powody. Taka koślawość fizjologiczna może występować spontanicznie i rozwijać się wraz z wiekiem dziecka. W takich przypadkach bierze się pod uwagę czynniki genetyczne, które mogą prowadzić do rozwijania się kolan koślawych. Wówczas lekarze pytają o występowanie dysplazji kostnych, wrośli chrzęstnych oraz łamliwości kostnych u członków rodziny. Natomiast w przypadku deformacji asymetrycznych przyczyna jest znacznie łatwiejsza do ustalenia. Może nią być na przykład przebyte złamanie, skutkujące nieprawidłowym ustawieniem, uszkodzenie obszarów wzrostowych, guzy kości w obrębie chrząstek oraz zapalenie stawów. Takie deformacje zazwyczaj nie powodują dolegliwości bólowych, a jeśli takie wystąpią, powinno się rozważyć obecność uszkodzeń stawów.Kolana koślawe a ich leczenie Jeśli deformacje kolan są niewielkie oraz niebolesne zaleca się ich regularne obserwowanie oraz wprowadzenie fizjoterapii pod postacią odpowiednich ćwiczeń i masaży. Sprzyjają one samoistnej korekcji kolan koślawych, poprzez biomechanikę ruchu stawów. Metody chirurgiczne nie są wskazane zwłaszcza u małych dzieci. Jest ona zalecana w najcięższych przypadkach, gdy deformacja jest zlokalizowana w obrębie stawu kolanowego, a dziecko jest nadal w momencie intensywnego rozwoju wzrostu. Istnieją również proste zabiegi umożliwiające szybki powrót do sprawności. Wykorzystują one specjalne płytki, które zakłada się w odpowiednich miejscach, a sam zabieg jest małoinwazyjny. Metodę leczenia należy dobrać indywidualnie, zgodnie z obrazem RTG, który pokazuje zaawansowanie koślawości.

Koliste zapalenie żołędzi - obraz kliniczny i rozpoznanie Obraz kliniczny kolistego zapalenia żołędzi zależny jest od zaawansowania zmian skórnych, gdyż objaw ten ma charakter postępujący. Początkowe zmiany, z którymi zgłaszają się pacjenci mają zwykle charakter grudkowatego wykwitu wielkości główki od szpilki o białej blaszce. Występują na powierzchni blaszki wewnętrznej napletka (u osób nieobrzezanych) a także żołędzi i rowka żołędnego. Wraz z postępowaniem objawu, zmiany zaczynają powiększać się, stają się płaskie i przyjmują czerwony kolor z niekiedy ledwo widoczną białą obwódką, mają skłonność do zlewania się. Zwykle stanowi temu nie towarzyszy specyficzny zapach, rzadko dochodzi do pieczenia czy świądu. Równie rzadki jest towarzyszący temu stanowi obrzęk, który może doprowadzić do stulejki. Koliste zapalenie żołędzi występuje jako jeden z głównych markerów reaktywnego zapalenia stawów nazywanego inaczej zespołem Reitera. Pojawia się także u chorych z HIV będących nosicielami antygenu HLA-B27 lub z nakładającą się reaktywnym zapaleniem stawów i łuszczycą.

Czym jest kolka nerkowa? Jest uznawana za pierwszy specyficzny objaw, który może sygnalizować kamicę nerkową. Za jej główny objaw uważa się nagły i bardzo silny ból w okolicy lędźwiowej, który często może promieniować do pęcherza oraz w okolice uda. Zazwyczaj jest on niezwykle silny, z powodu czego, powszechnie stosowane leki przeciwbólowe nie są w stanie efektywnie go zwalczyć. Mechanizm powstawania kolki nerkowej rozpoczyna się, gdy w górnych drogach moczowych następuje nagły wzrost ciśnienia, spowodowany zalegającym w nich moczem. Taka sytuacja najczęściej spowodowana jest zatkaniem moczowodu przez kamienie, ze względu na co można mówić o tzw. kamicy nerkowej. Z jej powodu, kamienie znajdujące się w przewodzie moczowym, powodują różne, nieprzyjemne dolegliwości i mogą skutkować powikłaniami. Zazwyczaj zlokalizowane są w miedniczce nerkowej lub w początkowym fragmencie moczowodu. Ich rozmiary początkowe są różne, jednak ze względu na to, że rosną bardzo szybko, mogą skutkować nawet ostrą niewydolnością nerek. Obecność kamieni nerkowych obserwuje się najczęściej u osób otyłych. Mimo tego, że kolka nerkowa jest jednym z głównych objawów kamicy, należy pamiętać, że nie muszą one występować jednocześnie.Kolka nerkowa a objawy Do najczęstszych objawów kolki nerkowej należą bolesność odczuwana podczas parcia na mocz, potrzeba bardzo częstego oddawania moczu, powtarzające się wymioty i nudności oraz wzdęcia brzucha. Podczas tego schorzenia, chory odczuwa również ból zlokalizowany zazwyczaj w okolicy lędźwiowej, który może promieniować nawet do okolicy narządów płciowych. Mechanizm powstawania doznań bólowym, w tym przypadku jest spowodowany przeciskaniem się kamienia przez moczowód, tym samym rozpychaniem ścianek moczowodowych. Gdy tak się dzieje, dochodzi do obkurczenia moczowodu w obrębie kamienia i niedokrwienia ściany. W sytuacji utrzymywania się objawów przez dłuższy czas może dojść również do gorączki oraz wzrostu ciśnienia tętniczego. W przypadku kolki nerkowej, skutkującej napieraniem dużych ilości moczu na nerki, chory nie może oddać moczu mimo parcia na pęcherz, co jest spowodowane kamieniami uniemożliwiającymi prawidłowy odpływ moczu. Aby profilaktycznie zapobiegać powstawaniu kamieni nerkowych, należy przyjmować dużo płynów oraz ograniczyć spożywanie soli.Czy kolka nerkowa jest uleczalna? Przy diagnostyce kamicy nerkowej uwzględnia się wszelkie odchylenia od normy w szczegółowych badaniach moczu oraz wykorzystuje się badania obrazowe, takie jak RTG jamy brzusznej oraz USG. Pomagają one dokładnie zlokalizować kamienie oraz określić ich wielkość. Badania te mają jednak swoje ograniczenia, ponieważ niekiedy – zwłaszcza w przypadku małych kamieni – występują problemy z ich zlokalizowaniem. Gdy kolka nerkowa, sygnalizująca kamicę nerkową zostanie już rozpoznana, rozpoczyna się leczenie farmakologiczne, mające na celu uśmierzyć nagły ból. W tym celu stosowane są silne środki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Bardzo istotnym elementem jest również przyjmowanie odpowiedniej ilości płynu, zapewniającej optymalne nawodnienie organizmu. Stosowane są również się środki rozkurczowe, takie jak na przykład papaweryna lub drotaweryna, które pomagają zwalczyć skurcze ścian moczowodu. Kolka nerkowa zazwyczaj mija w momencie wydalenia kamieni, dlatego leczenie jest zazwyczaj zachowawcze. Niestety jest to przypadłość, która ma tendencję do nawracania.

Jak objawia się kołatanie serca? Prawidłowo, rytmiczne bicie serca polega na obkurczaniu się komór i przedsionków. Biorąc pod uwagę dane, nasze serce bije średnio 60–80 uderzeń na minutę, tworząc nieprzerwany rytm. W przypadku gdy wytwarzanie impulsów elektrycznych jest zakłócone, serce gubi swój naturalny rytm, do czego przyczynić mogą się takie sytuacje jak wysiłek fizyczny, silne pobudzenie emocjonalne, nagły stres, arytmia serca, przyjmowanie niektórych leków oraz kawy, alkoholu i papierosów. O dolegliwości, jaką jest kołatanie serca, możemy mówić, gdy serce bije zbyt szybko i częstotliwość uderzeń jest znacznie zwiększona lub zmieniona. Stanowi subiektywne, nieprzyjemne uczucie, będące wynikiem zmian w częstotliwości, rytmie lub sile skurczu. O kołataniu serca można mówić również wtedy, gdy jego rzeczywisty rytm nie został znacznie zmieniony, ale bicie serca jest odczuwalne przez chorego jako wzmożone i nieprzyjemne. Do kołatania dochodzi często u osób uzależnionych od narkotyków i alkoholu, ponieważ zmiana pracy serca może być wynikiem ich odstawienia. Kołatanie serca stanowi również częstą dolegliwość u kobiet w okresie menopauzy, w przypadku której towarzyszy mu również uczucie gorąca.Kołatanie serca a jego przyczyny Wśród fizycznych przyczyn kołatania serca można wyróżnić choroby związane z zaburzeniami przewodzenia w okolicy mięśnia sercowego, takie jak choroba Brugadów, Zespół Wolffa-Parkinsona-Whitea czy też Zespół długiego odcinka QT. Są one niebezpieczne ze względu na to, że mogą prowadzić nawet do zatrzymania krążenia. Za bodźce zewnętrzne mogące przyczynić się do kołatania uważa się wzmożoną aktywność fizyczną, wysoką temperaturę oraz przyjmowanie niektórych środków odchudzających. Często przyczyniają się do niego również zaburzenia endokrynologiczne i anemia. W przypadku wystąpienia kołatania, osoby w trakcie jego trwania, skarżą się na ból serca i jego szybsze bicie, osłabienie, kłopoty z uwagę, a kołatanie odczuwane jest nawet w okolicach gardła.Kołatanie serca – diagnostyka Ze względu na to, że kołatanie serca może być związane z chwilowym stresem, lecz niekiedy z postępującym procesem chorobowym, gdy powtarza się często, powinno skłonić nas do wizyty u lekarza. Dokładny wywiad z pacjentem pozwoli ocenić, jakie badania diagnostyczne należy wykonać i zdecyduje czy dany przypadek należy skonsultować z kardiologiem. Najczęściej zaleca on podstawowe badanie EKG, które pozwoli wykluczyć lub potwierdzić arytmię. Wykonywane są również szczegółowe badania krwi oraz badania obrazowe serca. W przypadku wykluczenia przyczyn fizycznych rozważa się psychiczne podłoże kołatania. Może występować ono jako objaw zaburzeń lękowych, nazywanych niekiedy nerwicami. Często towarzyszy również atakom paniki. W przypadku powtarzających się tego typu dolegliwości warto skorzystać z konsultacji psychologicznej lub psychiatrycznej, aby móc funkcjonować komfortowo na co dzień. Odpowiednie połączenie leków oraz spotkań terapeutycznych pomaga zniwelować napady lęku, co skutkuje zmniejszeniem ryzyka występowania kołatania serca.

Krwinki czerwone zawierają w sobie antygeny zwane również aglutynogenami, które odpowiadają za to jaką grupę krwi ma dana osoba. Z tego względu, antygen A warunkuje grupę krwi A i analogicznie antygen B warunkuje grupę krwi B. Istnieje również osobny układ grupowy krwi zwany Rh, w obrębie którego rozpoznaje się kilkadziesiąt antygenów, z czego za najbardziej istotny uznaje się antygen D. Posiadające go osoby mają dodatki czynnik Rh, natomiast w przypadku jego braku, Rh jest ujemne. Konflikt serologiczny nie występuje wtedy, gdy ojciec i matka dziecka mają odmienne czynniki Rh, lecz dopiero wtedy, gdy dziecko odziedziczy czynnik Rh dodatni po ojcu, w przypadku gdy matka posiada Rh ujemne. Do konfliktu nie dojdzie jednak, gdy dziecko odziedziczy krew po matce. Kolejnym warunkiem zaistnienia konfliktu serologicznego, jest przedostanie się niewielkiej ilości krwi płodu do krwioobiegu matki. Jej układ odpornościowy zareaguje na nią reakcją obronną, ponieważ rozpoznaje antygeny na krwinkach płodu jako wrogie i zaczyna wytwarzać przeciwciała, które mają je zniszczyć. Zazwyczaj - z powodu obecności łożyska - krew płodu i matki nie mieszają się, jednak w sytuacji wystąpienia konfliktu serologicznego łożysko nie stanowi wystarczającej bariery i w trakcie ciąży może dochodzić do małych przecieków.Skąd bierze się konflikt serologiczny?

Czym jest kostnienie skóry i innych tkanek? Naturalny proces tworzenia kości może odbywać się na podłożu łącznotkankowym – np. kości sklepienia czaszki i kości twarzy oraz obejmować kości długi i krótkie, mając wtedy podłoże chrzęstne. Tworzenie się kości to proces postępujący jednocześnie wewnątrz chrząstki oraz na jej powierzchni. Kościotworzenie może jednak zajść w innych, nieprzystosowanych do tego miejscach, będąc w tym przypadku procesem chorobowym, nazywanym heteroplazją kostną. Jej istota polega na wytwarzamiu przez organizm dodatkowych kości poza szkieletem. Zazwyczaj są to skóra, mięśnie i tkanka tłuszczowa podskórna. Jest to niezwykle rzadka choroba, ponieważ jak dotąd opisano tylko 40 przypadków. Kości w przypadku kostnienia skóry są opisywane przez chorych jako guzki wyczuwalne pod palcami, a w badaniu RTG przypominają sieć z koronki, która swoim zasięgiem obejmuje również stawy. Ze względu na to może ograniczyć ruchomość stawów i skutkować utrudnianiem poruszania się. Mimo charakterystycznych objawów, choroba diagnozowana jest około 10 roku życia.Kostnienie skóry a jego objawy Choroba ta, zazwyczaj zauważalna u niemowlaków i opisywana przez rodziców chorych dzieci jako chropowatość skóry, przypomina w dotyku koraliki. Objawy jakie można zaobserwować w wieku dziecięcym to zmiany, które przypominają ryż i są łatwo wyczuwalne pod palcami. Zmiany powstają w różnych miejscach i nie obejmują innych narządów i układów. Początkowo zmiany przypominają małe plamy występujące na skórze, przemieniając się później w skostnienia, które penetrują tkanki w głąb. W niektórych przypadkach skostnienie obejmuje bardzo duży obszar, a w innych mniejszy i punktowy. Kości mogą tworzyć się po jednej stronie ciała i często pojawiają się w skórze na kończynach, ale także na plecach, głowie czy miednicy.Jak przebiega kostnienie skóry? Choroba postępuje obejmując tkankę podskórną, a następnie tkankę łączną, mięśnie i powięzi. Obraz kliniczny jako prezentuje kostnienie skóry pokrywa się również z innymi chorobami genetycznymi. Należą do nich dziedziczna osteodystrofia Albrighta, rzekoma niedoczynność przytarczyc oraz pierwotny kostniak skóry. Powierzchniowe kostnienie skóry związane jest z dezaktywującymi mutacjami genu GNAS i możne odróżnić je od innych chorób na podstawie głęboko postępującego kostnienia heterotopowego. Obecnie wyróżnia się dwa typy kostnienia: pierwotne, które występuje bardzo rzadko, a jego przyczyna jest nieznana oraz kostnienie wtórne, rozwijające się na podłożu przewlekłego stanu zapalnego, w skutek bliznowacenia oraz po urazach skórnych. Objawy kostnienia skóry to przede wszystkim twarde guzki oraz płytki kostne, które mogą lokować się na całym ciele. Niekiedy bywają bolesne, a tkance kostnej w skórze często towarzyszą elementy krwiotwórcze oraz tłuszcz. Zależnie od typu kostnienia skóry zaleca się chirurgiczne wycięcie zmiany, które pomyślnie rokuje w przypadku kostnienia wtórnego.

Krew w kale i jej rodzaje Właściwa ocena krwi znajdującej się w kale jest niezwykle istotna, ponieważ obecność krwi na papierze a duża ilość skrzepów to istotna różnica, zwłaszcza w odkryciu przyczyny krwawienia. Ze względu na to warto dokładnie zaobserwować jej wygląd, aby móc odpowiedzieć na pytania lekarza. Niekiedy krew w kale może być spowodowana zwykłym otarciem okolic odbytu, które nie są niczym groźnym, innym razem natomiast może świadczyć i uszkodzeniu lub chorobie jelita. Ze względu na różnorodne przyczyny, krew w kale można podzielić na „świeżą” o jasnym, czerwonym zabarwieniu oraz ciemną. Pierwsza z nich to zazwyczaj objaw uszkodzenia wcześniej powstałych żylaków lub hemoroidów. Zazwyczaj występuje ona w towarzystwie takich objawów jak zaparcia, swędzenie oraz pieczenie, a jej ilość nie jest zbyt obfita. Może pojawić się także podczas zakażeń wirusowych i bakteryjnych oraz z powodu pęknięcia ścianki odbytu, co zdarza się u kobiet po porodzie. Krew w kale o ciemnym zabarwieniu może sygnalizować odmienne powody jej występowania. Wówczas stolec jest smolisty, co może świadczyć o źródle krwawienia w górnych odcinkach przewodu pokarmowego. Ciemna barwa krwi jest spowodowana „drogą”, jaką krew musi pokonać zanim zostanie wydalona, napotykając po drodze różne bakterie i procesy trawienne. Taki stan może sygnalizować rozwijającą się chorobę w obrębie przełyku, żołądka oraz dwunastnicy.Krew w kale – przyczyny Do jednej z najczęstszych przyczyn krwawienia z odbytu należą hemoroidy. To nic innego jak małej wielkości guzki krwawnicze. Występują równie często jak żylaki odbytu, które stanowią przerost splotów żylnych i objawiają się bólem, pieczeniem oraz skąpą ilością krwi w kale. Aby pozbyć się tego uciążliwego schorzenia można stosować łatwo dostępne w większości aptek środki, jednak w niektórych przypadkach stosuje się metody operacyjne. Obecność krwi w kale może być spowodowana wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, podczas którego dochodzi do licznych owrzodzeń błony śluzowej. Choroba Leśniowskiego-Crohna może objawić się czerwoną krwią w kale oraz bólem podbrzusza i różnorodnymi zmianami w okolicach odbytu. Jednym z groźniejszych przyczyn obecności krwi w kale są polipy jelita grubego oraz nowotwór tego obszaru. Sama obecność krwi w stolcu może występować na skutek powstania polipów w jelicie grubym, w przypadku których dochodzi do tzw. krwawienia utajonego, bardzo niebezpiecznego dla zdrowia. Jej ilość zależy od wielkości polipów. Niektóre z nich mogą rozwinąć się w nowotwór jelita grubego, które również skutkują obecnością krwi w kale, również w formie utajonej.Krew w kale i jej rozpoznawanie Ze względu na to, że obecność krwi w kale może być niegroźna a niekiedy sygnalizować powstawanie nowotworu, każdorazowo powinna być skonsultowana z lekarzem. Po wywiadzie, uwzględniającym wygląd krwi w stolcu i badaniu palpacyjnym, lekarz zleci badania pozwalające wykluczyć przyczyny obecności krwi w kale. Standardowo wykonuje się wówczas test na krew utajoną, który wykrywa obecność hemoglobiny. W przypadku pozytywnego wyniku testu i utrzymującej się krwi w kale, diagnostyka zostaje poszerzona w kierunku nowotworu jelita grubego, żołądka czy też przełyku.

Skąd bierze się krew w moczu? Obecność czerwonych krwinek w moczu może mieć bardzo zróżnicowane podłoże. Ilość krwinek w moczu decyduje o tym jaką barwę ma mocz może być od delikatnie różowy a nawet ciemno brązowy. Niekiedy krew jest wyraźnie widoczna i występuje pod postacią skrzepów. Ze względu na sposób występowania krwi w moczy można podzielić je na dwie kategorie. Pierwszą z nich jest krwiomocz mikroskopowy, w przypadku którego czerwone krwinki w moczu można rozpoznać dopiero w trakcie badania przy pomocy mikroskopu. Natomiast w przypadku krwiomoczu makroskopowego, krew widoczna jest „gołym okiem” poprzez zmianę barwy moczu na czerwoną lub ciemnobrązową. Niekiedy można zauważyć również skrzepy krwi, które zazwyczaj powodują doznania bolesne i mogą utrudniać oddawanie moczu. Nie zawsze jednak zmiana barwy moczu musi świadczyć o obecności krwi. Niekiedy może on zmienić kolor ze względu na przyjmowanie specyficznych pokarmów i płynów oraz podczas stosowania niektórych leków. Czerwony mocz jest również jednym z objawów ostrzejszej formy zapalenia pęcherza moczowego, który stanowi najczęściej spotykane schorzenie dróg moczowych o podłożu bakteryjnym lub wirusowym.Krew w moczu – przyczyny Najważniejszym etapem w diagnostyce tego problemu jest poznanie jego przyczyny. Może on stanowić sygnał o rozpoczętym procesie chorobowym, a niekiedy być objawem niegroźnej infekcji. Z tego powodu ważne jest ustalenie jak od jak dawna zauważamy krew w moczu oraz czy jest to pierwsza sytuacja tego typu. Do najczęstszych przyczyn znajdowania się krwi w moczu związane należą chorobami nerek, całego układu moczowego lub pęcherza moczowego. Zależnie od powodu występowania krew może przyjmować inny kolor oraz występować w towarzystwie innych objawów. W przypadku kamicy nerkowej, krwi w moczu towarzyszy również ból brzucha i wymioty. Krew w moczu w tym schorzeniu występuje, ze względu na wędrujący w drogach moczowych kamień, którego ostre krawędzie powodują krwawienie. Krwiomocz może pojawić się również podczas zakażenia układu moczowego, które objawia się bólem w trakcie oddawania moczu oraz nietrzymaniem moczu i wysoką temperaturą. Natomiast do najczęstszych chorób nerek, którym towarzyszy krwawienie należą ostre kłębuszkowe zapalenie nerek, ogniskowe segmentalne stwardnienie, błoniaste zapalenie kłębuszków oraz ich zmiany. Zmiany pozostające na nerkach, takie jak torbiele, również mogą powodować krwawienie z dróg moczowych, najczęściej towarzyszą im ból brzucha i wysokie ciśnienie. Aby potwierdzić ich obecność należy wykonać odpowiednie badania obrazowe.Choroby a krew w moczu Dwie choroby, które mogą początkowo manifestować się obecnością krwi w moczu, to endometrioza oraz nowotworów układu moczowego. W przypadku endometriozy dochodzi do oderwania fragmentu błony śluzowej macicy i przemieszczania się go w inne miejsca. Krew w moczu pojawia się wówczas, gdy błona śluzowa powędrowała do układu moczowego, w skutecznego krwiomocz występuje podczas krwawienia miesięcznego. Podczas oddawania moczu może pojawić się ból oraz uczucie pieczenia. W przypadku zmian nowotworowych, rak obejmuje okolice pęcherza, nerek lub prostaty, a krew w moczu jest w jego przypadku najbardziej obfita i wyraźna. Gdy krwinki czerwone pojawią się w moczu, należy skonsultować taką sytuację z lekarzem. Niewątpliwie nie jest to zjawisko normatywne i nie należy go ignorować.

Zrośnięte palce, inaczej syndaktylia, występują, gdy dwa lub więcej palców jest ze sobą połączonych. U niektórych ssaków występują normalnie, jednak u ludzi jest to rzadka przypadłość. Syndaktylia może występować samoistnie lub być połączona z występowaniem chorób genetycznych, np. zespołu Aperta.

Pęcherzyk (woreczek) żółciowy znajduje się obok wątroby i dwunastnicy, czyli w okolicy podżebrowej, po prawej stronie. Jest on częścią przewodu żółciowego, którego rola to odprowadzanie żółci z wątroby. Nieprawidłowe przebieganie tego procesu przyczynia się do powstawania różnego rodzaju stanów zapalnych. Objawy ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego bywają bardzo dotkliwe, a rozwinięta lub nieleczona choroba często prowadzi do poważnych komplikacji. Jeśli podejrzewasz, że ten problem może cię dotyczyć, koniecznie skontaktuj się z lekarzem!

Ostroga piętowa to częsta dolegliwość, której towarzyszą bolesne, uciążliwe objawy. Domowe sposoby pomagają uporać się tymczasowo z bólem, ale nie rozwiążą problemu całkowicie. Nieleczona ostroga piętowa prowadzi do rozwinięcia się poważnych stanów zapalnych, jeśli więc zaobserwujesz u siebie charakterystyczne oznaki tej choroby, koniecznie udaj się do lekarza. Nie ma jednej metody, która sprawdzi się u wszystkich pacjentów. Obecnie jest to jednak dość dogłębnie przebadane zagadnienie i istnieje wiele sposobów skutecznego leczenia. Ortopeda po zdiagnozowaniu choroby zaleci dalsze postępowanie, a fizjoterapeuta wskaże odpowiednie ćwiczenia, które powinieneś wykonywać.

Ospa prawdziwa jest niebezpieczną chorobą zakaźną o podłożu wirusowym wywoływaną przez dwie odmiany wirusa – variola minor i variola maior. Okres intubacji trwa około dwóch tygodni. Szczególnie ważne w zapobieganiu zachorowaniom są szczepionki. W przypadku osób nieszczepionych na ospę prawdziwą umiera średnio 30% zarażonych. Wśród osób szczepionych jest to już tylko 3%. W niniejszym artykule dowiesz się, czy ospa prawdziwa w dalszym ciągu stanowi zagrożenie oraz w jaki sposób się przed nią ustrzec.

Ospa u dzieci występuje powszechnie i dosyć często, mimo obowiązku podawania szczepionek. Te zresztą nie gwarantują całkowitej odporności na wirusa, mogą jednak znacząco złagodzić przebieg ospy u dzieci, a także zniwelować ryzyko wystąpienia powikłań. W niniejszym artykule prezentujemy wszystkie najważniejsze dla ciebie informacje – jak rozpoznać, że dziecko jest chore na ospę wietrzną oraz jak dbać o dziecko w trakcie choroby i po niej.

Ospa wietrzna jest chorobą dobrze wszystkim znaną, zwłaszcza rodzicom małych dzieci. Nie należy jej jednak w żaden sposób lekceważyć. Jak każda inna, kiedy nie jest leczona, może skutkować bardzo nieprzyjemnymi powikłaniami – im starsza jest osoba chora, tym gorszy przebieg choroby i groźniejsze powikłania. Ospa natomiast jest kolejną chorobą charakterystyczną dla wieku dziecięcego, którą uważa się za lekką, a może być równie groźna, co wszystkie inne choroby.

Ostre niedokrwienie kończyn jest niebezpieczną i gwałtownie pojawiającą się dolegliwością, która dotyczy przede wszystkim kończyn dolnych. W wyniku przerwania przepływu krwi dochodzi do zaburzeń czucia, oziębienia oraz osłabienia kończyn, częściej dolnych, czasem również górnych. W jaki sposób reagować, co jest przyczyną oraz jak można zapobiegać takiej sytuacji? Sprawdź!

Ostre nieżytowe zapalenie gardła to po prostu stan zapalny zlokalizowany w okolicach tylnej ściany gardła oraz tkanki chłonnej gardła. Schorzenie to jest wynikiem zakażenia wirusowego lub bakteryjnego i ze względu właśnie na możliwe dwojakie pochodzenie stanu zapalnego wymaga wizyty u lekarza - zwłaszcza, jeśli domowe sposoby nie pomagają lub są za mało skuteczne (działają zbyt wolno). Dowiedz się, jak zwykłe podrażnienie odróżnić od zakażenia wirusowego lub bakteryjnego oraz jak sobie radzić ze stanem zapalnym!

Ostre zapalenie ucha środkowego jest jedną z najczęstszych przyczyn uciążliwego bólu ucha. Nie należy bagatelizować jego objawów, ponieważ brak podjęcia leczenia może doprowadzić do poważnych komplikacji. Jeśli podejrzewasz u siebie tę chorobę, pilnie skontaktuj się z lekarzem i zastosuj się do jego zaleceń! Uważnie obserwuj również wszelkie niepokojące objawy u swoich dzieci, ponieważ to ich właśnie najczęściej dotyczą infekcje układu słuchowego!

Nieprawidłowe działanie układu moczowego jest bardzo częstą dolegliwością, zwłaszcza wśród kobiet (zdecydowana większość z nich doświadcza infekcji intymnej choć raz w życiu). Nieprawidłowe leczenie lub jego brak może doprowadzić do nawracania objawów i rozwijania się stanów zapalnych. Znacznie zwiększa się również ryzyko poważnych komplikacji takich jak ostre zatrzymanie wydalania moczu. Objawy są bardzo bolesne i uciążliwe, często utrudniają lub nawet uniemożliwiają normalne funkcjonowanie w okresie choroby. Oczywiście tego typu problemy wymagają konsultacji z lekarzem, jednak przed wizytą warto dowiedzieć się, jak rozpoznać u siebie charakterystyczne objawy i ich przyczyny oraz co zrobić, by nie nawracały w przyszłości.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B – co to jest?Komórki wirusowe przyczyniają się do rozwoju ostrego stanu zapalnego wątroby. Zakażenie następuje przez kontakt z krwią nosiciela, lub w trakcie użytkowania niesterylnych narzędzi kosmetycznych i igieł. Infekcja przebiega zwykle na dwa sposoby. Albo przybiera postać bezobjawową, albo rozwija się w formie ostrej razem z żółtaczką. WZW-B w stosunku to typu A jest znacznie bardziej niebezpieczny, ponieważ ta odmiana wirusa wykazuje skłonności kancerogenne. Zaatakowana powierzchnia wątroby może w skutek powikłań ulec marskości. Z czasem rozwija się nowotwór wątrobowokomórkowy.

Ostry obrzęk krtani to jedna z najniebezpieczniejszych nagłych zmian chorobowych. Jej podłoże i przyczyny mogą być bardzo różne jednak zlekceważona może doprowadzić do śmierci chorego! Warto zatem dowiedzieć się, jak unikać niebezpiecznych sytuacji oraz jak reagować, kiedy już się zdarzą. Poznaj typowe dla ostrego obrzęku krtani objawy oraz dowiedz się, jak należy reagować i je leczyć!

Ostre zapalenie migdałków podniebiennych, często nazywane po prostu anginą, to poważny proces zapalny obejmujący błonę śluzową oraz tkankę chłonną migdałków podniebiennych. Najczęściej towarzyszy mu również zapalenie gardła ze względu na bliskie położenie narządów od siebie i tym samym zwiększone prawdopodobieństwo rozszerzenia się zapalenia. W niniejszym artykule dowiesz się, jakie są przyczyny zapalenia, jak sobie z nim radzić oraz jak zachowywać się, aby w przyszłości uniknąć zachorowania.

Ostry naciek zapalny jest to jedna z wielu możliwych zmian skórnych wywołanych działaniem drobnoustrojów. W niniejszym artykule dowiesz się, czym charakteryzują się ostre nacieki zapalne, w jaki sposób należy je leczyć oraz co zrobić, aby nie dopuścić do rozwijania się infekcji.

Zespół Angelmana i zespół Pradera – informacje wstępne Nazwa wspomnianych zespołów pochodzą od nazwisk szwajcarskich lekarzy Andreę Pradera, Heinricha Williego i Alexisa Labharta, którzy w 1956 roku opisali nowe zespoły wad wrodzonych u dziewięciorga pacjentów z niskorosłością, objawami opóźnienia umysłowego, otyłością, oraz małej wielkości dłońmi i stopami. Opublikowano również pracę, przedstawiającą fenotyp nowo opisanego zespołu Angelmana i zespołu Pradera, powstających w wyniku częściowej delecji długiego ramienia chromosomu 15. Może do nich dojść także w wyniku disomii jednorodzicielskiej. Oznacza to, że oba chromosomy homologiczne pochodzą tylko od jednego rodzica. Mechanizm ten opiera się o utratę heterozygotyczności, w wyniku czego ujawniają się recesywne chorób monogenowe. Disomia jednorodzicielska trzykrotnie częściej dotyczy komórek matczynych. Jeśli do zaburzeń doszło w ojcowskiej kopii chromosomu, choroba objawi się zespołem Pradera-Williego. Jeżeli natomiast delecja nastąpiła w materiale genetycznym matki, u potomstwa pojawi się zespół Angelmana.Na czym polega zespół Angelmana i zespół Pradera? Większość objawów zespołu Pradera widoczne są już po urodzeniu, aczkolwiek ich inny obraz niż w wieku starszym utrudnia postawienie prawidłowego rozpoznania. Początkowo są to: obniżenie napięcia mięśni i trudności w karmieniu spowodowane brakiem odruchu ssania, opóźnienie rozwoju psychoruchowego, pojawienie się nadmiernego apetytu około 3 roku życia, otyłość oraz mała wielkość dłoni i stóp. Do innych cech należy niski wzrost, mały wymiar pomiędzy skroniami, wąska twarz, wąskie szpary powiekowe, kąciki ust skierowane są ku dołowi oraz bardzo jasne włosy. W późniejszym wieku dziecka pojawiają się zaburzenia zachowania i napady złości. Zespół Angelmana i zespół Pradera posiadają kilka wspólnych cech, jednak manifestują się odmiennymi objawami. Z powodu tego pierwsze objawy zespołu Angelmana ujawniają się na ogół około 7 miesiąca życia. W obrazie klinicznym choroby przeważa upośledzenie umysłowe, zaburzenia równowagi oraz padaczka. Do charakterystycznych cech wyglądu należą m.in. wydatna żuchwa, wystający język, płaska potylica, szeroko rozstawione zęby. Większość dzieci z zespołem Angelmana przejawia znaczne zaburzenia mowy, a niektóre z nich w ogóle nie mówią. Z tego powodu zaleca się jak najwcześniejsze umożliwienie dzieciom korzystania ze specjalnych pomocy pozwalających rozwijać inne formy komunikowania się. Chorym zdarzają się napady nieadekwatnego do sytuacji śmiechu.Zespoł Angelmana i zespół Pradera - diagnostyka Rozpoznanie zespołu Angelmana opiera się na obraz kliniczny oraz wynik badania EEG. Aby potwierdzić rozpoznanie wykonuje się badaia cytogenetyczne oraz molekularne. Zalecana jest również rehabilitacja, ćwiczenia mowy oraz nauka metod komunikacji niewerbalnej. Aby złagodzić ataki padaczki stosowane są leki przeciwdrgawkowe, a w przypadku dzieci cierpiących na zaburzenia snu, podaje się środki nasenne. Pacjenci ci mogą wykazywać również tendencje do przybierania na wadze. Kompleksowa diagnostyka zespołu Angelmana i zespołu Pradera jest niezwykle istotna i opiera się na badaniach genetycznych. W przypadku zespołu Pradera ocenia się również pracę podwzgórza i przysadki. Leczenie w przypadku noworodków skupia się na łagodzeniu objawów choroby i ułatwianiu podstawowych czynności, np. poprzez karmienie za pomocą specjalnych urządzeń. Zespół Angelmana i zespół Pradera wymagają objęcia chorych specjalistyczną opieką z zakresu genetyki, endokrynologii, dietetyki, gastrologii, fizjoterapii oraz psychiatrii. Umożliwia to kompleksową opiekę. W przypadku problemów z kręgosłupem zaleca się rehabilitację oraz fizjoterapię.

Zespół Aspergera u dzieci (syndrom, choroba) – informacje wstępne W latach 80 XX wieku pewna badaczka, zwróciła ona uwagę na to, że niektóre dzieci, które przejawiały objawy autyzmu we wczesnym dzieciństwie miały jednak dobrze rozwiniętą mowę i procesy poznawcze. Zaburzony pozostawał zaburzony rozwój motoryczny i społeczny. Taki obraz zgadzał się z opisem z 1944 roku, skłoniło ją do postawienia diagnozy zespołu Aspergera. Obejmuje on trudności w zakresie umiejętności społecznych, adaptowaniu się do zmian, ograniczenie elastyczności w myśleniu, przy jednoczesnym braku upośledzenia umysłowego oraz powtarzające się zachowania związane ze specyficznymi zainteresowaniami. Zespół Aspergera u dzieci (syndrom, choroba) powoduje przez to utrudnienie funkcjonowania w życiu codziennym. Rozwój mowy oraz rozwój poznawczy przebiega jednak bardziej korzystnie niż w przypadku zaawansowanego autyzmu, co stanowi główne kryterium rozróżniające te zaburzenia. Osoby z zespołem Aspergera przypominają osoby z autyzmem dziecięcym pod tym względem, że od wczesnego dzieciństwa występuje u nich ten sam rodzaj trudności, jednak ma on łagodniejszą postać. Zdarza się, że ze względu na nietypowe zainteresowania osób z zespołem Aspergera o łagodnym przebiegu, są one odbierane jako ekscentryczne.Jakie objawy prezentuje zespół Aspergera u dzieci (syndrom, choroba)? Może wymienić 6 głównych kryteriów, obejmujące aspekty, które nie zostały wymienione w klasyfikacjach takich jak DSM-IV oraz ICD-10. Należą do nich zaburzenia interakcji społecznej, nieumiejętność lub brak chęci współpracy w grupie, zaburzenia mowy i języka w postaci jego opóźnionego rozwoju, powierzchownie perfekcyjny język ekspresyjny, sztywna i pedantyczna mowa, nietypowa prozodia i charakterystyka głosu, uszkodzenie zdolności rozumienia języka – przede wszystkim znaczeń przenośnych i ukrytych). Zespół Aspergera u dzieci (syndrom, choroba) obejmuje również takie objawy jak zawężone, specjalistyczne zainteresowania, które niekiedy są połączone z obsesyjnym zainteresowaniem jedną dziedziną, zachowania powtarzalne i niezmienne, trudności w komunikacji niewerbalnej (ograniczone gesty, skąpa ekspresja twarzy, dystans fizyczny, zachwianie rozumienia bliskości do innej osoby, kłopoty z kontaktem wzrokowym, oraz pewna niezdarność w wykonywaniu ruchów.Zespół Aspergera u dzieci (syndrom, choroba) – możliwości leczenia Kompleksowy i interdyscyplinarny charakter terapii tego zaburzenia ze spektrum autyzmu przynosi najbardziej wymierne efekty. Dlatego też ważne jest, aby zespół Aspergera u dzieci (syndrom, choroba) był leczony przez specjalistów różnych dziedziń. W przypadku dzieci, oddziaływania, opierają się na zasadach terapii behawioralnej, uwzględniają również ustalenia psychologii rozwojowej, kładą nacisk na dostarczanie interwencji w naturalnych warunkach i rozwój umiejętności związanych z interakcjami społecznymi. Podejścia te, są zalecane ze względu na największą ilość badań naukowych, które zostały im poświęcone. W wypadku małych dzieci, wskazany jest udział rodziców w terapii; u starszych – pośredniczyć mogą rówieśnicy. Starsze, wysokofunkcjonujące dzieci i młodzież, mogą korzystać z treningów umiejętności społecznych i terapii poznawczo-behawioralnej. W wypadku zachowań trudnych, zalecane jest podejście behawioralne, wykorzystujące funkcjonalną analizę zachowania. Dorosłym, bez znacznych trudności w nauce, zaleca się brać udział w grupowych treningach umiejętności społecznych, zawodowych lub życiowych, a także terapię behawioralną. Niektórzy stosują również metodę SonRise oraz programu rozwoju relacji.

Zatrucie środkami do mycia naczyń – czy jest możliwe? Środki chemiczne, które znajdują się w środowisku domowych są powodem około 1/3 wszystkich zatruć w przypadku dzieci. Większości z produktów domowego użytku po spożyciu niewielkiej ilości spowoduje co najwyżej ból brzucha i biegunkę, ale nawet niewielkie ilości środków żrących mogą spowodować groźne poparzenie przełyku i żołądka. Warto wiedzieć więc z jakimi środkami mamy do czynienia na co dzień, np. podczas sprzątania. Domowa chemia może mieć właściwości żrące (np. płyn do toalet), czyli może doprowadzić do uszkodzenia jamy ustnej i żołądka. Płyny do naczyń natomiast mogą się pienić i doprowadzić do duszenia się. Zazwyczaj do przypadkowego spożycia substancji do mycia naczyń oraz innych środków czystości dochodzi, gdy dostaną się one w ręce dzieci. Jak wiadomo, jest to dosyć częste zjawisko i wystarczy chwila nieuwagi, aby najmłodsi zaczęli z ciekawością oglądać kolorowe opakowania. Na szczęście zatrucia środkami do mycia naczyń nie są tak groźne jak zatrucia innymi substancjami (np. żrącymi czy owadobójczymi). Zazwyczaj ze względu na nieprzyjemny smak i konsystencję nie dochodzi do wypicia dużej ilości płynu. Objawy jakie mogą pojawić się po zażyciu taki substancji nie stanowią zagrożenia dla zdrowia i życia, jednak mogą skutkować pojawieniem się biegunki i wymiotów.Jak postępować, gdy nastąpi zatrucie środkami do mycia naczyń? Wśród domowych środków czystości można wyróżnić mydła anionowe i niejonowe detergenty, do których należą szampony oraz środki do mycia naczyń. W ich przypadku W detergentów zalecana jest obserwacja, ponieważ nie są szczególnie niebezpieczne. Niewielkie ilości mydła, szamponów do mycia włosów, żelów pod prysznic, płynów do mycia naczyń, kostek do zmywarki mogą spowodować biegunkę, którą leczy się węglem aktywnym dostępnym w aptece. Jednak W przypadku spożycia większych ilości innych produktów rozważane jest płukanie żołądka. Ma ono na celu sprawienie, że substancja toksyczna nie przedostanie się do jelita cienkiego, gdzie w głównej mierze zachodzi jej wchłanianie. Do płukania dochodzi zazwyczaj w przypadku spożycia substancji toksycznych, związanych z zagrożeniem życia, zatem zatrucia środkami do mycia naczyń nie wymagają zazwyczaj wykonania tego zabiegu.Mimo niskiej toksyczności płynów do naczyń, może dojść do niebezpiecznych sytuacji przy próbie wymuszania wymiotów. Jest tak z uwagi dlatego, że może to wywołać ogromna ilość piany, które przedostając się do tchawicy i okolic oskrzeli może doprowadzić do zachłyśnięcia. Dzieje się tak również, gdy po spożyciu tak środków do mycia naczyń, wypije się dużą ilość wody. Aby zmniejszyć produkcję piany może zażyć doraźnie espumiasn, natomiast gdy płyn dostanie się do oczu lub samej jamy ustnej, należy dokładnie opłukać je wodą o pokojowej temperaturze.

Schorzenie to może być spowodowane rozmaitymi procesami, które zachodzą w naszym organizmie. Zespół bolesnego barku ukazuje, jak bardzo ważny w codziennym życiu jest bark. Gdy jeden z jego elementów nie funkcjonuje prawidłowo, pojawiają się dolegliwości ograniczające ruchy ręką. Główny symptom zespołu bolesnego barku to ból, który początkowo nie jest nasilony i pojawia się podczas unoszenia ręki w górę (powyżej ramienia). Jednak z upływem czasu nasila się i przeszkadza także przy innych ruchach kończyną. Nie należy zapominać, że ból nie musi pojawiać się tylko podczas aktywności ruchowej, lecz również podczas postawy leżącej, gdy np. zasypiamy na chorym boku. Zdarza się też, że zjawia się nagle i jest wtedy dużo bardziej ostry i silny, co powoduje utrzymywanie rękę w jednej pozycji. Zespół bolesnego barku może przebiegać również z obrzękiem tego miejsca, co powinno skłonić nas do wizyty u ortopedy. Zazwyczaj następnym objawem jest ograniczenie ruchu stawu ramiennego, co wymaga ustalania przyczyny koniecznej to rozpoczęcia właściwego leczenia.Zespół bolesnego barku – informacje wstępne

Zespół bolesnego stawu skroniowo-żuchwowego (zespół Costena) - objawy Gdy żuchwa jest w prawidłowej pozycji, bez problemu możliwe jest szerokie otwieranie ust, bez odczuwania dyskomfortu i nie wydając żadnego odgłosu. Wtedy mięśnie, którymi połączone są żuchwa i czaszka, funkcjonują prawidłowo. Jest to o tyle ważne, że staw skroniowo-żuchwowy bierze czynny udział w procesie mówienia czy przeżuwania pokarmów. Jeśli „zawiasy” się zepsują dochodzi do wystąpienia zespołu bolesnego stawu skroniowo-żuchwowego (zespołu Costena). Schorzenie to występuje najczęściej u kobiet po 40. roku życia. Objawia się bólem podczas próby otwierania ust, ograniczeniem ruchomości, nieprawidłowym zakresem ruchów żuchwy, zbaczaniem żuchwy (np. podczas wysuwania żuchwy do przodu przesuwa się ona lekko na bok). Podczas otwierania ust słychać trzaski, natomiast w trakcie żucia i dłuższego mówienia pojawia się ból głowy. Jest on najsilniejszy w okolicy stawu skroniowo-żuchwowego. Stąd może promieniować do skroni lub twarzy. Przyczyną bólu jest nieprawidłowy zgryz, stąd przeważnie zalecana jest konsultacja u ortodonty.

Jak objawia się zespół cieśni barku? Objawy tego schorzenia są wysoce zróżnicowane, ponieważ często współistnieją z innymi stanami patalogicznymi. Najczęstszym z nich jest ból okolicy ramienia podczas próby uniesienia kończyny powyżej linii barków. Zespół cieśni barku zauważa się zazwyczaj u osób po 40. roku życia, które wykonują dużo ruchów nad głową ze względu na pracę lub u młodych sportowców, np. piłkarzy ręcznych, czy też siatkarzy. Chorzy najczęściej lokalizują ból w przednio-bocznej części ramienia i opisują, że występuje on podczas zgięcia. W początkowym okresie, kiedy toczy się stan zapalny, ból może występować w nocy. Dla potwierdzenia diagnozy mogą być wykonane dodatkowo: RTG (ocena zmian kostnych i stawowych mogących zmniejszyć przestrzeń) oraz USG (ocena struktur tkanek miękkich). W celu dokładniejszej diagnostyki wykonane może być również badanie rezonansem magnetyczny i/lub tomografem komputerowym. Zdarza się jednak, że zespół cieśni podbarkowej nie jest potwierdzany w badaniach dodatkowych, ponieważ jest to dysfunkcja o dynamicznym charakterze.Zespół cieśni barku a jego przyczyny Staw ramienny – w przeciwieństwie do innych ruchomych połączeń kości – nie posiada własnego aparatu więzadłowego. Zastępują go otaczające staw ścięgna mięśni mocujących kończynę górną do tułowia. To właśnie ich uszkodzenie leży u podstaw wystąpienia dolegliwości. Przyczyną wystąpienia zespołu cieśni barku mogą być: zmiany zwyrodnieniowe i zapalne tkanek miękkich stawu, urazy w obrębie obręczy kończyny górnej. choroby toczące się w sąsiedztwie stawu (schorzenia układu krążenia, schorzenia neurologiczne, choroby nowotworowe, choroby tkanki łącznej, i in.). W zależności od bezpośredniej przyczyny, zespół cieśni barku występuje w różnych postaciach, dających odmienne objawy. Cechą wspólną jest ból stawu barkowego, któremu może towarzyszyć obrzęk. Na skutek oszczędzania stawu z czasem dochodzi do zaników mięśniowych, co jeszcze bardziej pogłębia ograniczenie ruchomości kończyny, do zesztywnienia barku włącznie.Jak leczyć zespół cieśni barku? Leczenie wymaga współpracy lekarza i fizjoterapeuty oraz dużego zaangażowania chorego. U większości pacjentów do całkowitego ustąpienia dolegliwości wystarczy leczenie zachowawcze. W przypadku ostrej formy zespołu cieśni barku leczenie polega na ograniczaniu stanu zapalnego poprzez odciążanie kończyny, podawanie doustnie niesteroidowych leków przeciwzapalnych, zastrzyki kaletki podbarkowej czy techniki manualne. W przypadku formy przewlekłej leczenie bazuje na usprawnianiu powstałych dysfunkcji w biomechanice stawu barkowego. Najczęstsze problemy to zaburzony rytm łopatkowo-ramienny, dysfunkcja mięśni stożka rotatorów, dysbalans mięśni posturalnych i nieprawidłowa sylwetka. Elementem leczenia jest edukacja chorego w zakresie ergonomii pracy oraz techniki uprawianych sportów. Niezwykle istotne, wręcz kluczowe, jest zaangażowanie pacjenta w proces leczenia. Jeżeli dolegliwości nie ustępują mimo wyżej wymienionych metod wskazany jest zabieg operacyjny, zazwyczaj przeprowadzany metodą artroskopii. Jednak dobrze postawiona diagnoza, właściwe dobranie ćwiczeń i terapii manualnej oraz zaangażowanie pacjenta pozwalają na pełne ustąpienie dolegliwości oraz uniknięcie niekoniecznej interwencji chirurgicznej.

Zespół cieśni nadgarstka i jego profesjonalna diagnoza Pierwszym krokiem dobrej diagnozy powinno być wykonanie specjalistycznych testów prowokacyjnych, które stanowią konieczny punkt, aby dalsza diagnoza mogła zostać przeprowadzona. Dodatnie wyniki w próbie Phalena, teście Tinetti oraz obecny objaw opaski uciskowej, stanowią pierwsze powody, które mogą skłonić lekarza prowadzącego do zlecenia wykonania dodatkowych badań. Wówczas w diagnozie zespołu cieśni nadgarstka zaleca się wykonanie badania ENG, obrazującego w klarowny sposób przepływ informacji nerwowej przez nerw pośrodkowy. Dzięki temu można zaobserwować reakcje nerwu na docierające do niego bodźce. Często można też przeprowadzić analizę przy pomocy RTG. lub USG, co pozwoli na potwierdzenie lub wykluczenie obecności elementów przyczyniających się do drażnienia nerwu pośrodkowego.Jak objawia się zespół cieśni nadgarstka? Pierwszymi objawami tego problemu są zaburzenia czucia, które w przypadku zespołu cieśni nadgarstka mają postać drętwienia i mrowienia w obrębie palców: kciuka, wskazującego, środkowego i serdecznego. Taki zestaw objawów świadczy o zespole cieśni nadgarstka i określa się go jako parestezje. Występują najczęściej rano oraz w nocy. Niektóre czynności zaostrzające uciski, mogą doprowadzić do pojawienia się dolegliwości bólowych, które nasilają się wraz z częstotliwością ich wykonywania. Za kolejny etap postępowania choroby uważa się obecność deficytów ruchowych, stanowiących przejaw postępującego osłabienia siły mięśniowej i utrzymującego się stanu zapalnego. Czynności chwytne również są niekiedy dysfunkcyjne lub lekko pogorszone, przez co większość osób z zespołem cieśni nadgarstka nie ma możliwości utrzymania cięższych przedmiotów. Oprócz tego precyzyjne czynności manualne zostają znacząco upośledzone, co znacznie utrudnia codzienne funkcjonowanie. W ostatnim etapie zaawansowania tego problemu zaczyna pojawiać się intensywny ból i nadmierne drętwienie ręki, które mogą uniemożliwić nam wykonanie prostych rzeczy jak, chociażby napisanie czegoś na kartce. Skrajne przypadki mogą doprowadzić do zaniku mięśni i zmiany obrysu naszych rąk.Zespół cieśni nadgarstka – diagnoza i leczenie Niezwykle ważnym elementem w leczeniu tej dolegliwości jest rehabilitacja, która pozwala na złagodzenie objawów zespołu cieśni nadgarstka. Niektóre z elementów rehabilitacji możne wykonywać samodzielnie, np. poprzez zapewnienie odpowiedniego odciążenia dla nadgarstków podczas pracy i snu. Istnieją również specjalne szyny relaksacyjne zakładane na noc, które znacząco łagodzą ucisk struktur nerwowych oraz rozmiary obecnego stanu zapalnego. Pacjenci w poważniejszych stanach muszą decydować się na iniekcje lekami steroidowymi, które po wstrzyknięciu bezpośrednio do kanału nadgarstka minimalizują obrzęk. Popularnym modelem leczenia zespołu cieśni nadgarstka jest oczywiście interwencja chirurgiczna, jedna powinna stanowić ostateczną metodę. Operacja ta polega na przecięciu więzadła poprzecznego nadgarstka. Zabieg ten określa się mianem dekompresji i może odbywać się w sposób endoskopowy lub zamknięty. Każdorazowo odpowiednią metodą leczenia jest fizjoterapia. Zabiegi z zakresu elektroterapii, ultradźwięków czy pola magnetycznego, które mają na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz poprawę funkcjonowania są niezbędne. Zadaniem terapeuty jest również jednak usunięcie ewentualnych restrykcji tkankowych, które nie muszą być tylko problemem samego kanału.

Zespół cieśni nadgarstka – informacje wstępne Choroba ta występuje u osoby w każdym wieku, choć najczęściej pojawia się po 50. roku życia. Zmiany chorobowe występują w jednej ręce, zazwyczaj ręce dominującej, choć zdarza się, że występuje w obydwu nadgarstkach. Kobiety chorują częściej niż mężczyźni. Zespół cieśni nadgarstka jest spowodowany zmianami o obrębie struktury o tej samej nazwie. Tzw. cieśń nadgarstka przebiega przez kończynę górną, przez co stanowi tunel dla ścięgien mięśni determinującą funkcjonalność naszych palców. W kanale tym znajduje się też nerw pośrodkowy, struktura, dzięki której nasza rękę czuje i może się poruszać. To właśnie ucisk i drażnienie tego nerwu skutkuje problemem określanym powszechnie zespołem cieśni lub uwięźnięcia. Do pojawienia się zespołu cieśni nadgarstka predysponuje praca związana z powtarzalnymi ruchami obciążającymi dłonie np. praca na komputerze, ciąża, okres menopauzy, otyłość, dna moczanowa, cukrzyca, akromegalia, reumatoidalne zapalenie stawów, niedoczynność tarczycy, amyloidoza, sarkoidoza oraz niektóre odmiany nowotworów. Pojawienie się zespołu cieśni nadgarstka jest zwykle uwarunkowane współwystępowaniem nieprawidłowej budowy nadgarstka, co jest dolegliwością wrodzoną. Uraz tej okolicy również może zwiększać ryzyko pojawienia się tego chorzenia.Skąd bierze się zespół cieśni nadgarstka? Wiele czynników zewnętrznych może prowadzić do wystąpienia zespołu cieśni nadgarstka, z powody czego przyczyn jest bardzo wiele Może zdarzyć się, że powstaje on samoistnie, bez konkretnej przyczyny, lecz przeważnie towarzyszy różnym chorobom, stanom lub jest następstwem nawyków. Do stanów sprzyjających wystąpieniu zespołu należą przede wszystkim reumatoidalne zapalenie stawów, twardzina układowa, dna moczanowa, choroby gruczołów wydzielania wewnętrznego (np. niedoczynność tarczycy), gruźlica lub występowanie nieprawidłowych struktur w kanale nadgarstka - takich jak tłuszczaki, kostniaki lub gangliony. Do powstanie zespołu cieśni nadgarstka mogą przyczynić się również nieprawidłowe nawyki. Należą do nich przede wszystkim powtarzające się jednakowe ruchy palców i nadgarstka, jak przy drobnych pracach ręcznych, pisaniu na klawiaturze, operowaniu myszką do komputera, jeździe na rowerze, graniu na instrumentach itp. Zdarza się również, że ucisk nerwu spowodowany jest urazem przebytym wcześniej urazem mechanicznym (np. złamaniem nadgarstka) lub obrzękiem struktur w kanale nadgarstka, który zdarza się u niektórych kobiet podczas ciąży. Osoby szczególnie predysponowane do pojawienia się tego zespołu powinny na co dzień pamiętać o profilaktyce chociażby w postaci ćwiczeń rozciągających i zachowaniu prawidłowej postawie dłoni i pozycji w czasie pracy. Takich zleceń powinny przestrzegać szczególnie osoby z grup ryzyka.

Czym jest zespół CREST? Choroba ta jest spowodowana występowaniem przeciwciał przeciw topoizomerazie oraz centromerom. Zespół CREST to przewlekła, stosunkowo łagodna odmiana twardziny. Choroba to może dotknąć praktycznie każdego miejsca na ciele, a objawy rzadko kiedy są nagłe. Zazwyczaj objawiają się stopniowo, a ich nasilenie wzrasta wraz z czasem. To choroba autoimmunologiczna tkanki łącznej – pobudza do działania układ immunologiczny, który zaczyna produkować twardą skórę i tkanki o zbyt dużej zawartości kolagenu. Ogólna postać twardziny jest groźna, ponieważ doprowadza do stopniowego wyniszczenia organizmu. Przez stopniowy charakter nasilania się objawów, często przysparza specjalistom trudności diagnostycznych. Do jej głównych objawów należą zanik mięśni, rozdęcie jelita, powiększenie serca, włóknienia tkanek płuc, niewydolność nerek, niewydolność krążenia, napady duszności i kaszlu.Jak objawia się zespół CREST? Każda litera w nazwie CREST jest odpowiednikiem zespołu występujących objawów. Pierwszym z nich jest zwapnienie tkanek miękkich, które pojawia się na palcach u rąk, twarzy, tułowiu oraz ponad kolanami i łokciami. Pod wpływem tego procesu skóra może pękać, przez co pojawiają się na niej wrzody, opisywane przez pacjentów jako bolesne. Kolejnym objawem jest tzw. zespół Raynauda, czyli skurcz tętnic, obejmujący najczęściej palce dłoni, rzadziej stóp, pojawiający się pod wpływem zimna lub podczas stresu i wzburzenia emocjonalnego, które powoduje bladość i siny kolor w obrębie palców. Ta cecha zespołu CREST jest szczególnie niebezpieczna, ponieważ może prowadzić do pojawienia się niedokrwienia, wrzodów, blizn i gangreny. Następny objaw stanowią zmiany skórne w kolorze białym, które najczęściej dotyczą zazwyczaj twarzy oraz dalszych odcinków kończyn, poniżej łokci i kolan – palców, dłoni, stóp.Pojawiają się także zaburzenia motoryki przełyku spowodowane dysfunkcją mięśni gładkich przełyku. Oprócz tego może pojawić się uciążliwa zgaga, a nawet stan zapalny całego przełyku. Zgrubiała skóra na opuszkach palców utrudnia prostowanie i zginanie palców. Skóra może zacząć się błyszczeć oraz ściemnieć. Poszerzone drobne naczynia krwionośne wywołują pojawienie się drobnych czerwonych plamek na dłoniach i twarzy. Charakterystyczną cechą zmian skórnych, jest ich bezbolesność.Zespół CREST a możliwości leczenia Profesjonalna i całościowa diagnoza jest pierwszym krokiem leczenia tej choroby. Ze względu na to, że jej objawy często mylą lekarzy, przeprowadzenie szczegółowych badań oraz wnikliwa obserwacja zmiany objawów w czasie jest niezbędna. Rokowanie w przypadku zespołu CREST jest stosunkowo lepsze niż w postaci uogólnionej twardziny, która dotyka nie tylko skóry, ale także naczyń krwionośnych, tkanek mięśni, kości, a nawet narządów wewnętrznych. Leczenie to głównie kąpiele parafinowe, specjalna gimnastyka, a także niwelowanie stanów zapalnych przez zażywanie odpowiednich leków. W przypadku większego zaawansowania choroby, leczenie prowadzone jest przez interdyscyplinarny zespół specjalistów w zależność od pojawiających się zespołów objawów. Powikłania spowodowane zespołem CREST wymagają niekiedy zastosowania rehabilitacji oraz doraźnego przyjmowania odpowiednich leków.

Dlaczego dochodzi do zatrucia talem? Substancja jaką jest tal, należy do metali ciężkich o silnie toksycznym działaniu. Mimo tego jest dosyć szeroko rozpowszechniony i łatwo dostępny (chociażby w produkcji trutek na szczury i myszy). Stosowany jest również w przemyśle (przy produkcji fotokomórek, sztucznych ogni i innych), co może stwarzać ryzyko narażenia zawodowego. Tal dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, można się nim również zatruć wdychając substancje zawierające tal. Wnika on do organizmu również przez skórę. Tal dostaje się do krwioobiegu i wnika do komórek, przez co niestety odkłada się w narządach wewnętrznych – chociażby wątrobie, nerkach, mięśniach i kościach oraz we włosach. Ze względu na bardzo wysoki poziom toksyczności tej substancji, zatrucie talem stanowi bezpośrednią sytuację zagrożenia życia.Objawy zatrucia talem W przypadku ostrego zatrucia talem główne objawy to między innymi nudności, wymioty, silne zaburzenia żołądkowo-jelitowe, biegunką i nasilające się bolesne skurcze w okolicy brzucha. Następną grupą objawów, które pojawiają się po objawach pokarmowych są objawy ze strony układu nerwowego, takie jak zaburzenia czucia oraz uczucia mrowienia kończyn. Dołączają się także objawy oznaczające uszkodzenie mózgu, depresja i silny niepokój z pobudzeniem psychoruchowym. Zatrucie talem objawia się niekiedy nadciśnienie i przyspieszonym tętno. Bardzo specyficznym objawem dla tego schorzenia jest fakt, iż po około dwóch tygodniach od zatrucia, włosy zaczynają wypadać. Tal powoduje również uszkodzenie wzroku i może prowadzić nawet ślepoty. Objawy zatrucia przewlekłego są mało charakterystyczne i ich nasilenie zależne jest od ilości przyjętego talu - najczęściej zdarza się wypadanie włosów, jednak jest to objaw, który występują na skutek zażycia niewielkich dawek substancji. Jeśli zostanie ona spożyta w dużej ilości, zatrucie talem doprowadza do zgonu. Z tego powodu był dawniej skuteczną bronią zbrodni, zanim zrozumiano jego skutki i odkryto antidotum (błękit pruski). Był używany celowo, ze względu na, że jest bezbarwny, bezwonny i pozbawiony smaku, a objawy jakie prezentuje często skłaniają do podejrzewania innych chorób.Możliwości leczenia zatrucia talem Pierwszym krokiem przy zatrucia talem poprzez jego spożycie doustne jest płukanie żołądka, o ile połknięcie talu nastąpiło w krótkim czasie przed interwencją lekarską. Zaleca się również podawanie substancji zmieniające związki talu na trudnowchłanialne z przewodu pokarmowego oraz zażywa się leczniczy węgiel aktywowany. Odtrutką specyficzną są związki żelaza, pomagające eliminować tal przez przewód pokarmowy, ograniczając dalsze wchłanianie. W przypadku podejrzewania zatrucia należy niezwłocznie skontaktować się z ośrodkiem zatruć, który udzieli nam niezbędnych informacji oraz wezwać pogotowie ratunkowe.

Początkowo zauważalne są zaledwie pojedyncze objawy zespołu Cushinga, takie jak łatwe tworzenie się siniaków, zaczerwienienie skóry twarzy, żywoczerwone rozstępy o szerokości oraz zanik bliższych mięśni kończyn. Z czasem postępowania choroby pojawiają się widoczny przyrost masy ciała, prowadzący do otyłości, gromadzenie się tkanki tłuszczowej na karku, w okolicach nadobojczykowych, twarzy i tułowiu, przy jednoczesnym zachowaniu szczupłych kończyn. Oprócz tego można zauważyć ścieńczenie skóry, szerokie rozstępy na skórze brzucha, ud, pośladków, piersi, zaburzenia miesiączkowania, postępujący trądzik, zmiany zachowania, spowodowane emocjonalną chwiejnością oraz zaburzeniami funkcji poznawczych. W przebiegu zespołu Cushinga, może pojawić się także osteoporoza, złamania w okolicach kręgów i ogólne osłabienie siły mięśniowej. W przypadku dzieci choroba ta objawia się opóźnionym rozwojem wzrostu prowadzącego nawet do karłowatości oraz postępująca martwicą skóryJak objawia się zespół Cushinga?

Ustąpienie objawów klinicznych po usunięciu pęcherzyka żółciowego odczuwa 75-90% chorych Najczęstszą przyczyną ich utrzymywania jest fakt, że są to objawy innego schorzenia, które do tej pory albo były maskowane przez chorobę pęcherzyka żółciowego albo też jej przypisywane (np. choroba refluksowa przełyku, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, zespół objawów po usunięciu żołądka, przewlekłe zapalenie trzustki, zespół jelita drażliwego). Do najczęstszych z objawów zespołu dolegliwości po wycięciu pęcherzyka żółciowego należą bóle brzucha, kolka, objawy dyspeptyczne, zaparcia, biegunka, uczucie pełności w jamie brzusznej, wzdęcia, gazy jelitowe, nudności oraz nietolerancja pokarmów zawierających tłuszcz. Przyczynami zespołu po cholecystektomii są zwężenie dróg żółciowych, pozostawienie złogu, zespół kikuta przewodu pęcherzykowego, zaburzenia brodawki Vatera, biegunka chologenna, żółciopochodne zapalenie błony śluzowej żołądka.Zespół dolegliwości po wycięciu pęcherzyka żółciowego – informacje wstępne

Jakie cechy prezentuje Zespół Downa (trisomia 21) Wszystkie osoby posiadające mutację genetyczną związaną z rozwojem zespołu Downa, posiadają pewne cechy charakterystyczne. Posiadanie wielu różnych wad sprawia, że osoby z zespołem Downa (trisomią 21) wymagają specjalistycznej opieki lekarskiej, w której zespół tworzą interdyscyplinarni specjaliści. Do cech charakterystycznych zaliczyć możemy: małą i spłaszczoną w części potylicznej głowę; rzadkie i proste włosy; mały, krótki i płaski nos z szeroką nasadą; skośne i szeroko rozstawione oczy, plamki Brushfielda na tęczówce, krótkowzroczność; okrągłą i płaską twarz; krótką szyję z fałdem skórnym; grube i popękane wargi, często otwarte usta z dużym i wystającym językiem; skórę szorstką, suchą i marmurkowatą; krótkie i szerokie dłonie oraz stopy; obniżone napięcie mięśniowe; niski wzrost; problemy ze słuchem; upośledzenie umysłowe; osłabioną odporność organizmu; wrodzone wady serca, przewodu pokarmowego, układu kostno-stawowego i moczowo-płciowego. Niestety osoby z zespołem Downa (trisomią 21) znacznie częściej dotykają różnego typu choroby. U tych pacjentów, często diagnozuje się problemy z tarczycą, głównie niedoczynność tarczycy, białaczkę czy chorobę Alzheimera. Dodatkowo, osoby te w większości przypadków mają problemy z płodnością, a większość mężczyzn uważa się za bezpłodnych.Zespół Downa (trisomia 21) – przyczyny Zespół Downa jest chorobą genetyczną, która powstaje na skutek nadmiaru materiału genetycznego w postaci obecności dodatkowego, trzeciego chromosomu 21 lub jego części (trisomia 21). Przyczyny powstania zespołu Downa polegają na mutacjach genetycznych. Możemy wyróżnić trzy rodzaje trisomii 21. Pierwszy z nich powoduje nieprawidłowy podział chromosomów na etapie podziału komórkowego. Wskutek czego, gdy dochodzi do zapłodnienia, powstała zygota posiada 47 zamiast 46 chromosomów. Kolejna nieprawidłowa cecha polega na przyłączeniu się fragmentu jednego chromosomu do innego i są to tak zwane translokacje. Ponadto, wyróżnić można także zespół Downa (trisomię 21) określany jako mozaikowy. Ma on miejsce, gdy część komórek w organizmie posiada dodatkowy chromosom 21, a reszta z nich ma prawidłową budowę. Może ona wystąpić u chorych, u których cechy charakterystyczne są mniej zauważalne, a dokładne rozpoznanie tego schorzenia może być utrudnione. Niektórzy twierdzą, że na rozwój zespołu Downa wpływa także wiek matki, ponieważ wraz z wiekiem rośnie ryzyko rozwoju tej choroby. Cecha ta jest szczególnie ważna dla kobiet powyżej czterdziestego roku życia kobiety.Co można zrobić, gdy dziecko ma zespół Downa (trisomia 21)? Schorzenie to jest - ze względu na swoje podłoże - jest niestety nieuleczalne. Często konieczne jest stosowanie zabiegów niwelujących objawy choroby - na przykład chirurgiczna korekcja wad serca. Oprócz tego stosuje się terapie, które przyczyniają się do polepszenia jakości życia chorych. Dodatkowo, warto uczęszczać na odpowiednio dostosowaną rehabilitację i specjalistyczne konsultacje lekarskie. Od samego początku życia, dzieci z zespołem Downa wymagają pomocy interdyscyplinarnego zespołu w postaci fizjoterapeuty, logopedy, otolaryngologa, kardiologa, okulisty czy też pedagoga i psychologa. Opieka nad dziećmi z zespołem Downa (trisomią 21) może znacznie wpłynąć na ich jakość życia w przyszłości, dlatego też przyjazne otoczenie, edukacja oraz akceptacja i zrozumienie ze strony rodziny i rówieśników jest bardzo ważne. W życzliwych warunkach zrozumienia, dzieci te mają szansę na lepszy rozwój.

Jak objawia się zespół dźwigacza odbytu? Do najczęstszych objawów należy tępy ból zlokalizowany w odbytnicy, nasilający się podczas przyjmowania pozycji siedzącej. Najczęściej lokalizuje się on po lewej stronie, może również promieniować do kości krzyżowej, pośladka i uda. Osoby z zespołem dźwigacza odbytu często określają dolegliwość jako uczucie rozpierania. Bardzo często dolegliwościom bólowym towarzyszą zaparcia, biegunki lub nietrzymanie stolca. Zespół dźwigacza odbytu może mieć różne przyczyny. Do jednej z najbardziej prawdopodobnych przyczynę zespołu dźwigaczy odbytu uważa się nadmierną kurczliwość mięśni dna miednicy, a szczególnie łonowo-odbytniczej części mięśnia dźwigacza odbytu. Istnieją także czynniki zewnętrzne, które mogą przyczyniać się do występowania zespołu dźwigacza odbytu. Są to między innymi siedzący tryb życia, częsta i długotrwała jazda samochodem, przebyte porody, zabiegi operacyjne w okolicach odbytu oraz urazy miednicy. Aby mówić o zespole dźwigacza odbytu ból w okolicyczas trwania incydentu bólowego wynosi co najmniej 20 minut, zostały wykluczone inne przyczyny bólu odbytnicy (np. nieswoiste zapalenia jelit, guzki krwawnicze). Oprócz tego, w przebiegu tego schorzenia musi występować bolesność podczas pociągania ku tyłowi podczas badania per rectum mięśnia łonowo-odbytniczego. W przypadku niewystępowania takiej bolesności rozpoznaje się nieokreślony czynnościowy ból odbytu i odbytnicy.Zespół dźwigacza odbytu – diagnoza i leczenie Aby potwierdzić zespół dźwigacza odbytu niezbędna jest wykonanie wnikliwych badań diagnostycznych. W tym celu najczęściej wykonywanym jest badanie endoskopowe, które polega na wprowadzeniu specjalnego aparatu przez odbyt do przewodu pokarmowego. Pozwala to na ocenę odbytu i odbytnicy oraz umożliwia wykluczenie procesu nowotworowego. Jeśli zespół dźwigacza odbytu zostanie potwierdzony nie stanowi on zagrożenia, jednak powoduje uporczywe, nieprzyjemne dolegliwości, które upośledzają w znacznym stopniu funkcjonowanie. Leczenie może powodować różne trudności, zwłaszcza w przypadku chorób współistniejących. Próbuje się stosować różne metody, które mają na celu zmniejszenie napięcia mięśni dźwigaczy odbytu. Np. działa się na mięśnie dźwigacze odbytu wysokim napięciem. Zalecane są również odpowiednie ćwiczenia fizyczne mięśni miednicy oraz masaże lecznicze. Stosuje się również niesteroidowe leki przeciwzapalne w celu zmniejszenia dolegliwości bólowych. Istotną kwestią w zespole dźwigacza odbytu jest zapobieganie tej dolegliwości. Wówczas należy starać się unikać przedłużającego się siedzenia, zwłaszcza jeśli w miejscu pracy również przyjmujemy pozycję siedzącą. Ważnym elementem jest również umiarkowana aktywność fizyczna, która wzmacnia mięśnie tej okolicy oraz przyczynia się do ogólnej poprawy funkcjonowania organizmu.

Zespół Edwardsa – informacje wstępne Ta wada wrodzona dotyka częściej dziewczynek niż chłopców, a ryzyko jej pojawienia się wzrasta wraz z wiekiem matki. Przyjmuje się, że średnio połowa dzieci z zespołem Edwardsa umiera niestety już po kilku dniach od porodu. Aberracja chromosomowa, do której dochodzi w tej chorobie polega na trisomii 18 chromosom. W prawidłowym rozwoju komórki ludzkiego ciała składają się z 23 par chromosomów, dziedziczonych po rodzicach. Natomiast w przypadku zespołu zespołu Edwardsa do 18 pary tych chromosomów dołącza się trzeci, powodując aberraacje. Mimo tego nie jest to choroba dziedziczna, ponieważ zmiany w DNA zachodzą samoistnie i zdarza się to średnio raz na 6 tysięcy dzieci. W przypadku tej choroby, szanse na przeżycie są niewielkie, ze względu na co niektóre dzieci umierają tuż po porodzie, inne w pierwszym miesiącu życia, a zaledwie niektóre z nich żyją rok.Jaki objawia się zespół Edwardsa? Dzieci z zespołem Edwardsa posiadają bardzo wiele wad, które uniemożliwiają im funkcjonowanie. Jeśli zarodek nie uległ poronieniu a dziecku udało się przeżyć poród można zauważyć taki objawy jak: niska waga, bardzo małą czaszkę, żuchwę i usta, wystające kości potyliczne, zniekształcone małżowiny uszne, szerokie rozstawienie oczu, deformacje kończyn (zaciśnięte piąstki, palce zachodzące na siebie, niewykształcone kciuki i paznokcie, zwyrodnienia stóp) oraz zbiornik płynu na powierzchni mózgu. Poza tym u dzieci z zespołem Edwardsa obserwuje się szereg defektów w funkcjonowaniu układu oddechowego, moczowego, rozrodczego oraz krwionośnego, często występują również wady serca. Dzieci z zespołem Edwardsa mają problemy ze ssaniem oraz porozumiewaniem się. Cierpią również na niepełnosprawność intelektualną, a ze względu na liczne wady konieczne jest ich stały nadzór medyczny.Zespół Edwardsa – rozpoznawanie Ze względu na zaawansowanie medycyny, objawy zespołu Edwardsa można zauważyć już podczas badań prenatalnych w ciąży. Podczas badań można ustalić niską wagę płodu oraz nieprawidłowości w rozwoju układu kostnego i nerwowego. Podczas badania krwi, niski poziom tzw. hormonu ciążowego również może świadczyć o zespole Edwardsa. Jednak stuprocentowe potwierdzenie diagnozy umożliwiają badania cytogenetyczne. Wówczas wy pobierany jest płyn owodniowy lub komórka płodu. Badania te są nieinwazyjne i umożliwiają rodzicom podjęcie decyzji co to zachowania ciąży lub jej zakończenia. Ze względu na to, że zespół Edwardsa jest wadą wrodzoną nie ma możliwości jego wyleczenia i większość dzieci nie dożywa 1 miesiąca życia. Współcześnie próbuje się stosować metody, które pozwolą jak najbardziej poprawić jakość życia oraz możliwie je wydłużyć. W przypadku wielu wad rozwojowych jest wskazane wykonanie zabiegów chirurgicznych, jednak wszystkie operacje są bardzo ryzykowne i nie przynoszą wymiernych efektów.

Czym jest zespół Garnera? Choroba ta ma kilka charakterystycznych objawów, które zlokalizowane są w obrębie twarzoczaszki do których należą naczyniowłóknianki nosogardzieli, torbiele naskórkowe, zęby nadliczbowe i liczne zębiaki i kostniaki. Pierwszy raz opisał go Eldon J. Gardner w 1951 roku. Pierwsze objawy choroby ujawniają się między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia a pierwszym z nich jest najczęściej krwawienie z przewodu pokarmowego. Niekiedy zespół Gardnera przebiega w odmienny sposób, wówczas głównym objawem jest zmiana rytmu wypróżnień, zaparcia oraz stolce ze śluzem. W badaniu kolonoskopowym lub w zdjęciu kontrastowym stwierdza się występowanie ponad stu polipów w jelicie grubym. Przy czym – niestety - ryzyko pojawienia się raka jelita grubego powstałego z przemiany polipów, wynosi 100%. Zdarza się, że pacjenci zgłaszają bóle brzucha o charakterze napadowym, a niekiedy cierpią na śluzowate lub krwiste biegunki albo zaparcia. Gdy nastąpi masywny wzrost polipów może dojść nawet do niedrożności przewodu pokarmowego, co jest stanem zagrożenia zdrowia i życia. Oprócz tego mogą pojawiać się objawy w postaci torbieli, najczęściej zlokalizowanych w skórze brzucha. Innymi symptomami są mnogie kostniaki najczęściej żuchwy, szczęki, łopatki, kości długich, a także guzy tkanki łącznej i torbiele zębopochodne.Zespół Garnera – diagnoza i rokowanie Aby zdiagnozować zespół Gardnera każdorazowo należy wykonać kolonoskopię, umożliwia ona zbadanie polipów oraz pobranie wycinków w celu badania histopatologicznego. Zdjęcie RTG metodą podwójnego kontrastu umożliwia diagnostykę polipów na całym przebiegu jelita grubego. Stwierdzenie u osoby młodej mnogich zmian guzowatych w tkance podskórnej powinno być zawsze wskazaniem do diagnostyki w kierunku zespołu Gardnera. Podobnie zmiany typu kostniak zwłaszcza pojawiające się w żuchwie, zatoce szczękowej, kościach pokrywy czaszki powinny być również diagnozowane. Z uwagi, że zespół Gardnera predysponuje również do rozwoju innych schorzeń nowotworowych, takich jak: nowotwory okolicy brodawki Vatera, medulloblastoma, rak tarczycy, osteosarcoma, powinno wykonać się również badanie spektralnej optycznej koherentnej tomografii. Uważa się, że zmiany nieleczone ulegają przemianie nowotworowej w 100%. W przypadku zespołu Garnera, niektóre z polipów mogą występować w wyższych partiach przewodu pokarmowego, nawet w żołądku. Za jedyną, skuteczną metodę leczenia uznaje się operację. Polega ona na wykonaniu proktokolektomii, czyli wycięciu całości jelita grubego. W przypadku zastosowania zabiegów oszczędzających i pozostawieniu odbytnicy niezbędne jest, aby regularnie wykonywać badania endoskopowe tego odcinka. Pozawala to na wykluczenie bądź uchwycenia nowotworu we wczesnej fazie rozwoju. Jeśli zespół Garnera został potwierdzony zaleca się zbadanie członków rodziny pod choroby.

Na czym polega zespół Gianottiego-Crostiego? Cechą charakterystyczną tego problemu jest nagle pojawiająca się rumieniowa zmiana grudkowa, które lokuje się w sposób symetryczny na twarzy, pośladkach i kończynach dzieci. Zmiany te pozostają zazwyczaj bezbolesne i mają wielkość o 1 do 5 mm. Zespół Gianottiego-Crostiego stanowi dość rzadkie schorzenie i występuje u dzieci od trzeciego miesiąca życia. Najwięcej zachorowań na te chorobę odnotowuje się wśród dzieci do 6 roku życia. Zespół może pojawić się także u osób dorosłych, choć jest to bardzo rzadkie. Choroba najczęściej ma podłoże wirusowe, mianowicie, wiąże się z zapaleniem wątroby typ A, B i C, cytomegalią, pokswirusami, parwowirusem, wirusem paragrypy, różyczki, świnki, echowirusami, wirusem HIV oraz zakażeniem bakteryjnym wywołanym przez paciorkowce.Zespół Gianottiego-Crostiego – diagnozowanie i leczenie Kryteria diagnostycznego dla zespołu Gianottiego-Crostiego powstały, aby na ich podstawie móc wykluczyć inne podobne schorzenia dermatologiczne. Według nich zespół ten diagnozuje się, gdy wszystkie objawy pozytywne zostały potwierdzone chociaż jednokrotnie. Należą do nich czerwona wysypka o charakterze grudkowym lub pęcherzykowo grudowym, o średnicy zmian 1-10 milimetrów, zajęcie co najmniej 3 okolic takich jak policzki, pośladki, wyprostne powierzchnie przedramion, wyprostne powierzchnie podudzi, symetryczność zmian wysypkowych, utrzymywanie się zmian przez co najmniej 10 dni, objawy negatywne, duże zmiany na tułowiu, zmiany łuszczące się. Zespół Gianottiego-Crostiego należy różnicować z rumieniem zakaźnym, rumieniem wielopostaciowym, chorobą dłoni, stóp i jamy ustnej, zapaleniem naczyń związanym z IgA, chorobą Kawasakiego, liszajem płaskim, pokrzywką, zespołem rękawiczkowo-skarpetkowym przebiegającym z osutką oraz świerzbem. Leczenie tej choroby zazwyczaj polega na łagodzeniu objawów przy pomocy leków przeciwhistaminowych oraz kortykosteroidów.

Schorzenie to jest powiązane z przebiegiem hemolizy, czyli procesu rozpadania czerwonych krwinek. Na jej skutek dochodzi do niedokrwistości, czyli zmniejszenie liczby erytrocytów we krwi. Zespół hemolityczno-mocznicowy to jest schorzeniem wielonarządowym i rozpoznaje się go najczęściej w przypadku małych dzieci. Zależnie od przebiegu, może być łagodny jak i bardzo niebezpieczny, ponieważ prowadzi do ostrego uszkodzenia nerek. Istotną nieprawidłowością są także zaburzenia krzepnięcia krwi, które mogą powodować zmiany w sposobie ukrwienia narządów. Istotnymi kwestiami w zespole hemolityczno-mocznicowym są zmiany krzepnięcia oraz budowa naczyń krwionośnych. To właśnie przez nie dochodzi do uszkodzenia śródnabłonka naczyń, prowadzącego do zaburzeń ukrwienia.Zespół hemolityczno-mocznicowy – informacje wstępne

Łysienie to postępujące zanikanie wytwarzania włosów w mieszkach włosowcych. Najczęściej spotykanym typem łysienia jest łysienie androgenowe związane z wrażliwością mieszków włosowych na dihydrotestosteron. Łysienie może być jednak objawem zatrucia, może występować w przebiegu choroby zakaźnej lub jako skutek uboczny przyjmowania leków.

Jest wiele objawów, towarzyszących temu zespołowi, stąd też jego nazwa – „wieloukładowy” i stąd trudności z postawieniem właściwej diagnozy. Najbardziej charakterystyczne to bardzo wysoka gorączka, zapalenie spojówek, wymioty, biegunka, silny ból brzucha (może sugerować zapalenie wyrostka robaczkowego), wysypka przypominająca rumień, ale najgroźniejszą jest ostra niewydolność sercowo-naczyniowa.Objawy nasilają się tak szybko, że stan dziecka błyskawicznie się pogarsza. Jak to określił ojciec jednego z dzieci dotkniętych PIMS – „W jednej chwili z dziecka uciekło 95 proc. życia!”.- Dlatego trzeba bić na alarm – ostrzega immunolog dr Paweł Grzesiowski, ekspert Naczelnej Izby Lekarskiej. – Dzisiaj dziecko ze zmianami skórnymi, z zapaleniem spojówek i z gorączką powinno być traktowane od razu jako potencjalny pacjent z zespołem pocovidowym, żebyśmy nie podawali w ciemno antybiotyków, które w tej chorobie nic nie pomogą, a opóźnią właściwe leczenie.W leczeniu PIMS stosuje się dożylnie immunoglobuliny oraz sterydy. Obecnie w polskich szpitalach przebywa ok. 100 dzieci z PIMS, lekarze obserwują jednak wzrost przypadków. Okazuje się, że pocovidowy wieloukładowy zespół zapalny występuje nie tylko u dzieci, ale i u dorosłych. Został on określony jako MIS-A (Multisystem Inflammatory Syndrome in Adults). Jak więc widać, ta choroba, COVID-19 nie kończy się na wypisie ze szpitala, coraz częściej mamy do czynienia z zespołami pocovidowymi, które mogą okazać się dużo groźniejsze niż samo zakażenie SARS-CoV-2.

Centrum Symulacji Medycznych, placówka jak najbardziej potrzebna, ma być zorganizowana w części budynków Wydziału Farmacji. Tu, gdzie dziś działają m. in.: Zakład Biologii Farmaceutycznej i Biotechnologii, Katedra Farmakognozji i Molekularnych Podstaw Fitoterapii, Katedra Farmacji Fizycznej i Bioanalizy, Zakład Farmacji Stosowanej, Zakład Bioanalizy i Analizy Leków. Tu realizowane są krajowe i międzynarodowe projekty naukowe, a także duża część procesu kształcenia studentów wielu kierunków.W tej części mieszczą się wysokospecjalistyczne pracownie dydaktyczne, mikroskopowe, fitochemiczne, bioanalizy leków, leków parenteralnych, modelowania molekularnego. Na wiele projektów, realizowanych w nich, zostały już przyznane środki.Zaniepokojenie możliwością utraty tych pomieszczeń wyrażają nie tylko studenci farmacji, którzy w petycjach do władz uczelni wyrażają swój protest, ale również Okręgowa Izba Aptekarska, która w piśmie skierowanym do Rektora WUM, pisze m. in.: „Pozbawienie Wydziału Farmacji części infrastruktury skutkować będzie niemożliwością realizacji wysokiego poziomu wiedzy praktycznej, prowadzenia szkoleń, wprowadzania opieki farmaceutycznej”. Izba zwraca ponadto uwagę, że obecna lokalizacja Wydziału Farmacji jest swoistą rekompensatą za pierwotną siedzibę tego wydziału, który kiedyś mieścił się w budynku przy ul. Przemysłowej. Budynek ten został wybudowany za pieniądze członków środowiska aptekarskiego. Zgoda środowiska farmaceutycznego na wyburzenie tegoż budynku, w związku z przebiegiem nowobudowanej Trasy Łazienkowskiej, była uwarunkowana pokryciem kosztów budowy nowej siedziby. W zamian Wydział Farmacji otrzymał nową, obecną lokalizację, przy ul. Banacha. Zmiana przeznaczenia części powierzchni budynku byłaby więc naruszeniem warunków wcześniejszych uzgodnień, podkreśla Izba.Czy studenci farmacji stracą przestrzeń i cenne laboratoria? Nie wiadomo, ale oni wciąż mają nadzieję…Wiadomo jednak, że koszt wybudowania nowego gmachu, w którym mieściłoby się Centrum Symulacji Medycznych, to ok. 200 mln zł. Uczelnia takich środków nie posiada.

Hiperurykemia rzadko występuje samodzielnie. Bardzo często idzie w parze z chorobami układu krążenia, także wieloma chorobami metabolicznymi. – i ta zależność działa w obie strony. Choroby te bowiem sprzyjają urykemii. Dziś jest to już problem społeczny, może dotyczyć nawet ok. 5 mln Polaków. Podwyższone stężenie kwasu moczowego obserwuje się u ok. 25 – 60 proc. pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym oraz aż u prawie 90 proc. młodych dorosłych, u których je zdiagnozowano. Już po paru tygodniach utrzymującego się podwyższonego stężenia kwasu moczowego może rozwinąć się nadciśnienie tętnicze, a w okresie 5-letnim ryzyko to zwiększa się nawet dwukrotnie. U pacjentów ze stanem przedcukrzycowym hiperurykemia aż 9-krotnie zwiększa szansę rozwoju cukrzycy typu 2. Problem jest więc bardzo istotny, dlatego tak ważne są badania, określające poziom stężenia kwasu moczowego we krwi, które powinno się przeprowadzać regularnie. I takie badania z pewnością powinny znaleźć się w pakiecie badań profilaktycznych w planie odbudowy zdrowia Polaków, opracowywanym przez Ministerstwo Zdrowia.- Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego, Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego oraz Europejskiego Towarzystwa kardiologicznego, badanie oceniające stężenie kwasu moczowego we krwi powinno być wykonywane regularnie, przynajmniej raz w roku, a u pacjentów ze stwierdzoną hiperurykemią, nawet dwa razy w roku. To kluczowe, biorąc pod uwagę, że kwas moczowy jest markerem ryzyka i niezależnym czynnikiem rozwoju wielu chorób układu krążenia –podkreśla prof. Krzysztof Narkiewicz, kierownik Kliniki Nadciśnienia Tętniczego i Diabetologii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.- Liczne badania naukowe wskazują jasno, że podwyższone stężenie kwasu moczowego jest czynnikiem ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, wpływa też niekorzystnie na ich przebieg i rokowanie. Co więcej, wraz ze wzrostem stężenia kwasu moczowego we krwi rosną wskaźniki stanu zapalnego w organizmie i pogarsza się funkcja śródbłonka naczyń wieńcowych. Dlatego pacjenci z wyższymi poziomami kwasu moczowego mają gorsze rokowania i niekorzystny przebieg m. in. w chorobach sercowo-naczyniowych, większe ryzyko zawałów, udarów, a także gorzej radzą sobie przy infekcjach – mówi prof. Artur Mamcarz, kierownik III Kliniki Chorób Wewnętrznych i Kardiologii Wydziału Lekarskiego WUM.- Badanie stężenia kwasu moczowego jest szczególnie istotne dla osób, które znajdują się w grupie ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, którzy mają nadciśnienie tętnicze, zespół metaboliczny, cukrzycę, dyslipidemię, przebyty zawał serca lub udar, chorobę nerek lub są otyli. W ich przypadku wynik powyżej 5,0 mg/dl jest już niepokojący, ponieważ już wtedy dochodzi do uszkodzenia naccyń krwionośnych – zwraca uwagę prof. Mamcarz.

Test podwójny, czyli badanie krwi w pierwszym trymestrze ciąży to niezwykle ważne badanie prenatalne. Jego wykonanie umożliwia wykrycie wielu chorób rozwojowych, w szczególności trisomii chromosomów. Odpowiednio wcześnie i trafnie postawiona diagnoza jest bardzo istotna dla dalszego postępowania oraz działań po narodzinach dziecka. Na czym polega test podwójny i jak wygląda jego przebieg? Przygotowanie do badania

Test Harmony to nieinwazyjne badanie prenatalne umożliwiające kontrolowanie procesu rozwoju płodu. Badanie jest proste i bezpieczne, a co najważniejsze - pozwala na wykrycie u płodu nieprawidłowości w obrębie chromosomów. Kiedy wykonać test Harmony? Jak wygląda przebieg badania Harmony? Czy istnieją przeciwwskazania do wykonania testu?

Rak płuc to jeden z najczęściej występujących nowotworów, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Ten rodzaj guza płuc ma najczęściej kiepskie rokowania. Wywołują go w głównej mierze czynniki środowiskowe (zanieczyszczone powietrze) oraz ekspozycja na substancje toksyczne - dym tytoniowy. Jakie są przyczyny i objawy raka płuc? Czy można go leczyć?

ß2-mikroglobulina to białko, które występuje w prawie wszystkich komórkach organizmu człowieka, w szczególności w tych należących do układu odpornościowego. W jakich przypadkach należy wykonać badanie ß2-mikroglobuliny? Jak wygląda przebieg badania?

Swoisty antygen gruczołu krokowego (Prostate Specific Antygen - PSA) jest glikoproteiną produkowaną w gruczole krokowym u mężczyzn. Każdy mężczyzna po 40. roku życia powinien wykonać badanie PSA, nawet jeśli nie zaobserwował podejrzanych objawów. Czym dokładnie jest swoisty antygen gruczołu krokowego? Kiedy wykonać badanie PSA i jak wygląda jego przebieg?

Test obciążenia glukozą (OGTT) - doustny test zwany również krzywą cukrową lub krzywą glikemiczną wykonuje się w określonych przypadkach, m.in. w diagnozowaniu cukrzycy. Co warto wiedzieć o teście obciążenia glukozą? Jakie są wskazania do wykonania tego badania oraz jak wygląda jego przebieg?

Test SANCO to jedno z badań przesiewowych dla kobiet w ciąży, dzięki któremu możliwe jest wykrycie wad u płodu. Badania prenatalne są dla przyszłych rodziców niezwykle ważne, bowiem im wcześniej nastąpi rozpoznanie choroby, tym szybciej będzie można wdrożyć leczenie. Kiedy wykonać test SANCO? Czy badanie jest bezpieczne?

Tomografia komputerowa głowy jest jednym z podstawowych badań obrazowych, które służy obserwacji zmian zachodzących w jej wnętrzu. Dzięki tomografii głowy możliwe jest diagnozowanie chorób, urazów oraz ocena rozległości powstałych zmian. W jakich przypadkach wykonuje się tomografię głowy oraz w jaki sposób się do niej przygotować?

Tomografia komputerowa to badanie obrazowe będące jedną z podstawowych metod diagnostycznych. Ułatwia rozpoznanie wielu schorzeń, a także umożliwia obserwację i kontrolę ich rozwoju. Kiedy zalecane jest wykonanie tomografii komputerowej? Czy konieczne jest przygotowanie się do badania?

Tomografia komputerowa jamy brzusznej to nieinwazyjne badanie obrazowe o dużo większej dokładności, niż badanie USG. Dzięki niej możliwe jest uzyskanie obrazu przekroju narządów wewnętrznych, głównie w podejrzeniu zmian nowotworowych jelita grubego, nerek, czy wątroby. Kiedy wykonuje się tomografię komputerową jamy brzusznej oraz w jaki sposób przygotować się do badania?

Tomografia komputerowa (TK) klatki piersiowej to badanie umożliwiające rozpoznanie zmian w obrębie płuc, oskrzeli oraz innych narządów ulokowanych w klatce piersiowej. Kiedy lekarz może zlecić wykonanie tomografii komputerowej klatki piersiowej? Czy badanie jest bezpieczne dla pacjenta?

USG moszny to badanie ultrasonograficzne, które wykonuje się pacjentom, którym towarzyszy ból, infekcje oraz problemy z płodnością. Mężczyźni, którzy borykają się z danym problemem traktują to jako temat tabu i są skrępowani wizytą u urologa lub androloga. Czym jest USG moszny? Jakie są wskazania do przeprowadzenia USG moszny?

Ostry i częsty ból w okolicach stawu biodrowego oraz problemy z chodzeniem to objawy, które należy skonsultować ze specjalistą. Za pomocą USG biodra można ocenić zarysy kostne stawu biodrowego i zaobserwować ewentualne nieprawidłowości. Kiedy należy udać się na USG biodra? Czego jeszcze można dowiedzieć się z USG biodra?

Ból ucha to jedna z najczęstszych dolegliwości, z którymi pacjenci zgłaszają się do lekarza pierwszego kontaktu. Może mieć on wiele przyczyn – wynikających zarówno z infekcji ucha, jak i problemów zlokalizowanych w innym miejscu. Brak leczenia lub jego nieodpowiedni przebieg może doprowadzić do poważnych komplikacji. Jednym z najgroźniejszych powikłań jest zapalenie ucha wewnętrznego. Jeśli chcesz się dowiedzieć, jakie są typowe objawy, sposoby leczenia i ewentualne zagrożenia, przeczytaj uważnie dalszą część artykułu.

Nagły, zwykle silny ból brzucha, który nie słabnie w ciągu około 4 godzin, może być oznaką ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Jeśli zauważysz u siebie takie objawy, zgłoś się jak najszybciej do szpitala, ponieważ brak interwencji medycznej może prowadzić nawet do śmierci! Jeśli chcesz się dowiedzieć, jakie są dolegliwości związane z tym schorzeniem, z czego może ono wynikać, jak się je leczy i jakie mogą być powikłania, koniecznie przeczytaj nasz artykuł.

Każde dziecko w wieku niemowlęcym i późniejszym przechodzi słabszy lub mocniejszy nieżyt nosa. Grunt to zachować spokój i podejść do tej kwestii zadaniowo. Wiemy, że ciężko ci patrzeć, jak twoje dziecko się męczy, ale panika nie pomoże ani jemu, ani tobie. Przede wszystkim uzbrój się w cierpliwość i oprócz wizyty lekarskiej wykorzystaj kilka domowych metod na poradzenie sobie z sytuacją. Przeczytaj wszystko, co warto wiedzieć na ten temat i działaj!

Osutki polekowe stanowią powikłania po wielu różnorodnych chorobach, a ich bezpośrednią przyczyną jest najczęściej swego rodzaju alergiczna reakcja organizmu na konkretne leki. Objawy oraz przebieg powstawania osutek polekowych zależy od konkretnej substancji, która je wywołała. Osutki polekowe dotyczą ograniczonej grupy osób. Doświadcza ich zaledwie 2,2% wszystkich chorych.Ryzyko doświadczenia powikłań w postaci osutek wzrasta wraz z wiekiem pacjenta. Większe ryzyko ich wystąpienia ma miejsce w przypadku osób zarażonych wirusem HIV, będących już na dającym objawy etapie AIDS. W grupie ryzyka ze względu na płeć pierwsze miejsce zajmują kobiety.

Otoskleroza ucha (otospongioza) jest chorobą rozpoznawaną u ponad 10% pacjentów zgłaszających się do lekarza z powodu dolegliwości związanych z niedosłuchem. Jest to zatem schorzenie występujące bardzo często i w wielu przypadkach prowadzące do całkowitego uszkodzenia słuchu. Warto zatem przy pojawiających się dolegliwościach, natychmiast zgłosić się do laryngologa, aby wdrożyć odpowiednie środki. Dowiedz się, jakie są przyczyny otosklerozy ucha (otospongiozy) oraz jak się ją leczy!

Otoskop to jedno z najważniejszych narzędzi we współczesnej laryngologii mimo swojej absolutnej prostoty i istnienia od wielu lat. Stosuje go każdy laryngolog i jest nieodzownym środkiem do postawienia trafnej diagnozy i rozpoczęcia potrzebnego leczenia lub wykluczenia różnego rodzaju infekcji i obecności ciał obcych w narządach słuchu i węchu. W niniejszym artykule dowiesz się wszystkich przydatnych informacji na temat otoskopu. Zapraszamy do czytania!

Otyłość, a w pierwszym etapie choroby nadwaga, jest niezwykle skomplikowaną chorobą przewlekłą, na którą choruje obecnie niemal 30% ludzi na całym świecie. Mimo iż wpisanie otyłości na oficjalną listę Światowej Organizacji Zdrowia nastąpiło ponad 50 lat temu, a świadomość ludzka na temat przyczyn jej powstawania wciąż rośnie, to w dalszym ciągu osoby chore poddawane są publicznemu ostracyzmowi. Otyłość nigdy nie wynika tylko z tego, że ktoś po prostu za dużo je! Nawet pochłanianie zbyt dużych ilości kalorii ma gdzieś swoją przyczynę. Zapraszamy do czytania!

Nazwa owrzodzenia Martorellego pochodzi od badacza, który w połowie minionego wieku jako pierwszy opisał oraz podjął próbę sprecyzowania przyczyn występowania tego schorzenia. Czy jego wnioski były trafne? Poniżej znajdziecie kilka ogólnych, ale bardzo ważnych informacji na temat owrzodzeń oraz najistotniejsze informacje dotyczące przyczyn, objawów oraz leczenie Owrzodzenia Martorellego.

Owsica to choroba pasożytnicza, której sprawcą są owsiki ludzkie, małe nicienie, które bytują w jelicie grubym człowieka i rozmnażają się, powodując zarażanie kolejnych osób. Wprawdzie owsica uważana jest za dolegliwość typową dla wieku dziecięcego, ale dotyczy ona również dorosłych. Rozbieżność w ilości zachorowań w zależności od wieku wynika przede wszystkim ze świadomości dorosłych na temat istnienia potrzeby utrzymywania prawidłowej higieny – zwłaszcza jeśli idzie o kwestie związane z wydalaniem i higieną stref intymnych.Dzieci niestety nie przejmują się takimi „drobiazgami” i w wyniku tego łatwo dochodzi do zarażenia się owsicą.

Oziębłość płciowa to stan, w którym kobieta lub mężczyzna traci zainteresowanie jakąkolwiek aktywnością seksualną. Może to obejmować nie tylko aktywność z partnerem, ale również masturbację czy nawet objawiać się poprzez niemożność pobudzenia się w jakikolwiek inny sposób i pod wpływem jakichkolwiek stymulantów.Oziębłość płciowa jako temat wstydliwy szczególnie mocno powoduje stygmatyzację dotkniętej nią kobiety. Jednakże w przypadku obu płci najczęstszą reakcją ze strony osób postronnych jest śmiech, kpina i niesmaczne żarty. Jest to również stan bardzo kłopotliwy, zwłaszcza gdy jesteśmy w związku. Wówczas przecież ważne jest szczęście obu stron, a potrzeby seksualne należą do podstawowych potrzeb wynikających z popędów każdego zdrowego człowieka i zwierzęcia. Zwłaszcza wówczas warto zainteresować się możliwymi przyczynami oziębłości płciowej oraz sposobami jej wyleczenia.

Paciorkowiec to jedna z wielu naturalnych bakterii wchodzących w skład flory jamy ustnej, dróg oddechowych i często również układu pokarmowego. Jednakże jego nadmierne natężenie, skuteczny „atak” kilku szczególnych odmian może wywołać bardzo wiele niepożądanych skutków. Dowiedz się, jakie choroby może wywołać paciorkowiec w gardle oraz jak radzić sobie, gdy już wiemy, że doszło do zakażenia.

Palce młotkowate to niezbyt eleganckie, ale niestety dość trafne określenie na zniekształcenie stóp, polegające na przykurczu zgięciowym palców. Najczęściej deformacja dotyczy drugiego po paluchu palca, ale częściowo może również rozwinąć się we wszystkich pozostałych. Są sposoby na to, żeby nie doświadczać tej przykrej dolegliwości, ale naszym czytelniczkom, zwłaszcza elegantkom, może się ten sposób nie spodobać. ???? Zapraszamy do czytania!

Paluch koślawy najczęściej jest kojarzony z dolegliwością typowo kobiecą i spowodowaną przede wszystkim noszeniem niewygodnych butów. Nie do końca jest to prawda, a w każdym razie tylko jej część. W związku z tym, że halluksy dotyczą w Polsce około stu tysięcy osób, a duża część wśród nich to także mężczyźni, warto aby każdy zapoznał się z informacjami na temat tej częstej deformacji stóp i mógł dzięki temu odpowiednio zapobiegać jej powstawaniu.

Wśród wielu pasożytów, żerujących w układzie pokarmowym człowieka wymienia się między innymi pełzaka wywołującego pełzakowicę jelitową (czerwonkę pełzakową). Jest to szczególnie niebezpieczny i przede wszystkim egzotyczny pasożyt, który wywołuje wiele dolegliwości, prowadzących do poważnego osłabienia organizmu i, gdy w odpowiednim czasie nie podejmie się leczenia, również do śmierci. Jak rozpoznać, że mamy do czynienia z pełzakowicą jelitową oraz w jaki sposób przebiega leczenie? Sprawdź!

Każda zmiana skórna, zwłaszcza w obrębie narządów rozrodczych wzbudza niepokój, a czasami nawet przerażenie – często niepotrzebne. Warto jednak zawsze uważnie obserwować swój organizm, zwłaszcza w obrębie tak delikatnych okolic jak genitalia i możliwie szybko reagować, gdy pojawią się jakieś niepokojące zmiany. Jedną z takich zmian mogą być małe perliste grudki prącia, które dotyczą od 4 do aż 10% mężczyzn od wczesnego okresu dojrzewania do 30. roku życia. Z niniejszego artykułu dowiesz się, jak dokładnie wyglądają oraz czy wymagają leczenia i specjalnego „traktowania”. Zapraszamy do czytania!

Pęcherzyca niestety jest kolejnym dowodem na degradację naszej naturalnej odporności i zdrowego układu autoimmunologicznego w odpowiedzi na pogarszające się warunki środowiska oraz niezdrowy styl życia, do którego zalicza się nie tylko zła dieta i brak ruchu, ale również nadużywanie leków (antybiotyków czy sterydów) i używek a także stres oraz zbyt mała ilość odpoczynku. Pęcherzyca należy do dosyć częstych schorzeń autoimmunologicznych, które objawiają się zmianami skórnymi u chorego. Terapia nie jest łatwa i zwykle trwa dosyć długo. Warto dowiedzieć się, z czym może wiązać się zachorowanie na pęcherzycę oraz w jaki sposób dbać o siebie, gdy już do tego dojdzie.

Rak prostaty to dziś w Polsce najczęstszy nowotworów u mężczyzn. Diagnozowany jest u coraz młodszych osób. – Przez lata uważaliśmy raka prostaty za nowotwór tylko starszych panów i tylko te starsze osoby badaliśmy w tym kierunku, albo w ogóle ich nie badaliśmy, a jedynie czekaliśmy, aż pojawią się objawy – mówi dr n. med. Iwona Skoneczna, onkolog ze Szpitala Grochowskiego i Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. Tymczasem wiadomo, że wczesny rak prostaty, nawet agresywny i zaawansowany, może nie dawać żadnych objawów. – Dlatego zachęcamy także młodszych mężczyzn, by się badali i sprawdzali, czy nie mają raka prostaty – dodaje dr Skoneczna.Badania przeprowadzone w Danii wykazały, że osoby, które w przyszłości zachorują na raka prostaty, już w wieku 45 lat mają średni poziom PSA wyższy niż reszta populacji. – Dlatego już w tym wieku zalecamy wykonanie pierwszego badania PSA i określenie innych czynników ryzyka. Jeżeli bowiem w rodzinie pacjenta ktoś chorował w młodym wieku na agresywnego raka prostaty lub raka piersi, to już od czterdziestego roku życia, a czasem nawet wcześniej rekomendujemy badania sprawdzające – wyjaśnia dr Skoneczna.

Erlichioza to bardzo powszechna choroba na terenie Stanów Zjednoczonych. Pod wieloma względami ma dużo wspólnego z naszą europejską boreliozą – tak samo wywoływana jest przez kleszcze, a dokładniej przez bakterie przenoszone głównie przez kleszcza czarnonogiego zwane bakteriami Ehrlichia. Do zakażenia dochodzi poprzez ugryzienie, gdy bakterie dostają się do krwi, a następnie do narządów w całym ciele. Warto poznać objawy erlichiozy, aby w porę przeciwdziałać dalszemu rozwojowi choroby, gdy już pojawią się pierwsze jej symptomy.

Gorączka plamista Gór Skalistych to ostra choroba zakaźna (stwarza nawet zagrożenie śmiercią). Wywołują ją bakterie Rickettsia, które są przenoszone przez kleszcze, wczepiające się na przykład w sierść psów lub liście drzew. Istnieje wiele rodzajów gorączki plamistej, pojawia się ona między innymi w niektórych obszarach Europy (klimat śródziemnomorski), Azji i Brazylii. Odmiana choroby, którą omawiamy w tym artykule, występuje w Stanach Zjednoczonych, ale gorączki plamiste podobnego typu można spotkać również w innych częściach obu Ameryk. Czytaj dalej, jeśli chcesz się dowiedzieć, jak rozpoznać to schorzenie, jakie są sposoby jego leczenia i czy można się przed nim ustrzec.

Pochwica jest jedną z wielu dysfunkcji seksualnych uniemożliwiających współżycie i, jak sama nazwa wskazuje, dotyczących jedynie kobiet. Mimo, że schorzenia na tle seksualnym i o podłożu psychosomatycznym często wciąż stanowią w naszych czasach temat tabu, warto zdecydować się na podjęcie konkretnych kroków. Dowiedz się, czego możesz się spodziewać oraz jakie są szanse na całkowite wyleczenie tej uciążliwej dolegliwości.

Erytrodermia ichtiotyczna wrodzona to choroba genetyczna, która towarzyszy dziecku jeszcze w życiu płodowym a widoczna wyraźnie jest już po narodzinach. Jest ciężką odmianą rybiej łuski, ponieważ w przeciwieństwie do zwykłego przebiegu tej choroby erytrodermia oznacza zajęcie zmianami skórnymi większej części ciała. Typowe dla tej choroby jest nadmierne rogowacenie oraz łuszczenie się naskórka. Co warto wiedzieć na temat erytrodermii ichtiotycznej wrodzonej, jakie wyróżniamy jej rodzaje oraz czy istnieją jakieś pozytywne rokowania w przebiegu choroby?

Erytrodermia to bardziej zespół nasilonych objawów w przebiegu jakiejś choroby lub w skutek choroby niż oddzielna jednostka chorobowa. Erytrodermia może być na przykład wynikiem nieprawidłowej reakcji na leki albo zaniedbaniami w przebiegu zapaleń skóry atopowej. Może być również efektem zaprzestania leczenia łuszczycy. Czy to jedyne przyczyny jej występowania? Sprawdź! Mamy dla ciebie garść przydatnych informacji na temat przyczyn, objawów oraz leczenia erytrodermii łuszczycowej.

Erytrodermia, potocznie określana jako złuszczające zapalenie skóry, jest częstym określeniem na różnego rodzaju patologiczne zmiany skórne w obrębie całej powierzchni skórnej. Nie jest to nazwa jednej konkretnej choroby, a raczej zespół objawów chorobowych mogących świadczyć o istnieniu różnych chorób. Warto zatem dowiedzieć się, co wywołuje erytrodermię oraz jak wygląda leczenie w różnych przypadkach. Zapraszamy do czytania!

Pękająca skóra na palcach, wokół paznokci i wierzchu dłoni to niestety problem bardzo powszechny, który nie zawsze wynika tylko i wyłącznie ze złego nawilżenia czy też zmian temperatur. Przyczyn może być wiele, a niektóre mogą świadczyć o chorobach autoimmunologicznych. Sprawdź koniecznie, jakie mogą być przyczyny pękającej skóry na palcach! Domowe sposoby, które dla ciebie mamy, z pewnością poprawią kondycję skóry, a nawet pomogą całkowicie rozwiązać problem.

Pęknięta żyłka w oku to dosyć powszechna dolegliwość, zwłaszcza teraz, gdy tak dużo czasu spędzamy przed ekranami komputerów i telewizorów. Poza tym jednak, że wygląda to nieestetycznie, zwykle nie wiąże się z żadnego rodzaju konsekwencjami ani nie jest spowodowane niczym poważnym. Zwykle… Warto zatem dowiedzieć się, jakie są możliwe przyczyny pękania żyłek w oku oraz jak zapobiegać im w przyszłości!

Pierwotne chłoniaki skóry to grupa kilku typów nowotworów układu chłonnego. Nowotwory te są szczególnie niebezpieczne ze względu na to, iż głównym zadaniem limfocytów B i T, które najczęściej ulegają transformacjom nowotworowym, są reakcje odpornościowe. Co robić, gdy komórki, które są odpowiedzialne za obronę organizmu przed chorobami, nie mogą funkcjonować poprawnie? Przede wszystkim powiemy sobie kilka słów na temat typów pierwotnych chłoniaków skóry, a następnie poznamy metody leczenia, które stosuje się obecnie.

Pierwotne nowotwory narządu ruchu powstają przede wszystkim z tkanek tworzących kość oraz z tkanek z nimi sąsiadujących jak np. tkanki okostnej, mięśni, nerwów, naczyń oraz błoni maziowych. Pierwotne nowotwory kości, jak wiele innych, dzielą się na złośliwe i niezłośliwe. Wśród złośliwych plasują się te, które szybko rosną, naciekają na sąsiadujące tkanki oraz dają przerzuty przenikając przez naczynia krwionośne i chłonne. Niezłośliwe postaci pierwotnych nowotworów narządu ruchu zwykle charakteryzują się natomiast powolnym wzrostem bez zajmowania tkanek sąsiadujących, a choroba często przebiega na początku bezobjawowo.W dalszej części artykułu wymienimy cztery rodzaje pierwotnych nowotworów narządu ruchu oraz scharakteryzujemy każdy z nich.

Pleśniawki to białawe lub szarawe niewielkie plamki pojawiające się na błonie śluzowej jamy ustnej - zwykle na policzkach, ale również na podniebieniu, dziąsłach oraz języku. Towarzyszy im zwykle ból, tkliwość oraz lekki obrzęk. Jeżeli pleśniawki pojawiają się u osoby dorosłej mogą świadczyć o obecności poważnego schorzenia i warto szybko pokazać je lekarzowi. U dzieci natomiast nie stanowią zbyt dużego powodu do niepokoju, ale na pewno nie można ich całkowicie zignorować. Co robić w przypadku wystąpienia pleśniawek u dzieci, a co u dorosłych? Mamy dla was kilka bardzo przydatnych wskazówek!

Płatowe zapalenie płuc jest typową chorobą bakteryjną, jednak szczególnie niebezpieczną, gdyż wśród jej objawów znajdują się silne duszności oraz wysoka gorączka. Jeżeli jesteś osobą o naturalnie niskiej odporności lub cierpisz na różnego rodzaju choroby przewlekłe, które osłabiają twoją odporność, powienieneś zachować szczególną ostrożność! W niniejszym artykule zaprezentujemy objawy i wyszczególnimy sposoby leczenia płatowego zapalenia płuc, a także nakreślimy krótko możliwe powikłania oraz zagrożenia, jakie ta choroba stwarza. Zapraszamy do czytania!

Płonica jest chorobą zakaźną wywoływaną przez bakterie, te same, które powodują anginę ropną. Charakterystyczna dla niej drobna, czerwona wysypka może pojawiać się na całym ciele, a sam przebieg choroby może być bardzo ciężki. W niniejszym artykule powiemy kilka słów na temat przyczyn występowania płonicy, objawów, które powinny cię zaalarmować oraz wyszczególnimy proces leczenia tej choroby.

4Flex to suplement diety w saszetkach, dostępny w aptekach bez recepty. Przeznaczony jest dla osób borykających się z dolegliwościami stawów, które skutecznie mogą wyłączyć nas z codziennego życia. Jakie działanie ma 4Flex i czy istnieją przeciwwskazania do jego stosowania?

Tomografia komputerowa kręgosłupa to badanie umożliwiające postawienie diagnozy w przypadku pojawienia się u pacjenta uciążliwych dolegliwości bólowych. Zazwyczaj tego typu bóle uniemożliwiają normalne poruszanie się i utrudniają codzienne życie, dlatego ważne jest szybkie zdiagnozowanie problemu. Na czym polega tomografia komputerowa kręgosłupa? Jaki jest przebieg tego badania?

Tomografia komputerowa serca to metoda diagnostyczna, która wspiera rozpoznawanie schorzeń i nieprawidłowości związanych z sercem oraz zmian w jego obrębie. Na to badanie kieruje lekarz kardiolog. Kiedy należy wykonać tomografię komputerową serca? Czy to badanie jest bezpieczne?

Transferyna to białko nośnikowe jonów żelaza, której synteza zachodzi głównie w wątrobie. Stężenie transferyny jest zależne od różnego rodzaju stanów zapalnych mogących mieć miejsce w organizmie człowieka. Badanie stężenia tego białka przeprowadza się w podejrzeniu niektórych chorób. Na czym polega badanie transferyny, jak przebiega oraz jakie są wskazania do jego wykonania?

Triglicerydy to organiczne związki chemiczne w postaci tłuszczów. Są one niezbędne do prawidłowej pracy organizmu człowieka, o ile nie występują w nadmiarze. Ich podwyższony poziom może wywołać powstanie wielu schorzeń. Jaką funkcję w organizmie pełnią triglicerydy? Jakie czynniki mają wpływ na ich odbiegający od normy poziom?

Troponina I i troponina T to białka mieszczące się w komórkach mięśnia sercowego. Odgrywają ogromną rolę w procesie kurczliwości mięśni poprzecznie prążkowanych. Oznaczenie stężenia troponin jest pomocne w diagnozowaniu np. zawału mięśnia sercowego. W jakich przypadkach należy zbadać poziom troponiny? Jaki przebieg ma to badanie?

Trójjodotyronina (T3) to jeden z hormonów produkowanych przez tarczycę. Są one niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, ponieważ pełnią w nim odpowiedzialną funkcję. Kiedy wykonuje się badanie trójjodotyroniny oraz jaki jest jego przebieg? Jak interpretować wyniki badania?

TSH to hormon produkowany przez przysadkę mózgową, który wpływa na stymulację tarczycy, pobudzając ją do wytwarzania i wydzielania trójjodotyroniny (T3) i tyroksyny (T4). Kiedy należy wykonać badanie TSH? Co oznacza podwyższony poziom TSH, a o czym świadczy obniżony? Jak wygląda przebieg badania?

Tyroksyna (T4) jest hormonem produkowanym przez komórki pęcherzykowe tarczycy, gdzie jest także magazynowana i uwalniana. W ludzkim organizmie pełni odpowiedzialne funkcje, które są niezbędne do jego właściwego funkcjonowania. Jakie są skutki niedoboru lub nadmiaru tyroksyny w organizmie? Kiedy należy zbadać poziom jej stężenia?

Uroflowmetria to proste i bezpieczne badanie wykonywane w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń w mikcji, czyli oddawaniu moczu. W jakich przypadkach lekarz urolog może zlecić badanie uroflowmetryczne? Jakie objawy są wskazaniem do przeprowadzenia tego badania? Czy istnieją przeciwwskazania?

Badanie USG ciąży to nieinwazyjne badanie z wykorzystaniem fal ultradźwiękowych, które wykonuje się zazwyczaj trzykrotnie. Umożliwia m.in. na ustalenie wieku ciąży oraz sprawdzenie budowy anatomicznej płodu. W których tygodniach ciąży należy wykonać USG? Czy dzięki tej metodzie możliwe jest poznanie płci dziecka?

Grasica to mało znany nam gruczoł znajdujący się tuż pod mostkiem, który odpowiedzialny jest za ważne procesy w organizmie człowieka. Nieprawidłowe funkcjonowanie grasicy świadczyć może m.in. o zaburzeniach autoimmunologicznych lub obecności zmian nowotworowych. Co wykrywa USG grasicy i jakie są wskazania do wykonania badania?

USG technika wykorzystująca fale ultradźwiękowe do obrazowania narządów wewnętrznych. USG jamy brzusznej umożliwia kontrolowanie i diagnostykę różnego rodzaju schorzeń, nieprawidłowości zlokalizowanych w jej obrębie. Na czym polega USG jamy brzusznej? Czy należy się do niego uprzednio przygotować?

Badanie ultrasonograficzne (USG) mięśni to nieinwazyjna metoda, umożliwiająca rozpoznanie nieprawidłowości w obrębie mięśni powstałych np. w wyniku uszkodzeń wywołanych przez wypadki lub urazy. Jakie są wskazania do wykonania USG mięśni oraz jak wygląda jego przebieg?

USG nerek to obrazowe badanie, które wykonuje się przy użyciu ultrasonografu w oparciu o działanie fal ultradźwiękowych o wysokich częstotliwościach, niesłyszalnych dla człowieka. Ta metoda diagnostyczna daje możliwość obserwacji funkcjonowania narządów oraz wykrywania ewentualnych nieprawidłowości w ich obrębie w czasie rzeczywistym. Jak wygląda badanie USG nerek i kiedy je wykonać?

Badanie ultrasonograficzne (USG) pęcherzyka żółciowego przeprowadzane jest w celu diagnozowania chorób powstających w jego obrębie. To między innymi kamica pęcherzyka żółciowego, rak pęcherza żółciowego i inne. Czym tak właściwie jest pęcherzyk żółciowy? Z jakimi chorobami jest związany? Kiedy wykonać USG?

Ultrasonografia (USG) piersi to nieinwazyjna metoda diagnostyczna oparta na zastosowaniu fal ultradźwiękowych. Dzięki niej możliwe jest prowadzenie obserwacji tkanek wchodzących w skład piersi oraz dokonanie analizy ich struktur oraz ewentualnych zmian w czasie rzeczywistym. Kiedy wykonać USG piersi?

USG stawów to proste i bezpieczne badanie obrazowe wykorzystywane do oceny ich stanu po doświadczeniu różnego rodzaju kontuzji, urazów, czy skręceń. Dzięki niemu możliwe jest rozpoznanie przyczyny dolegliwości, postawienie diagnozy oraz podjęcie dalszych kroków w postaci leczenia. Jakie są wskazania i przeciwwskazania do wykonania USG stawów?

USG sutków to metoda obrazowa stosowana w profilaktyce raka piersi i diagnostyce nowotworowej. Wbrew pozorom badanie to przeprowadza się nie tylko u kobiet, ale także u mężczyzn. Kiedy należy wykonać USG sutków? Jakie są wskazania do badania i jak wygląda jego przebieg?

Ślinianki to gruczoły znajdujące się w ciele człowieka, które służą do produkcji śliny i trawienia cukrów w jamie ustnej. Częste bóle gardła oraz ból uszu to mogą być pierwsze objawy chorób ślinianek. USG ślinianek wymaga sprzętu o wysokiej jakości, które ma za zadanie wykrycie niewielkich zmian w gruczole. Czym jest USG ślinianek? Jakie są wskazania do wykonania badania?

Tarczyca to organ, którego zadaniem jest produkcja hormonów niezbędnych do właściwego funkcjonowania całego organizmu. USG tarczycy powinno być wykonywane cyklicznie, by we wczesnym stadium wykryć choroby i zwiększyć szanse na wyleczenie. Kiedy należy wykonać USG tarczycy? Jak przebiega USG tarczycy?

USG trzustki to nieinwazyjne badanie, które jest wykonywane podczas USG jamy brzusznej. Pozwala wykryć niepokojące zmiany, stany zapalne lub nieprawidłowe funkcjonowanie narządu. Czym jest USG trzustki? Jakie są wskazania do wykonywania USG trzustki?

Żelazo odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie organizmu, między innymi jest składnikiem hemoglobiny odpowiadającej za transportowanie tlenu do płuc. Niedobór żelaza może objawiać się w codziennym życiu takimi objawami, jak: słabość, wypadanie włosów, czy problemy z koncentracją. Czym jest żelazo? Jakie są objawy niedoboru żelaza?

Węzły chłonne należą do układu limfatycznego i rozmieszczone są w różnych częściach ciała. Wskazaniem do wykonania USG węzłów chłonnych jest stan zapalny w okolicy węzłów chłonnych. Badanie jest nieinwazyjne i można wykonywać je bez obaw o skutki uboczne. Jakie są wskazania do wykonania USG węzłów chłonnych? W jakich miejscach wykonuje się USG węzłów chłonnych?

Fascjoloza jest dosyć powszechnie występującą chorobą pasożytniczą, nazywaną również przywrzycą i chorobą motyliczą. Rozwija się na skutek zarażenia pasożytem zwanym przywrą. Jest to pasożyt dosyć niebezpieczny, ponieważ działa bezpośrednio w wątrobie i może prowadzić do poważnych zmian w organizmie. Zapobieganie zarażeniu jest bardzo łatwe, a skutki choroby bardzo ciężkie. Dowiedz się zatem, w jaki sposób chronić siebie i swoją rodzinę!

Erytrodermia należy do uogólnionych zmian występujących na całej lub większości powierzchni skórnej ciała. W podstawowym jej podziale wyróżnia się postać erytrodermii pierwotnej oraz erytrodermii wtórnej i tej pierwszej przede wszystkim dotyczyć będzie niniejszy artykuł. Powiemy w nim, jakie są przyczyny erytrodermii pierwotnej, jakich objawów można się spodziewać oraz co decyduje o postępach w leczeniu. Zachęcamy do czytania! ????

Erytrodermia polekowa jest nieprawidłową reakcją na przyjmowane leki, w wyniku której pojawiają się na większej powierzchni skóry zmiany o charakterze zapalnym. Nie brzmi groźnie? Erytrodermia polekowa może doprowadzić nawet do śmierci pacjenta, jeżeli nie zostanie potraktowana poważnie. W niniejszym artykule dowiesz się, jakie są pierwsze symptomy erytrodermii polekowej, jak należy sobie z nimi radzić oraz jak uniknąć powikłań.

Erytrodermia wtórna, nazywana inaczej złuszczającym zapaleniem skóry jest bardzo groźnym dla zdrowia oraz życia chorego zespołem objawów. Nieleczona lub leczona źle może doprowadzić do śmierci. Najważniejsza jest szybka reakcja na charakterystyczne objawy. Dowiedz się zatem, jakie są symptomy erytrodermii wtórnej oraz w jaki sposób zapobiegać jej występowaniu.

Erytrodermia złuszczająca to bardzo rzadka choroba o podłożu łojotokowym. Dziecko nią dotknięte doświadcza obfitego łuszczenia się skóry oraz silnego stanu zapalnego. W niniejszym artykule dowiesz się, w jakim wieku występuje to schorzenie, jakie są jego przyczyny oraz w jaki sposób należy je leczyć, żeby uniknąć przykrych konsekwencji w postaci nadkażeń skóry czy odwodnienia dziecka.

Dzieci chore na fenyloketonurię narażone są na wiele nieprawidłowości w procesie dorastania. Może im miedzy innymi towarzyszyć obniżone napięcie mięśniowe oraz często występujące drgawki. Warto jest dowiedzieć się kilku informacji na temat przyczyn występowania fenyloketonurii oraz objawów, jakie towarzyszą chorobie. Przygotowaliśmy również garść porad dotyczących odpowiedniego żywienia dziecka, które jest chore oraz informacji o tym, jak powinno przebiegać leczenie.

Filarioza jest bardziej całą grupą różnych schorzeń niż jedną chorobą o charakterystycznych objawach. Do rozwinięcia choroby prowadzi zarażenie nicieniem z rodzaju filaria, przenoszonego przez owady przede wszystkim z rzędu muchówek. Wśród schorzeń, które mogą rozwinąć się w wyniku zakażenia znajdują się filariozy limfatyczne oraz skórno-podskórne. Filarioza może być bogata w wiele bardzo uciążliwych objawów i dosyć niebezpieczna. Dlatego właśnie warto dowiedzieć się, jak się ją leczy oraz jak unikać zakażeń!

Ganglion jest rodzajem guzka, który, najczęściej występując w okolicach stawów, umiejscawia się przy nadgarstkach i stopach. Wewnątrz gangliona gromadzi się galaretowany płyn. Schorzenie to nie jest groźne dla życia pacjenta (nie jest to dolegliwość kancerogenna, jak wiele innych jej podobnych), ale może doprowadzić do niedowładu mięśni oraz ograniczeń w ruchliwości stawów. Warto dowiedzieć się zatem w jaki sposób mu zapobiegać oraz jak leczyć, jeżeli już ganglion na stopie i nadgarstku nas „dopadnie”.

Gigantyzm jest wynikiem ponadnormatywnego wydzielania hormonu wzrostu przez przedni płat przysadki. Osoby cierpiące na gigantyzm to zawsze najwyższe i najmocniej zbudowane dzieci w klasie. Chorować mogą jednak również dorośli. W jaki sposób rozpoznać pierwsze symptomy anomalii, które zachodzą w organizmie oraz czy leczenie jest w ogóle możliwe? Na te i inne pytania odpowiadamy w niniejszym artykule. Zapraszamy do czytania!

Ginekomastia to nadmierny rozrost tkanki w obrębie klatki piersiowej mężczyzny. Jednakże jego przyczyną nie jest jedynie otyłość. Rozrastająca się tkanka to nie tylko tłuszcz, ale często również gruczoły. A to może już świadczyć o braku równowagi hormonalnej w męskim ciele. Warto zatem wiedzieć, jakie występują rodzaje ginekomastii i w jaki sposób można sobie z nimi poradzić. Dziś przełamujemy stereotypy!

Glejak mózgu należy do złośliwych nowotworów, dotykających zarówno dorosłych jak i małe dzieci. Ten rodzaj nowotworu ma niestety tendencję do bardzo szybkiego wzrostu i do zajmowania okolicznych tkanek. W niniejszych artykule opowiemy o przyczynach tworzenia się glejaków mózgu oraz przybliżymy charakterystyczne dla niego objawy i sposoby leczenia. Odpowiemy także na pytanie: jakie są szanse?

Glista ludzka jest pasożytem dużo większym od owsika i dużo bardziej niebezpiecznym. Występuje jednak równie często co owsik i tak samo należy do grupy nicieni. Jego maksymalna długość to nawet 40 cm! Żerowanie glisty ludzkiej w organizmie może mieć dla człowieka tragiczne skutki, ale jeżeli na czas podejmiemy leczenie, rokowania są dobre i wszelkie szkody poczynione przez glistę ludzką do naprawienia! Mamy dla ciebie dużo ciekawych informacji na temat możliwych objawów, co ułatwi ci zachowanie czujności i uważności na wypadek wystąpienia dziwnych symptomów u ciebie samego i innych. Przedstawimy również garść informacji na temat leczenia. Zapraszamy do czytania!

Glistnica jest zespołem objawów wywoływanych przez inwazję glisty ludzkiej na organizm człowieka. Wśród symptomów znajdują się nie tylko te całkiem niegroźne, ale również takie, które stanowią zagrożenie dla życia. W niniejszym artykule dowiesz się, jakie objawy towarzyszą zakażeniu – dzięki temu będziesz mógł szybko zareagować i uniknąć powikłań, wynikających ze zbyt długiego żerowania glisty ludzkiej w organizmie.

Głuchota starcza jest dolegliwością, którą ciężko zaakceptować. Wiele osób odmawia na przykład noszenia aparatu słuchowego nie tylko ze względu na wstyd przed innymi ludźmi, ale również dlatego, że wypierają ten problem. Niesłusznie! Aparat bardzo często pomaga w powrocie do normalnego funkcjonowania. W niniejszym artykule dowiesz się, jakie objawy towarzyszą głuchocie starczej oraz jakie są rokowania.

Gorączka guzkowa to jedna z chorób przenoszonych przez kleszcze. Najczęściej występuje na terenie basenu Morza Śródziemnego. Dolegliwości wywołują bakterie o nazwie „riketsje”. Gorączkę guzkową należy traktować poważnie, gdyż nieleczona może prowadzić do wielu niebezpiecznych powikłań. Przygotowaliśmy dla ciebie garść bardzo przydatnych informacji na temat postępowania w przypadku wystąpienia gorączki guzkowej. Zapraszamy do czytania!

Występowanie gorączki u niemowląt ma dokładnie taki sam cel jak u dorosłych – pomaga zwalczyć przyczyny choroby. Zwykle przyczyną podwyższonej temperatury jest wzmożona produkcja przeciwciał w odpowiedzi na atak bakterii lub wirusów. Jednak standardy dotyczące prawidłowej temperatury dla dzieci są nieco inne niż dla dorosłych. Dziś dowiesz się, w jaki sposób reagować, kiedy twoje niemowlę ma podwyższoną temperaturę oraz kiedy należy koniecznie wezwać lekarza.

Gorączka jest przede wszystkim naturalnym objawem świadczącym o tym, że organizm się broni. Może występować w różnego rodzaju chorobach. Dopóki nie jest zbyt wysoka, nie stanowi zagrożenia. Jej wysokość należy kontrolować zwłaszcza u dzieci. W niniejszym artykule przedstawimy podstawowe przyczyny występowania gorączki oraz domowe sposoby na jej spędzenie. Zachęcamy do czytania!

Gorączka, mimo że sama w sobie jest objawem świadczącym o zdrowych reakcjach organizmu na niedobre dla niego czynniki, jako taka powinna nas niepokoić, ponieważ świadczy o tym, że nasze ciało z czymś walczy. Czasami jednak nie jesteśmy na pierwszy rzut oka stwierdzić, z czym. Gorączka nawrotowa może pojawiać się w wyniku działania takich prozaicznych czynników jak stres i przemęczenie. Może jednak również być pierwszym sygnałem organizmu o istnieniu chorób autozapalnych.

Amol - zastosowanieAmol to ziołowy produkt, który przeznaczony jest zarówno do użytku wewnętrznego jak i zewnętrznego. Przydaje się przede wszystkim przy dolegliwościach trawiennych typu wzdęcia czy niestrawność. Działa rozkurczowo na układ pokarmowy oraz poprawia proces trawienia. Może być też stosowany jako naturalny środek wspomagający organizm podczas przeziębienia. Używany zewnętrznie, wcierany przez skórę, pomaga uporać się z bólem głowy czy bólami mięśniowymi.

Zakrzepica żył – przyczynyZakrzepica żył – objawyZakrzepica żył – rozpoznanie i leczenie

Zakażenie tężcem a ukąszenie przez ssaki – przyczynyZakażenie tężcem a ukąszenie przez ssaki – objawyZakażenie tężcem a ukąszenie przez ssaki – diagnostyka i leczenie

Zakażenie pałeczką okrężnicy E.coli – przyczynyZakażenie pałeczką okrężnicy E.coli – objawyZakażenie pałeczką okrężnicy E.coli – leczenieZakażenie pałeczką okrężnicy E.coli – powikłanie

Zakrzepowe zakażenie naczyń – przyczynyZakrzepowe zakażenie naczyń – objawyZakrzepowe zakażenie naczyń – diagnostyka i leczenie

Zakażenie odogniskowe – przyczyny powstawania ogniskZakażenie odogniskowe – objawyZakażenie odogniskowe – diagnostyka i leczenie

Załupek – przyczyny dolegliwościZałupek – objawyZałupek – leczenie

Zamknięcie tętnicy środkowej siatkówki – przyczynyZamknięcie tętnicy środkowej siatkówki – objawyZamknięcie tętnicy środkowej siatkówki – diagnostyka i leczenie

Zapalenia i zwyrodnienia rogówki – rodzaje choroby i ich przebiegZapalenia i zwyrodnienia rogówki – leczenie

Zanokcica – przyczynyZanokcica – objawyZanokcica – leczenie

Zapalenia tęczówki i ciała rzęskowego – przyczynyZapalenia tęczówki i ciała rzęskowego – objawyZapalenia tęczówki i ciała rzęskowego – leczenie

Zapalenia błony śluzowej jamy ustnej – przyczynyZapalenia błony śluzowej jamy ustnej – objawyZapalenia błony śluzowej jamy ustnej – leczenie

Zapalenia dróg oddechowych – objawyZapalenia dróg oddechowych – przyczynyZapalenia dróg oddechowych – leczenie

Zanik mięśni – przyczynyZanik mięśni – objawyZanik mięśni – diagnostyka i leczenie

Zapalenia i zwyrodnienia siatkówki – czym jest siatkówka i jaką pełni funkcję?Zapalenia i zwyrodnienia siatkówki – rodzaje chorób siatkówki

Zaniki pamięci – główne przyczynyZaniki pamięci – objawyZaniki pamięci – diagnostyka i leczenie

Zapalenie brzegów powiek i gruczołów powiekowych – przyczynyZapalenie brzegów powiek i gruczołów powiekowych – rodzajeZapalenie brzegów powiek i gruczołów powiekowych – objawyZapalenie brzegów powiek i gruczołów powiekowych – diagnostyka i leczenie

Zapalenie i zanik nerwu wzrokowego – przyczynyZapalenie i zanik nerwu wzrokowego – objawyZapalenie i zanik nerwu wzrokowego – diagnostyka i leczenie

Zapalenie kącików ust – przyczynyZapalenie kącików ust – objawyZapalenie kącików ust – leczenieZapalenie kącików ust – profilaktyka

Zapalenie miazgi – przyczynyZapalenie miazgi – objawyZapalenie miazgi – diagnostyka i leczenie

Zapalenie dróg żółciowych – przyczynyZapalenie dróg żółciowych – objawyZapalenie dróg żółciowych – diagnostyka i leczenie

Zapalenie jelit – rodzaj i przyczynyZapalenie jelit – objawyZapalenie jelit – diagnostyka i leczenie

Zapalenie krtani – rodzaje choroby i przyczynyZapalenie krtani – objawyZapalenie krtani – leczenie

Zapalenie małych naczyń – przyczynyZapalenie małych naczyń – objawyZapalenie małych naczyń – diagnostyka i leczenie

Zapalenie dróg łzowych u dorosłych i u dzieci – przyczynyZapalenie dróg łzowych u dorosłych i u dzieci – objawyZapalenie dróg łzowych u dorosłych i u dzieci – leczenie

Zapalenie miedniczek nerkowych – przyczynyZapalenie miedniczek nerkowych – objawyZapalenie miedniczek nerkowych – diagnostyka i leczenie

Badania słuchu – dla kogo badanie słuchu?Badania słuchu – rodzaje

Badania serca – badania czynnościoweBadania serca – badania obrazoweBadania serca – badania inwazyjneBadania serca – najnowocześniejsze badania kardiologiczne

Badania tarczycowe – kto powinien je wykonać?Badanie tarczycowe – rodzaje badań

Zapalenie mieszków włosowych – przyczynyZapalenie mieszków włosowych – objawyZapalenie mieszków włosowych – leczenie

Zapalenie naczyń – przyczynyZapalenie małych, średnich i dużych naczyń – objawyZapalenie naczyń – diagnostyka i leczenie

Zapalenie nagłośni lub nagłośniowe zapalenie krtani – charakterystyka chorobyZapalenie nagłośni lub nagłośniowe zapalenie krtani – objawyZapalenie nagłośni lub nagłośniowe zapalenie krtani – leczenie

Zapalenie najądrza i jądra – przyczynyZapalenie najądrza i jądra – objawyZapalenie najądrza i jądra – leczenie

Zapalenie oskrzeli – przyczynyZapalenie oskrzeli – objawyZapalenie oskrzeli – leczenie

Zapalenie naczyń i węzłów chłonnych – przyczynyZapalenie naczyń i węzłów chłonnych – objawyZapalenie naczyń i węzłów chłonnych – diagnostyka i leczenieZapalenie naczyń i węzłów chłonnych – rokowania

Zapalenie oskrzeli u dzieci – przyczynyZapalenie oskrzeli u dzieci – objawyZapalenie oskrzeli u dzieci – diagnostyka i leczenie

Zapalenie nagłośni – jak przebiega chorobaZapalenie nagłośni – objawyZapalenie nagłośni – leczenie

Zapalenie mięśnia sercowego – przyczynyZapalenie mięśnia sercowego – rodzajeZapalenie mięśnia sercowego – objawyZapalenie mięśnia sercowego – leczenie

Badania wstępne pracownika – komu są dedykowane?Badania wstępne pracownika – kiedy powinno się wykonać badania?Badania wstępne pracownika – skierowanie lekarskieBadania wstępne pracownika – orzeczenie lekarskie

Badania ultrasonograficzne – na czym polega badanie?Badania ultrasonograficzne – rodzaje badańBadania ultrasonograficzne – jak przygotować się do badania

Badania urodynamiczne – jak przebiega badanie?Badania urodynamiczne – kto powinien je wykonać?Badania urodynamiczne – jak przygotować się do badania?

Badania ultrasonograficzne jamy brzusznej – na czym polega badanieBadania ultrasonograficzne jamy brzusznej – dla kogo badanie (wskazania)Badania ultrasonograficzne jamy brzusznej – jak przygotować się do badania

Badanie w ciąży – badania w ciąży do 10. tygodniaBadania w ciąży – badania w ciąży w czasie 11.-14. tygodniaBadania w ciąży – badania w ciąży w czasie 15.-26. tygodniaBadania w ciąży – badania w ciąży w czasie 27.-32. tygodniaBadania w ciąży – badania w ciąży w czasie 33.-37. tygodniaBadania w ciąży – badania w ciąży w czasie 38.-39. tygodniaBadania w ciąży – badania w ciąży w po 40. tygodniu, badania do porodu

Na czym polegają badania toksykologiczne?Kiedy wykonuje się badania toksykologiczne?Co może wykryć badanie toksykologiczne?

Badania wstępne ucznia – charakterystykaBadania wstępne ucznia – skierowanieBadania wstępne ucznia – przygotowanie do badań

Badanie błędnika – wskazania do badaniaBadanie błędnika – jak przygotować się do badaniaBadanie błędnika – jak przebiega badanie

Badanie GBS w ciąży – charakterystykaBadanie GBS w ciąży – wskazania do badaniaBadanie GBS w ciąży – na czym polega badanie?

Badanie ginekologiczne – kim jest ginekolog?Badanie ginekologiczne – jakie ginekolog zleca badania? Jak przebiega wizyta?Badanie ginekologiczne – jakie choroby leczy się u ginekologa?

Zapalenie opłucnej – przyczynyZapalenie opłucnej – objawyZapalenie opłucnej – diagnostykaZapalenie opłucnej – leczenie

Zapalenie opon mózgowych – przyczynyZapalenie opon mózgowych – objawyZapalenie opon mózgowych – rozpoznanieZapalenie opon mózgowych – leczenie

Badanie czystości pochwy – wstęp i charakterystyka badaniaBadanie czystości pochwy – wskazania do wykonania badaniaBadanie czystości pochwy – jak wygląda badanie biocenozy pochwyBadanie czystości pochwy – wyniki badania i ich interpretacja

Badanie wysokościowe – na czym polega?Badanie wysokościowe – jak przygotować się do badania?

Badanie AST – co to jest?Badanie AST – wskazaniaBadanie AST – badanie krwi prób wątrobowychBadanie AST – normy

Badanie endoskopowe – na czym polegają?Badanie endoskopowe – rodzaje badańBadania endoskopowe – jak przygotować się do badania?

Badanie FT4 – na czym polega badanie i czym się charakteryzujeBadanie FT4 – kiedy się badać?Badanie FT4 – jak się przygotować do badania?Badanie FT4 - norma

Badanie wstępne kierowcy – charakterystyka badaniaBadanie wstępne kierowcy – kiedy wykonujemy badanie wstępne kierowcy?Badanie wstępne kierowcy – na czym polega?

USG szyi to diagnostyczna metoda obrazowa stosowana w rozpoznawaniu nieprawidłowości i schorzeń zlokalizowanych w okolicy szyi oraz jamy ustnej. USG szyi obejmuje krtań, tarczycę, węzły chłonne oraz ślinianki. W jakich sytuacjach zalecane jest wykonanie USG szyi i co wykrywa to badanie?

USG ścięgien to badanie będące metodą diagnozowania schorzeń układu ruchu. Umożliwia ocenę stanu tkanek miękkich oraz mięśni i więzadeł. Dzięki niemu można w szybki sposób wykryć nieprawidłowości w obrębie ścięgien oraz rozpocząć odpowiednią terapię mającą na celu wyleczenie. Jakie są wskazania do wykonania tego badania?

USG transrektalne to badanie obrazowe wykorzystywane do diagnostyki schorzeń i nieprawidłowości ze strony odbytu oraz prostaty. USG transrektalne przeprowadza się przez odbytnicę. Wizja tego typu metody diagnostycznej może wywoływać u pacjenta uczucie dyskomfortu, jednak samo badanie jest bezbolesne. Kiedy należy wykonać USG przezodbytnicze (transrektalne)?

USG układu moczowego to metoda diagnostyczna odbywająca się z wykorzystaniem fal ultradźwiękowych. Umożliwia obrazowanie w czasie rzeczywistym schorzeń nerek, pęcherza moczowego, moczowodów oraz gruczołu krokowego u mężczyzn. Jakie są wskazania do wykonania USG układu moczowego i jak się do niego przygotować?

Apap – charakterystyka lekuApap jest lekiem o działaniu przeciwbólowym, uśmierza m.in. ból zębów, głowy, mięśni, pomaga przy bólach menstruacyjnych, nerwobólach czy bólach kostno-stawowych. Ma też działanie przeciwgorączkowe, może być więc stosowany w trakcie infekcji typu grypa. Mogą go zażywać osoby powyżej 12 roku życia. Główna substancja czynna leku to paracetamol. Substancjami pomocniczymi są: wosk Carnuba, makrogol, hypromeloza, powidon, skrobia żelowana, kroskarmeloza sodowa, kwas stearynowy.Apap – stosowanieApap występuje w formie tabletek. 1 tabletka zawiera 500 mg paracetamolu. Lek przyjmowany jest doustnie. Zalecana dawka dla osób dorosłych to 1-2 tabletek (czyli 500 mg – 1000 mg paracetamolu), którą można zażywać 3-4 razy na dobę. Pomiędzy poszczególnymi dawkami powinna być przynajmniej 4-godzinna przerwa. Maksymalna ilość tabletek na dobę, jaką mogą zażyć osoby dorosłe, to 8 sztuk, co równa się 4 gramom paracetamolu. Dzieci powyżej 12 roku życia, które zażywają Apap mogą połknąć 1 tabletkę (500 mg papracetamolu) co 3-4 godziny w ciągu doby. Tu również obowiązuje 4-godzinna przerwa między poszczególnymi dawkami. Jeśli lek jest stosowany bez konsultacji z lekarzem, nie powinien być zażywany na własną rękę dłużej niż 5 dni - jeśli przyczyną jego stosowania był ból. Jeżeli Apap był stosowany na gorączkę, wtedy ilość dni, w których lek można zażywać bez skonsultowania tego ze specjalistą, wynosi 3 dni.Apap – przyjęcie większej dawkiW momencie, gdy zorientujemy się, że dawka leku Apap była za duża, wówczas trzeba to zgłosić lekarzowi, bo nawet jeśli od razu nie wystąpią niepokojące objawy, to w późniejszym czasie może dojść do ciężkiego uszkodzenia wątroby. Chorego, który połknął zbyt dużą dawkę Apapu należy obserwować, gdyż jeśli dojdzie do uszkodzenia wątroby w ciągu kilku lub kilkunastu godzin może dojść u pacjenta do wymiotów, nadmiernego pocenia się, nudności, osłabienia, senności. Nawet jeśli później te objawy ustąpią, nie oznacza to, że zagrożenie minęło. Do uszkodzeń może bowiem wtedy dochodzić nawet w momencie, gdy objawów nie ma a jedynym symptomem jest rozpieranie w nadbrzuszu. Potem dopiero może wystąpić nawrót nudności oraz pojawi się żółtaczka.Bez względu na objawy, każde zażycie Apapu w większej ilości niż 5 g oznacza, że u chorego trzeba wywołać wymioty (ma to jednak tylko sens wtedy, gdy od połknięcia leku nie minęła godzina). Trzeba też niezwłocznie skonsultować się z lekarzem i w ramach pomocy we wchłanianiu toksyn należy podać 60-100 g węgla aktywnego. Podajemy go doustnie. Najlepiej aby był rozmieszany z wodą, pozwoli to bowiem na związanie resztek leku obecnego w żołądku.Apap – działania niepożądaneApap, podobnie jak każdy lek, powodować może działania niepożądane. Jedne z nich będą występować częściej, inne – rzadziej. Nie muszą jednak one wystąpić u każdej osoby, która zażywa Apap, pojawiają się bowiem tylko u niektórych chorych. Jeśli pojawiają się jakieś działania niepożądane, w szczególności te, które są reakcją alergiczną, należy skonsultować się z lekarzem. Bezwzględnie najszybszy kontakt ze specjalistą należy mieć w przypadku wstrząsu anafilaktycznego, który przejawiać się będzie jako: zawroty głowy, przyspieszenia akcji serca, spadek ciśnienia krwi, zaburzenia świadomości. Równie niebezpieczny jest obrzęk naczynioruchowy wyróżniający się obrzękiem twarzy, warg, gardła, języka czy też przejawiający się jako trudności w oddychaniu. Reakcja alergiczna może też obejmować ciężkie reakcje skórne. Oprócz tego po zażyciu Apapu mogą pojawić reakcje nadwrażliwości widoczne w postaci pokrzywki, rumienia, wysypki, nudności, wymiotów, zaburzeń trawienia. Skutkami ubocznymi stosowania leku może być też agranulocytoza czyli zmniejszenie liczby białych krwinek lub trombocytopenia – obniżenie liczby płytek krwi. U pacjentów, którzy są wrażliwi na kwas acetylosalicylowy czy inne niesteroidowe leki przeciwzapalne może dojść do skurczy oskrzeli. Działaniami niepożądanymi po spożyciu Apapu jest też plamica barwnikowa oraz ostre uszkodzenie wątroby.Źródło:https://www.apap.pl/public/download/apap.pdf

Wazoaktywny polipeptyd jelitowy (VIP) jest hormonem produkowanym przez komórki błony śluzowej przewodu pokarmowego. Odpowiada za pobudzenie czynności wydzielniczej i motorycznej jelit, żołądka oraz ma wpływ wydzielanie soku trzustkowego i żółci. Kiedy wykonać badanie?

Wazopresyna (AVP) jest hormonem wytwarzanym w podwzgórzu i odpowiada m.in. za regulowanie ciśnienia tętniczego oraz gęstości moczu. W jakich sytuacjach wskazane jest wykonanie badania wazopresyny? Czym skutkuje jej niedobór i nadmiar w organizmie?

Witamina B12 (cyjanokobalamina) pełni w organizmie szereg kluczowych funkcji, dlatego jest niezbędna do jego prawidłowego funkcjonowania. Jakie są objawy niedoboru witaminy B12, o czym świadczy jej nadmiar w organizmie? Kiedy należy przeprowadzić badanie witaminy B12?